Κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο, πηγμένος στην κίνηση των μαγαζιών, όπου ο κάθε πικραμένος αφήνει με αλάρμ το αυτοκίνητό του απ' έξω από το μαγαζί που θέλει να αγοράσει το κατιτίς του και πετάγεται με τη δικαιολογία "ένα λεπτάκι θα κάνω".
Αυτό το τελευταίο μην το πάρετε ως παράπονο, έχω κάνει πολύ χειρότερα τα οποία θα σας περιγράψω αφού παραγραφούν και ξεχαστούν από τη μνήμη των περίπου 100 ανθρώπων που ταλαιπώρησα.
Όντας λοιπόν στο αυτοκίνητο και αφήνοντας το τρανζίστορ να παίζει τα αμερικάνικα, βλέπω εντελώς τυχαία πως στο μπροστινό μου αμάξι επιβαίνουν δύο νεανίδες απείρου κάλλους. Και επειδή το "απείρου" είναι λίγο ασαφές, please allow me:
Η οδηγός, ξανθιά με αφέλειες, φοβερό προσωπάκι, πράσινες τεράαααστιες ματάρες α λα Candy-Candy και κόκκινα μάγουλα και ένα στενό πουκαμισάκι. Η συνοδηγός, πλατινέ ξανθιά, bitch look με ένα χαμόγελο μέσα στην πέρλα.
Θα μου πεις τώρα πως τις είδες ρε μάγκα τις γκόμενες αφού ήσουν από πίσω. Τις πρόσεξα λοιπόν όταν γυρίσανε και οι δύο και κοιτάζανε προς τα πίσω τους, δηλαδή προς τα εμένα.
Ενώ την πρώτη φορά που τις είδα αναλογίστηκα "τήρα, ω φίλε μου, οποίες όμορφες κορασίδες" (επί το μπαναλότερον: κοίτα ρε μαλάκα κάτι μουνιά), τη δεύτερη φορά στρόφαρε ο κεντρικός μου επεξεργαστής και αναρωτήθην:
"Γιατί, ω φίλε, κοιτούν όπισθεν οι κορασίδες;"
Κοίταξα στον καθρέφτη μου μήπως πίσω μας ήταν -ας πούμε- ο Godzilla όπως συμβαίνει στις ταινίες, αλλά το μόνο που είδα ήταν η ασχημόφατσα του πισινού μου (συγγνώμη για το λογοπαίγνιο) οπότε θεώρησα πώς μάλλον δεν κοιτάνε αυτόν.
Για να μην κοιτάνε αυτόν όμως κοιτάνε εμένα!
Και επειδή την έχω ξαναπατήσει έτσι μια μέρα που είδα μια ΘΕΑ με δερμάτινη στολή να κατεβαίνει από μηχανάρα και να κοιτάει για ώρα και μετά να με ρωτάει "Γιώργο, τι κάνεις;" κι εγώ να προσπαθώ να ξεπεράσω το εγκεφαλικό, αυτή τη φορά πιέστηκα και σκέφτηκα:
"Ρε μαλάκα, μήπως τις ξέρεις;"
Εμένα όμως δε μου λέγανε τίποτα, οπότε μάλλον πραγματικά κοιτάνε εμένα.
Και τώρα πλέον δεν με κοιτάνε απλά, αλλά μου μιλάνε, μου χαμογελάνε, με χαιρέτανε, μου στέλνουν φιλάκια, μου κάνουν ματάκια.
Και φυσικά εγώ έχω μείνει μλκς, γιατί συνήθως αυτό συμβαίνει αφού ανοίξω το στόμα μου. ;-O
Προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου, χαμογέλασα ελαφρώς και μετά πολύ και μετά προσπάθησα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό τους και άρχισα να γελάω ελαφρώς με την κατάσταση, πάντα κοιτάζοντάς τες όπως κι αυτές κοίταζανε εμένα.
Κι ενώ αυτό συνεχιζότανε για 5, 10, 15, 20 δευτερόλεπτα, μετά κάτι έγινε.
Ένα μικροσκοπικό χεράκι, συγκεκριμένα ένα χέρι μωρού, εμφανίστηκε να σηκώνεται από το πίσω κάθισμά τους.
Και τότε κατάλαβα πως οι γκριμάτσες και τα γελάκια δεν προορίζονταν για μένα, αλλά για τον μικρό επιβάτη της πίσω θέσης.
Αυτό το τελευταίο μην το πάρετε ως παράπονο, έχω κάνει πολύ χειρότερα τα οποία θα σας περιγράψω αφού παραγραφούν και ξεχαστούν από τη μνήμη των περίπου 100 ανθρώπων που ταλαιπώρησα.
Όντας λοιπόν στο αυτοκίνητο και αφήνοντας το τρανζίστορ να παίζει τα αμερικάνικα, βλέπω εντελώς τυχαία πως στο μπροστινό μου αμάξι επιβαίνουν δύο νεανίδες απείρου κάλλους. Και επειδή το "απείρου" είναι λίγο ασαφές, please allow me:
Η οδηγός, ξανθιά με αφέλειες, φοβερό προσωπάκι, πράσινες τεράαααστιες ματάρες α λα Candy-Candy και κόκκινα μάγουλα και ένα στενό πουκαμισάκι. Η συνοδηγός, πλατινέ ξανθιά, bitch look με ένα χαμόγελο μέσα στην πέρλα.
Θα μου πεις τώρα πως τις είδες ρε μάγκα τις γκόμενες αφού ήσουν από πίσω. Τις πρόσεξα λοιπόν όταν γυρίσανε και οι δύο και κοιτάζανε προς τα πίσω τους, δηλαδή προς τα εμένα.
Ενώ την πρώτη φορά που τις είδα αναλογίστηκα "τήρα, ω φίλε μου, οποίες όμορφες κορασίδες" (επί το μπαναλότερον: κοίτα ρε μαλάκα κάτι μουνιά), τη δεύτερη φορά στρόφαρε ο κεντρικός μου επεξεργαστής και αναρωτήθην:
"Γιατί, ω φίλε, κοιτούν όπισθεν οι κορασίδες;"
Κοίταξα στον καθρέφτη μου μήπως πίσω μας ήταν -ας πούμε- ο Godzilla όπως συμβαίνει στις ταινίες, αλλά το μόνο που είδα ήταν η ασχημόφατσα του πισινού μου (συγγνώμη για το λογοπαίγνιο) οπότε θεώρησα πώς μάλλον δεν κοιτάνε αυτόν.
Για να μην κοιτάνε αυτόν όμως κοιτάνε εμένα!
Και επειδή την έχω ξαναπατήσει έτσι μια μέρα που είδα μια ΘΕΑ με δερμάτινη στολή να κατεβαίνει από μηχανάρα και να κοιτάει για ώρα και μετά να με ρωτάει "Γιώργο, τι κάνεις;" κι εγώ να προσπαθώ να ξεπεράσω το εγκεφαλικό, αυτή τη φορά πιέστηκα και σκέφτηκα:
"Ρε μαλάκα, μήπως τις ξέρεις;"
Εμένα όμως δε μου λέγανε τίποτα, οπότε μάλλον πραγματικά κοιτάνε εμένα.
Και τώρα πλέον δεν με κοιτάνε απλά, αλλά μου μιλάνε, μου χαμογελάνε, με χαιρέτανε, μου στέλνουν φιλάκια, μου κάνουν ματάκια.
Και φυσικά εγώ έχω μείνει μλκς, γιατί συνήθως αυτό συμβαίνει αφού ανοίξω το στόμα μου. ;-O
Προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου, χαμογέλασα ελαφρώς και μετά πολύ και μετά προσπάθησα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό τους και άρχισα να γελάω ελαφρώς με την κατάσταση, πάντα κοιτάζοντάς τες όπως κι αυτές κοίταζανε εμένα.
Κι ενώ αυτό συνεχιζότανε για 5, 10, 15, 20 δευτερόλεπτα, μετά κάτι έγινε.
Ένα μικροσκοπικό χεράκι, συγκεκριμένα ένα χέρι μωρού, εμφανίστηκε να σηκώνεται από το πίσω κάθισμά τους.
Και τότε κατάλαβα πως οι γκριμάτσες και τα γελάκια δεν προορίζονταν για μένα, αλλά για τον μικρό επιβάτη της πίσω θέσης.
Τα καλύτερα...
5 σχόλια:
:) nomiza oti tha paraponiosun plai gia akti, alla telika einai mia iperoxi istoria... congrats, poli kali
τι κριμα, κερδισε ο μπομπιρας, εχασες εσυ! νεξτ ταιμ...
α ξεχασα, δες αυτό http://myblog.gr/Vagelis/profile/.
ή εσύ εχεις διπλη προσωπικότητα ή κάποιος μας δουλεύει
Κάποιος σας δουλεύει. :)
Ή μάλλον σας δούλευε γιατί στα πολύ γρήγορα τα έσβησε όλα μόλις του έστειλα email.
Δεν τρέχει κάστανο. Η αντιγραφή είναι μορφή θαυμασμού. Δε μπορώ να πω ότι δε το έχω κάνει ποτέ, οπότε αθώος ο κατηγορούμενος λόγω πρότερου έντιμου βίου.
ΜΑΛΑΚΑΣ
Δημοσίευση σχολίου