Κρασί, Ancona, Θεολόγοι και Κολοκοτρώνης - Part 3

Μέρος τρίτο και τελευταίο: Θεολόγοι και Κολοκοτρώνης

Το πλοίο έφυγε στις εφτάμισι, στην ώρα του.

Παρόλο που το παγωτό με τις 4 μπάλες έκανε την Ελευθερία να μη θέλει να φάει, και παρόλο που κάποιοι πήγανε να δούνε τον Παναθηναϊκό, εγώ βρήκα παρέα για να πάω για φαγητό στο A la carte, το χλιδάτο εστιατόριο του πλοίου. Φανταστείτε κάτι σε φάση piano bar, με απαλή μουσική, πολλά σερβίτσια, κλπ.

Έφαγα ένα καταπληκτικό θαλασσινο μεζεδάκι (ψαρονέφρι) και ήπια ένα μπουκαλάκι Αβαντίς ροζέ.

Παρένθεση: Θα σας τα πρήζω από εδώ και πέρα με το κάθε κρασί που πίνω, πάρτε το απόφαση.

Με το που τελείωσα το φαγητό μου, ήρθαν οι ξενοδοχοεστιάτορες με τις θεούσες. Μόλις είχε τελειώσε το ματς για τους μεν και μόλις είχαν κάνει τα μπανάκια τους και μοστράρανε τα ιταλικά συνολάκια τους οι δε.

Καθώς το δικό μας μπουκαλάκι μόλις τελείωνε παρόλο που οι άλλοι τη βγάλανε κυρίως με cocacola και σόδα (μα που πήγε τόσο κρασί;), μεταπήδησα στην άλλη παρέα.

Το τραπέζι τους όμως δεν είχε πολλές καρέκλες κι έτσι πολύ ευγενικά ρώτησα τους διπλανούς, ένα ζευγάρι 40-κάτι, ολίγον eccentric:

- Να πάρω αυτή την καρέκλα;
- Ναι, βεβαίως.
- Α κάτι ακόμα... Επειδή καμιά φορά μπορεί να γίνω κάπως, αν κατά τη διάρκεια του δείπνου σας τύχει να σας ενοχλήσω, συνηθίστε το!

Και με αυτό, δε τους δίνω πλέον καμία σημασία και έχω αφήσει και αυτούς αλλά και τους δικούς μου με μια έκφραση φρίκης και πανικού στα πρόσωπά τους, ενώ εγώ απλά χάζευα το μενού για δεύτερη φορά -- είπαμε, καταπληκτικό το ψαρονέφρι!

Ενώ εγώ πείραζα το διπλανό ζευγάρι, έτυχε να παρατηρήσω πως ο μεν άνδρας δεν ήταν απλά άνδρας αλλά άνδρακλας με τα όλα του. Αν και καθόταν ήσυχος με ένα κίτρινο t-shirt και πούρο στο στόμα, αυτός ο δίμετρος μακρυμάλλης σαραντάρης με τα μπρατσόνια ενέπνεε κάτι. Και επειδή μέχρι στιγμής δεν είχε πει κουβέντα - σε αντίθεση με την κυρία που γελούσε και απαντούσε σε ότι της έλεγα.

Σε κάποια φάση ανησύχησα μάλιστα γιατί λέω ότι μπορεί να φάμε ξύλο που γελάμε με την κυρία και τι ωραία που τα λέμε, αλλά η κυρία με καθησύχασε πως "είναι καλό παιδί, όπως όλοι οι big guys."

Όσο τους μιλούσα, τόσο καταλαβαίνα πως δεν πρόκειται για κοινούς θνητούς. Η κυρία είχε μια ωραία αξάντ, μυστήριο ντύσιμο, ήταν πανέξυπνη και χειριζόταν τα ελληνικά της πολύ προσεγμένα. Ο κύριος πάλι, με το κίτρινο t-shirt και το μιλιτέρ παντελόνι δε φαινόταν -τελικά- να ενοχλείται καθόλου που ένας άγνωστος καραφλός τύπος του διέκοπτε το κάπνισμα του πούρου. Και να δεις αυτό το τούτο του κάτι μου θυμίζει.

Ρώτησα λοιπόν τη Βασιλική και τον Γιάννη:
- Σας ξέρω από κάπου;
- Εμ, κοίτα να δεις. Ο Γιάννης είναι ο Γιάννης Κολοκοτρώνης. Απόγονος του Θεόδωρου. Εγώ είμαι η Βασιλική.
- Βασιλική κάτι;
- Βασιλική σκέτο.

Βασιλική σκέτο ε; Ρε κάτσε να δεις. Ρε πού την ξέρω. Ρε πού την ξέρω.

- Γλύπτρια..., μου κάνει όταν με βλέπει ότι δυσκολεύομαι να βρω από που ακριβώς την ξέρω.

Και κάπου θυμάμαι πως έχω διαβάσει συνεντεύξεις της για τα μνημειώδη έργα της (πολυκατοικία και βάλε). Πάνω, λοιπόν, που ήθελα να πω κάτι του στυλ πόσο μου άρεσε το τάδε έργο σας για να δείξω ότι τέλος πάντων έχουμε μια κουλτούρα, μια παιδεία, ένα τζάκι τέλος πάντων, η συγκεκριμένη πρόταση μου βγήκε κάπως έτσι:

- Α! Γλύφτρια εεε;

... Και αμέσως μετά, νεκρική σιγή. Ακρα του τάφου σιωπή στο πλοίο βασιλεύει!

(Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το γυρεύει. Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει. Γαμώτο τώρα μου βγήκε η κουλτούρα; Που ήταν όταν την ήθελα;)

Να μη σας τα πολυλογώ, όταν έρχεται ο σερβιτόρος να πάρει παραγγελία, παραγγέλνω ένα κρασί για την πάρτη μου (Αβαντίς ροζέ είπαμε ντε) και παραγγέλνει και η παρέα ένα για όλους.

Εκεί πετάγεται ο -γαμώ τα παιδιά- Κολοκοτρώνης και λέει στο σερβιτόρο να βάλει τα κρασιά μας στο δικό του λογαριασμό. Προβάλαμε αντίσταση αλλά μόνο που μας έριξε ένα πλαγιομετωπικό βλέμμα λουφάξαμε και είπαμε ευχαριστώ που δε μας πλάκωσε και στο ξύλο από πάνω.

Τον κοιτούσα λοιπόν τον τύπο στο προφίλ, μιλάμε ρε ίδιος ο Κολοκοτρώνης στο πεντοχίλιαρο. Μόνο η μουστάκα του έλειπε. Και μιλάμε ότι ήταν απόγονός του πέμπτης γενιάς. Αρχιδάτα γονίδια ο Τεό, όχι μαλακίες.

Όταν λοιπόν ήρθε και το δεύτερο μπουκάλι κρασιού μου, η παρέα έχασε τη μπάλα. Παρατηρήθηκαν φαινόμενα όπου το φαγητό τους έβγαινε από τη μύτη από τα γέλια. Το -κατά τα άλλα ήσυχο και αριστοκρατικό- εστιατόριο άδειασε και στην παρέα μας προσθέθηκαν άλλα δέκα άτομα που ήρθαν να δουν τι στο διάλο λέμε και έχουμε σηκώσει τους πάντες πόδι. Οι σερβιτόροι καθόντουσαν από πάνω μας και ξεκωλονόντουσαν στο γέλιο με τις ατάκες.

Η βραδιά συνεχίστηκε στη ντίσκο του πλοίου μέχρι τις 4 το πρωί, όπου -φυσικά- τους είχα αφήσει όλους άναυδος με τις χορευτικές μου φιγούρες. Βοηθάει το γεγονός πως η μία θεούσα ήταν σε διαστάσεις τσιλιβίθρας οπότε την πετούσα στον αέρα για την πλάκα μου. Δεσποινάκι, I love you baby.

Την άλλη μέρα το πρωί είχαμε σεμινάρια οινογνωσίας, και ενώ υποτίθεται πως εγώ ο παλιός τα είχα ξαναδοκιμάσει αυτά τα κρασιά, δε μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Ούτε άρωμα, ούτε γεύση είχα. Το μόνο που είχα ήταν μια γλώσσα τσαρούχι από την χθεσινοβραδινή κρασοκατάνυξη.

Η άλλη θεούσα, η Σοφία, άρχισε εκεί να παίζει με τον Δημήτρη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κρασί, ο καθαρός αέρας, η θάλασσα ή το ότι ο Δημήτρης είναι ένας λατίνος εραστής, αλλά εκεί που ο Δημήτρης έπαιρνε με την κάμερα ένα πλάνο τον κόσμο μέσα στο σεμινάριο, η Σοφία τον ρώτησε με νάζι και τσαχπινιά στο μάτι:

- Δημήτρη μου, με πήηηηρες;

Μετά ακολούθησαν κι άλλα σχόλια απείρους κάλους, κατά τη φωτογράφιση του γκρουπ, όπως:

- Σοφία, κοίτα το πουλάκι. Όχι αυτό το πουλάκι!

Αλλά σε γενικές γραμμές κανείς δεν παραφέρθηκε και καί κανένα ρωμαϊκό όργιο δεν έφτασε στα αυτιά μου (ούτε και σε κανένα άλλο μέρος του μαρμαροσμιλεμένου σώματός μου).

Εκεί που πίναμε τον τελευταίο καφέ στο πλοίο, ήρθε και με βρήκε η σοβαρή επιχειρηματίας της παρέας με τα πολλά ξενοδοχεία (μην ανησυχείτε κυρία Τριανταφυλλόπουλου, η ανωνυμία σας είναι εγγυημένη) για να μου πει "τελικά, είσαι γαμώ τα παιδιά". Πολύ το μετάνιωσα που δεν είχα αυτόγραφο να της δώσω, έπρεπε να είχα προνοήσει.

Όταν μας καλέσει στο σπίτι της με τις τρεις της κόρες θα φροντίσω να έχω τυπώσει αυτόγραφα για όλους! Και κρίνοντας από το δείγμα που έφερε μαζί της στην εκδρομή, τη μικρή την κόρη, το δείπνο θα είναι -αν μη τι άλλο- νοστιμότατο!

Για όσους ενδιαφερόνται, παρόμοια κρουαζιέρα θα ξαναγίνει συντόμως. Μπορεί και μέσα στο Νοέμβριο. Στείλτε μου email για να σας ενημερώσω πότε. Κόστος: 185 ευρώ για 3 μέρες. Επίσης, για όσους ενδιαφέρονται για κρασομαθήματα εν στεριά και όχι εν πλω, το site της σχολής είναι: www.oinosoagapitos.gr