Επαγγελματικά

Κατά καιρούς σκάει μια επαγγελματική πρόταση πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες. Έχω δηλώσει βέβαια κατά καιρούς πως δε με ενδιαφέρει οτιδήποτε θα έχει τη μορφή εξαρτημένης εργασίας, αλλά μία στο τόσο εμφανίζεται κάποια μεγάλη θέση.

Από αυτές που άμα την ακολουθήσεις μπορεί μετά από 2 χρόνια να γαμείς και να δέρνεις ή να σε γαμούν και να σε δέρνουν.

Αν η έκβαση στο αποτέλεσμα εξαρτώταν από μένα, θα ήμουν μέσα με τα μπούνια. Αλλά επειδή δεν εξαρτάται από μένα το τι θα συμβεί, και επειδή ο δυνητικός εργοδότης μου έχει βεβαρημένο ιστορικό, προτιμώ να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω.

Και υπεύθυνα δηλώνω πως μετά από 2 χρόνια δε θα αναρωτηθώ: What if ... ?

The other side

Διάβασα περί Hummer στου Δήμου και σκέφτηκα.

Σκέφτηκα για την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Αυτή την οποία δεν ακούγεται ποτέ στην παρέα σου γιατί κανείς δεν κάθεται να δει το ίδιο στιγμιότυπο από την άλλη μεριά.

Ξεκινάω λοιπόν από το Hummer.

Το τι το θέλει προφανώς δεν είναι κάτι που μπορούμε να απαντήσουμε εγώ κι εσύ, αν ο μισθός μας δεν είναι τουλάχιστον διπλάσιος της αξίας του αμαξιού (ετησίως έστω). Κατά συνέπεια δε μπορούμε σε καμία περίπτωση εμείς κι αυτός να βλέπουμε τον κόσμο με τα ίδια μάτια.

Και αν εξαιρέσεις κάποιες σταθερές, όπως ας πούμε το ότι η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι 5 φορές μεγαλύτερη για το Hummer από ότι για άλλα αμάξια, αν ο τύπος θέλει να πάρει ένα τόσο δυσκίνητο όχημα, γούστο του και καπέλο του. Είναι νόμιμο, δεν είναι;

Στην τελική, αυτό που μετράει είναι να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Και η αλήθεια είναι πως όσο πιο πολλά βγάζεις τόσο λιγότερο εντάξει με τον εαυτό σου είσαι γιατί καθημερινά σε συγκρίνουν με άλλους που τα κονομάνε χοντρά.

Αυτό το "να τις βγάλουμε έξω να τις μετρήσουμε" είναι καθημερινό φαινόμενο σε κάποια οικονομικά στρώματα.

Αν λοιπόν κάποιος ο οποιός μπορεί να έχει φιλήσει πολλές κατουρημένες ποδιές ή κάποιος ο οποίος έχει γαμηθεί στις σπουδές και στη δουλειά (σας παίρνω και τα δύο ενδεχόμενα) για να βγάζει το μήνα ότι ένας δημόσιος υπάλληλος βγάζει σε 2 χρόνια, και ως εκ τούτου δεν έχει πολλές κοινωνικές επαφές αφού η δουλειά του δεν του αφήνει πολύ ελεύθερο χρόνο, πρέπει κι αυτός κάπως να δείξει μια κοινωνική υπεροχή.

Ψεύτικη ή αληθινή δεν έχει σημασία. Άλλωστε για όλους μας αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι πραγματικό.

Όταν λοιπόν 100 άτομα στο δρόμο τον σιχηρίζουν που έχει Hummer, αυτός το εκλαμβάνει ως ζήλια. Και μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε πως κάποιες φορές δεν είναι ζήλια. Για ρωτήστε τον δημόσιο υπάλληλο του παραδείγματος πόσο θα ήθελε να ήταν για μια μέρα στη θέση του τύπου αυτού, να διαχειρίζεται ας πούμε 5 καράβια και να του παίρνει πίπα η κάβλα γραμματέας του λίγο μετά το γεύμα του.

Άσε το θέμα γκόμενας. Για να διαφοροποιηθεί από τους ομοίους του πρέπει να δείξει μια υπεροχή. Το Hummer είναι ακριβώς αυτό. Είναι μια φτηνή Ferrari. Ποιός δε θα σε κοιτάξει (έστω για να δει ποιός μαλάκας του κλείνει το δρόμο); Γι αυτόν, το Hummer είναι ένα shortcut για το μουνί. Οδηγώντας το δε χρειάζεται να αποδείξει πολλά άλλα (στα οποία πιθανώς να υστερεί). Αλλά όσο υπάρχουν γκόμενες που πέφτουν με το Hummer, δεν πα να κατεβείτε και σε διαδήλωση, αυτός αυτό θα οδηγεί.

Θέλω να καταλήξω λοιπόν πως αυτό για το οποίο τον βρίζεις που για σένα είναι τελείως παράλογο, για εκείνον είναι απολύτως λογικό. Ο άνθρωπος έχει άλλες ανάγκες. Δεν σημαίνει πως ένας από τους δύο σας έχει δίκιο.

Ακόμα και αν 1000 σαν εσένα υποστηρίζουν την δική σου άποψη και εκείνος είναι μόνος του, πάλι δε λέει τίποτα. Είναι λογικό να είναι μόνος του όταν ένα αμάξι στα 1000 είναι Hummer.

Ομοίως, όταν εσύ κάθεσαι και ξοδεύεις χρόνο και τρέχεις στις τράπεζες για να δεις ποιά έχει το χαμηλότερο επιτόκιο για να πάρεις το στεγαστικό σου, αυτός κάθεται και λέει "μα τι σκατά κάνει το ανθρωπάκι; δεν καταλαβαίνει πως όλες οι τράπεζες είναι πάνω-κάτω τα ίδια;"


...


Ομοίως τώρα εκεί που λέω Hummer εσείς μπορείτε να αντικαταστήσετε ελεύθερα με ότι άλλο σας κάθεται στο λαιμό:

• γκομενάκι που παντρεύτηκε τον λεφτά κωλόγερο,
• δεσποινίδα ετών 69 που πιστεύει πως θα ξεγελάσει το χρόνο με μια επίσκεψη στο κομμωτήριο ή στον πλαστικό,
• καράφλας που θα βάλει μαλλιά,
  
• δημόσιος υπάλληλος που παίρνει μίζα,
  
• υπουργός που τα πήρε χοντρά για να κάνει το Χ,
• μουτζαχεντίν που ζώνεται με βόμβες και κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας,
  
• εταιρία που δεν καλύπτει στην εγγύηση την τάδε μαλακία που έπαθε η συσκευή σας,
• και πολλά πολλά άλλα.

Απλά είναι η άλλη πλευρά. Αυτή που αγνοούμε. Αυτή που για εκείνους που την κάνουν έχει νόημα. Και που μπορεί αν κι εμείς είχαμε τις ίδιες εμπειρίες στη ζωή μας, να την κάναμε κι εμείς.

Σημείωση: Δεν τα πήρα από τον Όμιλο Σφακιανάκη, αλλά φυσικά είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις επιλογές χρηματισμού. Δεχόμαστε και πιστωτικές.

Σημείωση 2: Αυτό το post ΔΕΝ είναι για το Hummer.

Στο Γιώργο και στην Εύη...

Έχουμε να δούμε πολύ κουκλιά παιδιά από αυτή την ένωση.

Σήμερα στην Πάτρα

Ο GIYM βρήκε το μάστορά του. Χτες βράδυ κάτι 20χρονα του την είπαν άγρια στο χορό και όσο κι αν προσπάθησε δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί την ευλυγισία τους. Γερνάω, μαμά.

Ένας μυστηριος τύπος (για κάποιο λόγο το blog μου τους τραβάει αυτούς) μου έστειλε ένα τραγούδι του: Sos από το WC. Πολύ εμπνευσμένο και αρμόζων άσμα για κάποια παλιά posts μου. Ο μυστήριος με τη σπαστική κωλίτιδα (είναι σαν ουλίτιδα αλλά στον κώλο, καθώς λέει) έχει και site όπου θα βρείτε πληροφορίες για το συγκρότημά του και στίχους για τα τραγούδια του.

Σήμερα και αύριο το πρόγραμμα λέει Πάτρα και Ρίο. Όσοι πιστοί bloggers ή fans στην Αχαΐα, ας επικοινωνήσουν.

Σήμερα γά-
σήμερα γάμος γίνεται...

Το Ψηστήρι

Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό...

Στην Τεχνόπολη χτες βράδυ ακούσαμε (όχι για πολύ, είναι η αλήθεια) έναν τύπο που έψελνε στα αράβικα με συνοδεία τυμπάνων.

Φαντάσου κάτι σαν Osama με κρουστά, πάνω σε μια σκηνή.

Με πέτυχε (απροετοίμαστο, είναι αλήθεια) ένας θαυμαστής που με γνώρισε παρά το σπάνιο για τα δικά μου δεδομένα στυλάκι βερμούδας, ξουροκεφάλου και μουσίου.

Είμαι που είμαι σκράπας με πρόσωπα, ονόματα, τηλέφωνα, βγήκε και ο Παναγιώτης από το πουθενά αναφωνάζοντας: Αυτός εδώ είναι ο GeorgeIsYourMan και δεν ήξερα αν τον έχω ξαναγνωρίσει ή απλά είναι ένας από τους χιλιάδες καθημερινούς φανζ που μου ζητάνε αυτόγραφο.

Άσε που μου είπε και ψέματα, ότι με διαβάζει κάθε μέρα, όταν εγώ δεν γράφω κάθε μέρα.

Έτσι είναι θαυμαστές παιδί μου. Ενθουσιάζονται και ξεχνιούνται! :-)

Γκόμενες δεν είχε μαζί του, οπότε μετά τα συχαρήκια που έχω το καταπληκτικότερο, γαμιστερότερο και overall καλυτερότερο blog (δε σου βάζω λόγια στο στόμα, Πάνο, έτσι;) τον αφήσαμε ευγενικά χωρίς να τον υποβάλλουμε στο μαρτύριο του να με δει να χορεύει υπό τους χτύπους των αράβικων κρουστών.

Σήμερα λέμε να το επαναλάβουμε. Για αλλαγή δοκιμάσουμε μουσική πίου-πίου.

Για όσους ενδιαφέρονται για ένα φοιτητικό διάλογο που μ' αρέσει, κλικ εδώ.

Λος Βενιζέλος

Η εκδρομή προς το Λος Βενιζέλος είναι μια μικρή ευχαρίστηση.

Η Εθνική και η Αττική είχαν μηδαμινή κίνηση. Η Μέγκαν καμπριολέ, ο ήλιος να βυθίζεται πίσω από τα βουνά, ο αέρας να είναι ζεστός αλλά και δροσιστικός ταυτόχρονα.

Οι συνπορευτές σου, κάποιοι πιο βιαστικοί για να προλάβουν να πάνε διακοπές, άλλοι πιο χαλαροί που χρησιμοποιούν την Αττική για να πάνε στο εξοχικό σπιτάκι τους προς τη θάλασσα.

Κάποια στιγμή, θες να βγάλεις μια φωτογραφία για να αποτυπώσεις αυτό που νιώθεις. Αλλά καταλαβαίνεις πως η μυρωδιά του χώματος, ο αέρας που σε σφυροκοπάει, ο ήχος της μηχανής, τα χρώματα του ήλιου πίσω σου δε θα αποτυπωθούν και απλά παίρνεις μια mental φωτογραφία.

Και το ραδιόφωνο παίζει παλιά ροκ.

Το αγαπημένο μου της ΕΡΤ

Έχω ένα t-shirt μαύρο κατάμαυρο. Χωρίς κανένα λογότυπο, πολύ καθημερινό κόψιμο. Το υλικό; 100% βαμβάκι.

Γιατί το λατρεύω; Επειδή έχει χαρακτήρα. Το βαμβάκι έχει περάσει μια ειδική κατεργασία που όταν το αγγίζεις σου δίνει την αίσθηση από μετάξι και βελούδο μαζί.

Μ' αρέσει να το νιώθω πάνω μου.

Και δε γουστάρω καθόλου που μόλις αγγίξει σε άλλο ύφασμα γεμίζει χνούδια και δεν έχω και αυτή τη μαλακία το ρολό που ξεχνουδίζει.

Και καταλήγω: Υπάρχει κάποιο προϊόν, σπρέυ ή κάτι άλλο το οποίο να μπορείς να ψεκάσεις σε ένα ρούχο για να μην κολλάει το κάθετί επάνω του τόσο εύκολα;

Διάλογος

Suita, Ψυρρή, πριν 3 ώρες.

Χορεύω με το που μπαίνω. Ο dj είναι πολύ καλός στο να πιάνει κάποιες φορές ακριβώς αυτό που θέλω, ενώ είναι εξίσου καλός στο να πιάνω και το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θέλω.

Μετά από κάνα μισάωρο χορού και αφού έχω παραγγείλει στη σερβιτόρα και αυτή έχει εξαφανιστεί, πλησιάζω σε ένα τραπέζι εκεί κοντά που χόρευα και που με κοιτούσανε. Είχανε 4 ποτήρια νερό τα οποία δεν είχανε αγγίξει.

Δύο άνδρες, δύο γυναίκες.

Πλησιάζω και κοιτάω τον έναν τύπο, του δείχνω το ένα ποτήρι νερό και του κάνω νόημα με το χέρι μου σαν να ρωτάω "μπορώ να στο πάρω;"

Ο τύπος με κοιτάει απαθέστατος. Με βλέπει αλλά με αγνοεί επιδεικτικά.

Τον ξαναρωτάω και πιάνω το ποτήρι με το νερό για να το δείξω καλύτερα.

Πετιέται η μία από τις δύο κοπέλες που δεν την έχω καν κοιτάξει και μου κάνει:

Σε παρακαλώ! Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό γιατί συνοδευόμαστε και τα αγόρια μας τσαντίζονται!

Κοιτάω το ποτήρι νερό. Κοιτάω την κοπέλα. Ξανακοιτάω το ποτήρι νερό.

Ρε μάγκα, ο κόσμος έχει πλόβρημα.

Ο πιο γρήγορος τρόπος να με κάνεις να σε μισήσω...

... είναι να μου πεις κάτι κακό για τον άλλο πίσω από την πλάτη του.

Ειδικά όταν ο άλλος είναι ξανθιά, γαλανομάτα και τσαχπίνα.

New To You

Πότε θα καταλάβουν οι σήμερα πως αυτά που βρίσκουν ντεμοντέ στους χτες είναι αυτά που θα καταλογίζουν σ' αυτούς οι αύριο;

Πότε θα καταλάβουν οι σήμερα πως αυτά που βρίσκουν προσβλητικά στους αύριο είναι αυτά που έβρισκαν σ' αυτούς οι χτες;

Και πότε θα καταλάβουν πως είτε το θέλουμε, είτε όχι, ο κόσμος αλλάζει.

Τα πάντα ρει. Και αυτό δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο, εδώ και πολύ καιρό.

Ψιτ, εσείς οι φοιτητές...

Δεν έχετε καταλάβει ακόμα πως όλα τα νομοσχέδια σας τα πετάνε στη μάπα πριν την εξεταστική ακριβώς για να κάνετε φασαρία, να πλακωθείτε στο ξύλο, να κάνετε καταλήψεις, και γενικά να γίνει της πουτάνας προκειμένου να μην αποφοιτήσετε για να μην επιβαρύνετε τους δείκτες ανεργίας;

Ridskolan

Μια που σκάλιζα το βαλιτσάκι με τα παλιά μου CDάκια, θα ήθελα να αφιερώσω ένα ποστ στην καλύτερη τσόντα που έχω δει ever: Ridskolan.

Χωρίς κόκκινο

Άντε γαμήσου.

Το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό κάθε λεπτό.

Παράφρων; Σίγουρα.

Ακούω τα τραγούδια στον Σφαίρα, ενώ οδηγάω πιωμένος. Όχι πολύ. Ίσα ίσα πάνω στο όριο. Αλλά με θολό μυαλό.

Εν βρασμώ ψυχής, κύριε πρόεδρε.

Δε μου έφταιξε κανείς και δεν ξεσπάθωσα σε κανέναν. Τα κράτησα όλα μέσα. Guilty as charged, κύριε πρόεδρε.

Ήξερα ότι θα γίνει μαλακία πριν καν βγω από το σπίτι.

Και αναθεωρώ, αναθεωρώ, αναθεωρώ.

Είσαι κούκλα. Στα μάτι αμου θέα. Και είσαι καλό κορίτσι γαμώτο. Τι θέλω εγώ μαζί σου;

Έπαιξε ένα τραγούδι στο αμάξι. Δεν ξέρω ποιό, δεν ξέρω ποιανού. Δεν είμαι σαν τον Σπύρο που μόλις γνώρισα που ξέρει όλα τα τραγούδια απ' έξω.

Πήρα τηλέφωνο. Με άκουσες πώς ήμουν και μου είπες να βρεθούμε. Κουρασμένη.

Σου είπα οκ. Αλλά δεν ήθελα να σε δω. Κατάλαβα ότι δεν είσαι εσύ αυτό που θέλω. Είσαι απλά εκεί. Εκεί. Όχι εδώ.

Και καλύτερα που δεν είσαι εδώ. Δεν είμαι καλά με όποιον είναι εδώ. Η συγκατοίκηση δεν είναι για μένα. Μετά από λίγο με πνίγει. Με σκοτώνει. Με κάνει να κλειστώ στον εαυτό μου και να ξεσπάσω αλλού.

Διαφέρω; Μπα.

Όλοι ξεσπάνε κάπου.

Αυτός ο έρωτας θα αφήσει εποχή, λέει ο Σφαίρας.

Σίγουρα. Και τι εποχή. Χειμώνα.

Είαπ ότι θα έρθω και οδήγησα. Οδήγησα. Οδήγησα. Με 20 χλμ την ώρα.

Και σε ερώτευτηκα. Κάπου μαγεύτηκα. Είσαι μωρό μου ότι είχα ονειρευτεί.

Είσαι; Γιατί να είσαι; Μπα, δεν είσαι.

Δεν υπήρξε τίποτα πιο καβλωτικό, πιο ικανοποιητικό, πιο fulfilling από το να οδηγώ. Έστω και με 20. Να πηγαίνω με το ραδιόφωνο στην διαπασών και τα παράθυρα κλειστά.

Πώς είσαι; Έχω καιρό να σε δω. Τα έχεις γράψει όλα, κι εγώ επίσης. Το μόνο που γαμάμε είναι οι εαυτοί μας. Το ξέρεις ε;

Ούτε μια φορά δε με έπιασε το φανάρι στους δρόμους που κατηφόρησα. Ταβέρνες έκλειναν τα φώτα, κάτι συνοικιακά κλαμπάκια είχαν απ' έξω 2-3 άτομα που περίμεναν να μπούνε μέσα. Μια καντίνα ήταν άδεια.

Σκέφτηκα να σταματήσω. Τη δίαιτα την έχω γαμήσει και δε με νοιάζει. Έχω κοιλιά. Είμαι καλοπερασάκιας. Και μ' αρέσω έτσι, παρά gym freak.

Γιατί να κάνω κοιλιακούς; Θα με φέρουν πιο κοτνά σε αυτό που θέλω, όταν δεν ξέρω ακόμα τι είναι;

Σκέφτηκα να πάω σ εκάνα charity τύπου Χαμόγελο του Παιδιού να βοηθήσω. Γυρνώντας στα βασικά είναι ότι καλύτερο για να καταλάβεις τι σκατά κάνεις και πού σκατά πας.

Αλλά είμαι αδύναμος. Αύριο θα ξυπνήσω και θα τα έχω ξεχάσει όλα.

Τρία ποτά σε μια ώρα και τα ήπια λες και ήταν νεράκι. Λες να κινδυνεύω και να μη τοξέρω;

Έχω κλείσει τα μάτια και ακούω Σφαίρα. (Ούτε διαφήμιση να σου έκανα ρε Πέτρο)

Να στείωλ μήνυμα να σου πω ότι δε θα βρεθούμε; Μπα.

Μια φορά κι εσύ να με περιμένεις. Κάποτε ήμυον εγώ ο μαλάκας.

Κάποτε; Τι λέω.

Ακόμα ο μαλάκας είμαι, απλά όχι για σένα.

Αναρωτηθήκατε ποτέ φίλοι μπλόγκερς πόσοι κοντινοί σας φίλοι, γνωστοί και συγγενείς μπορεί μη σας χωνεύουν; Δε μπορεί, για κάποιους θα είστε ο μαλάκας της υπόθεσης. Φυσικά δεν το ξέρετε.

Ο μαλάκα ς είναι σαν τον κερατά. Τελευταίος το μαθαίνει.

Ή καθόλου.

Μπήκα σπίτι με μια επιθυμία για κατούρημα άλλο πράμα. Την καθυστέρησα όσο μπορούσα επίτηδες.

Ένιωσα αυτό το tingling συναίσθημα να με κατακλύζει και αντιστθάηκα και πάλι.

Στους καρπούς ειδικά. Νιώθω μια πίεση τρομερή, σαν ένα οξύ να ξαμολιέται στις φλέβες μου και να με ποτίζει.

Toxic!

Ότι πρέπει για να ξανακερδίσεις τις αισθήσεις σου.

Το γαμοσαββατόδραβό μου ήταν fucked up πριν καν ξεκινήσει.

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο δύσκολα ικανοποιείται. Αν συνεχίσω έτσι, σε 10 χρόνια θα θέλω 3 γκόμενες να με κοιτάνε όλο το βράδυ όσο κοιμάμαι για να νιώσω καλά με τον εαυτό μου.

Δεν υπάρχει ταβάνι σε αυτό;

Πόσο βαριέται ο Μπέκαμ που μπορεί να έχει όποια θέλει;

Ο καλύτερος τρόπος για να μην ξυπνήσεις με hangover είναι να πιείς σε νερό δέκα φορές το αλκοόλ που ήπιες.

10 επί
0.40 περικτικότητα, επί
3 ποτήρια των
170 ml
= 2 λίτρα.

Είμαι ακόμα στην αρχή.

Κατάλαβα γιατί μ' αρέσει η περιοχή του Ψυρρή. Είναι επειδή είμαι τη μία έτσι και την άλλη αλλιώς.

Αν καβλώσω να πάω σε μικρό μπαράκι πάω. Αν θέλω μεγάλο, πάλι εκεί πάω. Κι αν πεινάσω, απ' έξω έχει βρώμικο. Και άμα θέλω να πάρω κυριακάτικη εφημερίδα πάω μέχρι την πλατεία που τις έχει από σάββατο βράδυ.

Πολυπλευρικότητα. Δεν τον πιάνεις τον Ψυρρή πουθενά. Κι αν θες να κάτσεις στην πλατεία με μπύρα του ενός ευρώ από το περίπτερο, πάλι μέσα είσαι.

Ήταν ψέμα. Η αλήθεια αγάπη μου είναι πως για μένα περιστρέφεται όλη η γή γύρω από σένα.

Να σε ρωτήσω. Έχεις νιώσει ποτέ πως θέλεις να σκίσεις τη σάρκα σου;

Έχεις νιώσει ανικανοποίητος;

Πόσο συχνά νιώθεις κάτι στις εξόδους σου, πέρα από όσα βλέπεις και ακούς;

Πόσο συχνά βράζει το αίμα σου;

Θέλω να πλακωθώ με κάποιον. Τώρα.

Χωρίς συμπέρασμα

Ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός.

Η ποιότητα της ζωής μας μετριέται με το χρόνο, όχι με τα λεφτά.

Το χρόνο που περνάμε με τους φίλους μας, με τη σχέση μας, με την οικογένειά μας.

Το χρόνο που περνάμε βελτιώνοντας τον εαυτό μας (τους κοιλιακούς μας, το κουρκούτι μας).

Το χρόνο που κάνουμε κάτι το οποίο πιστεύουμε ότι αξίζει.

Δε θα κάτσω να χάσω το δικό μου χρόνο επειδή κάποιος άλλος έχει απείρως περισσότερο χρόνο για να μου δώσει. Αν δεν έχουμε κοινή συνισταμένη τα λέμε... του χρόνου.

Και επειδή μου έμειναν μόνο ακόμα 2.600 σαββατόβραδα αν φτάσω το σημερινό μέσο όρο ζωής, λέω να εκμεταλλευτώ αυτό που έχω σήμερα.

You love you?

Μια που είμαι single και κανείς δε θα παρεξηγήσει αυτά που λέω με το "τα λέει για μένα τώρα;", τα λέω τώρα:

Δεν είμαι ενάντια στις σχέσεις.

Είμαι ενάντια στις σχέσεις όπου και οι δύο δεν περνάνε καλά. Όπου ο ένας κάνει ότι θέλει και ο άλλος ακολουθεί προκειμένου να είναι μ' εκείνον.

Είμαι ενάντια στις σχέσεις όπου ο ένας εκ των δύο βιάζει τον εαυτό του ψυχολογικά για να συνεχίσει να είναι με κάποιον τον οποίο θεωρεί θεό του.

Κάποιον τον οποίο έχει ανεβάσει σε ένα θρόνο και δεν λέει να τον κουνήσει. Και τυχόν ο θρονισμένος βασιλιάς κλάσει, θα πάει να μυρίσει την κλανιά του και να του πει ότι μυρίσει Chanel no 5.

Αυτές οι σχέσεις δε μ' αρέσουν και γι αυτό δεν αφήνω τις περισσότερες δικές μου σχέσεις να εξελιχθούν σε σημείο τέτοιο.

Δώστε αξία στον εαυτό σας και αναζητήστε κάποιον που δίνει αξία σε σας.

Ατάκα (κι επί τόπου)

Υπάρχουν αρκετά πράγματα τα οποία μπορούσες να μου πεις για να μου κερδίσεις την προσοχή, αλλά το δικό σου ήταν το καλύτερο που έχω ακούσει:

Μου γυάλισες.

Της πουτάνας το κάγκελο

Ποιά είναι η ετυμολογία της έκφρασης "Έγινε της πουτάνας το κάγκελο";

Στα προπολεμικά και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν αγκυροβολούσαν «συμμαχικά» (υπό αγγλική σημαία κυρίως) πολεμικά πλοία στα ανοιχτά του Νέου Φαλήρου, οι γυναίκες «ελευθερίων ηθών» συνήθιζαν να συνωθούνται - και συχνά να διαγκωνίζονται - σε μια μεγάλη ξύλινη εξέδρα με πολλά κάγκελα που υπήρχε στην παραλία του Νέου Φαλήρου, περιμένοντας να αποβιβαστούν οι άνδρες του στόλου και να «ψωνίσουν» πελάτες.

Πηγή: asprilexi

Πουτάαααανες

Εσείς να μας βλέπετε, αλλά εμείς να μη σας βλέπουμε, ε;

New look

Μαλλί τελείως ξυρισμένο. Μούσι που ξεκινάει από το πουθενά, σε σχήμα τρίαινας. Ντύσιμο σε μαύρα. Αποτελεσματικότατο.

Βίβαρος

Πάω πολύ μια πρώην μου, τη Βιβή.

Κορίτσι απλό όσο δεν πάει, το οποίο κάποια στιγμή μετά από ενάμισι χρόνο βαρέθηκα και το άφησα (σκληρό αλλά αληθινό). Μου πήρε τόσο καιρό για να καταλάβω πως δεν ήταν αυτό που ήθελα τότε.

Πέρασαν από τότε δύο χρόνια στα οποία έχουμε πολύ καλή επαφή. Μου πήρε τόσο καιρό για να καταλάβω πως όσο τότε δεν άντεχα σε αυτή τη σχέση, τόσο η Βιβή μεταμορφωνόταν σε ένα τρομερά υπεύθυνο άτομο, σωστό, ηθικό και αισθησιακό, ένας τρομερός συνδυασμός για μια μακροχρόνια σχέση.

Και αυτό που μάλλον θέλω να πω είναι ότι την ευχαριστώ για όσα ζήσαμε μαζί. Έχουμε αλλάξει πολύ από τότε. Για μένα δεν ξέρω, αλλά η Βιβή σίγουρα άλλαξε προς το καλύτερο και δεν έχετε ιδέα πόσο γουστάρω που την βλέπω ευτυχισμένη!

Once again

... αποδεικνύεται πως τα καλά είναι τα απρογραμμάτιστα!

Αυτά στα οποία πας και γίνεσαι κομμάτια. Σηκώνεσαι να χορέψεις, τρως μια γλύστρα στα λουλούδια και πέφτεις κάτω.

Πονάς, κάθεσαι, πίνεις, ξανασηκώνεσαι, ξαναχορέυεις, σε ξαναλούζουν με λουλούδια και ρίχνεις μια τόσο θεαματική τούμπα που ο Μενιδιάτης δε μπορεί να τραγουδήσει από τα γέλια.

Δε χρειάζεται να γνωρίσεις κάποια νέα γκόμενα, δε χρειάζεται να παίξεις με καμία. Απλά βγαίνεις έξω με τους φίλους σου και περνάς υπέροχα.

Clutter

Δεν υπάρχει καλύτερη λέξη για να περιγράψει την εποχή μας.

Και επειδή δεν μπορώ να την αποδώσω στα ελληνικά, την αφήνω στο OneLook.

Έφυγα :)

Mousi boom

Δε θα γούσταρα με τίποτα να έκανα μια δουλειά που δε γούσταρα.

Μετράει αυτό για ατάκα από αυτές που απαθανατίζονται; Όχι ε; Χμ...

Μπήκα σπίτι στις 10 και κάτι με τόνους δουλειά να κάνω πριν μπανιαριστώ για να βγω, αλλά γουστάρω.

Το μόνο εξωδουλευτικό που έκανα ήταν να πάω σε press conference των Scorpions και να δω τον Rudolf, έναν ανέκφραστο ξανθό 60άρη που τους ίδρυσε προ 35ετίας. Κατά δική του ομολογία λοιπόν, οι Scorpions είναι υπεύθυνοι για το baby boom του '85 στη Γαλλία επειδή ο κόσμος ερωτευόταν (και ενίουτε πηδούσε κιόλας) με το Still Loving You.

Περισσότερο για urban legend μου κάνει παρά για οτιδήποτε άλλο.

Specially dedicated...

Δεν ξαναβόσκω άλλες βουβάλες, δεν θέλω μήτε να τις δω

Με μπίζνες έμπλεξα μεγάλες και στην Αθήνα κατοικώ
Εδώ ό,τι θέλεις κάνεις και κανένα δε ρωτάς
στο χωριό για να φιλήσεις, νιώθεις σαν κλεφτοκοτάς

Στο σπίτ’ στο Κακοσάλεσ’ δεν ματαξαναγυρνώ

Στάνες και βουβάλες να γίνουν όλα ρημαδιό
Με πουλήσαν παραμύθι, θα τα βρω μπαστούνια δήθεν
Παραλίγο να πιστέψω τον κουμπάρο τον ξεφτίλα

Λα λα λα...

Ξένοιασα απ’ τους μπελάδες, του χωριού τα προξενιά
Τώρα μ’ όποιαν θέλω μένω κι αν δε θέλω λέω γειά
Με κομπίνες και τερτίπια κονομάω ποσοστά
και θα πάρω πέντε σπίτια στην Ακρόπολη μπροστά

Στο σπίτ’ στο Κακοσάλεσ’...

Τα σκουπίδια στα σακούλια μου μυρίζουν γιασεμιά
και το νέφος στην Ομόνοια μια κολόνια γαλλικιά
Πέταξα και το ταγάρι, μη μάς πάρουνε χαμπάρ’
κι όλα του χωριού τα βίτσια, την τραγιάσκα και τη γκλίτσα

Here I am

Κάτι τέτοια σχόλια διαβάζω και απορώ με τι καρδιά της την λέτε της Μαρίας. Χωρίς να είμαι γιατρός και χωρίς να έχω διαβάσει οτιδήποτε ιατρικό επί του θέματος, και ούτε έχοντας καν κάνει τον κόπο να ανοίξω το λεξικό στο λήμμα οροθετικός για να δω ακριβώς τι σημαίνει, αλλά δεν ξέρω ρε παιδιά, δε μου κάνει η καρδιά να κοντραριστώ με έναν άνθρωπο που του λείπει κάτι βασικό. Είτε είναι χέρι, πόδι, ένα κομμάτι ψωμί, είτε είναι η υγεία του. (Btw, μ΄αρέσει η επιχειρηματολογία του j95)

Μια που άρχισα τα links, να πω ότι μου άρεσε κι αυτό από τον Pascal.

Και να σας πω, αυτή εδώ δε μοιάζει κάπως με το βατραχοκόριτσο;

Αύριο το μεσημέρι μου είπαν θα γνωρίσω τους Scorpions. Ως τώρα δε το είπα σε κανέναν γιατί είναι και θέμα τύχης (ειδικά το βρεις parking γύρω από το Caravel). Πάντως αν τους δω και δε μου χαρίσουν VIP tickets για τη συναυλία το βράδυ, θα τους θάψω στο blog μου, να το ξέρετε (ναι κύριε PR manager, αυτό είναι απειλή και θα πατώσετε, εντάξει;).

Καλά, ίσως αφήσω έναν από αυτούς να φωτογραφηθεί μαζί μου, αν έχω τα κέφια μου.

Έκανα σήμερα την πρώτη μου πρόσληψη στο μαγαζί από το τηλέφωνο. Ε αφού μου είπε η ταμείας μου πως η κοπελίτσα που ήρθε ήταν εμφανίσιμη και ντόπια, τι σκατά άλλο να ζητήσεις από τον κόσμο τούτο;

Μην πηγαίνει το μυαλό σας στο πονηρό, πορνηράκηδες. Το εμφανίσιμη και ντόπια παίζει ρόλο για να έρχονται οι πελάτες να δοκιμάσου για πρώτη φορά, και ουχί για να πηδάνε τα αφεντικά. Τα αφεντικά άμα θέλουν, βρίσκουν. (Είναι που δεν ήθελα να μου κάτσει η χτεσινή, γι αυτό με έφτυσε, καταλάβατε;)

Μία που ρωτήσατε αρκετοί για το μαγαζί (και άλλοι πολλοί δεν ρωτήσατε αλλά θα μάθετε anyway) υπάρχει λόγος που δε σας λέω τίποτα. Όσοι έχετε ιδέα από websites θα ξέρετε ότι ας πούμε το να κάνεις register ένα domain name παίρνει 1-2 μέρες μέχρι να ενημερωθούν όλοι οι nameservers, έτσι;

Το να πλακωθείς με τον προμηθευτή σου για να σου φέρει εκείνη τη σπάλα και εκείνο το έτσι το λουκάνικο, πόσο νομίζετε ότι παίρνει; (Hint: πολύ περισσότερο). Οπότε μέχρι να γίνουν όλα αυτά, δε σας λέω τίποτα.

Αφήστε που είναι και της μόδας οι εξαγορές αυτή την περίοδο, μπορεί να έρθει κάνας γίναντας του χώρου και να θέλει να μας εξαγοράσει. Τι; Να μην κάνουμε ένα μπαμ να τρομάξουν;

(Γελάς ε; Καλά...)

Στέφανε, Γιάννη, βρήκα άρθρο για το newsletter. Με το σταγονόμετρο, but getting there.

Πάω για λάτιν.

Ραδιάκι (α)φορητο

Στο ραδιόφωνο η παραγωγός διαβάζει τα μηνύματα των ακροατών. Σε όλους κάνει μια αναφορά, μην τυχόν και δε στείλουν μήνυμα την επόμενη φορά. Είναι μια αγορά κι αυτή. Δίνει 1 ευρώ συν ΦΠΑ και ακούς το όνομά σου στο ραδιόφωνο.

Τα 15 λεπτά δημοσιότητας έγιναν 1,5 δευτερόλεπτο δημοσιότητας. Είμαστε πολλοί πλέον και δε βγαίνει ο χρόνος. Στριμωχτείτε όλοι να χωρέσουμε. Κι αν είσαι πολύ νούμερο, πολύ να σου δώσουμε και κάνα εξτρά δευτερόλεπτο στο φακό, στο όφωνο ή στην Εσπρέσσο (ξέρεις εσύ που δε με διαβάζεις).

Είμαι πτώμα. Στο μαγαζί δοκίμασα δικές μου συνταγές ψησίματος, από τις οποίες ελάχιστες πέτυχαν. Αύριο πρέπει να συναντηθώ με το σεφ που έβαλα να μου φτιάξει πέντε συνταγές, να μου πει μια τιμή που θα μου σηκωθεί η τρίχα, θα τον πλακώσω στις καρπαζιές και μετά θα τον κεράσω ένα σουβλάκι. Και αμέσως μετά θα πάω στον Παπασώτο να πάρω κάνα βιβλίο για τα μυστήρια πιάτα που θέλω να φτιάξω.

Για τώρα έχω τις εξής επιλογές:

1. Να γράψω ένα newsletter που θέλω να γράψω αλλά δυσκολεύομαι να εμπνευστώ γιατί είμαι κουρασμένος. Το κακό είναι ότι αυτοί που το περιμένουν διαβάζουν το blog μου.
   
2. Να στείλω μήνυμα στην κοπελιά που με έφτυσε γιατί λέει (άκουσον άκουσον) δεν τραβάει και φάνηκε. Δηλαδή αν δε με φιλούσε τι θα έλεγε;
3. Να διαβάσω ένα κεφάλαιο The Tipping Point γιατί τα γουστάρω τα βιβλία τύπου πώς λειτουργεί ο κόσμος.
4. Να διαβάσω την εισαγωγή στο The Wisdom Of Crowds;
5. Να δω κάνα torrent που μαζεύτηκαν;
6. Να bloggάρω για όλα αυτά και να την πέσω για ύπνο;