Hot pants

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τίποτα δεν μας συμβαίνει απλά. Όλα τα προκαλούμε με τις πράξεις μας. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω μια πρόσφατη ιστορία.

Πρέπει -δηλαδή θέλω- να φορέσω το τζινάκι μου το Replay για να βγω. Έχουν σκάσει κάποια απρόβλεπτα τηλεφωνήματα και η ώρα περνάει.

Ως αποτέλεσμα, αργώ να διαπιστώσω πως το τζινάκι δεν έχει στεγνώσει πλήρως και μη γνωρίζοντας πού είναι το πιστολάκι μαλλιών για να το στεγνώσω (τι να το κάνω το πιστολάκι...) αποφασίζω στα πολύ γρήγορα να το βάλω στο grill για να στεγνώσει.

Στην πορεία θυμήθηκα κάποιο παρόμοιο περιστατικό με αμερικάνα που έβαλε την γάτα της στο φούρνο μικροκυμμάτων για να στεγνώσει και χαμογέλασα με τη δική της ηλιθιότητα.

Απλώνω -στα πολύ γρήγορα λέμε τώρα, έτσι;- μια εφημερίδα που βρήκα εκεί πρόχειρη, ανάβω το grill και απλώνω το τζην φαρδύ πλατύ να στεγνώσει ενώ παίζω κρυφτοκυνηγητό με τη δεύτερη κάλτσα.

Στα δύο λεπτά, όταν η κάλτσα έχει κάνει φτου ξελευτερία για όλους και πήγα και πήρα ένα καινούριο ζευγάρι, πάω να τσεκάρω το τζιν στο φούρνο και το βλέπω να βγάζει καπνούς. Όχι υδρατμούς αλλά καπνούς μαύρους. Κάτι δεν πάει καλά. Το βγάζω έξω, το τινάζω, βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, μήπως σε έκαψα; Κοιτάω από δω, κοιτάω από εκεί, δεν βρίσκω τίποτα εγκαύματα. Από που βγήκαν οι καπνοί λοιπόν; Ένα μυστήριο.

Το φοράω -γρήγορα ντε- και φυσικά τσουρουφλίζομαι απίστευτα όταν το κουμπί με αγγίζει λίγα εκατοστά πιο πάνω από το εργαλείο γιατί το μέταλο εχει διατηρήσει τη θερμοκρασία σερβιρίσματος. Δύο λεπτά ψήσιμο στους διακόσιους πενήντα βαθμούς είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε. Με φρέσκο branding και ένα δεύτερο αφαλό από το κάψιμο λοιπόν βγαίνω έξω, περνάω καλά, γυρνάω με παρέα μετά από 4-5 ώρες.

Καθόμαστε λίγο και βγάζω σε μια φάση το τζιν γιατί σεξ με τζιν δεν γίνεται. Μαστιγώνουμε λοιπόν το δελφίνι (μια χαρά ήταν αλλά περιμένω καλύτερη επίδοση την επόμενη φορά που θα είμαστε και οι δύο πιο ξεκούραστοι) και μετά γυρνάει η εν λόγω κορασίδα και μου κάνει:

- Γιώργο, γιατί είναι ο κώλος σου μαύρος;

Φυσικά, τώρα σε φάση μετασεξιακή, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο σχόλιο. Όχι δηλαδή πως υπάρχει κάποια φάση στην οποία αυτό το σχόλιο ακούγεται συχνά, αλλά τέλος πάντων όπως και να το κάνεις ρε παιδί μου δεν σε ρωτάνε κάθε μέρα γιατί είναι μαύρος ο κώλος σου.

Εγώ φυσικά δεν την πίστευα, οπότε να μη σας τα πολυλογώ, επειδή δεν υπάρχει πουθενά μέρος σε αυτό το σπίτι όπου μπορεί κανείς να δει τον κώλο του (κοίτα να δεις έλλειψη υποδομής που έχω στο σπίτι μου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα ήθελα να δω τι χρώμα είναι ο κώλος μου μέσα στη νύχτα), στα επόμενα τρία λεπτά έχω καλέσει το ασανσέρ της πολυκατοικίας που έχει καθρέφτη μπροστά, δεξιά κι αριστερά και κοιτάω τον κώλο μου υπό των φως των απαλών σποτ.

Ευτυχώς κανείς δε με τράβηξε, δυστυχώς όμως διεπίστωσα πως ο λατρευτός, μυώδεις και ολοστρόγγυλος κώλος μου είναι όντως μαύρος με μια μουντζούρα. Και κάπου εκεί αρχίσανε τα αστεία από την κορασίδα του στυλ αράπης σε γάμησε και δεν περίμενες να στεγνώσει και κάτι τέτοια.

Κάνω ένα μπάνιο, την πάω σπίτι της και ξαναγυρνάω στο δικό μου, αλλά συνεχώς σκεφτόμουν τον αράπη που τρύπωσε στον κώλο μου. Κάνοντας ένα backtrack σε όλη μου τη μέρα για να δω που ακούμπησα και βάφτηκα, θυμήθηκα λοιπόν το γκριλάρισμα του τζιν.

Έπιασα το τζιν, το οποίο μπορεί να μην είχε καμία μουτζούρα εξωτερικά αλλά είχε εσωτερικά. Γιατί όταν εγώ ακούμπησα -γρήγορα είπαμε- το μουσκεμένο τζιν στην φρέσκια εφημερίδα, η εφημερίδα απορρόφησε κάποια υγρασία και μούλιασε.

Και οι μαύροι καπνοί που είδα ήταν από το νερό που απορρόφησε η εφημερίδα, το οποίο ήταν υδρατμοί με μελάνι. Και το μελάνι με τους υδρατμούς πότισε το τζιν και έβαψε τελικώς τον κώλο μου.

Γι αυτό όταν σας λέω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και πως την τύχη σου την φτιάχνεις, να τον ακούτε τον παλιό. Ξέρετε πόσες μαλακίες έχω κάνει για να αποκτήσω τέτοια εμπειρία;