- Ευφορία.
- Ψυχική γαλήνη.
- Αναγνώστες στο blog σου.
Τα καλύτερα...
Επιτυχημένο Instagram Marketing
Πριν από 4 χρόνια
31.10.05
#1 Law Abiding Citizen
Παρατηρήστε τη λεπτομέρεια μέσα από το παράθυρο του κυρίου: Ο δρόμος μπροστά του άδειος. Ο δρόμος πίσω του γεμάτος.
Ο κάτοχος του blog θα ήθελε να αποδώσει το μέγιστο βραβείο του πιο υπάκουου πολίτη της χώρας στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου υπ' αριθμόν ΥΕΗ 6694 ο οποίος προς ένδειξη πλήρους υποταγής στους νόμους του κράτους καθόταν ως άυπνος φρουρός ανάμεσα στη λωρίδα ασφαλείας (δεξιά) και στην πρώτη λωρίδα με ανοικτή την πόρτα του για πάνω από 45 λεπτά εμποδίζοντας την κίνηση των διερχόμενων οχημάτων από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα στη λωρίδα ασφαλείας σε σημείο όπου γίνονται έργα και το μποτιλιάρισμα μας έκανε να κάνουμε τα 10 χιλιόμετρα σε σχεδόν μια ώρα.
Και αντί ο τύπος αυτός να μπει στη λωρίδα ασφαλείας για να κινηθούμε όλοι πιο γρήγορα, απλά άνοιξε την πόρτα του μη αφήνοντάς μας να περάσουμε γιατί αυτή η λωρίδα είναι για έκτακτη ανάγκη.
Εκτός του ότι άκουσε τα σχολιανά του από τους οδηγούς που εμπόδιζε, κανένας άλλος οδηγός συμμερίστηκε τις απόψεις του. Γιατί; Ήμασταν όλοι παράνομοι;
Φίλε οδηγέ,
όταν πάνω από 1000 οδηγοί περνάνε και σε λένε μαλάκα, μπορεί και να έχουν δίκιο.
Η λωρίδα μπορεί να είναι έκτακτης ανάγκης, αλλά μήπως έτυχε να σκεφτείς πως:
- Το ότι γίνονται έργα και κάποιες λωρίδες κλείνουν είναι ο λόγος που υπάρχουν τα μποτιλιαρίσματα. Σκοπός όλων (και προτίστων των Αρχών, που εσύ νομίζεις πως εξυπηρετείς) δεν είναι να συμφορίσουμε κι άλλο το δρόμο, αλλά να τον αποσυμφορίσουμε! Και αν το κάναμε όλοι, δε θα κάναμε χτες το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα σε 9 ώρες.
- Μέσα σε αυτή την κίνηση, η περίπτωση να χρειαστούμε ασθενοφόρο για κάποιο δυστύχημα είναι μηδαμινή τη στιγμή που κινούμαστε με μέση ωριαία ταχύτητα τα 10 χιλιόμετρα την ώρα.
- Κάποιοι από αυτούς που εμπόδιζες μπορεί να έχουν άδεια κυκλοφορίας στη λωρίδα ασφαλείας και απλά να μην οδηγάνε ασθενοφόρο ή περιπολικό εκείνη τη στιγμή. Αλλά πού...
- Φράζοντας τη λωρίδα ασφαλείας εσύ ο ίδιος, δε μπορεί να περάσει το περιπολικό, που είναι 100 αμάξια πίσω, καραβλαχάρα μου!
- Και τέλος, μήπως σκέφτηκες το ότι η αριστερή λωρίδα, η οποία δεν ήταν προσβάσιμη σε εμάς απλά και μόνο επειδή είχε σήματα που μας υποδείκνυαν να μη τη χρησιμοποιήσουμε, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική λωρίδα ασφαλείας αν πραγματικά υπήρχε λόγος; Λέω μήπως το σκέφτηκες;
Και όταν το λαϊκό αίσθημα των χιλίων οδηγών που σε έβριζαν ήταν αντίθετο με το γραμμένο νόμο, έπρεπε να καταλάβεις ποιανού τη μεριά οφείλεις να πάρεις.
Στο τέλος, το λαϊκό αίσθημα επεκράτησε με τη συμβολή κάποιου κυρίου με τζιπ, ο οποίος κάθισε ακριβώς μπροστά από το κάφρο εμποδίζοντάς τον τελείως, και επειδή ο ίδιος είχε κάτσει πολύ δεξιά για τη λωρίδα του, όλοι τον προσπέρασαν από τα αριστερά, ακόμα κι εμείς που ήμασταν στη λωρίδα ασφαλείας.
27.10.05
Φεύγω
... αλλά πριν φύγω, ένα link από ένα site που προωθεί μια ωραία ιδέα για την εξέλιξη του σύμπαντος, η οποία συμφωνεί με τα πιστεύω μου:
http://www.theseventhearth.com/
To link προήλθε από την πολύ δημοφιλή Million Dollar Homepage όπου κάποιος κύριος με μια έξυπνη ιδέα βγάζει από μία σελίδα ένα εκατομμύριο δολλάρια απλά βάζοντας διαφημίσεις.
Καλό τριήμερο, πουλάκια μου!
http://www.theseventhearth.com/
To link προήλθε από την πολύ δημοφιλή Million Dollar Homepage όπου κάποιος κύριος με μια έξυπνη ιδέα βγάζει από μία σελίδα ένα εκατομμύριο δολλάρια απλά βάζοντας διαφημίσεις.
Καλό τριήμερο, πουλάκια μου!
26.10.05
Φεύγεις κι αφήνεις πίσω σου συντρίμια
Ενόψει του εορτασμού της κατεδάφισης του διπλανού μου κτιρίου, θα παίξουμε ένα παιχνίδι:
Βρείτε ποιά φωτογραφία απεικονίζει πραγματικούς κουραμπιέδες και κερδίστε!
Πρωινό κατούρημα
Έχετε κατουρήσει ποτέ όταν αγουροξυπνημένοι καταλάβατε πως αργήσατε να ξυπνήσετε για να πάτε σε μια επείγουσα και σημαντική δουλειά;
Αν ναι, σας έτυχε την ίδια στιγμή να μιλάτε στο τηλέφωνο για να πείτε πως έχει κίνηση και θα αργήσετε ενώ την ίδια στιγμή προσπαθείτε να βάλετε τη μπλούζα σας;
Αν έχετε κάνει και τα τρία αυτά μαζί, τότε θα καταλάβετε και την ερώτησή μου:
Τι απολυμαίνει καλύτερα; Η Κλινέξ ή το Ρολί;
Αν ναι, σας έτυχε την ίδια στιγμή να μιλάτε στο τηλέφωνο για να πείτε πως έχει κίνηση και θα αργήσετε ενώ την ίδια στιγμή προσπαθείτε να βάλετε τη μπλούζα σας;
Αν έχετε κάνει και τα τρία αυτά μαζί, τότε θα καταλάβετε και την ερώτησή μου:
Τι απολυμαίνει καλύτερα; Η Κλινέξ ή το Ρολί;
25.10.05
Όταν (αν ποτέ) μεγαλώσω θέλω να μοιάσω στο Νίκο Δήμου...
Τον διάβαζα πριν από χρόνια και αποφεύγω να τον διαβάζω συστηματικά. Σαν την ταινία που μ' αρέσει και δε θέλω να τη βλέπω συνέχεια για να μην την συνηθίσω.
Μ' αρέσει το πώς σκέφτεται, μ' αρέσει το ότι ο τύπος (γιατί μπορεί να είναι μεγάλος αλλά είναι τύπος) ασχολείται με όλα και έχει άποψη η οποία πάει παραπέρα από το απλά γουστάρω αυτό γιατί έτσι. Και μ' αρέσει ακόμα και όταν δε συμφωνώ μαζί του γιατί είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να κάνεις συζήτηση.
Φωτογραφία, λογοτεχνία, τέχνες, θρησκεία, Ιστορία, τεχνολογία, αυτοκίνητα. Μα πάνω από όλα φιλοσοφία.
Τελευταίο κείμενό του που διάβασα και μ' άρεσε είναι αυτό. Το οποίο είναι ένα απλό και καθημερινό για τον Δήμου.
Οι παλιοί ίσως να λέγανε Εύγε.
Εγώ λέω Respect!
Μ' αρέσει το πώς σκέφτεται, μ' αρέσει το ότι ο τύπος (γιατί μπορεί να είναι μεγάλος αλλά είναι τύπος) ασχολείται με όλα και έχει άποψη η οποία πάει παραπέρα από το απλά γουστάρω αυτό γιατί έτσι. Και μ' αρέσει ακόμα και όταν δε συμφωνώ μαζί του γιατί είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να κάνεις συζήτηση.
Φωτογραφία, λογοτεχνία, τέχνες, θρησκεία, Ιστορία, τεχνολογία, αυτοκίνητα. Μα πάνω από όλα φιλοσοφία.
Τελευταίο κείμενό του που διάβασα και μ' άρεσε είναι αυτό. Το οποίο είναι ένα απλό και καθημερινό για τον Δήμου.
Οι παλιοί ίσως να λέγανε Εύγε.
Εγώ λέω Respect!
Προσοχή πελάτες της Alpha Bank!!
Μόλις κυκλοφόρησε ένα μούφα email το οποίο σας ζητάει να βάλετε τα στοιχεία σας για το web banking της Alpha Bank. Το email φαίνεται να έρχεται από την Alpha Bank (και όχι τυχαία, την τράπεζα με τους μισούς λογαριασμούς web banking στην Ελλάδα).
Μόλις τους ειδοποίησα, αλλά επειδή δε νομίζω να κάνουν κάτι μέχρι το πρωί, το δημοσιεύσω για να μην πιαστεί κανείς κορόιδο. Αν και πιστεύω πως έτσι ανορθόγραφο που είναι και με το ότι το site δεν οδηγεί παρά σε redirection στο site της Alpha Bank (για την ώρα), μάλλον πρόκειται για φαρσέρ ή για κάποιον που δοκιμάζει να δεί πόσοι θα κλικάρουν στο link.
Όπως και να έχει, δεν ξεχνάμε πως μια τράπεζα δε μας ζητάει ποτέ τα στοιχεία μας από το Internet, και ειδικά passwords, PINs και τέτοια πράγματα,ναι;
Το περιεχόμενο του email (με λογότυπο και γραμματοσειρά της Alpha Bank) είναι το εξής:
Μόλις τους ειδοποίησα, αλλά επειδή δε νομίζω να κάνουν κάτι μέχρι το πρωί, το δημοσιεύσω για να μην πιαστεί κανείς κορόιδο. Αν και πιστεύω πως έτσι ανορθόγραφο που είναι και με το ότι το site δεν οδηγεί παρά σε redirection στο site της Alpha Bank (για την ώρα), μάλλον πρόκειται για φαρσέρ ή για κάποιον που δοκιμάζει να δεί πόσοι θα κλικάρουν στο link.
Όπως και να έχει, δεν ξεχνάμε πως μια τράπεζα δε μας ζητάει ποτέ τα στοιχεία μας από το Internet, και ειδικά passwords, PINs και τέτοια πράγματα,ναι;
Το περιεχόμενο του email (με λογότυπο και γραμματοσειρά της Alpha Bank) είναι το εξής:
Αγαπιτέ πελάτη της Ιντερνέτ-Τράπεζας!
Επειδή η κατάσταση με Οnline - Τράπεζες στη χώρα μας είναι σήμερα πολύ δύσκολη, η κυβέπνιση της Ελλάδας παρακάλησέ μας να κάνουμε τον έλεγχο για όλους τους Online - λογαριασμούς της δηκής μας τράπεζας να μάθουμε αν υπάρχουν "λογαριασμοί μιας μέρας", τους οποίους χρησημοποιούν οι εγκληματίες για να αποπλύνονται τα κλεμμένα λεφτά. Δια ταυτα σας παρακαλούμε πολύ σοβαρά να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο της επιβεβαιώσεις λόγαριασμού στη επίσημη μας Ιντερμετ-σελήδα.
Οι λογαριασμοί, που δε θα επιβεβαιοθούν ως της 27.11.05, θα παγώνονται για ακαθόριστο καιρό πριν γίνει φανερό πως ακριβώς έχουν δημιουργηθεί και εκμεταλευθεί. Ο έλεγχος αυτος είναι επίκαιρος οχι μόνο για ιδιωτικούς μας πελάτες, αλλα για όλους σας.
ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ
Σας ζητούμε συγνώμη για τις ενοχλήσεις που προκύπται απο τη διαταγή της παρούσες εκδήλωσης και ελπίζουμε για την κατανόηση και την βοήθειά σας.
Με σεβασμό,
Υπηρεσία ασφάλειος
Τράπεζα Alpha Bank
24.10.05
Άνθη στα άνθη
Η φίλη μου η Ελευθερία έχει λάβει 4 ανθοδέσμες ανώνυμα από την Παρασκευή μέχρι σήμερα.
Το ανθοπωλείο αρνείται να την ενημερώσει για την ταυτότητα του δράστη.
Όποιος γνωρίζει κάτι για το έγκλημα μπορεί να ρουφιάνεψει στα γνωστά τηλέφωνα και email.
Ο στυγερός εγκληματίας καλείται να παραδοθεί στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα (γιατί εγώ πιστεύω πως είναι blogόφιλος)...
Το ανθοπωλείο αρνείται να την ενημερώσει για την ταυτότητα του δράστη.
Όποιος γνωρίζει κάτι για το έγκλημα μπορεί να ρουφιάνεψει στα γνωστά τηλέφωνα και email.
Ο στυγερός εγκληματίας καλείται να παραδοθεί στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα (γιατί εγώ πιστεύω πως είναι blogόφιλος)...
Θες Άλλο Νίκη;
Το τριήμερο θα βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη γιατί έμαθα πως εκεί τα μίνι στην παρέλαση είναι πιο κοντά από τα αθηναϊκά.
Παρακολουθώ στενά τη μόδα για να μείνω ενήμερος για τις νέες τάσεις της. Όσοι συνάδελφοι τρέντουλες πιστεύουν πως έχουν ηθικό χρέος να μελετήσουν από κοντά αυτό το φαινόμενο, ας επικοινωνήσουν. :)
Παρακολουθώ στενά τη μόδα για να μείνω ενήμερος για τις νέες τάσεις της. Όσοι συνάδελφοι τρέντουλες πιστεύουν πως έχουν ηθικό χρέος να μελετήσουν από κοντά αυτό το φαινόμενο, ας επικοινωνήσουν. :)
Πλούταρχος
Τι πανικός ήταν αυτός στον Πλούταρχο;
Ρε πούστηδες, κανείς δε δουλεύει σε αυτή τη χώρα πλέον;
Ρε πούστηδες, κανείς δε δουλεύει σε αυτή τη χώρα πλέον;
23.10.05
Church and the city
Για σήμερα, ημέρα Θεού, σας έχω μια μικρή συλλογή από πονήματα από την Αγία Γραφή.
Την Αγία Γραφή που γράφτηκε από ανθρώπους, επιμελήθηκε από ανθρώπους, διορθώθηκε από ανθρώπους, εκδόθηκε από ανθρώπους, αναθεωρήθηκε από ανθρώπους και τελικά σήμερα πιστεύεται από ανθρώπους.
Ο καλός Χριστιανός λοιπόν πρέπει να είναι αυτός που ζει με το χέρι στην Αγία Γραφή και πιστεύει ότι λέγεται μέσα σε αυτήν. Και λέγοντας ότι εννοούμε τα πάντα, γιατί δε θυμάμαι κάπου να λέει πως μπορείτε να πιστέψετε σε αυτά που εσείς κρίνετε πως πρέπει να πιστέψετε ή να δώσετε βαρύτητα στα τάδε κεφάλαια γιατί αυτά είναι τα SOS και θα πέσουν στις εξετάσεις.
Και σε περίπτωση που δεν έχετε μια Αγία Γραφή πρόχειρη, να σας διαφωτίσω σε κάποια από τα σημεία τα οποία πιστεύει ο καλός ο Χριστιανός.
Πιστεύει λοιπόν πως τα κάτωθι:
Και σκεφτείτε τώρα πως η Αγία Γραφή έχει γραφτεί από τους σοφότερους ανθρώπους του καιρού τους, οι οποίοι πασχίζανε να δημιουργήσουνε κάποιους κανόνες.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί θέλανε να υπάρχουν κανόνες; Γιατί αποφασίσανε πως ο Θεός πρέπει να θέλει έχουμε κάποιους κανόνες; Γιατί κάποιος που τηρεί τις 10 εντολές να πρέπει ας πούμε και να μην εργάζεται την Κυριακή ή να μην ακουμπήσει μια μπάλα του μπάσκετ γιατί θα τον κάνει ακάθαρτο;
Την Αγία Γραφή που γράφτηκε από ανθρώπους, επιμελήθηκε από ανθρώπους, διορθώθηκε από ανθρώπους, εκδόθηκε από ανθρώπους, αναθεωρήθηκε από ανθρώπους και τελικά σήμερα πιστεύεται από ανθρώπους.
Ο καλός Χριστιανός λοιπόν πρέπει να είναι αυτός που ζει με το χέρι στην Αγία Γραφή και πιστεύει ότι λέγεται μέσα σε αυτήν. Και λέγοντας ότι εννοούμε τα πάντα, γιατί δε θυμάμαι κάπου να λέει πως μπορείτε να πιστέψετε σε αυτά που εσείς κρίνετε πως πρέπει να πιστέψετε ή να δώσετε βαρύτητα στα τάδε κεφάλαια γιατί αυτά είναι τα SOS και θα πέσουν στις εξετάσεις.
Και σε περίπτωση που δεν έχετε μια Αγία Γραφή πρόχειρη, να σας διαφωτίσω σε κάποια από τα σημεία τα οποία πιστεύει ο καλός ο Χριστιανός.
Πιστεύει λοιπόν πως τα κάτωθι:
Η ομοσεξουαλικότητα είναι απεχθής.
Λευιτικόν 18:22
Επιτρέπεται σε κάθε πατέρα να πουλήσει την κόρη του στο σκλαβοπάζαρο.
Έξοδος 21:7
Όποιος εργάζεται την ημέρα αργίας (Κυριακή) πρέπει να θανατώνεται.
Έξοδος 35:2
Ακουμπώντας το δέρμα ενός νεκρού γουρουνιού γίνεσαι ακάθαρτος.
Λευιτικόν 11:7
Και σκεφτείτε τώρα πως η Αγία Γραφή έχει γραφτεί από τους σοφότερους ανθρώπους του καιρού τους, οι οποίοι πασχίζανε να δημιουργήσουνε κάποιους κανόνες.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί θέλανε να υπάρχουν κανόνες; Γιατί αποφασίσανε πως ο Θεός πρέπει να θέλει έχουμε κάποιους κανόνες; Γιατί κάποιος που τηρεί τις 10 εντολές να πρέπει ας πούμε και να μην εργάζεται την Κυριακή ή να μην ακουμπήσει μια μπάλα του μπάσκετ γιατί θα τον κάνει ακάθαρτο;
22.10.05
Lord of the rings
Είναι δυο Λαρ'σαίοι και βγαίνουν από το σινεμά, μόλις έχουν δει το Lord of the Rings:
- Ρε συ, ουραία ταινία ήταν αυτήνανε.
- Ναι μουρέ, καλούλα ήταν.
- Ρε γαμώτο, αυτούς ου κουντός όμως πολύ τρέλλα είχιε μ' αυτού του δαχτυλίδ'.
- Ε, είν' του χόμπυ τ'.
- Ρε συ, ουραία ταινία ήταν αυτήνανε.
- Ναι μουρέ, καλούλα ήταν.
- Ρε γαμώτο, αυτούς ου κουντός όμως πολύ τρέλλα είχιε μ' αυτού του δαχτυλίδ'.
- Ε, είν' του χόμπυ τ'.
21.10.05
Κωλάμαξο...
Επειδή το άκουσα να κυκλοφορεί θα ήθελα να διευκρινήσω πως τις φήμες που ακούστηκαν πως ο κάτωθι εικονιζόμενος είμαι εγώ τις λένε οι κακές οι γλώσσες (ξέρετε, αυτές που δεν γλύφουν καλά):
Τι κάνει κουάκ κουάκ στα κεραμίδια;
Οι αντιδράσεις μερικών με εκπλήσσουν. Λες και δεν έχουν ξανακούσει κάτι αστείο.
Έκανε ο Παύλος επέμβαση μηνίσκου στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Ακινησία πλήρης την πρώτη μέρα, αλλά αυτός σηκώνεται για να πάει για ένα τσιγάρο. Έρχεται η νοσοκόμα (γαλονού στο ναυτικό), τον βλέπει, του βάζει τις φωνές, φωνάζει την προϊσταμένη, φωνάζουν και οι δύο μαζί. Φωνάζουν, φωνάζουν, φωνάζουν με τρελλό μίσος για 3-4 λεπτά και καταλήγουν σε κάτι του στυλ:
- Και αν θες να ξαναπάς τουαλέτα να μας πεις να σου φέρουμε μια πάπια!
Πετιέμαι εγώ από δίπλα, που ως τώρα έχω μείνει εκτός καυγά και στην άκρη και ρωτάω πολύ ευγενικά και χαμηλόφωνα:
- Συγγνώμη, να κάνω μια ερώτηση;
Γυρνάνε όλοι τα βλέμματα που τόλμησα να αντιμιλήσω, κι εγώ συνεχίζω:
- Η πάπια που θα του βάλετε είναι σίγουρο πως δεν θα έχει τη γρίπη των πουλερικών;
Πέντε λεπτά κάναμε να τους συνεφέρουμε από τα γέλια.
Έκανε ο Παύλος επέμβαση μηνίσκου στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Ακινησία πλήρης την πρώτη μέρα, αλλά αυτός σηκώνεται για να πάει για ένα τσιγάρο. Έρχεται η νοσοκόμα (γαλονού στο ναυτικό), τον βλέπει, του βάζει τις φωνές, φωνάζει την προϊσταμένη, φωνάζουν και οι δύο μαζί. Φωνάζουν, φωνάζουν, φωνάζουν με τρελλό μίσος για 3-4 λεπτά και καταλήγουν σε κάτι του στυλ:
- Και αν θες να ξαναπάς τουαλέτα να μας πεις να σου φέρουμε μια πάπια!
Πετιέμαι εγώ από δίπλα, που ως τώρα έχω μείνει εκτός καυγά και στην άκρη και ρωτάω πολύ ευγενικά και χαμηλόφωνα:
- Συγγνώμη, να κάνω μια ερώτηση;
Γυρνάνε όλοι τα βλέμματα που τόλμησα να αντιμιλήσω, κι εγώ συνεχίζω:
- Η πάπια που θα του βάλετε είναι σίγουρο πως δεν θα έχει τη γρίπη των πουλερικών;
Πέντε λεπτά κάναμε να τους συνεφέρουμε από τα γέλια.
20.10.05
ΕΠΕΙΓΟΝ
Ξεκίνησα ένα νέο blog με κοινωνικό χαρακτήρα για όσους έχουν κάποιες ευαισθησίες.
http://epeigon.blogspot.com/
Είναι ανοιχτό σε όλους.
Προκειμένου να εξαπλωθεί θα πρότεινα αν κάποιος είναι καλός στο σχεδιασμό γραφικών, αν έχει χρόνο να φτιάξει ένα μικρό κουμπάκι/κορδέλα/κάτι που να το βάλουμε οι άλλοι στις σελίδες μας με ένα απλό link. Πώς είναι το I Power Blogger, κάτι τέτοιο ας πούμε. Επίσης, αν έχετε να προτείνετε κάποιο καλύτερο template, είμαι όλος αυτιά.
http://epeigon.blogspot.com/
Είναι ανοιχτό σε όλους.
Προκειμένου να εξαπλωθεί θα πρότεινα αν κάποιος είναι καλός στο σχεδιασμό γραφικών, αν έχει χρόνο να φτιάξει ένα μικρό κουμπάκι/κορδέλα/κάτι που να το βάλουμε οι άλλοι στις σελίδες μας με ένα απλό link. Πώς είναι το I Power Blogger, κάτι τέτοιο ας πούμε. Επίσης, αν έχετε να προτείνετε κάποιο καλύτερο template, είμαι όλος αυτιά.
Hot pants
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τίποτα δεν μας συμβαίνει απλά. Όλα τα προκαλούμε με τις πράξεις μας. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω μια πρόσφατη ιστορία.
Πρέπει -δηλαδή θέλω- να φορέσω το τζινάκι μου το Replay για να βγω. Έχουν σκάσει κάποια απρόβλεπτα τηλεφωνήματα και η ώρα περνάει.
Ως αποτέλεσμα, αργώ να διαπιστώσω πως το τζινάκι δεν έχει στεγνώσει πλήρως και μη γνωρίζοντας πού είναι το πιστολάκι μαλλιών για να το στεγνώσω (τι να το κάνω το πιστολάκι...) αποφασίζω στα πολύ γρήγορα να το βάλω στο grill για να στεγνώσει.
Στην πορεία θυμήθηκα κάποιο παρόμοιο περιστατικό με αμερικάνα που έβαλε την γάτα της στο φούρνο μικροκυμμάτων για να στεγνώσει και χαμογέλασα με τη δική της ηλιθιότητα.
Απλώνω -στα πολύ γρήγορα λέμε τώρα, έτσι;- μια εφημερίδα που βρήκα εκεί πρόχειρη, ανάβω το grill και απλώνω το τζην φαρδύ πλατύ να στεγνώσει ενώ παίζω κρυφτοκυνηγητό με τη δεύτερη κάλτσα.
Στα δύο λεπτά, όταν η κάλτσα έχει κάνει φτου ξελευτερία για όλους και πήγα και πήρα ένα καινούριο ζευγάρι, πάω να τσεκάρω το τζιν στο φούρνο και το βλέπω να βγάζει καπνούς. Όχι υδρατμούς αλλά καπνούς μαύρους. Κάτι δεν πάει καλά. Το βγάζω έξω, το τινάζω, βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, μήπως σε έκαψα; Κοιτάω από δω, κοιτάω από εκεί, δεν βρίσκω τίποτα εγκαύματα. Από που βγήκαν οι καπνοί λοιπόν; Ένα μυστήριο.
Το φοράω -γρήγορα ντε- και φυσικά τσουρουφλίζομαι απίστευτα όταν το κουμπί με αγγίζει λίγα εκατοστά πιο πάνω από το εργαλείο γιατί το μέταλο εχει διατηρήσει τη θερμοκρασία σερβιρίσματος. Δύο λεπτά ψήσιμο στους διακόσιους πενήντα βαθμούς είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε. Με φρέσκο branding και ένα δεύτερο αφαλό από το κάψιμο λοιπόν βγαίνω έξω, περνάω καλά, γυρνάω με παρέα μετά από 4-5 ώρες.
Καθόμαστε λίγο και βγάζω σε μια φάση το τζιν γιατί σεξ με τζιν δεν γίνεται. Μαστιγώνουμε λοιπόν το δελφίνι (μια χαρά ήταν αλλά περιμένω καλύτερη επίδοση την επόμενη φορά που θα είμαστε και οι δύο πιο ξεκούραστοι) και μετά γυρνάει η εν λόγω κορασίδα και μου κάνει:
- Γιώργο, γιατί είναι ο κώλος σου μαύρος;
Φυσικά, τώρα σε φάση μετασεξιακή, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο σχόλιο. Όχι δηλαδή πως υπάρχει κάποια φάση στην οποία αυτό το σχόλιο ακούγεται συχνά, αλλά τέλος πάντων όπως και να το κάνεις ρε παιδί μου δεν σε ρωτάνε κάθε μέρα γιατί είναι μαύρος ο κώλος σου.
Εγώ φυσικά δεν την πίστευα, οπότε να μη σας τα πολυλογώ, επειδή δεν υπάρχει πουθενά μέρος σε αυτό το σπίτι όπου μπορεί κανείς να δει τον κώλο του (κοίτα να δεις έλλειψη υποδομής που έχω στο σπίτι μου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα ήθελα να δω τι χρώμα είναι ο κώλος μου μέσα στη νύχτα), στα επόμενα τρία λεπτά έχω καλέσει το ασανσέρ της πολυκατοικίας που έχει καθρέφτη μπροστά, δεξιά κι αριστερά και κοιτάω τον κώλο μου υπό των φως των απαλών σποτ.
Ευτυχώς κανείς δε με τράβηξε, δυστυχώς όμως διεπίστωσα πως ο λατρευτός, μυώδεις και ολοστρόγγυλος κώλος μου είναι όντως μαύρος με μια μουντζούρα. Και κάπου εκεί αρχίσανε τα αστεία από την κορασίδα του στυλ αράπης σε γάμησε και δεν περίμενες να στεγνώσει και κάτι τέτοια.
Κάνω ένα μπάνιο, την πάω σπίτι της και ξαναγυρνάω στο δικό μου, αλλά συνεχώς σκεφτόμουν τον αράπη που τρύπωσε στον κώλο μου. Κάνοντας ένα backtrack σε όλη μου τη μέρα για να δω που ακούμπησα και βάφτηκα, θυμήθηκα λοιπόν το γκριλάρισμα του τζιν.
Έπιασα το τζιν, το οποίο μπορεί να μην είχε καμία μουτζούρα εξωτερικά αλλά είχε εσωτερικά. Γιατί όταν εγώ ακούμπησα -γρήγορα είπαμε- το μουσκεμένο τζιν στην φρέσκια εφημερίδα, η εφημερίδα απορρόφησε κάποια υγρασία και μούλιασε.
Και οι μαύροι καπνοί που είδα ήταν από το νερό που απορρόφησε η εφημερίδα, το οποίο ήταν υδρατμοί με μελάνι. Και το μελάνι με τους υδρατμούς πότισε το τζιν και έβαψε τελικώς τον κώλο μου.
Γι αυτό όταν σας λέω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και πως την τύχη σου την φτιάχνεις, να τον ακούτε τον παλιό. Ξέρετε πόσες μαλακίες έχω κάνει για να αποκτήσω τέτοια εμπειρία;
Πρέπει -δηλαδή θέλω- να φορέσω το τζινάκι μου το Replay για να βγω. Έχουν σκάσει κάποια απρόβλεπτα τηλεφωνήματα και η ώρα περνάει.
Ως αποτέλεσμα, αργώ να διαπιστώσω πως το τζινάκι δεν έχει στεγνώσει πλήρως και μη γνωρίζοντας πού είναι το πιστολάκι μαλλιών για να το στεγνώσω (τι να το κάνω το πιστολάκι...) αποφασίζω στα πολύ γρήγορα να το βάλω στο grill για να στεγνώσει.
Στην πορεία θυμήθηκα κάποιο παρόμοιο περιστατικό με αμερικάνα που έβαλε την γάτα της στο φούρνο μικροκυμμάτων για να στεγνώσει και χαμογέλασα με τη δική της ηλιθιότητα.
Απλώνω -στα πολύ γρήγορα λέμε τώρα, έτσι;- μια εφημερίδα που βρήκα εκεί πρόχειρη, ανάβω το grill και απλώνω το τζην φαρδύ πλατύ να στεγνώσει ενώ παίζω κρυφτοκυνηγητό με τη δεύτερη κάλτσα.
Στα δύο λεπτά, όταν η κάλτσα έχει κάνει φτου ξελευτερία για όλους και πήγα και πήρα ένα καινούριο ζευγάρι, πάω να τσεκάρω το τζιν στο φούρνο και το βλέπω να βγάζει καπνούς. Όχι υδρατμούς αλλά καπνούς μαύρους. Κάτι δεν πάει καλά. Το βγάζω έξω, το τινάζω, βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, μήπως σε έκαψα; Κοιτάω από δω, κοιτάω από εκεί, δεν βρίσκω τίποτα εγκαύματα. Από που βγήκαν οι καπνοί λοιπόν; Ένα μυστήριο.
Το φοράω -γρήγορα ντε- και φυσικά τσουρουφλίζομαι απίστευτα όταν το κουμπί με αγγίζει λίγα εκατοστά πιο πάνω από το εργαλείο γιατί το μέταλο εχει διατηρήσει τη θερμοκρασία σερβιρίσματος. Δύο λεπτά ψήσιμο στους διακόσιους πενήντα βαθμούς είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε. Με φρέσκο branding και ένα δεύτερο αφαλό από το κάψιμο λοιπόν βγαίνω έξω, περνάω καλά, γυρνάω με παρέα μετά από 4-5 ώρες.
Καθόμαστε λίγο και βγάζω σε μια φάση το τζιν γιατί σεξ με τζιν δεν γίνεται. Μαστιγώνουμε λοιπόν το δελφίνι (μια χαρά ήταν αλλά περιμένω καλύτερη επίδοση την επόμενη φορά που θα είμαστε και οι δύο πιο ξεκούραστοι) και μετά γυρνάει η εν λόγω κορασίδα και μου κάνει:
- Γιώργο, γιατί είναι ο κώλος σου μαύρος;
Φυσικά, τώρα σε φάση μετασεξιακή, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο σχόλιο. Όχι δηλαδή πως υπάρχει κάποια φάση στην οποία αυτό το σχόλιο ακούγεται συχνά, αλλά τέλος πάντων όπως και να το κάνεις ρε παιδί μου δεν σε ρωτάνε κάθε μέρα γιατί είναι μαύρος ο κώλος σου.
Εγώ φυσικά δεν την πίστευα, οπότε να μη σας τα πολυλογώ, επειδή δεν υπάρχει πουθενά μέρος σε αυτό το σπίτι όπου μπορεί κανείς να δει τον κώλο του (κοίτα να δεις έλλειψη υποδομής που έχω στο σπίτι μου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα ήθελα να δω τι χρώμα είναι ο κώλος μου μέσα στη νύχτα), στα επόμενα τρία λεπτά έχω καλέσει το ασανσέρ της πολυκατοικίας που έχει καθρέφτη μπροστά, δεξιά κι αριστερά και κοιτάω τον κώλο μου υπό των φως των απαλών σποτ.
Ευτυχώς κανείς δε με τράβηξε, δυστυχώς όμως διεπίστωσα πως ο λατρευτός, μυώδεις και ολοστρόγγυλος κώλος μου είναι όντως μαύρος με μια μουντζούρα. Και κάπου εκεί αρχίσανε τα αστεία από την κορασίδα του στυλ αράπης σε γάμησε και δεν περίμενες να στεγνώσει και κάτι τέτοια.
Κάνω ένα μπάνιο, την πάω σπίτι της και ξαναγυρνάω στο δικό μου, αλλά συνεχώς σκεφτόμουν τον αράπη που τρύπωσε στον κώλο μου. Κάνοντας ένα backtrack σε όλη μου τη μέρα για να δω που ακούμπησα και βάφτηκα, θυμήθηκα λοιπόν το γκριλάρισμα του τζιν.
Έπιασα το τζιν, το οποίο μπορεί να μην είχε καμία μουτζούρα εξωτερικά αλλά είχε εσωτερικά. Γιατί όταν εγώ ακούμπησα -γρήγορα είπαμε- το μουσκεμένο τζιν στην φρέσκια εφημερίδα, η εφημερίδα απορρόφησε κάποια υγρασία και μούλιασε.
Και οι μαύροι καπνοί που είδα ήταν από το νερό που απορρόφησε η εφημερίδα, το οποίο ήταν υδρατμοί με μελάνι. Και το μελάνι με τους υδρατμούς πότισε το τζιν και έβαψε τελικώς τον κώλο μου.
Γι αυτό όταν σας λέω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο και πως την τύχη σου την φτιάχνεις, να τον ακούτε τον παλιό. Ξέρετε πόσες μαλακίες έχω κάνει για να αποκτήσω τέτοια εμπειρία;
19.10.05
Land of the Free. Η Χώρα του Τζάμπα.
Δείτε αυτό το μικρό βίντεο για να πάρετε μια ιδέα των γεωγραφικών γνώσεων του μέσου Αμερικάνου:
http://loosers.hn.org/www/wwiiol/waronterror.wmv
http://loosers.hn.org/www/wwiiol/waronterror.wmv
Κρασί, Ancona, Θεολόγοι και Κολοκοτρώνης - Part 3
Μέρος τρίτο και τελευταίο: Θεολόγοι και Κολοκοτρώνης
Το πλοίο έφυγε στις εφτάμισι, στην ώρα του.
Παρόλο που το παγωτό με τις 4 μπάλες έκανε την Ελευθερία να μη θέλει να φάει, και παρόλο που κάποιοι πήγανε να δούνε τον Παναθηναϊκό, εγώ βρήκα παρέα για να πάω για φαγητό στο A la carte, το χλιδάτο εστιατόριο του πλοίου. Φανταστείτε κάτι σε φάση piano bar, με απαλή μουσική, πολλά σερβίτσια, κλπ.
Έφαγα ένα καταπληκτικό θαλασσινο μεζεδάκι (ψαρονέφρι) και ήπια ένα μπουκαλάκι Αβαντίς ροζέ.
Παρένθεση: Θα σας τα πρήζω από εδώ και πέρα με το κάθε κρασί που πίνω, πάρτε το απόφαση.
Με το που τελείωσα το φαγητό μου, ήρθαν οι ξενοδοχοεστιάτορες με τις θεούσες. Μόλις είχε τελειώσε το ματς για τους μεν και μόλις είχαν κάνει τα μπανάκια τους και μοστράρανε τα ιταλικά συνολάκια τους οι δε.
Καθώς το δικό μας μπουκαλάκι μόλις τελείωνε παρόλο που οι άλλοι τη βγάλανε κυρίως με cocacola και σόδα (μα που πήγε τόσο κρασί;), μεταπήδησα στην άλλη παρέα.
Το τραπέζι τους όμως δεν είχε πολλές καρέκλες κι έτσι πολύ ευγενικά ρώτησα τους διπλανούς, ένα ζευγάρι 40-κάτι, ολίγον eccentric:
- Να πάρω αυτή την καρέκλα;
- Ναι, βεβαίως.
- Α κάτι ακόμα... Επειδή καμιά φορά μπορεί να γίνω κάπως, αν κατά τη διάρκεια του δείπνου σας τύχει να σας ενοχλήσω, συνηθίστε το!
Και με αυτό, δε τους δίνω πλέον καμία σημασία και έχω αφήσει και αυτούς αλλά και τους δικούς μου με μια έκφραση φρίκης και πανικού στα πρόσωπά τους, ενώ εγώ απλά χάζευα το μενού για δεύτερη φορά -- είπαμε, καταπληκτικό το ψαρονέφρι!
Ενώ εγώ πείραζα το διπλανό ζευγάρι, έτυχε να παρατηρήσω πως ο μεν άνδρας δεν ήταν απλά άνδρας αλλά άνδρακλας με τα όλα του. Αν και καθόταν ήσυχος με ένα κίτρινο t-shirt και πούρο στο στόμα, αυτός ο δίμετρος μακρυμάλλης σαραντάρης με τα μπρατσόνια ενέπνεε κάτι. Και επειδή μέχρι στιγμής δεν είχε πει κουβέντα - σε αντίθεση με την κυρία που γελούσε και απαντούσε σε ότι της έλεγα.
Σε κάποια φάση ανησύχησα μάλιστα γιατί λέω ότι μπορεί να φάμε ξύλο που γελάμε με την κυρία και τι ωραία που τα λέμε, αλλά η κυρία με καθησύχασε πως "είναι καλό παιδί, όπως όλοι οι big guys."
Όσο τους μιλούσα, τόσο καταλαβαίνα πως δεν πρόκειται για κοινούς θνητούς. Η κυρία είχε μια ωραία αξάντ, μυστήριο ντύσιμο, ήταν πανέξυπνη και χειριζόταν τα ελληνικά της πολύ προσεγμένα. Ο κύριος πάλι, με το κίτρινο t-shirt και το μιλιτέρ παντελόνι δε φαινόταν -τελικά- να ενοχλείται καθόλου που ένας άγνωστος καραφλός τύπος του διέκοπτε το κάπνισμα του πούρου. Και να δεις αυτό το τούτο του κάτι μου θυμίζει.
Ρώτησα λοιπόν τη Βασιλική και τον Γιάννη:
- Σας ξέρω από κάπου;
- Εμ, κοίτα να δεις. Ο Γιάννης είναι ο Γιάννης Κολοκοτρώνης. Απόγονος του Θεόδωρου. Εγώ είμαι η Βασιλική.
- Βασιλική κάτι;
- Βασιλική σκέτο.
Βασιλική σκέτο ε; Ρε κάτσε να δεις. Ρε πού την ξέρω. Ρε πού την ξέρω.
- Γλύπτρια..., μου κάνει όταν με βλέπει ότι δυσκολεύομαι να βρω από που ακριβώς την ξέρω.
Και κάπου θυμάμαι πως έχω διαβάσει συνεντεύξεις της για τα μνημειώδη έργα της (πολυκατοικία και βάλε). Πάνω, λοιπόν, που ήθελα να πω κάτι του στυλ πόσο μου άρεσε το τάδε έργο σας για να δείξω ότι τέλος πάντων έχουμε μια κουλτούρα, μια παιδεία, ένα τζάκι τέλος πάντων, η συγκεκριμένη πρόταση μου βγήκε κάπως έτσι:
- Α! Γλύφτρια εεε;
... Και αμέσως μετά, νεκρική σιγή. Ακρα του τάφου σιωπή στο πλοίο βασιλεύει!
(Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το γυρεύει. Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει. Γαμώτο τώρα μου βγήκε η κουλτούρα; Που ήταν όταν την ήθελα;)
Να μη σας τα πολυλογώ, όταν έρχεται ο σερβιτόρος να πάρει παραγγελία, παραγγέλνω ένα κρασί για την πάρτη μου (Αβαντίς ροζέ είπαμε ντε) και παραγγέλνει και η παρέα ένα για όλους.
Εκεί πετάγεται ο -γαμώ τα παιδιά- Κολοκοτρώνης και λέει στο σερβιτόρο να βάλει τα κρασιά μας στο δικό του λογαριασμό. Προβάλαμε αντίσταση αλλά μόνο που μας έριξε ένα πλαγιομετωπικό βλέμμα λουφάξαμε και είπαμε ευχαριστώ που δε μας πλάκωσε και στο ξύλο από πάνω.
Τον κοιτούσα λοιπόν τον τύπο στο προφίλ, μιλάμε ρε ίδιος ο Κολοκοτρώνης στο πεντοχίλιαρο. Μόνο η μουστάκα του έλειπε. Και μιλάμε ότι ήταν απόγονός του πέμπτης γενιάς. Αρχιδάτα γονίδια ο Τεό, όχι μαλακίες.
Όταν λοιπόν ήρθε και το δεύτερο μπουκάλι κρασιού μου, η παρέα έχασε τη μπάλα. Παρατηρήθηκαν φαινόμενα όπου το φαγητό τους έβγαινε από τη μύτη από τα γέλια. Το -κατά τα άλλα ήσυχο και αριστοκρατικό- εστιατόριο άδειασε και στην παρέα μας προσθέθηκαν άλλα δέκα άτομα που ήρθαν να δουν τι στο διάλο λέμε και έχουμε σηκώσει τους πάντες πόδι. Οι σερβιτόροι καθόντουσαν από πάνω μας και ξεκωλονόντουσαν στο γέλιο με τις ατάκες.
Η βραδιά συνεχίστηκε στη ντίσκο του πλοίου μέχρι τις 4 το πρωί, όπου -φυσικά- τους είχα αφήσει όλους άναυδος με τις χορευτικές μου φιγούρες. Βοηθάει το γεγονός πως η μία θεούσα ήταν σε διαστάσεις τσιλιβίθρας οπότε την πετούσα στον αέρα για την πλάκα μου. Δεσποινάκι, I love you baby.
Την άλλη μέρα το πρωί είχαμε σεμινάρια οινογνωσίας, και ενώ υποτίθεται πως εγώ ο παλιός τα είχα ξαναδοκιμάσει αυτά τα κρασιά, δε μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Ούτε άρωμα, ούτε γεύση είχα. Το μόνο που είχα ήταν μια γλώσσα τσαρούχι από την χθεσινοβραδινή κρασοκατάνυξη.
Η άλλη θεούσα, η Σοφία, άρχισε εκεί να παίζει με τον Δημήτρη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κρασί, ο καθαρός αέρας, η θάλασσα ή το ότι ο Δημήτρης είναι ένας λατίνος εραστής, αλλά εκεί που ο Δημήτρης έπαιρνε με την κάμερα ένα πλάνο τον κόσμο μέσα στο σεμινάριο, η Σοφία τον ρώτησε με νάζι και τσαχπινιά στο μάτι:
- Δημήτρη μου, με πήηηηρες;
Μετά ακολούθησαν κι άλλα σχόλια απείρους κάλους, κατά τη φωτογράφιση του γκρουπ, όπως:
- Σοφία, κοίτα το πουλάκι. Όχι αυτό το πουλάκι!
Αλλά σε γενικές γραμμές κανείς δεν παραφέρθηκε και καί κανένα ρωμαϊκό όργιο δεν έφτασε στα αυτιά μου (ούτε και σε κανένα άλλο μέρος του μαρμαροσμιλεμένου σώματός μου).
Εκεί που πίναμε τον τελευταίο καφέ στο πλοίο, ήρθε και με βρήκε η σοβαρή επιχειρηματίας της παρέας με τα πολλά ξενοδοχεία (μην ανησυχείτε κυρία Τριανταφυλλόπουλου, η ανωνυμία σας είναι εγγυημένη) για να μου πει "τελικά, είσαι γαμώ τα παιδιά". Πολύ το μετάνιωσα που δεν είχα αυτόγραφο να της δώσω, έπρεπε να είχα προνοήσει.
Όταν μας καλέσει στο σπίτι της με τις τρεις της κόρες θα φροντίσω να έχω τυπώσει αυτόγραφα για όλους! Και κρίνοντας από το δείγμα που έφερε μαζί της στην εκδρομή, τη μικρή την κόρη, το δείπνο θα είναι -αν μη τι άλλο- νοστιμότατο!
Το πλοίο έφυγε στις εφτάμισι, στην ώρα του.
Παρόλο που το παγωτό με τις 4 μπάλες έκανε την Ελευθερία να μη θέλει να φάει, και παρόλο που κάποιοι πήγανε να δούνε τον Παναθηναϊκό, εγώ βρήκα παρέα για να πάω για φαγητό στο A la carte, το χλιδάτο εστιατόριο του πλοίου. Φανταστείτε κάτι σε φάση piano bar, με απαλή μουσική, πολλά σερβίτσια, κλπ.
Έφαγα ένα καταπληκτικό θαλασσινο μεζεδάκι (ψαρονέφρι) και ήπια ένα μπουκαλάκι Αβαντίς ροζέ.
Παρένθεση: Θα σας τα πρήζω από εδώ και πέρα με το κάθε κρασί που πίνω, πάρτε το απόφαση.
Με το που τελείωσα το φαγητό μου, ήρθαν οι ξενοδοχοεστιάτορες με τις θεούσες. Μόλις είχε τελειώσε το ματς για τους μεν και μόλις είχαν κάνει τα μπανάκια τους και μοστράρανε τα ιταλικά συνολάκια τους οι δε.
Καθώς το δικό μας μπουκαλάκι μόλις τελείωνε παρόλο που οι άλλοι τη βγάλανε κυρίως με cocacola και σόδα (μα που πήγε τόσο κρασί;), μεταπήδησα στην άλλη παρέα.
Το τραπέζι τους όμως δεν είχε πολλές καρέκλες κι έτσι πολύ ευγενικά ρώτησα τους διπλανούς, ένα ζευγάρι 40-κάτι, ολίγον eccentric:
- Να πάρω αυτή την καρέκλα;
- Ναι, βεβαίως.
- Α κάτι ακόμα... Επειδή καμιά φορά μπορεί να γίνω κάπως, αν κατά τη διάρκεια του δείπνου σας τύχει να σας ενοχλήσω, συνηθίστε το!
Και με αυτό, δε τους δίνω πλέον καμία σημασία και έχω αφήσει και αυτούς αλλά και τους δικούς μου με μια έκφραση φρίκης και πανικού στα πρόσωπά τους, ενώ εγώ απλά χάζευα το μενού για δεύτερη φορά -- είπαμε, καταπληκτικό το ψαρονέφρι!
Ενώ εγώ πείραζα το διπλανό ζευγάρι, έτυχε να παρατηρήσω πως ο μεν άνδρας δεν ήταν απλά άνδρας αλλά άνδρακλας με τα όλα του. Αν και καθόταν ήσυχος με ένα κίτρινο t-shirt και πούρο στο στόμα, αυτός ο δίμετρος μακρυμάλλης σαραντάρης με τα μπρατσόνια ενέπνεε κάτι. Και επειδή μέχρι στιγμής δεν είχε πει κουβέντα - σε αντίθεση με την κυρία που γελούσε και απαντούσε σε ότι της έλεγα.
Σε κάποια φάση ανησύχησα μάλιστα γιατί λέω ότι μπορεί να φάμε ξύλο που γελάμε με την κυρία και τι ωραία που τα λέμε, αλλά η κυρία με καθησύχασε πως "είναι καλό παιδί, όπως όλοι οι big guys."
Όσο τους μιλούσα, τόσο καταλαβαίνα πως δεν πρόκειται για κοινούς θνητούς. Η κυρία είχε μια ωραία αξάντ, μυστήριο ντύσιμο, ήταν πανέξυπνη και χειριζόταν τα ελληνικά της πολύ προσεγμένα. Ο κύριος πάλι, με το κίτρινο t-shirt και το μιλιτέρ παντελόνι δε φαινόταν -τελικά- να ενοχλείται καθόλου που ένας άγνωστος καραφλός τύπος του διέκοπτε το κάπνισμα του πούρου. Και να δεις αυτό το τούτο του κάτι μου θυμίζει.
Ρώτησα λοιπόν τη Βασιλική και τον Γιάννη:
- Σας ξέρω από κάπου;
- Εμ, κοίτα να δεις. Ο Γιάννης είναι ο Γιάννης Κολοκοτρώνης. Απόγονος του Θεόδωρου. Εγώ είμαι η Βασιλική.
- Βασιλική κάτι;
- Βασιλική σκέτο.
Βασιλική σκέτο ε; Ρε κάτσε να δεις. Ρε πού την ξέρω. Ρε πού την ξέρω.
- Γλύπτρια..., μου κάνει όταν με βλέπει ότι δυσκολεύομαι να βρω από που ακριβώς την ξέρω.
Και κάπου θυμάμαι πως έχω διαβάσει συνεντεύξεις της για τα μνημειώδη έργα της (πολυκατοικία και βάλε). Πάνω, λοιπόν, που ήθελα να πω κάτι του στυλ πόσο μου άρεσε το τάδε έργο σας για να δείξω ότι τέλος πάντων έχουμε μια κουλτούρα, μια παιδεία, ένα τζάκι τέλος πάντων, η συγκεκριμένη πρόταση μου βγήκε κάπως έτσι:
- Α! Γλύφτρια εεε;
... Και αμέσως μετά, νεκρική σιγή. Ακρα του τάφου σιωπή στο πλοίο βασιλεύει!
(Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το γυρεύει. Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει. Γαμώτο τώρα μου βγήκε η κουλτούρα; Που ήταν όταν την ήθελα;)
Να μη σας τα πολυλογώ, όταν έρχεται ο σερβιτόρος να πάρει παραγγελία, παραγγέλνω ένα κρασί για την πάρτη μου (Αβαντίς ροζέ είπαμε ντε) και παραγγέλνει και η παρέα ένα για όλους.
Εκεί πετάγεται ο -γαμώ τα παιδιά- Κολοκοτρώνης και λέει στο σερβιτόρο να βάλει τα κρασιά μας στο δικό του λογαριασμό. Προβάλαμε αντίσταση αλλά μόνο που μας έριξε ένα πλαγιομετωπικό βλέμμα λουφάξαμε και είπαμε ευχαριστώ που δε μας πλάκωσε και στο ξύλο από πάνω.
Τον κοιτούσα λοιπόν τον τύπο στο προφίλ, μιλάμε ρε ίδιος ο Κολοκοτρώνης στο πεντοχίλιαρο. Μόνο η μουστάκα του έλειπε. Και μιλάμε ότι ήταν απόγονός του πέμπτης γενιάς. Αρχιδάτα γονίδια ο Τεό, όχι μαλακίες.
Όταν λοιπόν ήρθε και το δεύτερο μπουκάλι κρασιού μου, η παρέα έχασε τη μπάλα. Παρατηρήθηκαν φαινόμενα όπου το φαγητό τους έβγαινε από τη μύτη από τα γέλια. Το -κατά τα άλλα ήσυχο και αριστοκρατικό- εστιατόριο άδειασε και στην παρέα μας προσθέθηκαν άλλα δέκα άτομα που ήρθαν να δουν τι στο διάλο λέμε και έχουμε σηκώσει τους πάντες πόδι. Οι σερβιτόροι καθόντουσαν από πάνω μας και ξεκωλονόντουσαν στο γέλιο με τις ατάκες.
Η βραδιά συνεχίστηκε στη ντίσκο του πλοίου μέχρι τις 4 το πρωί, όπου -φυσικά- τους είχα αφήσει όλους άναυδος με τις χορευτικές μου φιγούρες. Βοηθάει το γεγονός πως η μία θεούσα ήταν σε διαστάσεις τσιλιβίθρας οπότε την πετούσα στον αέρα για την πλάκα μου. Δεσποινάκι, I love you baby.
Την άλλη μέρα το πρωί είχαμε σεμινάρια οινογνωσίας, και ενώ υποτίθεται πως εγώ ο παλιός τα είχα ξαναδοκιμάσει αυτά τα κρασιά, δε μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Ούτε άρωμα, ούτε γεύση είχα. Το μόνο που είχα ήταν μια γλώσσα τσαρούχι από την χθεσινοβραδινή κρασοκατάνυξη.
Η άλλη θεούσα, η Σοφία, άρχισε εκεί να παίζει με τον Δημήτρη. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κρασί, ο καθαρός αέρας, η θάλασσα ή το ότι ο Δημήτρης είναι ένας λατίνος εραστής, αλλά εκεί που ο Δημήτρης έπαιρνε με την κάμερα ένα πλάνο τον κόσμο μέσα στο σεμινάριο, η Σοφία τον ρώτησε με νάζι και τσαχπινιά στο μάτι:
- Δημήτρη μου, με πήηηηρες;
Μετά ακολούθησαν κι άλλα σχόλια απείρους κάλους, κατά τη φωτογράφιση του γκρουπ, όπως:
- Σοφία, κοίτα το πουλάκι. Όχι αυτό το πουλάκι!
Αλλά σε γενικές γραμμές κανείς δεν παραφέρθηκε και καί κανένα ρωμαϊκό όργιο δεν έφτασε στα αυτιά μου (ούτε και σε κανένα άλλο μέρος του μαρμαροσμιλεμένου σώματός μου).
Εκεί που πίναμε τον τελευταίο καφέ στο πλοίο, ήρθε και με βρήκε η σοβαρή επιχειρηματίας της παρέας με τα πολλά ξενοδοχεία (μην ανησυχείτε κυρία Τριανταφυλλόπουλου, η ανωνυμία σας είναι εγγυημένη) για να μου πει "τελικά, είσαι γαμώ τα παιδιά". Πολύ το μετάνιωσα που δεν είχα αυτόγραφο να της δώσω, έπρεπε να είχα προνοήσει.
Όταν μας καλέσει στο σπίτι της με τις τρεις της κόρες θα φροντίσω να έχω τυπώσει αυτόγραφα για όλους! Και κρίνοντας από το δείγμα που έφερε μαζί της στην εκδρομή, τη μικρή την κόρη, το δείπνο θα είναι -αν μη τι άλλο- νοστιμότατο!
Για όσους ενδιαφερόνται, παρόμοια κρουαζιέρα θα ξαναγίνει συντόμως. Μπορεί και μέσα στο Νοέμβριο. Στείλτε μου email για να σας ενημερώσω πότε. Κόστος: 185 ευρώ για 3 μέρες. Επίσης, για όσους ενδιαφέρονται για κρασομαθήματα εν στεριά και όχι εν πλω, το site της σχολής είναι: www.oinosoagapitos.gr |
18.10.05
Κρασί, Ancona, Θεολόγοι και Κολοκοτρώνης - Part 2
Μέρος δεύτερο: Ancona
Μετά από το σχόλιο με το γουρούνι όλοι είχαν επιβεβαιώσει τις αρχικές εντυπώσεις τους για το άτομό μου, κι έτσι βρέθηκα να πίνω την πρωινή μου ζεστή σοκολάτα στο κατάστρωμα και ο πιο κοντινός μου άνθρωπος ήταν ένας έρμος που δεν είχε προφανώς ενημερωθεί από τους υπόλοιπους για τη μούρλα που με διακατέχει και τόλμησε να μπει στην γκρίζα ζώνη.
Ο καημένος δεν κατάλαβε σε τι κίνδυνο έβαλε την ψυχολογική του ακεραιότητα, αλλά τον έσωσε η ανακοίνωση της Superfast πως το πλοίο πιάνει λιμάνι σε μια ώρα (η ίδια κοπέλα το ανακοίνωσε σε έξι γλώσσες με τρομερή προφορά, ήθελα να τη γνωρίσω αλλά τελικά το ξέχασα).
Κάπου εκεί αρχίσαμε να συγκεντρωνόμαστε όλοι στην καφέτερια του πλοίου, όλοι πρησμένοι από τον ύπνο. Άραξε το πλοίο, μπήκαμε στο πούλμαν, τσιμπήσαμε και μια ιταλοελληνίδα οδηγό που ήταν μέσα στο χαμόγελο και αρχίσαμε την τουρνέ. Ενώ ο δάσκαλος μας μιλούσε για αμπέλια, σταφύλια και ιταλικό κρασί, τα κοννέ είχανε ξεκινήσει στη γαλαρία του πούλμαν.
Οι εστιατοροξενοδόχοι γνωρίζανε τις θεούσες από την καλή και από την... καλύτερη. Εντάξει, δεν ήταν και ακριβώς θεούσες οι κοπέλες, αποφοιτήσασες θεολογίας ήταν. Και κάτι μου λέει πως τα κορίτσια πρέπει να είχαν πάρει ειδίκευση στο προπατορικό αμάρτημα.
Επισκεφθήκαμε λοιπόν το οινοποιείο Moroder, το οποίο μας κατέπληξε με τον εξοπλισμό του. Ή τέλος πάντων κατέπληξε εμένα που δε θα με χαλούσε να είχα 2.500 στρέμματα και να φτιάχνω κρασί το οποίο θα απολαμβάνω πάνω στο λόφο κοιτάζοντας τα αμπέλια μου.
Όντας οι περισσότεροι νέοι στο χώρο της οινογνωσίας, πολύ θέλαμε να δούμε, να μυρίσουμε και να δοκιμάσουμε τα κρασιά της οικογένειας Moroder. Και καθότι είχαμε μια πρωτοφανή δίψα για μάθηση, και μια που η επανάληψη είναι η μήτηρ της μεθύσεως, τους αφήσαμε να μας περιποιηθούνε.
Αφού λοιπόν μας τρατάρανε οι άνθρωποι λίγο κρασάκι, λίγο σαλαμάκι, λίγο τυράκι και λίγο ψωμάκι, και αφού εμείς τους δείξαμε το ούνα φάτσα, ούνα ράτσα μη αφήνοντας ούτε ψίχουλο, αγοράσαμε καμιά εκατοστή μπουκάλια από το κρασί τους και κατευθυνθήκαμε προς το Loreto, ένα μικρό χωριό έξω από την Ancona το οποίο φημίζεται για τη μαύρη Παναγία.
Έχοντας φάει τους ναούς της Ιταλίας με το κουτάλι, νομίζω πρέπει να αφιέρωσω γύρω στα 5 (μπορεί και 6) λεπτά στο να επισκεφθώ τη Black Madonna και μετά πήγα και προσκύνησα στον ιερό ναό της Πίτσας της ελεούσας (ελιά, προσουτο, cheddar και βασιλικό).
Επί τη ευκαιρία, επισκέφθηκα και το ξωκλήσι της Αγίας Τζελατερίας όπου καταθέτοντας τον οβολό των 1,70 ευρώ προς το φιλόπτωχο ταμείον τους, η καλή μελαχροινή ιέρεια μου προσέφερε ένα νηστίσιμο και παγωμένο έδεσμα με τρεις πολύχρωμες μπάλες.
Φυσικά καθότι προτιμώ να απολαμβάνω αργά το κάθετί φαγώσμο, εντός δεκαλέπτου είχα γεμίσει την κεντρική πλατεία από μικρές μικρές βούλες από παγωτό φουντούκι, φυστίκι και κεράσι. Περπατώντας στην πλατεία, είχα δημιουργήσει ένα φρουτοπαγωτένιο μονοπάτι πίσω μου.
Μετά ήρθε η ώρα της Ancona, της πόλης που (όπως μας πληροφόρησε η οδηγός με χαμόγελο της Colgate) ονομάστηκε έτσι από τους Έλληνες μιας άλλης εποχής επειδή είναι στο σημείο της Ιταλίας που μοιάζει ένα πραγματικό αγκώνα.
Ποτέ δεν την είχα σε υπόληψη την Ανκόνα, αλλά και τις άλλες 2 φορές που την είχα δει την πέρασα κάπως βιαστικά. Τώρα που είχα την ευκαιρία να αναμιχθώ με το πλήθος στη κεντρική οδό με όλα τα μαγαζιά, μπορώ να πω πως εκτίμησα τόσο τον... πληθυσμό της πόλης, όσο και την συμβολή της μόδας στην ιταλική κουλτούρα.
Και κάπου εκεί κάποιοι εξ' ημών γίνονανε πιο θρήσκοι στιγμιαία με το που είδανε το νυφοπάζαρο, καθώς ακούστηκαν κάποιες αναφωνήσεις όπως Παναγιά μου κάτι πιπίνια και Θεέ μου I love you!
Αφού λοιπόν επενδύσαμε μια 250αρού στους πολύ εξυπηρετικούς κυρίους της Sisley και άλλη μια κατοσταρού στις λιγότερο εξυπηρετικές αλλά περισσότερο εντυπωσιακές κυρίες της Benetton (λες και αυτοί οι οίκοι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα), κατευθυνθήκαμε και στον Giacommo.
Ο Giacommo είναι ο μπακάλης με τα περισσότερα κεφάλια παρμεζάνας που έχω δει ποτέ μου. Έχει ένα μεγάλο μαγαζί γεμάτο κρασί, τυρί και αλλαντικά. Μπαίνεις μέσα και θέλεις να τα φας όλα. Λαχταριστα χοιρομέρια κρέμονται από τα τσιγκέλια δίπλα σε λουκάνικα και μαριναρισμένα speck rustico.
Αφού λοιπόν αγοράσαμε κάποια βρώσιμα σουβενίρ, από αυτά που σου σπάνε τη μύτη, μπήκαμε στο πλοίο της επιστροφής.
Ούτε φανταζόντουσαν οι υπόλοιποι τι όρεξη είχα για τη συνέχεια...
Σημείωση για όσους ήρθαν στην κρουαζιέρα και ανακάλυψαν το blog μου:
Οι φωτογραφίες είναι εδώ:
http://www.flickr.com/photos/59161254@N00/tags/winecruise
Αν έχετε κι άλλες στείλτε τις για να τις προσθέσω: g@GeorgeIsYourMan.com
Μετά από το σχόλιο με το γουρούνι όλοι είχαν επιβεβαιώσει τις αρχικές εντυπώσεις τους για το άτομό μου, κι έτσι βρέθηκα να πίνω την πρωινή μου ζεστή σοκολάτα στο κατάστρωμα και ο πιο κοντινός μου άνθρωπος ήταν ένας έρμος που δεν είχε προφανώς ενημερωθεί από τους υπόλοιπους για τη μούρλα που με διακατέχει και τόλμησε να μπει στην γκρίζα ζώνη.
Ο καημένος δεν κατάλαβε σε τι κίνδυνο έβαλε την ψυχολογική του ακεραιότητα, αλλά τον έσωσε η ανακοίνωση της Superfast πως το πλοίο πιάνει λιμάνι σε μια ώρα (η ίδια κοπέλα το ανακοίνωσε σε έξι γλώσσες με τρομερή προφορά, ήθελα να τη γνωρίσω αλλά τελικά το ξέχασα).
Κάπου εκεί αρχίσαμε να συγκεντρωνόμαστε όλοι στην καφέτερια του πλοίου, όλοι πρησμένοι από τον ύπνο. Άραξε το πλοίο, μπήκαμε στο πούλμαν, τσιμπήσαμε και μια ιταλοελληνίδα οδηγό που ήταν μέσα στο χαμόγελο και αρχίσαμε την τουρνέ. Ενώ ο δάσκαλος μας μιλούσε για αμπέλια, σταφύλια και ιταλικό κρασί, τα κοννέ είχανε ξεκινήσει στη γαλαρία του πούλμαν.
Οι εστιατοροξενοδόχοι γνωρίζανε τις θεούσες από την καλή και από την... καλύτερη. Εντάξει, δεν ήταν και ακριβώς θεούσες οι κοπέλες, αποφοιτήσασες θεολογίας ήταν. Και κάτι μου λέει πως τα κορίτσια πρέπει να είχαν πάρει ειδίκευση στο προπατορικό αμάρτημα.
Επισκεφθήκαμε λοιπόν το οινοποιείο Moroder, το οποίο μας κατέπληξε με τον εξοπλισμό του. Ή τέλος πάντων κατέπληξε εμένα που δε θα με χαλούσε να είχα 2.500 στρέμματα και να φτιάχνω κρασί το οποίο θα απολαμβάνω πάνω στο λόφο κοιτάζοντας τα αμπέλια μου.
Όντας οι περισσότεροι νέοι στο χώρο της οινογνωσίας, πολύ θέλαμε να δούμε, να μυρίσουμε και να δοκιμάσουμε τα κρασιά της οικογένειας Moroder. Και καθότι είχαμε μια πρωτοφανή δίψα για μάθηση, και μια που η επανάληψη είναι η μήτηρ της μεθύσεως, τους αφήσαμε να μας περιποιηθούνε.
Αφού λοιπόν μας τρατάρανε οι άνθρωποι λίγο κρασάκι, λίγο σαλαμάκι, λίγο τυράκι και λίγο ψωμάκι, και αφού εμείς τους δείξαμε το ούνα φάτσα, ούνα ράτσα μη αφήνοντας ούτε ψίχουλο, αγοράσαμε καμιά εκατοστή μπουκάλια από το κρασί τους και κατευθυνθήκαμε προς το Loreto, ένα μικρό χωριό έξω από την Ancona το οποίο φημίζεται για τη μαύρη Παναγία.
Έχοντας φάει τους ναούς της Ιταλίας με το κουτάλι, νομίζω πρέπει να αφιέρωσω γύρω στα 5 (μπορεί και 6) λεπτά στο να επισκεφθώ τη Black Madonna και μετά πήγα και προσκύνησα στον ιερό ναό της Πίτσας της ελεούσας (ελιά, προσουτο, cheddar και βασιλικό).
Επί τη ευκαιρία, επισκέφθηκα και το ξωκλήσι της Αγίας Τζελατερίας όπου καταθέτοντας τον οβολό των 1,70 ευρώ προς το φιλόπτωχο ταμείον τους, η καλή μελαχροινή ιέρεια μου προσέφερε ένα νηστίσιμο και παγωμένο έδεσμα με τρεις πολύχρωμες μπάλες.
Φυσικά καθότι προτιμώ να απολαμβάνω αργά το κάθετί φαγώσμο, εντός δεκαλέπτου είχα γεμίσει την κεντρική πλατεία από μικρές μικρές βούλες από παγωτό φουντούκι, φυστίκι και κεράσι. Περπατώντας στην πλατεία, είχα δημιουργήσει ένα φρουτοπαγωτένιο μονοπάτι πίσω μου.
Μετά ήρθε η ώρα της Ancona, της πόλης που (όπως μας πληροφόρησε η οδηγός με χαμόγελο της Colgate) ονομάστηκε έτσι από τους Έλληνες μιας άλλης εποχής επειδή είναι στο σημείο της Ιταλίας που μοιάζει ένα πραγματικό αγκώνα.
Ποτέ δεν την είχα σε υπόληψη την Ανκόνα, αλλά και τις άλλες 2 φορές που την είχα δει την πέρασα κάπως βιαστικά. Τώρα που είχα την ευκαιρία να αναμιχθώ με το πλήθος στη κεντρική οδό με όλα τα μαγαζιά, μπορώ να πω πως εκτίμησα τόσο τον... πληθυσμό της πόλης, όσο και την συμβολή της μόδας στην ιταλική κουλτούρα.
Και κάπου εκεί κάποιοι εξ' ημών γίνονανε πιο θρήσκοι στιγμιαία με το που είδανε το νυφοπάζαρο, καθώς ακούστηκαν κάποιες αναφωνήσεις όπως Παναγιά μου κάτι πιπίνια και Θεέ μου I love you!
Αφού λοιπόν επενδύσαμε μια 250αρού στους πολύ εξυπηρετικούς κυρίους της Sisley και άλλη μια κατοσταρού στις λιγότερο εξυπηρετικές αλλά περισσότερο εντυπωσιακές κυρίες της Benetton (λες και αυτοί οι οίκοι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα), κατευθυνθήκαμε και στον Giacommo.
Ο Giacommo είναι ο μπακάλης με τα περισσότερα κεφάλια παρμεζάνας που έχω δει ποτέ μου. Έχει ένα μεγάλο μαγαζί γεμάτο κρασί, τυρί και αλλαντικά. Μπαίνεις μέσα και θέλεις να τα φας όλα. Λαχταριστα χοιρομέρια κρέμονται από τα τσιγκέλια δίπλα σε λουκάνικα και μαριναρισμένα speck rustico.
Αφού λοιπόν αγοράσαμε κάποια βρώσιμα σουβενίρ, από αυτά που σου σπάνε τη μύτη, μπήκαμε στο πλοίο της επιστροφής.
Ούτε φανταζόντουσαν οι υπόλοιποι τι όρεξη είχα για τη συνέχεια...
Σημείωση για όσους ήρθαν στην κρουαζιέρα και ανακάλυψαν το blog μου:
Οι φωτογραφίες είναι εδώ:
http://www.flickr.com/photos/59161254@N00/tags/winecruise
Αν έχετε κι άλλες στείλτε τις για να τις προσθέσω: g@GeorgeIsYourMan.com
The West Wing
Τελευταίο επισόδειο από τον πρώτο κύκλο του The West Wing με τον Martin Sheen και τον Rob Lowe (φοβεροί και οι δύο).
Μπαίνει ο POTUS (President Of The United States ντε) στο λευκό οίκο ενώ μιλάει στο βοηθό του. Στο διάβα του προσπερνάει διάφορους γραμματείς, βοηθούς, και άλλο προσωπικό ενώ συζητάει με αφοσίωση με τον βοηθό του.
Φτάνοντας στο γραφείο του χαιρετάει και τους δύο τελευταίους:
- Hello Bill. Hello Joe.
- Hello Mr President.
και γυρνάει στον βοηθό του:
- Πέτυχα κανένα από τα ονόματα μέχρι στιγμής;
- Όχι, κύριε Πρόεδρε, αλλά σε κάνα-δύο πέσατε κοντά.
Γαμάτη στιγμή! Τι; Δε γελάσατε; Έπρεπε να το βλέπατε ;-)
Καλημέρα!
Μπαίνει ο POTUS (President Of The United States ντε) στο λευκό οίκο ενώ μιλάει στο βοηθό του. Στο διάβα του προσπερνάει διάφορους γραμματείς, βοηθούς, και άλλο προσωπικό ενώ συζητάει με αφοσίωση με τον βοηθό του.
Φτάνοντας στο γραφείο του χαιρετάει και τους δύο τελευταίους:
- Hello Bill. Hello Joe.
- Hello Mr President.
και γυρνάει στον βοηθό του:
- Πέτυχα κανένα από τα ονόματα μέχρι στιγμής;
- Όχι, κύριε Πρόεδρε, αλλά σε κάνα-δύο πέσατε κοντά.
Γαμάτη στιγμή! Τι; Δε γελάσατε; Έπρεπε να το βλέπατε ;-)
Καλημέρα!
Technical Support
Πρός: Τμήμα Τεχνικής Υποστήριξης
Για προληπτικούς λόγους, ενόψει της επικείμενης εξάπλωσης της νόσου των πουλερικών και των πτηνών γενικότερα στην χώρα μας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να αφαιρέσετε το παπάκι (@) από το e-mail μου.
Ευχαριστώ.
Για προληπτικούς λόγους, ενόψει της επικείμενης εξάπλωσης της νόσου των πουλερικών και των πτηνών γενικότερα στην χώρα μας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να αφαιρέσετε το παπάκι (@) από το e-mail μου.
Ευχαριστώ.
17.10.05
Κρασί, Ancona, Θεολόγοι και Κολοκοτρώνης - Part 1
Μέρος Πρώτο: Κρασί
Το είχα ένα άγχος να σας πω την αλήθεια. Τρεις μέρες μακριά από τη βάση μου είναι λίγο κάπως για τη δουλειά μου, γιατί εχώ δεν έχω σαββατοκύριακα και αργίες. Αλλά πολύ το γούσταρα το κρασάκι, πολύ τις πάω τις παρέες που βρίσκω σε τέτοια gatherings και στο κάτω-κάτω κρουαζιέρα είναι και θα περάσουμε καλά.
Ξεκίνησα λοιπόν στις 7 το πρωί της Παρασκευής και πήγα στα γραφεία της Superfast στη Φιλελλήνων. Μαζευτήκαμε, χωθήκαμε και σε ένα πούλμαν και ξεκινήσαμε για Πάτρα. Οι περισότεροι στο γκρουπ είχαν πιεί μόνο ένα βιαστικό καφέ και δεν ήταν για πολλά-πολλά πρωινιάτικα.
Ευτυχώς στο δρόμο λύθηκε η γλώσσα τους και άρχισα να έχω ανταγωνισμό στην πολυλογία μου. Φυσικά, τα 3-4 άτομα που με πρωτογνωρίσανε δε με πηγαίνανε με την καμία (hm, I see a pattern here).
Η πρώτη μέρα θα περνούσε σχετικά απαρατήρητη αν δεν είχαμε ένα σεμινάριο οινογνωσίας να μας ξυπνήσει. Έτυχε στο πλοίο μάλιστα να έχουμε τον διεθνούς φήμης κονιακοποιό κύριο Σπύρο Μεταξά στην παρέα μας, ο οποίος ήταν γαμώ τα τυπάκια. Καμία σχέση με το σεμινάριο, απλά ήθελε να ανεβάσει μια Ferrari του στο Monaco. Άλλωστε από το '98 και μετά δεν κάνει κάποια συγκεκριμένα δουλειά.
Ο οινοδάσκαλός μας που τον ήξερε από τα γενοφάσκια του δε μας είπε τίποτα άλλο εκτός τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του κυρίου Μεταξά (ο δάσκαλος είναι δείγμα ανθρώπου) αλλά εμείς όπως και νά'χει τα μάθαμε τα κουτσουμπολιά μετά.
Ο Μεταξάς λοιπόν είναι 74 χρονών. Η γυναίκα του είναι μια αμερικανίδα 37 ετών και μοιάζει 17 (είναι θεά με th κεφαλαίο). Και δεν έχει μόνο εξωτερικό κόσμο αλλά και εσωτερικό. Καλλιεργημένη, θα έλεγε κανείς. Και ο Μεταξάς την τρύγισε δις τα τελευταία έξι χρόνια αφού της έκανε από ένα παιδί πριν 3 και πριν 6 χρόνια. Και δεν ξέρω τι μου λέτε εσείς αλλά εγώ πολύ θα ήθελα στα 74 μου να ήμουν τόσο δυστυχισμένος, κι ας λένε ότι θέλουν πίσω από την πλάτη μου.
Μετά το σεμινάριο, πήγαμε για καφέ. Το Superfast V που κάνει το Πάτρα-Ανκόνα, εκτός από γρήγορο είναι και γαμάτο πλοίο. 185 ευρώ για πήγαινε-έλα από Σύνταγμα με εξωτερικές καμπίνα, 14 κρασιά και ζεστές κουβερτούλες σε ένα πλοίο που δεν καταλαβαίνεις πως είναι πλοίο είναι το κάτι άλλο.
Αριάδνη και Τίμο, εγώ σας την έκανα τη διαφήμιση, αναμένω τα ποσοστά που είπαμε από τις πωλήσεις, ναι;
Το βράδυ μαζευτήκαμε στο μεταμεσονύκτιο μπαρ όπου γνωρίσαμε τον Τίμο. Ο Τίμος, μια χαρά παιδί (προσφάτως παντρεμένος όμως, οπότε μαζευτείτε και καθίστε σε κάνα καραφλό instead) ήρθε και συστήθηκε.
Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, δε συστήθηκε ακριβώς γιατί είναι λίγο ντροπαλός, αλλά τέλος πάντων μας είπε πως δουλεύει για τη διαφημιστική της Superfast όταν τον ρώτησα "κι εσύ ο μορφονιός που σε κόβω να μας τρως όλες τις γκόμενες, ποιός είσαι;"
Κάποια από το γκρουπ αναφώνησε πως ήταν πολύ καλή ιδέα αυτή της οινογνωσίας. Ο Τίμος της εξήγησε πως προσπαθούν να κάνουν κι άλλες θεματικές εκδρομές, και πολλά εξαρτόνται από το πως θα πάει αυτή η πρώτη -πειραματική- εκδρομή. Έτσι, η κυρία ενθουσιασμένη είπε πως θα ήθελε να πάει σε σεμινάρια μελισσοκομίας, εκτός από οινογνωσίας.
Κάπου εκεί εγώ μετά βίας κρατήθηκα για να μην ξεφωνίσω πως ίσως η Ανκόνα να μην παρουσιάζει έντονο μελισσοκομικό ενδιαφέρον, καθώς και το ότι θα ήταν λίγο δύσκολο να μαζέψουν 50 άτομα με ερασιτεχνικό ενδιαφέρον στη μελισσοκομία για μία εκδρομή σε ένα πλοίο γεμάτο μελίσσια και μέλισσες. Αλλά τα κατάφερα δεν είπα λέξη.
Έτσι, ακούσαμε τον Τίμο, ο οποίος κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να μας πει για τις μελοπαραγωγικές συνήθειες των μελισσών επί δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά. Και ήταν ίσως ο μόνος ο οποίος δεν με κοίταξε με μίσος όταν μετά από έξι λεπτά αφήγησης για τις μέλισσες, όταν ρώτησα σε τι διαφέρει το μέλι από το βασιλικό πολτό. Και μετά από μια συνολική αφηγηση 14 λεπτών (την οποία ίσως εσείς να μην αντιλαμβάνεστε αυτή τη στιγμή, αλλά καθίστε σε μια παρέα αγνώστων και ακούστε το πώς λειτουργούν οι μέλισσες για 14 λεπτά και τα ξαναλέμε), όταν ο Τίμος μας είπε πως με το σπέρμα της μιας φοράς μια βασίλισσα γεννάει χιλιάδες αυγά για 5 χρόνια, εγώ ήμουν στο όριο της υπομονής μου ψάχνοντας έναν τρόπο να αλλάξω το θέμα της συζήτησης.
Οπότε πάνω στο θέμα της γέννας, μέσα στο γκρουπ των αγνώστων που απολάμβαναν ήσυχα το ποτό τους, εκ των οποίων πολλοί ήταν επιχειρηματίες και γενικότερα άνθρωποι που θα χαρακτηρίζε κανείς "σοβαρό και καταξιωμένο κοινό" κάνω στον Τίμο:
- Το ήξερες πως ο οργασμός του γουρουνιού διαρκεί 30 λεπτά;
Κάπου εκεί σταμάτησαν τα ρολόγια να κινούνται. Οι σερβιτόροι πάγωσαν στις θέσεις τους στιγμιαία. Μέχρι και η μουσική που έπαιζε στο background σταμάτησε. Μέχρι και τα κύματα κοκκάλωσαν στη θέση τους μέχρι κάποιος μετά από πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα να κοιτάξει το ρολόι του αμήχανα και να πει:
- Πωπω, κοίτα τι ώρα πήγε... Δεν πάμε για ύπνο;
Και κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη βραδιά...
Το είχα ένα άγχος να σας πω την αλήθεια. Τρεις μέρες μακριά από τη βάση μου είναι λίγο κάπως για τη δουλειά μου, γιατί εχώ δεν έχω σαββατοκύριακα και αργίες. Αλλά πολύ το γούσταρα το κρασάκι, πολύ τις πάω τις παρέες που βρίσκω σε τέτοια gatherings και στο κάτω-κάτω κρουαζιέρα είναι και θα περάσουμε καλά.
Ξεκίνησα λοιπόν στις 7 το πρωί της Παρασκευής και πήγα στα γραφεία της Superfast στη Φιλελλήνων. Μαζευτήκαμε, χωθήκαμε και σε ένα πούλμαν και ξεκινήσαμε για Πάτρα. Οι περισότεροι στο γκρουπ είχαν πιεί μόνο ένα βιαστικό καφέ και δεν ήταν για πολλά-πολλά πρωινιάτικα.
Ευτυχώς στο δρόμο λύθηκε η γλώσσα τους και άρχισα να έχω ανταγωνισμό στην πολυλογία μου. Φυσικά, τα 3-4 άτομα που με πρωτογνωρίσανε δε με πηγαίνανε με την καμία (hm, I see a pattern here).
Η πρώτη μέρα θα περνούσε σχετικά απαρατήρητη αν δεν είχαμε ένα σεμινάριο οινογνωσίας να μας ξυπνήσει. Έτυχε στο πλοίο μάλιστα να έχουμε τον διεθνούς φήμης κονιακοποιό κύριο Σπύρο Μεταξά στην παρέα μας, ο οποίος ήταν γαμώ τα τυπάκια. Καμία σχέση με το σεμινάριο, απλά ήθελε να ανεβάσει μια Ferrari του στο Monaco. Άλλωστε από το '98 και μετά δεν κάνει κάποια συγκεκριμένα δουλειά.
Ο οινοδάσκαλός μας που τον ήξερε από τα γενοφάσκια του δε μας είπε τίποτα άλλο εκτός τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του κυρίου Μεταξά (ο δάσκαλος είναι δείγμα ανθρώπου) αλλά εμείς όπως και νά'χει τα μάθαμε τα κουτσουμπολιά μετά.
Ο Μεταξάς λοιπόν είναι 74 χρονών. Η γυναίκα του είναι μια αμερικανίδα 37 ετών και μοιάζει 17 (είναι θεά με th κεφαλαίο). Και δεν έχει μόνο εξωτερικό κόσμο αλλά και εσωτερικό. Καλλιεργημένη, θα έλεγε κανείς. Και ο Μεταξάς την τρύγισε δις τα τελευταία έξι χρόνια αφού της έκανε από ένα παιδί πριν 3 και πριν 6 χρόνια. Και δεν ξέρω τι μου λέτε εσείς αλλά εγώ πολύ θα ήθελα στα 74 μου να ήμουν τόσο δυστυχισμένος, κι ας λένε ότι θέλουν πίσω από την πλάτη μου.
Μετά το σεμινάριο, πήγαμε για καφέ. Το Superfast V που κάνει το Πάτρα-Ανκόνα, εκτός από γρήγορο είναι και γαμάτο πλοίο. 185 ευρώ για πήγαινε-έλα από Σύνταγμα με εξωτερικές καμπίνα, 14 κρασιά και ζεστές κουβερτούλες σε ένα πλοίο που δεν καταλαβαίνεις πως είναι πλοίο είναι το κάτι άλλο.
Αριάδνη και Τίμο, εγώ σας την έκανα τη διαφήμιση, αναμένω τα ποσοστά που είπαμε από τις πωλήσεις, ναι;
Το βράδυ μαζευτήκαμε στο μεταμεσονύκτιο μπαρ όπου γνωρίσαμε τον Τίμο. Ο Τίμος, μια χαρά παιδί (προσφάτως παντρεμένος όμως, οπότε μαζευτείτε και καθίστε σε κάνα καραφλό instead) ήρθε και συστήθηκε.
Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, δε συστήθηκε ακριβώς γιατί είναι λίγο ντροπαλός, αλλά τέλος πάντων μας είπε πως δουλεύει για τη διαφημιστική της Superfast όταν τον ρώτησα "κι εσύ ο μορφονιός που σε κόβω να μας τρως όλες τις γκόμενες, ποιός είσαι;"
Κάποια από το γκρουπ αναφώνησε πως ήταν πολύ καλή ιδέα αυτή της οινογνωσίας. Ο Τίμος της εξήγησε πως προσπαθούν να κάνουν κι άλλες θεματικές εκδρομές, και πολλά εξαρτόνται από το πως θα πάει αυτή η πρώτη -πειραματική- εκδρομή. Έτσι, η κυρία ενθουσιασμένη είπε πως θα ήθελε να πάει σε σεμινάρια μελισσοκομίας, εκτός από οινογνωσίας.
Κάπου εκεί εγώ μετά βίας κρατήθηκα για να μην ξεφωνίσω πως ίσως η Ανκόνα να μην παρουσιάζει έντονο μελισσοκομικό ενδιαφέρον, καθώς και το ότι θα ήταν λίγο δύσκολο να μαζέψουν 50 άτομα με ερασιτεχνικό ενδιαφέρον στη μελισσοκομία για μία εκδρομή σε ένα πλοίο γεμάτο μελίσσια και μέλισσες. Αλλά τα κατάφερα δεν είπα λέξη.
Έτσι, ακούσαμε τον Τίμο, ο οποίος κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να μας πει για τις μελοπαραγωγικές συνήθειες των μελισσών επί δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά. Και ήταν ίσως ο μόνος ο οποίος δεν με κοίταξε με μίσος όταν μετά από έξι λεπτά αφήγησης για τις μέλισσες, όταν ρώτησα σε τι διαφέρει το μέλι από το βασιλικό πολτό. Και μετά από μια συνολική αφηγηση 14 λεπτών (την οποία ίσως εσείς να μην αντιλαμβάνεστε αυτή τη στιγμή, αλλά καθίστε σε μια παρέα αγνώστων και ακούστε το πώς λειτουργούν οι μέλισσες για 14 λεπτά και τα ξαναλέμε), όταν ο Τίμος μας είπε πως με το σπέρμα της μιας φοράς μια βασίλισσα γεννάει χιλιάδες αυγά για 5 χρόνια, εγώ ήμουν στο όριο της υπομονής μου ψάχνοντας έναν τρόπο να αλλάξω το θέμα της συζήτησης.
Οπότε πάνω στο θέμα της γέννας, μέσα στο γκρουπ των αγνώστων που απολάμβαναν ήσυχα το ποτό τους, εκ των οποίων πολλοί ήταν επιχειρηματίες και γενικότερα άνθρωποι που θα χαρακτηρίζε κανείς "σοβαρό και καταξιωμένο κοινό" κάνω στον Τίμο:
- Το ήξερες πως ο οργασμός του γουρουνιού διαρκεί 30 λεπτά;
Κάπου εκεί σταμάτησαν τα ρολόγια να κινούνται. Οι σερβιτόροι πάγωσαν στις θέσεις τους στιγμιαία. Μέχρι και η μουσική που έπαιζε στο background σταμάτησε. Μέχρι και τα κύματα κοκκάλωσαν στη θέση τους μέχρι κάποιος μετά από πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα να κοιτάξει το ρολόι του αμήχανα και να πει:
- Πωπω, κοίτα τι ώρα πήγε... Δεν πάμε για ύπνο;
Και κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη βραδιά...
Why men love bitches
Είστε μοντέρνα γυναίκα με τα όλα της αλλά βρίσκεστε σε μια σχέση όπου όλα σας πάνε στραβά; Δεν αντέχετε να σας πονάει το ταίρι σας; Θέλετε να σταματήσει να σας γράφει;
Η λύση είναι μία.
Το μοναδικό βιβλίο-οδηγός για να μεταμορφωθείτε από σκυλάκι σε σκύλα.
Διεκδικήστε αυτά που θα έπρεπε να έχετε (και πολλά παραπάνω) και δείτε πως είναι να έχεις το πάνω χέρι.
Οδηγίες χρήσης: Χρησιμοποιήστε τη γνώση που περιέχεται σε αυτό το βιβλίο μόνο με κάποιον που είναι καθίκι στη σχέση του ή που γουστάρει να του συμπεριφέρονται σαν να ήταν.
Και όταν γίνετε σκύλα και δείτε τι ωραία που είναι και ζήσετε όλο το μικρό power trip, αναρωτηθείτε τι του βρήκατε.
Η λύση είναι μία.
Το μοναδικό βιβλίο-οδηγός για να μεταμορφωθείτε από σκυλάκι σε σκύλα.
Διεκδικήστε αυτά που θα έπρεπε να έχετε (και πολλά παραπάνω) και δείτε πως είναι να έχεις το πάνω χέρι.
Οδηγίες χρήσης: Χρησιμοποιήστε τη γνώση που περιέχεται σε αυτό το βιβλίο μόνο με κάποιον που είναι καθίκι στη σχέση του ή που γουστάρει να του συμπεριφέρονται σαν να ήταν.
Και όταν γίνετε σκύλα και δείτε τι ωραία που είναι και ζήσετε όλο το μικρό power trip, αναρωτηθείτε τι του βρήκατε.
Περάστε κι από δώ...
Κάτω η χούντα!
Κάτω η αριστερά.
Κάτω και το κέντρο.
Κάτω ο Χριστούδουλος!
Κάτω ο Πατριάρχης.
Κάτω και ο Πάπας.
Κάτω οι gay.
Κάτω οι bi.
Κάτω και οι straight.
Κάτω τα Windows.
Κάτω το Linux.
Κάτω και οι Macs.
Κάτω η Vodafone!
Κάτω η Cosmote.
Κάτω η ΤΙΜ.
Κάτω το Skip.
Κάτω το Ariel.
Κάτω το Bold δύο σε ένα με μπλε και πράσινους κόκκους!
Τι άλλο να κάνω για να αρχίσετε να πλακώνεστε και στο δικό μου blog επιτέλους;
Γύρισα, πέρασα γαμάτα και έχω τρελλές ορέξεις. Stand by your screens!
Κάτω η αριστερά.
Κάτω και το κέντρο.
Κάτω ο Χριστούδουλος!
Κάτω ο Πατριάρχης.
Κάτω και ο Πάπας.
Κάτω οι gay.
Κάτω οι bi.
Κάτω και οι straight.
Κάτω τα Windows.
Κάτω το Linux.
Κάτω και οι Macs.
Κάτω η Vodafone!
Κάτω η Cosmote.
Κάτω η ΤΙΜ.
Κάτω το Skip.
Κάτω το Ariel.
Κάτω το Bold δύο σε ένα με μπλε και πράσινους κόκκους!
Τι άλλο να κάνω για να αρχίσετε να πλακώνεστε και στο δικό μου blog επιτέλους;
Γύρισα, πέρασα γαμάτα και έχω τρελλές ορέξεις. Stand by your screens!
13.10.05
Σόρρυ, γουή αρ κλόουζντ
Πάω για 3 μέρες σε ένα οινοποιείο στο San Marino. Γαμώτο, λέτε να μεθύσουμε στο πλοίο;
Τι άλλαξε
Συζητήσουμε το χωρισμό ενός ζευγαριού με μια φίλη και αναρωτήθηκε γιατί χωρίσανε μετά από 4 χρόνια σχέση, ενώ είχαν μόλις ένα μήνα αρραβωνιασμένοι. Τι άλλαξε, με ρώτησε.
Της είπα τη δική μου σκοπιά των πραγμάτων, στο δικό μου μικρόκοσμου όπως τα έχω ζήσει. Δεν έχω βρεθεί αρραβωνιασμένος (εμένα δε θα με τυλίξει καμία, είπε... και παντρεύτηκε την άλλη μέρα)
Ας πάρουμε το κάτωθι παράδειγμα. Και προειδοποιώ πως δίνω ένα καλό παράδειγμα για μια κακή εξέλιξη στη σχέση. Το παράδειγμα αυτό δεν περιγράφει τις περισσότερες σχέσεις αλλά περιγράφει αυτές που θέλω να περιγράψω αυτή τη στιγμή. Και θέλω να περιγράψω αυτή την κακή εξέλιξη μιας σχέσης, για να πω την ταπεινή μου γνώμη πως να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις:
Γνωρίζεις μια κοπέλα. Σ' αρέσει, της αρέσεις. Τη φλερτάρεις, ανταποκρίνεται. Της λες αστεία και γελάει. Παίζει με τα μαλλιά της όταν την κοιτάς. Απαντάει στα μηνύματά σου.
Με όλη την καλή διάθεση δημιουργείς μια σχέση μαζί της.
Για δικούς της λόγους, εκείνη δεν θέλει να πάει κατευθείαν στο κρεβάτι, θέλει να αφήσει ένα-δύο μήνες για να σε δοκιμάσει μέσα στη σχέση.
Όλο αυτό το διάστημα εσύ, ο τέλειος ο άνδρας, ο άνδρας ο σωστός, ο έξυπνος, ο πρόστυχος, ο γοητευτικός την θέλεις τρελλά. Άλλωστε γι αυτό επέλεξες να είσαι μαζί της. Αν εκφράσεις τη γνώμη πως η βόλτα στην ακροθαλασιά είναι καλή αλλά χωρίς την ιδιαίτερα επαφή στα βραχάκια είναι σαν γεύμα χωρίς γλυκό τότε ακούς τα εξ' αμάξης.
Εφόσον λοιπόν τη θες, κι εκείνη κρατιέται, τόσο πιο πολύ την θες.
Αυτή η κατάσταση είναι ένας φαύλος κύκλος όπου οι δικές της οι αμφιβολίες ενισχύονται γιατί σε βλέπει όλο και πιο επιθετικό (σεξουαλικά) και αρχίζει εκείνη να αναρωτιέται ρε μήπως έχω μπλέξει με κάνα σεξομανή και μήπως τελικά να το ξανασκεφτώ;
Οπότε όταν τελικά γίνεται το test-drive, αλλάζουν τελείως οι ισορροπίες και είναι στο χέρι και των δύο να ξαναβρούνε μια νέα ισορροπία.
Ας πούμε ότι η κοπέλα θέλει να ξαναβρεί μια ισορροπία γιατί περνάει καλά και ότι ο τύπος ξενερώνει. Εδώ να τονίσω πως ο τύπος πολύ συχνά σε αυτές τις σχέσεις παθαίνει ακριβώς αυτό: Ξενερώνει.
Γιατί ξενερώνει; Επειδή με κάθε άρνηση της κοπέλας για σεξ, στο μυαλό του τύπου δημιουργούνται προσδοκίες, οι οποίες ολοένα και αυξάνονται. Οπότε στο τέλος, η κοπέλα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τις οποίες άθελά της έχει δημιουργήσει.
Και έτσι το αγόρι αρχίζει να τραβιέται λίγο, ένα εκατοστό μόνο, αλλά η κοπέλα τώρα δε τον αφήνει. Κάνει ένα βήμα τότε πίσω το αγόρι και η κοπέλα κάνει δύο για να τον προφτάσει. Αρχίζει να τρέχει το αγόρι και η κοπέλα από πίσω του.
Και ζητάει η κοπέλα τα ρέστα από το αγόρι:
- Γιατί ρε με πήδηξες και με παράτησες;
Φυσικά εκεί το αγόρι δε μπορεί να της πει ότι ξενέρωσε. Και δε μπορεί να της πει "με πνίγεις" γιατί κι αυτός θυμάται μέχρι πριν ένα μήνα που κι αυτός ήθελε να περνάνε 8 ώρες μαζί κάθε μέρα. Αλλά τότε ήταν και οι δύο διαφορετικοί.
Κι έτσι το αγόρι, μέσα σε μια κατάσταση όπου απλά θέλει να ξεφύγει και δε θέλει να δώσει πολλές εξηγήσεις, ούτε είναι πολύ in touch with his feelings (γιατί πολλοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν πώς νιώθουν, ούτε γιατί νιώθουν έτσι). Και έτσι βγαίνει ο κακός της υπόθεσης γιατί πήδηξε κι έφυγε.
Στο μεταξύ, εκείνη προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, προσπαθεί να βρει το γιατί και το συζητάει με τις φίλες της και φαντάζεται διάφορα και (το χειρότερο όλων) αμφισβητεί το ότι το αγόρι είχε καλές προθέσεις εξ' αρχής.
Γιατί το κάνει; Για να πει στον ευατό της ένα παραμύθι πως έπεσε σε μαλάκα που ήθελε να πηδήξει και να φύγει. Για να μπορέσει έτσι αύριο να δώσει μια ευκαιρία σε έναν άλλο. Και αυτή τη φορά να καθυστερήσει το σεξ πιο πολύ για να "σιγουρευτεί".
Αν όμως το κορίτσι είχε ρωτήσει το αγόρι γιατί άλλαξε η συμπεριφορά του μετά το σεξ, κι εκείνος ήταν in touch with this feelings, θα τη ρωτούσε γιατί εκείνη καθυστέρησε το σεξ.
Γιατί στην τελική και οι δύο είχαν αφύσικη συμπεριφορά την οποία ενίσχυε ο ένας στον άλλο. Και λέω αφύσικη εννοώντας την διαφορετική συμπεριφορά από ότι θα είχαν μέσα σε μια φυσιολογική σχέση στην οποία υπάρχει το σεξ. Η μεν κοπέλα θα ήταν πιο επιφυλακτική, το δε αγόρι πιο γλυκό.
Καθένας τους θα προσπαθούσε να ζυγίσει τον άλλο, ενώ κανείς από τους δύο δε δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Καταλήγω λοιπόν πως το σεξ είναι ένα πρώτο εμπόδιο για μια καλή σχέση. Ταπεινή μου γνώμη, βγάλτε το από τη μέση όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μην το κάνετε θέμα γιατί δεν είναι θέμα.
Στην τελική, είναι ένα μικρό κομμάτι του χρόνου σου, είναι μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσεις πόσο γενναιόδωρος είναι ο άλλος, είναι μια μοναδική ευκαιρία για να μάθεις τις προθέσεις του χωρίς να χάσεις από τη ζωή ένα δίμηνο.
Αν αφήσετε τα (ανασφαλή και οπισθοδρομικά) κοινωνικά ταμπού και κάνετε σεξ πριν δεθείτε πάρα πολύ, τότε θα δείτε με ξεκάθαρα μάτια ο ένας τον άλλο και θα τον αγαπήσετε δημιουργώντας μύθους στο μυαλό σας γι αυτά που έχει να δώσει, αλλά γι αυτά που πραγματικά έχει να δώσει.
Και αν δεν σας κάνει, αλλάχτε τον.
Έτσι, θα γλυτώσετε πολύ χαμένο χρόνο από τη ζωή σας, παίζοντας με συντρόφους με τους οποίους μπορεί να ανακαλύψετε μετά από 1 χρόνο πως δε σας κάνουν.
Έτσι, θα γνωρίσετε πολύ περισσότερους ανθρώπους και θα ανακαλύψετε πως τελικά μπορεί να μην ταιριάζετε με αυτούς που αρχικά νομίζατε.
Έτσι, θα απολαύσετε περισσότερο τη ζωή γιατί στην τελική το να κάνεις έρωτα τις περισσότερες φορές είναι πολύ καλύτερο από το να χαζεύεις την τηλεόραση ή να μιλάς στο τηλέφωνο.
Της είπα τη δική μου σκοπιά των πραγμάτων, στο δικό μου μικρόκοσμου όπως τα έχω ζήσει. Δεν έχω βρεθεί αρραβωνιασμένος (εμένα δε θα με τυλίξει καμία, είπε... και παντρεύτηκε την άλλη μέρα)
Ας πάρουμε το κάτωθι παράδειγμα. Και προειδοποιώ πως δίνω ένα καλό παράδειγμα για μια κακή εξέλιξη στη σχέση. Το παράδειγμα αυτό δεν περιγράφει τις περισσότερες σχέσεις αλλά περιγράφει αυτές που θέλω να περιγράψω αυτή τη στιγμή. Και θέλω να περιγράψω αυτή την κακή εξέλιξη μιας σχέσης, για να πω την ταπεινή μου γνώμη πως να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις:
Γνωρίζεις μια κοπέλα. Σ' αρέσει, της αρέσεις. Τη φλερτάρεις, ανταποκρίνεται. Της λες αστεία και γελάει. Παίζει με τα μαλλιά της όταν την κοιτάς. Απαντάει στα μηνύματά σου.
Με όλη την καλή διάθεση δημιουργείς μια σχέση μαζί της.
Για δικούς της λόγους, εκείνη δεν θέλει να πάει κατευθείαν στο κρεβάτι, θέλει να αφήσει ένα-δύο μήνες για να σε δοκιμάσει μέσα στη σχέση.
Όλο αυτό το διάστημα εσύ, ο τέλειος ο άνδρας, ο άνδρας ο σωστός, ο έξυπνος, ο πρόστυχος, ο γοητευτικός την θέλεις τρελλά. Άλλωστε γι αυτό επέλεξες να είσαι μαζί της. Αν εκφράσεις τη γνώμη πως η βόλτα στην ακροθαλασιά είναι καλή αλλά χωρίς την ιδιαίτερα επαφή στα βραχάκια είναι σαν γεύμα χωρίς γλυκό τότε ακούς τα εξ' αμάξης.
Εφόσον λοιπόν τη θες, κι εκείνη κρατιέται, τόσο πιο πολύ την θες.
Αυτή η κατάσταση είναι ένας φαύλος κύκλος όπου οι δικές της οι αμφιβολίες ενισχύονται γιατί σε βλέπει όλο και πιο επιθετικό (σεξουαλικά) και αρχίζει εκείνη να αναρωτιέται ρε μήπως έχω μπλέξει με κάνα σεξομανή και μήπως τελικά να το ξανασκεφτώ;
Οπότε όταν τελικά γίνεται το test-drive, αλλάζουν τελείως οι ισορροπίες και είναι στο χέρι και των δύο να ξαναβρούνε μια νέα ισορροπία.
Ας πούμε ότι η κοπέλα θέλει να ξαναβρεί μια ισορροπία γιατί περνάει καλά και ότι ο τύπος ξενερώνει. Εδώ να τονίσω πως ο τύπος πολύ συχνά σε αυτές τις σχέσεις παθαίνει ακριβώς αυτό: Ξενερώνει.
Γιατί ξενερώνει; Επειδή με κάθε άρνηση της κοπέλας για σεξ, στο μυαλό του τύπου δημιουργούνται προσδοκίες, οι οποίες ολοένα και αυξάνονται. Οπότε στο τέλος, η κοπέλα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τις οποίες άθελά της έχει δημιουργήσει.
Και έτσι το αγόρι αρχίζει να τραβιέται λίγο, ένα εκατοστό μόνο, αλλά η κοπέλα τώρα δε τον αφήνει. Κάνει ένα βήμα τότε πίσω το αγόρι και η κοπέλα κάνει δύο για να τον προφτάσει. Αρχίζει να τρέχει το αγόρι και η κοπέλα από πίσω του.
Και ζητάει η κοπέλα τα ρέστα από το αγόρι:
- Γιατί ρε με πήδηξες και με παράτησες;
Φυσικά εκεί το αγόρι δε μπορεί να της πει ότι ξενέρωσε. Και δε μπορεί να της πει "με πνίγεις" γιατί κι αυτός θυμάται μέχρι πριν ένα μήνα που κι αυτός ήθελε να περνάνε 8 ώρες μαζί κάθε μέρα. Αλλά τότε ήταν και οι δύο διαφορετικοί.
Κι έτσι το αγόρι, μέσα σε μια κατάσταση όπου απλά θέλει να ξεφύγει και δε θέλει να δώσει πολλές εξηγήσεις, ούτε είναι πολύ in touch with his feelings (γιατί πολλοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν πώς νιώθουν, ούτε γιατί νιώθουν έτσι). Και έτσι βγαίνει ο κακός της υπόθεσης γιατί πήδηξε κι έφυγε.
Στο μεταξύ, εκείνη προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, προσπαθεί να βρει το γιατί και το συζητάει με τις φίλες της και φαντάζεται διάφορα και (το χειρότερο όλων) αμφισβητεί το ότι το αγόρι είχε καλές προθέσεις εξ' αρχής.
Γιατί το κάνει; Για να πει στον ευατό της ένα παραμύθι πως έπεσε σε μαλάκα που ήθελε να πηδήξει και να φύγει. Για να μπορέσει έτσι αύριο να δώσει μια ευκαιρία σε έναν άλλο. Και αυτή τη φορά να καθυστερήσει το σεξ πιο πολύ για να "σιγουρευτεί".
Αν όμως το κορίτσι είχε ρωτήσει το αγόρι γιατί άλλαξε η συμπεριφορά του μετά το σεξ, κι εκείνος ήταν in touch with this feelings, θα τη ρωτούσε γιατί εκείνη καθυστέρησε το σεξ.
Γιατί στην τελική και οι δύο είχαν αφύσικη συμπεριφορά την οποία ενίσχυε ο ένας στον άλλο. Και λέω αφύσικη εννοώντας την διαφορετική συμπεριφορά από ότι θα είχαν μέσα σε μια φυσιολογική σχέση στην οποία υπάρχει το σεξ. Η μεν κοπέλα θα ήταν πιο επιφυλακτική, το δε αγόρι πιο γλυκό.
Καθένας τους θα προσπαθούσε να ζυγίσει τον άλλο, ενώ κανείς από τους δύο δε δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Καταλήγω λοιπόν πως το σεξ είναι ένα πρώτο εμπόδιο για μια καλή σχέση. Ταπεινή μου γνώμη, βγάλτε το από τη μέση όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μην το κάνετε θέμα γιατί δεν είναι θέμα.
Στην τελική, είναι ένα μικρό κομμάτι του χρόνου σου, είναι μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσεις πόσο γενναιόδωρος είναι ο άλλος, είναι μια μοναδική ευκαιρία για να μάθεις τις προθέσεις του χωρίς να χάσεις από τη ζωή ένα δίμηνο.
Αν αφήσετε τα (ανασφαλή και οπισθοδρομικά) κοινωνικά ταμπού και κάνετε σεξ πριν δεθείτε πάρα πολύ, τότε θα δείτε με ξεκάθαρα μάτια ο ένας τον άλλο και θα τον αγαπήσετε δημιουργώντας μύθους στο μυαλό σας γι αυτά που έχει να δώσει, αλλά γι αυτά που πραγματικά έχει να δώσει.
Και αν δεν σας κάνει, αλλάχτε τον.
Έτσι, θα γλυτώσετε πολύ χαμένο χρόνο από τη ζωή σας, παίζοντας με συντρόφους με τους οποίους μπορεί να ανακαλύψετε μετά από 1 χρόνο πως δε σας κάνουν.
Έτσι, θα γνωρίσετε πολύ περισσότερους ανθρώπους και θα ανακαλύψετε πως τελικά μπορεί να μην ταιριάζετε με αυτούς που αρχικά νομίζατε.
Έτσι, θα απολαύσετε περισσότερο τη ζωή γιατί στην τελική το να κάνεις έρωτα τις περισσότερες φορές είναι πολύ καλύτερο από το να χαζεύεις την τηλεόραση ή να μιλάς στο τηλέφωνο.
Κρητική Λυρική Σκηνή
Το θέαμα στη Λυρική Σκηνή ήταν απολαυστικότατο σήμερα.
25 ερασιτέχνες χόρεψαν κρητικά με τρομερή ψυχή πάνω στη μουσική του Νεκτάριου Χατζιδάκη.
Δεν ήξερα τι να περιμένω γιατί έχω βρεθεί ας πούμε σε ανάλογη εκδήλωση Ποντίων (ναι, είμαι Πόντιος στην καταγωγή) και ήταν τραγική. Ο ένας χορός πίσω από τον άλλο, χωρίς επεξήγηση και με βαρύτητα στη λεπτομέρεια των κινήσεων.
Εδώ τα πράγματα όμως ήταν διαφορετικά. Η παρουσίαση ήταν εξαίσια.
Θυμηθήκαμε την αρχαία Ιστορία και τη μυθολογία της Κρήτης: Μίνωας, Πασιφάη, θυσία 7 αγοριών και 7 κοριτσιών κάθε χρόνο στο Μινώταυρο, Μινωίτισσες.
Μετά περάσαμε στην Αναγέννηση, Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος και Αρετούσα. Και αμέσως μετά στην Τουρκοκρατία.
Κάθε εποχή με το μύθος της. Με μια απλή αφήγηση, απλούστατα ηχητικά εφέ, μια δοξαριά ή μια γέφυρα για να τονίσει κάποια σημεία και αυτό ήταν όλο. Και ήταν φανταστικό.
Πέντε Κρήτες χορέψανε πεντοζάλι, χορηπηδώντας και βροντοχτυπώντας τα πόδια τους στη σκηνή της Λυρικής.
Μετά βγήκανε 10 πανέμορφες Κρήσσες με φρεσκοκεντημένες παραδοσιακές στολές, οι καλύτερες στο είδος τους, ιστορικά ακριβέστατες, φτιαγμένες με τρομερή λεπτομέρεια και απίστευτο μεράκι.
Ακολούθησε κρητικός γάμος, το μοιρολόι της μάνας για τα πέντε αδικοχαμένα της παιδιά και μια τραγουδιστική αναφορά στη μάχη της Κρήτης.
Τα παιδιά ήταν ερασιτέχνες. Παιδιά που δουλεύουν στην πρώτη τους δουλειά ή που είναι ακόμα φοιτητές. Το αποτέλεσμα όμως ήταν επαγγελματικό.
Και υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα πάω, θα βάλω γραβάτα, όπως αρμόζει στη σοβαρότητα της περίστασης. :)
(Credits: Κείμενα, Σκηνοθεσία, Σκηνογραφία, Χορογραφίες, Παρουσίαση, Οργάνωση Ειρηάννα Κλειδή. Μουσική επιμέλεια, Τραγούδια Νεκτάριος Χατζιδάκης. Ενδυματολογική έρευνα, επιμέλεια και κατασκευή Λέλα Κλειδή, Χόρεψαν τα παιδιά της πολιτιστικής ένωσης Κρήσσες και Κρήτες, με την υποστήριξη της οργάνωσης Γυναίκες της Κρήτης)
12.10.05
Ανοίχτε δρόμο
Είδα ένα ανατριχιαστικό όνειρο.
Ήμουν λέει στο parking της βίλλας μου και πατούσα το κουμπί για να ανοίξει η γκαραζόπορτα για να βγάλω το jeep μου, αλλά δεν άνοιγε.
Και κλάαααααααααμα εγώ που δεν άνοιγε η γκαραζόπορτα.
Μετά (!) διαπίστωσα ότι κάποιος μου είχε κλέψει το jeep, και έτσι έπαψε να με νοιάζει που δεν άνοιγε η γκαραζόπορτα, και μια που είχαμε happy end, ξύπνησα να φάω και κάτι γιατί όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε να πεινάσω λίγο...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Ήμουν λέει στο parking της βίλλας μου και πατούσα το κουμπί για να ανοίξει η γκαραζόπορτα για να βγάλω το jeep μου, αλλά δεν άνοιγε.
Και κλάαααααααααμα εγώ που δεν άνοιγε η γκαραζόπορτα.
Μετά (!) διαπίστωσα ότι κάποιος μου είχε κλέψει το jeep, και έτσι έπαψε να με νοιάζει που δεν άνοιγε η γκαραζόπορτα, και μια που είχαμε happy end, ξύπνησα να φάω και κάτι γιατί όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε να πεινάσω λίγο...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
11.10.05
Wineday
Εικοσιτετράωρο κρασιού.
Κυριακή βράδυ, ένα ροζέ Grenauche στη La Pasteria στα Village, όπου έμαθα πως ο φίλος μου ο Παναγιώτης έγινε υπεύθυνος καταστήματος και πολύ το χάρηκα, την επόμενη φορά θέλω να με κεράσει μια μακαρονάδα με καρύδια και μανιτάρια όλο τρέλλα.
Γυρνώντας σπίτι, ξανάνοιξα το μισό ροζέ που είχα αφήσει μέσα στη βδομάδα γιατί δε θα άντεχε άλλο στο ψυγείο. Δεν έλεγε πολλά σαν κρασί, αλλά σαν ετικέτα ήταν άλλο πράμα.
Σήμερα, Δευτέρα, δουλειά το πρωί και μετά τις 6 πήγα στην έκθεση γλυκών κρασιών στο Metropolitan. Wow! Τα γλυκά τα σνόμπαρα γιατί ποτέ δε μου άρεσε η μαυροδάφνη και έτσι τα πήρε όλα η μπάλα.
Και μπήκα στην έκθεση και με κατέκλυσε μια πανδαισία αρωμάτων. Γλυκά κρασιά με άρωμα κεράσι, σύκο, βανίλια, τριαντάφυλλο (πολύ τριαντάφυλλο). Τριάντα εκθέτες, από μικροί και άσημοι παραγωγοί μέχρι κολοσσούς και εισαγωγείς.
Συνδυασμοί κρασιού με cashews, με ζελεδάκια, με μίνι-γλυκάκια από τον Παρλιάρο, με λουξ σκούρα σοκολάτα από σχεδόν 100% κακάο.
Το concept είναι απλό. Προμηθεύεσαι ένα ποτήρι και δοκιμάζεις. Πάνω από 200 κρασιά για να δοκιμάσεις. Αν καταφέρεις να πιείς μόνο μια μικρούλα γουλίτσα από το καθένα, θα έχεις πιεί μόνο τέσσερα λιτρα κρασί και θα προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο πως πρέπει να γίνεις Καλομοίρα στη θέση της Καλομοίρας.
Ξετρελλάθηκα με κάποια πειραματικά κρασιά -δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο- του ΄88 και με κάποια που έχουν αναμιγμένες χρονιές ('92 μέχρ '96 ας πούμε) και έφυγα γεμάτος ιδέες. Το κακό με το γλυκό κρασί είναι πως δε συνοδεύει φαγητό (συνήθως μόνο γλυκό, τυρί ή ξηροκάρπιο) οπότε το πίνεις με άδειο στομάχι και γίνεσαι γκολ στο άψε σβήσε.
Μετά είχαμε το σεμινάριο κρασιού -τελείωσα τον πρώτο κύκλο, είμαι πλέον επισήμως έναν wine afficionado- όπου η γλώσσα μας είχε γίνει τσαρούχι από τα γλυκά κρασιά και δεν καταλαβαίναμε πλέον τίποτα από γεύση. Αναγκάστηκα να φάω μια πιατέλα από ζαμπονάκια, τυράκια, πατατάκια και κριτσινάκια για να καταλάβω πως δεν έχω αίσθηση της γεύσης. :)
Για αποτελείωμα, μετά πήγα για τρελλό λάτιν σε ένα μαγαζί στο Γκάζι. Πολύς κόσμος! Η γραβάτα Η Χιονάτη και οι 3 νάνοι (οι άλλοι 4 πήγανε για νάνι) έκανε πάταγο στην έκθεση και στο σεμινάριο, αλλά ωφέλησε μόνο ως αξεσουάρ για στριπτίζ στο χορό και τιμήθηκε δεόντως. Απέκτησε δε και χρήσεις ως μαστίγιο, ως φουλάρι και ως blindfold. Βάσω, πρώτη φορά τη φόρεσα τη γραβάτα σου από τη Disneyland, υπόσχομαι να την ξαναφορέσω.
Γυρνώντας στο σπίτι-γραφείο, με περιμένανε περίπου 3.195 emails και 91 reminders για πράγματα που πρέπει να γίνουνε, οπότε λέω να την πέσω όταν χαράξει.
Νίκο, σόρρυ εκ των προτέρων για τα ορθογραφικά, τι περιμένεις τέτοια ώρα;
Παντελή, μη με ξυπνήσεις.
Winetip:
Κανένα κρασί δεν πίνεται σε θερμοκρασία δωματίου (25 βαθμούς Κελσίου) ή σε θερμοκρασία ψυγείου (4 βαθμούς Κελσίου).
Τα πολύ γλυκά πίνονται στους 6, τα ροζέ στους 8, τα λευκά στους 9-10, τα ερυθρά στους 12-13, και τα μεγάλα κρασιά στους 18-20.
Κυριακή βράδυ, ένα ροζέ Grenauche στη La Pasteria στα Village, όπου έμαθα πως ο φίλος μου ο Παναγιώτης έγινε υπεύθυνος καταστήματος και πολύ το χάρηκα, την επόμενη φορά θέλω να με κεράσει μια μακαρονάδα με καρύδια και μανιτάρια όλο τρέλλα.
Γυρνώντας σπίτι, ξανάνοιξα το μισό ροζέ που είχα αφήσει μέσα στη βδομάδα γιατί δε θα άντεχε άλλο στο ψυγείο. Δεν έλεγε πολλά σαν κρασί, αλλά σαν ετικέτα ήταν άλλο πράμα.
Σήμερα, Δευτέρα, δουλειά το πρωί και μετά τις 6 πήγα στην έκθεση γλυκών κρασιών στο Metropolitan. Wow! Τα γλυκά τα σνόμπαρα γιατί ποτέ δε μου άρεσε η μαυροδάφνη και έτσι τα πήρε όλα η μπάλα.
Και μπήκα στην έκθεση και με κατέκλυσε μια πανδαισία αρωμάτων. Γλυκά κρασιά με άρωμα κεράσι, σύκο, βανίλια, τριαντάφυλλο (πολύ τριαντάφυλλο). Τριάντα εκθέτες, από μικροί και άσημοι παραγωγοί μέχρι κολοσσούς και εισαγωγείς.
Συνδυασμοί κρασιού με cashews, με ζελεδάκια, με μίνι-γλυκάκια από τον Παρλιάρο, με λουξ σκούρα σοκολάτα από σχεδόν 100% κακάο.
Το concept είναι απλό. Προμηθεύεσαι ένα ποτήρι και δοκιμάζεις. Πάνω από 200 κρασιά για να δοκιμάσεις. Αν καταφέρεις να πιείς μόνο μια μικρούλα γουλίτσα από το καθένα, θα έχεις πιεί μόνο τέσσερα λιτρα κρασί και θα προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο πως πρέπει να γίνεις Καλομοίρα στη θέση της Καλομοίρας.
Ξετρελλάθηκα με κάποια πειραματικά κρασιά -δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο- του ΄88 και με κάποια που έχουν αναμιγμένες χρονιές ('92 μέχρ '96 ας πούμε) και έφυγα γεμάτος ιδέες. Το κακό με το γλυκό κρασί είναι πως δε συνοδεύει φαγητό (συνήθως μόνο γλυκό, τυρί ή ξηροκάρπιο) οπότε το πίνεις με άδειο στομάχι και γίνεσαι γκολ στο άψε σβήσε.
Μετά είχαμε το σεμινάριο κρασιού -τελείωσα τον πρώτο κύκλο, είμαι πλέον επισήμως έναν wine afficionado- όπου η γλώσσα μας είχε γίνει τσαρούχι από τα γλυκά κρασιά και δεν καταλαβαίναμε πλέον τίποτα από γεύση. Αναγκάστηκα να φάω μια πιατέλα από ζαμπονάκια, τυράκια, πατατάκια και κριτσινάκια για να καταλάβω πως δεν έχω αίσθηση της γεύσης. :)
Για αποτελείωμα, μετά πήγα για τρελλό λάτιν σε ένα μαγαζί στο Γκάζι. Πολύς κόσμος! Η γραβάτα Η Χιονάτη και οι 3 νάνοι (οι άλλοι 4 πήγανε για νάνι) έκανε πάταγο στην έκθεση και στο σεμινάριο, αλλά ωφέλησε μόνο ως αξεσουάρ για στριπτίζ στο χορό και τιμήθηκε δεόντως. Απέκτησε δε και χρήσεις ως μαστίγιο, ως φουλάρι και ως blindfold. Βάσω, πρώτη φορά τη φόρεσα τη γραβάτα σου από τη Disneyland, υπόσχομαι να την ξαναφορέσω.
Γυρνώντας στο σπίτι-γραφείο, με περιμένανε περίπου 3.195 emails και 91 reminders για πράγματα που πρέπει να γίνουνε, οπότε λέω να την πέσω όταν χαράξει.
Νίκο, σόρρυ εκ των προτέρων για τα ορθογραφικά, τι περιμένεις τέτοια ώρα;
Παντελή, μη με ξυπνήσεις.
Winetip:
Κανένα κρασί δεν πίνεται σε θερμοκρασία δωματίου (25 βαθμούς Κελσίου) ή σε θερμοκρασία ψυγείου (4 βαθμούς Κελσίου).
Τα πολύ γλυκά πίνονται στους 6, τα ροζέ στους 8, τα λευκά στους 9-10, τα ερυθρά στους 12-13, και τα μεγάλα κρασιά στους 18-20.
Μου μπήκε κάτι (τιποτα ανησυχτικό, μια υποψία είναι μόνο)...
Ρε μπας και όλοι μας τελικά γαμάμε αλλά μας αρέσει να κλαιγόμαστε και λίγο...;
Λέω μήπως...!
Λέω μήπως...!
10.10.05
Μπάτσοι
Repeat after me.
Τα σοκολατάκια δεν παχαίνουν.
Τα σοκολατάκια δεν παχαίνουν.
Τα σοκολατάκια ΔΕΝ παχαίνουν.
Κερνάω baci, μέχρι να τελειώσει το σακούλι...
Θα μας τα φάνε πάλι...
Βρήκανε τρόπο να μας τα φάνε πάλι. Έβγαλε η Vodafone την υπηρεσία Welcome Tone την οποία είχε ως τώρα μόνο η Cosmote, αυτή που επιλέγεις τι μουσική θα ακούνε όσοι σε καλούνε.
Η χρέωση;
7μισι λεπτά για να ακούσω τα top τραγούδια = 5.25 ευρώ
Αγορά για το Ο τέλειος ο άνδρας = 1.78 ευρώ
Μηνιαία χρέωση = 0.60 ευρώ
Γι αυτό σας λέω, θα μας τα φάνε πάλι...
Η χρέωση;
7μισι λεπτά για να ακούσω τα top τραγούδια = 5.25 ευρώ
Αγορά για το Ο τέλειος ο άνδρας = 1.78 ευρώ
Μηνιαία χρέωση = 0.60 ευρώ
Γι αυτό σας λέω, θα μας τα φάνε πάλι...
9.10.05
Σαν τα μανιτάρια
Δύο ημέρες γεμάτες από ραντεβού με ανθρώπους που στήνουν Internet Cafe και θέλουν τα φώτα μας.
Ρε μήπως να βγάλω ένα βιβλίο Πώς να στήσετε το δικό σας Internet Cafe;
Πρόεδρε, γράψε εσύ τα τεχνικά, εγώ τα μαρκετίστικα και στο κάνω best-seller στο άψε-σβήσε.
Ρε μήπως να βγάλω ένα βιβλίο Πώς να στήσετε το δικό σας Internet Cafe;
Πρόεδρε, γράψε εσύ τα τεχνικά, εγώ τα μαρκετίστικα και στο κάνω best-seller στο άψε-σβήσε.
Το πουκαμισάκι
Το πουκαμισάκι πολύ σουξέ σε λέω δικέ μου.
Βόρεια Ελλάδα rulez.
Τι rulez; Γαμεί και δέρνει σε λέω.
Δεύτερο πετσί θα το κάνω. Από που είπαμε μου το πήρατε, να πάρω άλλα πέντε να ξεχειμωνιάσω; :-)
Καληνύχτα!
Βόρεια Ελλάδα rulez.
Τι rulez; Γαμεί και δέρνει σε λέω.
Δεύτερο πετσί θα το κάνω. Από που είπαμε μου το πήρατε, να πάρω άλλα πέντε να ξεχειμωνιάσω; :-)
Καληνύχτα!
8.10.05
7.10.05
Πισωγυρίσματα
Να δεις πως μου την είπαν τη σειρά...
Μονη εξ' απιστίας;
Μόνη εξ' αγχιστίας;
Α ναι, αυτό είναι... Μόνη εξ' αμελείας.
Προβάλλεται στη ΝΕΤ. Δεν έμαθα ημέρα και ώρα, αλλά μέχρι να προβληθεί το επισόδειό μου θα τα έχω μάθει όλα. Και θα ανοίξω και την τιβί και θα πω και σε όλο μου το σόι να με παρακολουθήσει.
Η γιαγιά μου -που δεν ξέρει να διαβάσει, αλλά και νά'ξερε θα χρειαζόταν κάτι γράμματα σαν αυτά που βάζει ο babis vovos πάνω στα κτίρια- θα έχει να κάνει τόσες χαρές από τότε που είδε τη φωτογραφία μου στο Κέρδος όταν η Hypertech έβγαλε δελτίο τύπου που με προσέλαβε (και νόμιζε ότι είχε εγγονό πρωθυπουργό).
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το κοννέ μας το έκανε η Άννα, μια ομορφούλα και ξύπνια πιτσιρίκα. Πήγαμε 3 χορευτές (εγώ, ο Κώστας και η Έλενα που τυγχάνει δασκάλα μας) στις 08:30 στη σχολή στην Academia Del Tango του Λούη στο Θησείο.
Με τη τσίμπλα στο μάτι, μπαίνουν οι άλλοι στο καφέ-κρεπερί απέναντι από το σταθμό για καφέ (εγώ για σάντουιτς). Μπανίζω εγώ ένα ωραίο τυπάκι γένους αρσενικού έξω να παίζει με ένα σκύλο και το υποδεικνύω διακριτικά στην Έλενα.
Και νά'ταν μόνο αυτό; Όοοοοοχι, δε σταματάει εκεί το κακό.
Ο εν λόγω συμπαθέστατος κύριος λοιπόν και η κυρία στο πλάι της Έλενας είναι οι πρωταγωνιστές της σειράς στην οποία πάμε εμείς να χορέψουμε και θέλουμε να κάνουμε καλή εντύπωση (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Αυτό το μάθαμε μετά από κάνα δίωρο αναμονής στο φουαγιέ όταν μας είπανε το στόρυ της σειράς και μας είπανε το who is who και τρέχαμε να κρυφτούμε.
Τέλος πάντων το αντιπαρέρχομαι.
Εμάς μας καθοδηγεί η Σόνια, βοηθός σκηνοθέτη β', την οποία καθοδηγεί μόνο η Θοδώρα, βοηθός σκηνοθέτη α', την οποία με τη σειρά της διατάζει μόνο η Ελισάβετ, σκηνοθέτης με κάτι αρχίδια να (με το συμπάθειο αλλά είναι πιο μεγάλα κι απ' τα δικά μου, σούζα τους έχει εκεί μέσα όλους).
Εκεί γνωρίσαμε και τους υπόλοιπους χορευτές Tango εκ των οποίων ο πιο πολυεμπειρέστατος χόρευε σκάρτο ενάμισι μήνα. Ήμουν δηλαδή σα να λέμε ο αρχιχορευτής εκεί μέσα. Και μετά σου λένε ότι η ΝΕΤ έχει ποιοτική τηλεόραση...
Το στόρυ
Πιτσιρικάς 20άρης μπάρμαν φλερτάρει στριμμένο άντερο δικηγορίνα 35άρα στη σχολή χορού όπου κάνουν Tango.
Η εξέλιξη
Προβλήθηκε τώρα το επισόδειο #2, εμείς γυρίζαμε το #7.
Σκηνή πρώτη. Κλακέτα.
Η πρα και ο πρής (μην περιμένετε να γράφω όλη την ώρα ολόκληρη τη λέξη πρωταγωνιστής, έτσι;) μιλάνε στο δωμάτιο Α. Εμείς χορεύουμε στο δωμάτιο Β. Τα δωμάτια χωρίζονται από ένα διάδρομο μιας γάμμα απόστασης και δεν είναι καν στην ευθεία το ένα με το άλλο.
Εμείς, τα τρία ζευγάρια φαίνομαστε στο φόντο σε ένα χώρο που αντιστοιχεί στο ένα δέκατο-έκτο της οθόνης κάπου εκεί στο βάθος με χαμηλό φωτισμό και χορεύουμε χωρίς μουσική (γιατί είμαστε τόσο πορωμένοι με το tango). Και ενώ ήμασταν σε μια τεράστια αίθουσα, έπρεπε να μαζευτούμε όλοι στο μισό τετραγωνικό μέτρο στο οποίο θα φαινόμασταν στο φακό.
Εν τω μεταξύ, δε λέω, έχω μια δόση ψώνιου εγώ. Αλλά και η ντάμα μου, μία ατάλαντη που βρήκα εκεί πέρα, είχε δέκα δόσεις ψώνιου και ήθελε να γίνει αστέρας της -δημόσιας- τηλεόρασης. Ότι και να γινότανε έπρεπε να πάει να σταθεί μπροστά στο φακό.
Παράδειγμα:
Και αυτό ήταν απλά στην πρόβα. Στη λήψη να δείτε τι μου έκανε:
Σκηνή Δεύτερη
Σε αυτή τη σκηνή, ο δικός μου ο ρόλος περιορίστηκε στο να περάσω πίσω από το ζευγάρι ενώ χορεύουν και ο πρης ζητάει από τη πρα να βγούνε.
Χρειάστηκε δεύτερη λήψη γιατί ο προβολέας φέγγιζε πάνω στην καράφλα μου και τύφλωνε την πρα, η οποία ξέχασε τα λόγια της.
Νομίζω αυτό τα λέει όλα.
Break
Break για φαγητό. Τι καλά παιδιά αυτοί οι παραγωγοί και πεινούσα (ω! οποία έκπληξις!).
Η Α' βοηθός σκηνοθέτη δεν έχει μάθει πως με λενε αλλά με φωνάζει σταρ.
Ίσως να φταίει το ότι στην πρώτη σκηνή χόρευα με κασκολάκι στο λαιμό και στη δεύτερη το έκανα ζωνάρι και το φορούσα στη μέση. Τι να πω...
Σκηνή Τρίτη
Σε αυτή τη σκηνή ο Κώστας -ωραίο παιδί και λεύτερο για όσες ενδιαφέρονται- χορεύει την πρα, η οποία έχει μελαγχολήσει γιατί σκέφτεται τον πρή που της ζήτησε να βγούνε.
Εγώ χορεύω τη ντάμα μου, η οποία μόνο που δε γύρισε στο φακό να συστηθεί και να πει ένα ποιηματάκι για να της πούμε μπράβο.
Α ναι, ξέχασα. Σε αυτή τη σκηνή φορούσα το κασκόλ ωσάν φουλάρι στο λαιμό, καθώς η στυλίστριά μου -Έλενα- ζήλεψε από την πρα.
Όταν τη δείτε τη σκηνή μη μπερδευτείτε, από το φουλάρι. Μπορείτε να με ξεχωρίσετε από την πρα από το γεγονός ότι εκείνη είναι μέσα στην κατήφια ενώ εγώ προσπαθώ να δείχνω σαν τον Travolta σέρνοντας μια ντάμα.
(Θα σας έλεγα να μας ξεχωρίσετε από το βυζί, αλλά μάλλον φοράμε ίδιο νούμερο σουτιέν με την πρα)
Σκηνή Τέταρτη
Τέταρτη και τελευταία σκηνή. Το επισόδειο τελειώνει με την πρα να φιλάει τον πρη, αφού χορέψουνε ένα καταπληκτικό tango διάρκειας περίπου δωδεκάμισι δευτερολέπτων.
Εμείς, τα υπόλοιπα ζευγάρια πρέπει απλά να χορεύουμε στην αίθουσα δίπλα τους. Και με το που τους βλέπουμε να φιλιούνται ξεσπάμε σε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα (με το που θα μας κάνει σινιάλο η βοηθός Α').
Τη σκηνή τη γαμήσαμε 2-3 φορές όταν μαζί με τα χειροκροτήματα ακούστηκαν βλάχικα σφυρίγματα και κραυγές τύπου "Ααααααααααχ Παναγία μου", "Βρε κοίτα να δεις πού την έριξε" και "Χούφωσ'τη, χούφτωστη" (φυσικά δικό μου)
Κατά τη διάρκεια της σκηνής αυτής φυσικά, ξενυχιάζαμε ο ένας πάνω στον άλλο και συνεχίζαμε σαν να μην τρέχει τίποτα προκειμένου να κάνουμε χώρο στο ζευγάρι να περάσει. Στην προσπάθειά της να τους αποφύγει, η Έλενα έριξε έναν προβολέα, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα.
Για μία ακόμα φορά, η ντάμα μου έκανε ότι φιγούρες ήθελε εκείνη, παρόλο που φρόντιζα ως καλός καβαλιέρος να λάβω υπόψη μου και τις ανάγκες της για προβολή. Αλλά όοοοοοοοοχι.
Τώρα δεν ήθελε πλέον προβολή γιατί είχε την κάμερα πίσω της και ήθελε μεν να φαίνεται η φάτσα της στο φακό αλλά επ' ουδενί δεν ήθελε να φανεί ο κώλος της και φρόντιζε να μου το δείχνει -διακριτικά- στίβοντάς μου το χέρι σαν αφράτο λεμόνι.
Αν λοιπόν με δείτε σε αυτή τη σκηνή (που θα με δείτε) να έχω μια έκφραση πόνου στο πρόσωπό μου... να ξέρετε δεν είναι από κόψιμο.
Μονη εξ' απιστίας;
Μόνη εξ' αγχιστίας;
Α ναι, αυτό είναι... Μόνη εξ' αμελείας.
Προβάλλεται στη ΝΕΤ. Δεν έμαθα ημέρα και ώρα, αλλά μέχρι να προβληθεί το επισόδειό μου θα τα έχω μάθει όλα. Και θα ανοίξω και την τιβί και θα πω και σε όλο μου το σόι να με παρακολουθήσει.
Η γιαγιά μου -που δεν ξέρει να διαβάσει, αλλά και νά'ξερε θα χρειαζόταν κάτι γράμματα σαν αυτά που βάζει ο babis vovos πάνω στα κτίρια- θα έχει να κάνει τόσες χαρές από τότε που είδε τη φωτογραφία μου στο Κέρδος όταν η Hypertech έβγαλε δελτίο τύπου που με προσέλαβε (και νόμιζε ότι είχε εγγονό πρωθυπουργό).
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το κοννέ μας το έκανε η Άννα, μια ομορφούλα και ξύπνια πιτσιρίκα. Πήγαμε 3 χορευτές (εγώ, ο Κώστας και η Έλενα που τυγχάνει δασκάλα μας) στις 08:30 στη σχολή στην Academia Del Tango του Λούη στο Θησείο.
Με τη τσίμπλα στο μάτι, μπαίνουν οι άλλοι στο καφέ-κρεπερί απέναντι από το σταθμό για καφέ (εγώ για σάντουιτς). Μπανίζω εγώ ένα ωραίο τυπάκι γένους αρσενικού έξω να παίζει με ένα σκύλο και το υποδεικνύω διακριτικά στην Έλενα.
"Έλενα (κλείσιμο ματιού), να σου πω (δείχνω με το στόμα), τι θα πάρεις (σήκωμα φρυδιού) για να φας (δάγκωμα στον αέρα και μετά γλύψιμο χειλιών);"...Η Έλενα ανταποδίδει επίσης διακριτικά:
"Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, σιγά το γκόμενο, αυτός φαίνεται να είναι άπλυτος καμιά βδομάδα. Και τι στυλάκι είναι αυτό, t-shirtάκι με το πρωινό κρύο; Θα έχει ξεμείνει από κάνα ξενύχτι σε κάνα μαγαζί. Και αξύριστος έτσι όπως είναι και φαίνεται κομμάτια, κάνας χασικλής θα είναι."Φυσικά -επειδή εγώ την τύχη μου την ξέρω και δεν την προκαλώ- εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα ο εν λόγω άπλυτος και μιλάει στην κοπελιά που κάθεται ακριβώς δίπλα στην Έλενα, καθώς έχουν έρθει μαζί να πάρουνε καφέ.
Και νά'ταν μόνο αυτό; Όοοοοοχι, δε σταματάει εκεί το κακό.
Ο εν λόγω συμπαθέστατος κύριος λοιπόν και η κυρία στο πλάι της Έλενας είναι οι πρωταγωνιστές της σειράς στην οποία πάμε εμείς να χορέψουμε και θέλουμε να κάνουμε καλή εντύπωση (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Αυτό το μάθαμε μετά από κάνα δίωρο αναμονής στο φουαγιέ όταν μας είπανε το στόρυ της σειράς και μας είπανε το who is who και τρέχαμε να κρυφτούμε.
Τέλος πάντων το αντιπαρέρχομαι.
Εμάς μας καθοδηγεί η Σόνια, βοηθός σκηνοθέτη β', την οποία καθοδηγεί μόνο η Θοδώρα, βοηθός σκηνοθέτη α', την οποία με τη σειρά της διατάζει μόνο η Ελισάβετ, σκηνοθέτης με κάτι αρχίδια να (με το συμπάθειο αλλά είναι πιο μεγάλα κι απ' τα δικά μου, σούζα τους έχει εκεί μέσα όλους).
Εκεί γνωρίσαμε και τους υπόλοιπους χορευτές Tango εκ των οποίων ο πιο πολυεμπειρέστατος χόρευε σκάρτο ενάμισι μήνα. Ήμουν δηλαδή σα να λέμε ο αρχιχορευτής εκεί μέσα. Και μετά σου λένε ότι η ΝΕΤ έχει ποιοτική τηλεόραση...
Το στόρυ
Πιτσιρικάς 20άρης μπάρμαν φλερτάρει στριμμένο άντερο δικηγορίνα 35άρα στη σχολή χορού όπου κάνουν Tango.
Η εξέλιξη
Προβλήθηκε τώρα το επισόδειο #2, εμείς γυρίζαμε το #7.
Σκηνή πρώτη. Κλακέτα.
Η πρα και ο πρής (μην περιμένετε να γράφω όλη την ώρα ολόκληρη τη λέξη πρωταγωνιστής, έτσι;) μιλάνε στο δωμάτιο Α. Εμείς χορεύουμε στο δωμάτιο Β. Τα δωμάτια χωρίζονται από ένα διάδρομο μιας γάμμα απόστασης και δεν είναι καν στην ευθεία το ένα με το άλλο.
Εμείς, τα τρία ζευγάρια φαίνομαστε στο φόντο σε ένα χώρο που αντιστοιχεί στο ένα δέκατο-έκτο της οθόνης κάπου εκεί στο βάθος με χαμηλό φωτισμό και χορεύουμε χωρίς μουσική (γιατί είμαστε τόσο πορωμένοι με το tango). Και ενώ ήμασταν σε μια τεράστια αίθουσα, έπρεπε να μαζευτούμε όλοι στο μισό τετραγωνικό μέτρο στο οποίο θα φαινόμασταν στο φακό.
Εν τω μεταξύ, δε λέω, έχω μια δόση ψώνιου εγώ. Αλλά και η ντάμα μου, μία ατάλαντη που βρήκα εκεί πέρα, είχε δέκα δόσεις ψώνιου και ήθελε να γίνει αστέρας της -δημόσιας- τηλεόρασης. Ότι και να γινότανε έπρεπε να πάει να σταθεί μπροστά στο φακό.
Παράδειγμα:
Ντάμα: Έλα, έλα, πάμε εκεί να χορέψουμε!
Β' Βοηθός Σκηνοθέτη: Ησυχία!
Ντάμα: Εκεί εκεί.
Α' Βοηθός Σκηνοθέτη: Ησυχία παρακαλώ!
Ντάμα: Έλα πιο δω, έλα πιο δω...
Σκηνοθέτης: ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ!
Και αυτό ήταν απλά στην πρόβα. Στη λήψη να δείτε τι μου έκανε:
Εγώ: Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, αργεντίνικο Tango χορεύουμε.
Αυτή: Τι εννοείς;
Εγώ: Εννοώ πως ο καβαλιέρος οδηγεί τη ντάμα.
Αυτή: Ωραία και τι θες τώρα;
Εγώ: Μήπως θα μπορούσες -σε παρακαλώ πολύ- να με απελευθερώσεις από αυτο το κεφαλοκλείδωμα;
Σκηνή Δεύτερη
Σε αυτή τη σκηνή, ο δικός μου ο ρόλος περιορίστηκε στο να περάσω πίσω από το ζευγάρι ενώ χορεύουν και ο πρης ζητάει από τη πρα να βγούνε.
Χρειάστηκε δεύτερη λήψη γιατί ο προβολέας φέγγιζε πάνω στην καράφλα μου και τύφλωνε την πρα, η οποία ξέχασε τα λόγια της.
Νομίζω αυτό τα λέει όλα.
Break
Break για φαγητό. Τι καλά παιδιά αυτοί οι παραγωγοί και πεινούσα (ω! οποία έκπληξις!).
Η Α' βοηθός σκηνοθέτη δεν έχει μάθει πως με λενε αλλά με φωνάζει σταρ.
Ίσως να φταίει το ότι στην πρώτη σκηνή χόρευα με κασκολάκι στο λαιμό και στη δεύτερη το έκανα ζωνάρι και το φορούσα στη μέση. Τι να πω...
Σκηνή Τρίτη
Σε αυτή τη σκηνή ο Κώστας -ωραίο παιδί και λεύτερο για όσες ενδιαφέρονται- χορεύει την πρα, η οποία έχει μελαγχολήσει γιατί σκέφτεται τον πρή που της ζήτησε να βγούνε.
Εγώ χορεύω τη ντάμα μου, η οποία μόνο που δε γύρισε στο φακό να συστηθεί και να πει ένα ποιηματάκι για να της πούμε μπράβο.
Α ναι, ξέχασα. Σε αυτή τη σκηνή φορούσα το κασκόλ ωσάν φουλάρι στο λαιμό, καθώς η στυλίστριά μου -Έλενα- ζήλεψε από την πρα.
Όταν τη δείτε τη σκηνή μη μπερδευτείτε, από το φουλάρι. Μπορείτε να με ξεχωρίσετε από την πρα από το γεγονός ότι εκείνη είναι μέσα στην κατήφια ενώ εγώ προσπαθώ να δείχνω σαν τον Travolta σέρνοντας μια ντάμα.
(Θα σας έλεγα να μας ξεχωρίσετε από το βυζί, αλλά μάλλον φοράμε ίδιο νούμερο σουτιέν με την πρα)
Σκηνή Τέταρτη
Τέταρτη και τελευταία σκηνή. Το επισόδειο τελειώνει με την πρα να φιλάει τον πρη, αφού χορέψουνε ένα καταπληκτικό tango διάρκειας περίπου δωδεκάμισι δευτερολέπτων.
Εμείς, τα υπόλοιπα ζευγάρια πρέπει απλά να χορεύουμε στην αίθουσα δίπλα τους. Και με το που τους βλέπουμε να φιλιούνται ξεσπάμε σε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα (με το που θα μας κάνει σινιάλο η βοηθός Α').
Τη σκηνή τη γαμήσαμε 2-3 φορές όταν μαζί με τα χειροκροτήματα ακούστηκαν βλάχικα σφυρίγματα και κραυγές τύπου "Ααααααααααχ Παναγία μου", "Βρε κοίτα να δεις πού την έριξε" και "Χούφωσ'τη, χούφτωστη" (φυσικά δικό μου)
Κατά τη διάρκεια της σκηνής αυτής φυσικά, ξενυχιάζαμε ο ένας πάνω στον άλλο και συνεχίζαμε σαν να μην τρέχει τίποτα προκειμένου να κάνουμε χώρο στο ζευγάρι να περάσει. Στην προσπάθειά της να τους αποφύγει, η Έλενα έριξε έναν προβολέα, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα.
Για μία ακόμα φορά, η ντάμα μου έκανε ότι φιγούρες ήθελε εκείνη, παρόλο που φρόντιζα ως καλός καβαλιέρος να λάβω υπόψη μου και τις ανάγκες της για προβολή. Αλλά όοοοοοοοοχι.
Τώρα δεν ήθελε πλέον προβολή γιατί είχε την κάμερα πίσω της και ήθελε μεν να φαίνεται η φάτσα της στο φακό αλλά επ' ουδενί δεν ήθελε να φανεί ο κώλος της και φρόντιζε να μου το δείχνει -διακριτικά- στίβοντάς μου το χέρι σαν αφράτο λεμόνι.
Αν λοιπόν με δείτε σε αυτή τη σκηνή (που θα με δείτε) να έχω μια έκφραση πόνου στο πρόσωπό μου... να ξέρετε δεν είναι από κόψιμο.
Το κινητό τά'παιξε. Το σταθερό με κουφαίνει.
Γύρισα από την εκπληκτική εμπειρία του γυρίσματος.
Το κινητό μου τελικά τετέλεστετ οπότε όσοι με παίρνετε από σήμερα μέχρι και το τέλος του χρόνου που έχω επιδότηση, μην πολυεμπιστέυεστε το backup. Έχασα κάποια (λίγα και πρόσφατα) τηλέφωνα. Αρκούδε και Κάτια, αν θέλετε μου ξαναδίνετε τα δικά σας για καμιά συνάντηση.
Γυρνώντας σπίτι τσεκάρω το σταθερό μου και βλέπω κάποια νούμερα που με πήραν. Τα τσεκάρω στον ΟΤΕ και το ένα αντιστοιχεί σε έναν -αλήθεια λέω- κύριο Γκολφομήτσο.
Λοιπόν, τσεκάρω τα ημέλια μου, κάνω 3-4 τηλέφωνα και σας κάνω ανταπόκριση από το μέτωπο... συγγνώμη, το πλατώ!
Το κινητό μου τελικά τετέλεστετ οπότε όσοι με παίρνετε από σήμερα μέχρι και το τέλος του χρόνου που έχω επιδότηση, μην πολυεμπιστέυεστε το backup. Έχασα κάποια (λίγα και πρόσφατα) τηλέφωνα. Αρκούδε και Κάτια, αν θέλετε μου ξαναδίνετε τα δικά σας για καμιά συνάντηση.
Γυρνώντας σπίτι τσεκάρω το σταθερό μου και βλέπω κάποια νούμερα που με πήραν. Τα τσεκάρω στον ΟΤΕ και το ένα αντιστοιχεί σε έναν -αλήθεια λέω- κύριο Γκολφομήτσο.
Λοιπόν, τσεκάρω τα ημέλια μου, κάνω 3-4 τηλέφωνα και σας κάνω ανταπόκριση από το μέτωπο... συγγνώμη, το πλατώ!
Δε μπορώ σήμερα, έχω γύρισμα
Σήμερα έχω γύρισμα!
Ναι, ναι, από αυτά με τις κάμερες και τους σκηνοθέτες.
Βρέθηκε επιτέλους άνθρωπος να εκτιμήσει το χορευτικό μου ταλέντο. Δηλαδή, οι άνθρωποι ζητάνε κομπάρσους για μια σειρά που γυρίζουν, αλλά τι να κάνω που μέσα στους κομπάρσους θα είμαι κι εγώ, ένας σταρ.
Φεύγω για να μην αργήσω πολύ για πρώτη μέρα (και μοναδική). Θα σας τα πω όλα μετά.
Ναι, ναι, από αυτά με τις κάμερες και τους σκηνοθέτες.
Βρέθηκε επιτέλους άνθρωπος να εκτιμήσει το χορευτικό μου ταλέντο. Δηλαδή, οι άνθρωποι ζητάνε κομπάρσους για μια σειρά που γυρίζουν, αλλά τι να κάνω που μέσα στους κομπάρσους θα είμαι κι εγώ, ένας σταρ.
Φεύγω για να μην αργήσω πολύ για πρώτη μέρα (και μοναδική). Θα σας τα πω όλα μετά.
Ποτέ δε θα αγόραζα...
Εγώ φίλε ποτέ δε θα αγόραζα ένα τόσο ακριβό αμάξι!
Τάδε έφη φίλος όταν στηθήκαμε στο φανάρι δίπλα στην υπ' αριθμόν ΖΥΖ-2222 Ferrari, στην αρχή της Συγγρού.
Μετά από μια γαμάτη κόντρα όπου εγώ με το Megane κατάφερα μέσα στα δύο πρώτα δευτερόλεπτα να διακρίνω με σχετική ευκολία τα πίσω φώτα της Ferrari που μου κλείνανε το μάτι παιχνιδιάρικα, γύρισα και του απάντησα:
- Γιατί δε θα την αγόραζες;
- Γιατί είναι πανάκριβη ρε φίλε, τι γιατί;
- Δηλαδή αν είχες ας πούμε ένα καθαρό εισόδημα 10.000 ευρώ το μήνα, είχες σπίτι με πισίνα, 2 εξοχικά, 2 σπίτια σε νησί, ένα διαμερισματάκι στο Manhattan, ένα σπιτάκι στη Νορμανδία και ένα μύλο στην Πάρο, πάλι δε θα το αγόραζες;
- Όχι ρε συ!
- Μα τι θα τα έκανες αυτά τα λεφτά;
- Θα αγόραζα ένα σπιτάκι να παίρνω ενοίκιο. Ρε ξέρεις πόσο καίει αυτό το πράμα;
- Πόσο καίει; Μα όταν είσαι στο ένα δεκάκις χιλιοστό των Ελλήνων που μπορούν να αγοράσουν μια Ferrari, δε σε ενδιαφέρει πόσο καίει. Γιατί αν σε ενδιέφερε το πόσο καίει, δε θα είχες 2 εξοχικά που 11 μήνες θα είναι άδεια, σπίτι με πισίνα (που μόνο τα φίλτρα της θέλουν ένα μύριο το μήνα συν poolboy), διαμερισματάκι στο Manhattan, γαλατικό σπιτάκι στη Νορμανδία (λες και θα το επισκέπτεσαι ποτέ) και ένα γαμόμυλο στην Πάρο!
- Όοοοοχι φίλε, γιατί τα άλλα είναι ακίνητα.
Κάπου εκεί σταμάτησα γιατί πλέον έχω καταλάβει πως δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να δίνεις μια μάχη την οποία ξέρεις πως δεν πρόκειται να κερδίσεις.
- Έχεις δίκιο, καίει πολύ...
Τάδε έφη φίλος όταν στηθήκαμε στο φανάρι δίπλα στην υπ' αριθμόν ΖΥΖ-2222 Ferrari, στην αρχή της Συγγρού.
Μετά από μια γαμάτη κόντρα όπου εγώ με το Megane κατάφερα μέσα στα δύο πρώτα δευτερόλεπτα να διακρίνω με σχετική ευκολία τα πίσω φώτα της Ferrari που μου κλείνανε το μάτι παιχνιδιάρικα, γύρισα και του απάντησα:
- Γιατί δε θα την αγόραζες;
- Γιατί είναι πανάκριβη ρε φίλε, τι γιατί;
- Δηλαδή αν είχες ας πούμε ένα καθαρό εισόδημα 10.000 ευρώ το μήνα, είχες σπίτι με πισίνα, 2 εξοχικά, 2 σπίτια σε νησί, ένα διαμερισματάκι στο Manhattan, ένα σπιτάκι στη Νορμανδία και ένα μύλο στην Πάρο, πάλι δε θα το αγόραζες;
- Όχι ρε συ!
- Μα τι θα τα έκανες αυτά τα λεφτά;
- Θα αγόραζα ένα σπιτάκι να παίρνω ενοίκιο. Ρε ξέρεις πόσο καίει αυτό το πράμα;
- Πόσο καίει; Μα όταν είσαι στο ένα δεκάκις χιλιοστό των Ελλήνων που μπορούν να αγοράσουν μια Ferrari, δε σε ενδιαφέρει πόσο καίει. Γιατί αν σε ενδιέφερε το πόσο καίει, δε θα είχες 2 εξοχικά που 11 μήνες θα είναι άδεια, σπίτι με πισίνα (που μόνο τα φίλτρα της θέλουν ένα μύριο το μήνα συν poolboy), διαμερισματάκι στο Manhattan, γαλατικό σπιτάκι στη Νορμανδία (λες και θα το επισκέπτεσαι ποτέ) και ένα γαμόμυλο στην Πάρο!
- Όοοοοχι φίλε, γιατί τα άλλα είναι ακίνητα.
Κάπου εκεί σταμάτησα γιατί πλέον έχω καταλάβει πως δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να δίνεις μια μάχη την οποία ξέρεις πως δεν πρόκειται να κερδίσεις.
- Έχεις δίκιο, καίει πολύ...
6.10.05
Choices
My will shall shape the future.
Whether I fail or succeed shall be no man's doing but my own.
I am the force; I can clear any obstacle before me
or I can be lost in the maze.
My choice; my responsibility; win or lose,
only I hold the key to my destiny.
- Elaine Maxwell
Whether I fail or succeed shall be no man's doing but my own.
I am the force; I can clear any obstacle before me
or I can be lost in the maze.
My choice; my responsibility; win or lose,
only I hold the key to my destiny.
- Elaine Maxwell
A + Π = ?
Προξενιού συνέχεια.
Αύριο Πέμπτη βγαίνουν μαζί.
Αφού δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν τηλέφωνα κανόνισα να πάμε "όλοι μαζί" για ποτό αύριο. Αλλά εμένα δε θα παίρνει μπρος το αμάξι μου και θα στείλω το φίλο να κρατάει παρέα στη φίλη μέχρι να βάλω μπρος το αμάξι.
Και όταν μετά από 3 ώρες το βάλω μπροστά, ε θα είναι πολύ αργά για να πάω να τους βρω. Χίλια συγγνώμη βρε παιδιά, δε σας πρόλαβα. Τι να κάνω με το σαράβαλο που έχω μπλέξει.
Αύριο Πέμπτη βγαίνουν μαζί.
Αφού δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν τηλέφωνα κανόνισα να πάμε "όλοι μαζί" για ποτό αύριο. Αλλά εμένα δε θα παίρνει μπρος το αμάξι μου και θα στείλω το φίλο να κρατάει παρέα στη φίλη μέχρι να βάλω μπρος το αμάξι.
Και όταν μετά από 3 ώρες το βάλω μπροστά, ε θα είναι πολύ αργά για να πάω να τους βρω. Χίλια συγγνώμη βρε παιδιά, δε σας πρόλαβα. Τι να κάνω με το σαράβαλο που έχω μπλέξει.
Βέρα στο δεξί
Μια φίλη μου είπε πως στον ελεύθερό της χρόνο γράφει σενάρια. Μου το είχε πει και παλιότερα αλλά το είχα ξεχάσει.
Σήμερα ισχυρίστηκε πως είχε η ίδια γράψει ένα σενάριο για μια σειρά σαν το Βέρα στο Δεξί και πως την είχε στείλει στο Mega. Της είπανε -λέει- πολύ καλό, αλλά ευχαριστούμε δε θα πάρουμε.
Αυτό πριν δύο χρόνια. Όταν όμως έμαθε για τη σειρά, έγινε έξω φρενών γιατί θεωρεί πως της κλέψανε την ιδέα, την αλλάξανε λίγο για να τη φέρουνε στα μέτρα τους και την πλασάρανε ως δική τους κάποιοι.
Παρόλο που η συγκεκριμένη κοπέλα είναι πανέξυπνη και τσαμπουκαλού εκεί που πρέπει και την αγαπάω πολύ, θεωρώ πως είναι σύμπτωση.
Όχι γιατί πιστεύω πως αυτά δεν γίνονται. Σίγουρα γίνονται.
Ούτε γιατί θεωρώ πως είναι μυθομανής. Ίσως να υπερβάλλει λίγο γιατί το βλέπει προσωπικά το θέμα, αλλά απλά τα λέει όπως τα βλέπει. Δε λέει ψέματα γιατί στην τελική εμένα δεν έχει λόγο να με εντυπωσιάσει.
Αναρωτιέμαι όμως:
Σήμερα ισχυρίστηκε πως είχε η ίδια γράψει ένα σενάριο για μια σειρά σαν το Βέρα στο Δεξί και πως την είχε στείλει στο Mega. Της είπανε -λέει- πολύ καλό, αλλά ευχαριστούμε δε θα πάρουμε.
Αυτό πριν δύο χρόνια. Όταν όμως έμαθε για τη σειρά, έγινε έξω φρενών γιατί θεωρεί πως της κλέψανε την ιδέα, την αλλάξανε λίγο για να τη φέρουνε στα μέτρα τους και την πλασάρανε ως δική τους κάποιοι.
Παρόλο που η συγκεκριμένη κοπέλα είναι πανέξυπνη και τσαμπουκαλού εκεί που πρέπει και την αγαπάω πολύ, θεωρώ πως είναι σύμπτωση.
Όχι γιατί πιστεύω πως αυτά δεν γίνονται. Σίγουρα γίνονται.
Ούτε γιατί θεωρώ πως είναι μυθομανής. Ίσως να υπερβάλλει λίγο γιατί το βλέπει προσωπικά το θέμα, αλλά απλά τα λέει όπως τα βλέπει. Δε λέει ψέματα γιατί στην τελική εμένα δεν έχει λόγο να με εντυπωσιάσει.
Αναρωτιέμαι όμως:
- Έχει συμβεί κάτι παρόμοιο σε κάποιον άλλο; Με ιδέα για προϊόν, ταινία, σειρά, βιβλίο...
- Έχει κανείς κάνα κοννέ να στείλει η κοπέλα ένα σενάριο ή μια ιδέα ή να μιλήσει με κάποιον άνθρωπο σε εταιρία παραγωγής;
5.10.05
Οινομάθημα #1
Το κρασί εν γένει πίνεται στο καμπανοειδές ποτήρι γνωστό με το όνομα κλειστή τουλίπα.
Το λευκό κρασί όμως πίνεται σε πιο κλειστό ποτήρι από ότι το κόκκινο για να μη φεύγει εύκολα το άρωμά του. Το κόκκινο διατηρεί περισσότερη ώρα το αρωμά του γιατί οι (φυσικές) χρωστικές του κρατάνε το άρωμά του.
Το λευκό κρασί όμως πίνεται σε πιο κλειστό ποτήρι από ότι το κόκκινο για να μη φεύγει εύκολα το άρωμά του. Το κόκκινο διατηρεί περισσότερη ώρα το αρωμά του γιατί οι (φυσικές) χρωστικές του κρατάνε το άρωμά του.
Το κοννέ
Στο πάρτυ έγιναν κάποια κοννέ, ένα εκ των οποίων το διευκόλυνα. Εκείνη 24. Εκείνος 27.
Αντάλλαζαν ματιές όλο το βράδυ και είπαν μόνο μια καληνύχτα φεύγοντας.
Και οι δύο γουστάρουν. Εκείνη είναι πιο εκδηλωτική, εκείνος λίγο πιο μαζεμένος.
Τηλέφωνα από δω, τηλέφωνα από κεί.
- Τι σού'πε;
- Πώς με είδε;
- Τι ζώδιο είναι; (γρουμφ!)
Εκείνη είναι σε φάση που ζωγραφίζει καρδούλες αντί να βάζει τόνους. Εκείνος είναι σε φάση πώς χορεύει το μωρό και πρόσεχε γιώργο μη μας το φάει κάνας άλλος.
Χθες τους έβγαλα μαζί έξω σε ένα latin party και άφησα το μούστο τους να γίνει κρασί. Άρχισε όμως ο μούστος να βράσει. Μια ώρα μαζί, ακόμα τηλέφωνα δεν ανταλλάξανε.
Που θα μου πάνε όμως. Θα τους τα φτιάξω, ο κόσμος να χαλάσει.
Η προξενήτρα της γειτονιάς.
Αντάλλαζαν ματιές όλο το βράδυ και είπαν μόνο μια καληνύχτα φεύγοντας.
Και οι δύο γουστάρουν. Εκείνη είναι πιο εκδηλωτική, εκείνος λίγο πιο μαζεμένος.
Τηλέφωνα από δω, τηλέφωνα από κεί.
- Τι σού'πε;
- Πώς με είδε;
- Τι ζώδιο είναι; (γρουμφ!)
Εκείνη είναι σε φάση που ζωγραφίζει καρδούλες αντί να βάζει τόνους. Εκείνος είναι σε φάση πώς χορεύει το μωρό και πρόσεχε γιώργο μη μας το φάει κάνας άλλος.
Χθες τους έβγαλα μαζί έξω σε ένα latin party και άφησα το μούστο τους να γίνει κρασί. Άρχισε όμως ο μούστος να βράσει. Μια ώρα μαζί, ακόμα τηλέφωνα δεν ανταλλάξανε.
Που θα μου πάνε όμως. Θα τους τα φτιάξω, ο κόσμος να χαλάσει.
Η προξενήτρα της γειτονιάς.
Παπάκι πάει στην ποταμιά...
Μια πάπια μπαίνει σε ένα μπαρ και πλησιάζει τον μπάρμαν...
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε γαμημένο ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Κουφή είσαι, δεν έχουμε καθόλου γαμημένο ψωμάκι! Ρώτα με άλλη μια φορά και θα καρφώσω το γαμημένο ράμφος σου στο μπαρ ενοχλητικό μπάσταρδο πουλί!»
Πάπια: «Έχεις καρφιά;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε γαμημένο ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Κουφή είσαι, δεν έχουμε καθόλου γαμημένο ψωμάκι! Ρώτα με άλλη μια φορά και θα καρφώσω το γαμημένο ράμφος σου στο μπαρ ενοχλητικό μπάσταρδο πουλί!»
Πάπια: «Έχεις καρφιά;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Πρόλαβε κανείς τις BBS;
Με νοσταλγία θυμήθηκα τα παλαιολιθικά χρόνια, όταν κάπου το '91 ο Μηνάς μου έδειξε ένα πράγμα που λεγότανε mo-dem, το οποίο συνδέεται με τον υπολογιστή και την τηλεφωνική γραμμή και -gasp- σου επιτρέπει να συνδεθείς σε έναν άλλο υπολογιστή. Με τις φοβερές ταχύτητες τότε των 1200 bps, ήτοι 133 χαρακτήρες το δευτερόλεπτο (8,N,1).
Και τότε με μονόχρωμα καλλικαντζαρογραφικά στο DOS (και μετά με ANSI) έμπαινες σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο ενός BBS (Bulletin Board System), όπου κάποιος ονόματι SysOp σε ενημέρωνε για το τι καινούριο έχει προστεθεί στη βάση και το σύστημα σε ενημέρωνε για τα νέα σου μηνύματα.
Και έμπαινες στα clubs (τα σημερινά forums) όπου ο καθένας έλεγε το μακρύ του και κοντό του. Χιλιάδες χαμένες ώρες στο να διαβάζουμε για το αν υπήρξε Χριστός, τι έκανε ο Μεγαλέξανδρος, αν θα πέσει η ΝΔ, και άλλα ευφάνταστα. Στον online κόσμο δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε βέβαια. :-)
Και μάλιστα θυμάμαι για να μην πληρώνουμε τότε (ή λίγο αργότερα, κατά το '94) παραπάνω από το ταληράκι στον ΟΤΕ με την έλευση της χρονοχρέωσης και των ψηφιακών κέντρων, είχαμε τους offline mailers, κάτι τρομερά προγραμματάκια που μάζευαν όλα τα νέα μας emails και τα νέα posts στα clubs που μας ενδιέφεραν σε ένα αρχειάκι το οποίο κατεβάζαμε και το βλέπαμε με ένα ειδικό πρόγραμμα. Απαντούσαμε εκεί που θέλαμε όντας offline και μετά το προγραμματάκι ξανασυνδεόταν στη βάση και "ανέβαζε" τα μηνύματά μας. Μήπως να έφτιαχνε κανείς κάτι τέτοιο για τα blogs για όσους έχουν ακόμα dialup;
Το καλύτερο όμως τότε ήταν τα chats. Πριν ακόμα εμφανιστούν καλά οι γραμμές "τηλεπάρτυ", εμείς κάναμε τα δικά μας τηλεπάρτια. 10-12 χρήστες σε ένα κανάλι που μπορεί να μην έχουν συναντηθεί ποτέ και συζητάνε, διαφωνούνε, βρίζονται, ερωτεύονται.
Acrobase, GATE, SiREN, Odyssey, The Hole In The Wall, WarGames, Matrix, μερικά από τα πάνω από 100 ονόματα βάσεων στα οποία υπήρξα μέλος κατά την σπυριάρικη και nerdy εφηβεία μου, όταν οι γονείς μου απαγόρεψαν τον υπολογιστή τις καθημερινές κι εγώ περίμενα να πέσουν για ύπνο και έπαιρνα μια χοντρή κουβέρτα και κουκουλωνόμουν ολόκληρος καλύπτοντας και το monitor για να μη φεγγίζει το φως του στο δωμάτιο και με προδώσει.
Και μετέπειτα γνωστοί ISPs ξεκίνησαν από BBS και μετεξελίχθηκαν σε κολοσσοί. Η Hellas Online ας πούμε ξεκίνησε με 4 γραμμές, σε έναν ημιόροφο. Με ιδιοκτήτη το Δημήτρη Βασαρδάνη ξεκίνησε μια τρομερή ιστορία από πιτσιρικάδες (εμάς) που χωρίς να ξέρουμε και πολλά δίναμε νομίζω ένα πεντοχίλιαρο για πρόσβαση για τρεις μήνες.
Η Compulink, μεγάλη ανταγωνίστρια τότε, με ένα πιο απαρχαιωμένο και δύσκολο σύστημα που δεν επέτρεπε τζαμπατζήδες χρήστη ούτε για 10 λεπτά για να πάρουμε μια γεύση από τις υπηρεσίες που είχε να προσφέρει, συνέχισε κι αυτή μετά κι έγινε ISP.
Μια στο τόσο, οι BBSάδες μαζευόμασταν και τότε τα nicknames αποκτούσαν και φάτσες to go with them. Ο Bacardi, η Tweety, ο Daffy, o Scanner, η κούκλα για τα τότε μας δεδομένα step-sister του η Noreen, ο Sexymf, ο Sneakabout, o Cemetery, η Venix (γνωστή χακερού), ο Psionicist, o Volteros, o Butcher, o MsK, η Iris, η Helen και ο Vangelis και άλλοι.
Μία συνάντηση για καφέ στο Μουσείο με τη μία βάση. Μια βόλτα στον αυθεντικό λαδόκολλα στη Νέα Σμύρνη με την άλλη.
Θυμάμαι που η μάνα μου όταν πρωτοάκουσε ότι ο 15χρονος γιός της μιλάει μέσω κομπιούτερ με ανθρώπους μέχρι και 35 χρονών φρίκαρε. Μόνο έτσι εξηγείται το ότι "τυχαία" βρέθηκε στο Corner της Γλυφάδας την ίδια ώρα που είχαμε τη συνάντηση. Μετά από 7 χρόνια μου το εξομολογήθηκε ότι εκείνο το βράδυ με είχε πάρει από πίσω για να δει τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί.
Αχ τι γλυκές εποχές.
Και τότε με μονόχρωμα καλλικαντζαρογραφικά στο DOS (και μετά με ANSI) έμπαινες σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο ενός BBS (Bulletin Board System), όπου κάποιος ονόματι SysOp σε ενημέρωνε για το τι καινούριο έχει προστεθεί στη βάση και το σύστημα σε ενημέρωνε για τα νέα σου μηνύματα.
Και έμπαινες στα clubs (τα σημερινά forums) όπου ο καθένας έλεγε το μακρύ του και κοντό του. Χιλιάδες χαμένες ώρες στο να διαβάζουμε για το αν υπήρξε Χριστός, τι έκανε ο Μεγαλέξανδρος, αν θα πέσει η ΝΔ, και άλλα ευφάνταστα. Στον online κόσμο δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε βέβαια. :-)
Και μάλιστα θυμάμαι για να μην πληρώνουμε τότε (ή λίγο αργότερα, κατά το '94) παραπάνω από το ταληράκι στον ΟΤΕ με την έλευση της χρονοχρέωσης και των ψηφιακών κέντρων, είχαμε τους offline mailers, κάτι τρομερά προγραμματάκια που μάζευαν όλα τα νέα μας emails και τα νέα posts στα clubs που μας ενδιέφεραν σε ένα αρχειάκι το οποίο κατεβάζαμε και το βλέπαμε με ένα ειδικό πρόγραμμα. Απαντούσαμε εκεί που θέλαμε όντας offline και μετά το προγραμματάκι ξανασυνδεόταν στη βάση και "ανέβαζε" τα μηνύματά μας. Μήπως να έφτιαχνε κανείς κάτι τέτοιο για τα blogs για όσους έχουν ακόμα dialup;
Το καλύτερο όμως τότε ήταν τα chats. Πριν ακόμα εμφανιστούν καλά οι γραμμές "τηλεπάρτυ", εμείς κάναμε τα δικά μας τηλεπάρτια. 10-12 χρήστες σε ένα κανάλι που μπορεί να μην έχουν συναντηθεί ποτέ και συζητάνε, διαφωνούνε, βρίζονται, ερωτεύονται.
Acrobase, GATE, SiREN, Odyssey, The Hole In The Wall, WarGames, Matrix, μερικά από τα πάνω από 100 ονόματα βάσεων στα οποία υπήρξα μέλος κατά την σπυριάρικη και nerdy εφηβεία μου, όταν οι γονείς μου απαγόρεψαν τον υπολογιστή τις καθημερινές κι εγώ περίμενα να πέσουν για ύπνο και έπαιρνα μια χοντρή κουβέρτα και κουκουλωνόμουν ολόκληρος καλύπτοντας και το monitor για να μη φεγγίζει το φως του στο δωμάτιο και με προδώσει.
Και μετέπειτα γνωστοί ISPs ξεκίνησαν από BBS και μετεξελίχθηκαν σε κολοσσοί. Η Hellas Online ας πούμε ξεκίνησε με 4 γραμμές, σε έναν ημιόροφο. Με ιδιοκτήτη το Δημήτρη Βασαρδάνη ξεκίνησε μια τρομερή ιστορία από πιτσιρικάδες (εμάς) που χωρίς να ξέρουμε και πολλά δίναμε νομίζω ένα πεντοχίλιαρο για πρόσβαση για τρεις μήνες.
Η Compulink, μεγάλη ανταγωνίστρια τότε, με ένα πιο απαρχαιωμένο και δύσκολο σύστημα που δεν επέτρεπε τζαμπατζήδες χρήστη ούτε για 10 λεπτά για να πάρουμε μια γεύση από τις υπηρεσίες που είχε να προσφέρει, συνέχισε κι αυτή μετά κι έγινε ISP.
Μια στο τόσο, οι BBSάδες μαζευόμασταν και τότε τα nicknames αποκτούσαν και φάτσες to go with them. Ο Bacardi, η Tweety, ο Daffy, o Scanner, η κούκλα για τα τότε μας δεδομένα step-sister του η Noreen, ο Sexymf, ο Sneakabout, o Cemetery, η Venix (γνωστή χακερού), ο Psionicist, o Volteros, o Butcher, o MsK, η Iris, η Helen και ο Vangelis και άλλοι.
Μία συνάντηση για καφέ στο Μουσείο με τη μία βάση. Μια βόλτα στον αυθεντικό λαδόκολλα στη Νέα Σμύρνη με την άλλη.
Θυμάμαι που η μάνα μου όταν πρωτοάκουσε ότι ο 15χρονος γιός της μιλάει μέσω κομπιούτερ με ανθρώπους μέχρι και 35 χρονών φρίκαρε. Μόνο έτσι εξηγείται το ότι "τυχαία" βρέθηκε στο Corner της Γλυφάδας την ίδια ώρα που είχαμε τη συνάντηση. Μετά από 7 χρόνια μου το εξομολογήθηκε ότι εκείνο το βράδυ με είχε πάρει από πίσω για να δει τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί.
Αχ τι γλυκές εποχές.
4.10.05
Γραμματική κανείς;
Ποιά είναι η προστακτική του ρήματος αντιπαρέρχομαι στο β' ενικό πρόσωπο;
Αντιπαρέλα;
Αντιπάρελθε;
Αντιπαρέλασε;
Ούτε 5 ποτήρια κρασί στο σεμινάριο δε με βοήθησαν να βρω τη λύση...
Αντιπαρέλα;
Αντιπάρελθε;
Αντιπαρέλασε;
Ούτε 5 ποτήρια κρασί στο σεμινάριο δε με βοήθησαν να βρω τη λύση...
3.10.05
Crash
Μία από τις ελάχιστες ταινίες στις οποίες πήγα στα τυφλά. Χωρίς να την έχω ακούσει, χωρίς να έχω δει trailer, χωρίς να ξέρω ποιοί παίζουν.
Πραγματεύεται το ρατσισμό στο L.A. και το πώς τον βιώνει ο καθένας: ένας Ιρανός ψιλικατζής, ένας λατίνος κλειδαράς, ο εισαγγελέας, δύο αστυνομικοί, ένας μαύρος παραγωγός ταινιών, η μυγάδα γυναίκα του, δύο μαύροι αντιρατσιστές κλέφτες αυτοκινήτων και άλλοι.
Η ιστορία δένει καταπληκτικά όλους τους χαρακτήρες μεταξύ τους και ανατρέπει συνεχώς καταστάσεις, δείχνοντάς σου όλες τις όψεις του νομίσματος.
Η ταινία είναι συγκλονιστική. Δεν ανήκει κάθόλου στα αγαπημένα μου genres αλλά σε καθηλώνει. Αν μου έλεγε κάποιος να πάω να τη δω και μου εξηγούσε τι γίνεται, θα φρόντιζα να μη τη νοικιάσω ούτε σε DVD.
Ένα ζευγάρι μπροστά μας σηκώθηκε και έφυγε στη μέση. Μάλλον ήθελαν μια ήσυχη ταινία που να μην τους προκαλεί, κάτι απλά για να περάσουν ένα διωράκι. Ίσως να ήταν το πρώτο τους ραντεβού και να ενοχλήθηκαν από την ωμή πραγματικότητα που παρουσιάζει η ταινία.
Προτείνεται για όσκαρ αντιρατσισμού :)
Πραγματεύεται το ρατσισμό στο L.A. και το πώς τον βιώνει ο καθένας: ένας Ιρανός ψιλικατζής, ένας λατίνος κλειδαράς, ο εισαγγελέας, δύο αστυνομικοί, ένας μαύρος παραγωγός ταινιών, η μυγάδα γυναίκα του, δύο μαύροι αντιρατσιστές κλέφτες αυτοκινήτων και άλλοι.
Η ιστορία δένει καταπληκτικά όλους τους χαρακτήρες μεταξύ τους και ανατρέπει συνεχώς καταστάσεις, δείχνοντάς σου όλες τις όψεις του νομίσματος.
Η ταινία είναι συγκλονιστική. Δεν ανήκει κάθόλου στα αγαπημένα μου genres αλλά σε καθηλώνει. Αν μου έλεγε κάποιος να πάω να τη δω και μου εξηγούσε τι γίνεται, θα φρόντιζα να μη τη νοικιάσω ούτε σε DVD.
Ένα ζευγάρι μπροστά μας σηκώθηκε και έφυγε στη μέση. Μάλλον ήθελαν μια ήσυχη ταινία που να μην τους προκαλεί, κάτι απλά για να περάσουν ένα διωράκι. Ίσως να ήταν το πρώτο τους ραντεβού και να ενοχλήθηκαν από την ωμή πραγματικότητα που παρουσιάζει η ταινία.
Προτείνεται για όσκαρ αντιρατσισμού :)
2.10.05
Και το σπίτι έγινε μπουρδέλο
Χτες. Ημέρα γενεθλίων.
Ξαναχάλασε το κινητό, χάλασε ο DJ Pantelis τη διάταξη RAID στους δίσκους μου και σήμερα όλη μέρα έκανα rebuild (και ελπίζω πως λύθηκε το πρόβλημα έτσι απλά), κάηκαν τα φώτα στο δωμάτιο μου, κάηκε η λάμπα του ψυγείου (πώς το καταφέρανε αυτό ήθελα νά'ξερα) και φυσικά έκαψα τα τυροπιτάκια.
Σε μια φάση έρχεται ένας κομμάτιας που περπατούσε οχτάρια. Τον είχα ξαναδεί σε πάρτυ κάποιου οπότε κάποιον ήξερε και ήρθε. Δέκα λεπτά μετά, έρχεται να μου ευχηθεί. Εκεί που τσουγκρίζουμε, παρατηρώ το ποτήρι του. Δεν ήταν από τα δικά μου:
- Αυτό το ποτήρι που το βρήκες;
Το κοιτάει, το ξανακοιτάει, προσπαθεί να θυμηθεί και καταλήγει (με στυλ Ορέστη Μακρή):
- Πρέπει να το πήρα από το προηγούμενο πάρτυ που ήμουν.
Κάποιες (κανένας άνδρας) κάνανε παράπονα στο πάρτυ για τις αναλογίες ανδρών / γυναικών. Οπότε, για την πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας θα ήθελα να καταγραφούν τα εξής επιχειρήματά μου:
Εγώ απλά σας ευχαριστώ που ήρθατε! :)
Πασχαλινό τσούγκρισμα αυγών
Φωτογραφίες από το πάρτυ εδώ
ή σε μορφή slideshow (για να μην πατάτε next-next-next-next) εδώ!
Ξαναχάλασε το κινητό, χάλασε ο DJ Pantelis τη διάταξη RAID στους δίσκους μου και σήμερα όλη μέρα έκανα rebuild (και ελπίζω πως λύθηκε το πρόβλημα έτσι απλά), κάηκαν τα φώτα στο δωμάτιο μου, κάηκε η λάμπα του ψυγείου (πώς το καταφέρανε αυτό ήθελα νά'ξερα) και φυσικά έκαψα τα τυροπιτάκια.
Σε μια φάση έρχεται ένας κομμάτιας που περπατούσε οχτάρια. Τον είχα ξαναδεί σε πάρτυ κάποιου οπότε κάποιον ήξερε και ήρθε. Δέκα λεπτά μετά, έρχεται να μου ευχηθεί. Εκεί που τσουγκρίζουμε, παρατηρώ το ποτήρι του. Δεν ήταν από τα δικά μου:
- Αυτό το ποτήρι που το βρήκες;
Το κοιτάει, το ξανακοιτάει, προσπαθεί να θυμηθεί και καταλήγει (με στυλ Ορέστη Μακρή):
- Πρέπει να το πήρα από το προηγούμενο πάρτυ που ήμουν.
Κάποιες (κανένας άνδρας) κάνανε παράπονα στο πάρτυ για τις αναλογίες ανδρών / γυναικών. Οπότε, για την πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας θα ήθελα να καταγραφούν τα εξής επιχειρήματά μου:
- Είχαμε 23 άνδρες, 45 γυναίκες, αναλογία 1:2, που είναι πιο πολύ προς τα δυτικά πρότυπα του 1:1 και όχι τα μουσουλμάνικα του 1:4. Άλλωστε και το δυτικό ουσιαστικά είναι 1:1 plus girlfriend οπότε πάλι μέσα είμαι.
- Ήταν το πάρτυ μου. Καλώς όποιους θέλω. So fuck off! :)
Εγώ απλά σας ευχαριστώ που ήρθατε! :)
Πασχαλινό τσούγκρισμα αυγώνΦωτογραφίες από το πάρτυ εδώ
ή σε μορφή slideshow (για να μην πατάτε next-next-next-next) εδώ!
1.10.05
Sony (και καλά) Ericsson
Φυσικά σήμερα το κινητό μου τα ξανάπαιξε (μετά από δύο σέρβις και software update)...
Αααααχ...
Αααααχ...
Θα φτάσει το whiskey;
Δέκα μπουκάλια ουίσκυ θα φτάσουν;
Άμα ήξερα και πόσα άτομα θα μου έρθουν καλά θα ήτανε. Στους μισούς το είπα τελευταία στιγμή λόγω ανωτέρας βίας και οι άλλοι μισοί δεν ξέρω αν θα έρθουν με τη βροχή.
Χμ, τι έχω να κάνω; Να φορτίσω το κινητό, να κουρευτώ, να σφουγγαρίσω, να πετάξω τα τυροπιτάκια στο φούρνο (πόση ώρα πριν άραγε;), να έχω την καθαρίστρια stand-by για αύριο και να την προειδοποιήσω να μη λιποθυμίσει μπαίνοντας, να τους πω να φέρουν σταχτοδοχεία γιατί εγώ έχω μόνο ένα, να φέρουμε κάνα ηχείο με τον Παντελή, να πάρω κάνα Μπακαρντάκι...
Καλά, κάτσε να διαβάσουμε κάνα mail πρώτα, μας ενοχλεί και η Ιωάννα στο MSN...
Άμα ήξερα και πόσα άτομα θα μου έρθουν καλά θα ήτανε. Στους μισούς το είπα τελευταία στιγμή λόγω ανωτέρας βίας και οι άλλοι μισοί δεν ξέρω αν θα έρθουν με τη βροχή.
Χμ, τι έχω να κάνω; Να φορτίσω το κινητό, να κουρευτώ, να σφουγγαρίσω, να πετάξω τα τυροπιτάκια στο φούρνο (πόση ώρα πριν άραγε;), να έχω την καθαρίστρια stand-by για αύριο και να την προειδοποιήσω να μη λιποθυμίσει μπαίνοντας, να τους πω να φέρουν σταχτοδοχεία γιατί εγώ έχω μόνο ένα, να φέρουμε κάνα ηχείο με τον Παντελή, να πάρω κάνα Μπακαρντάκι...
Καλά, κάτσε να διαβάσουμε κάνα mail πρώτα, μας ενοχλεί και η Ιωάννα στο MSN...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
