Δύο θέματα.
Θέμα πρώτο.
Στη μία γωνία του ρινγκ, με το κόκκινο σορτσάκι, ο Θεός, ο Παντοδύναμος, ο Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Πατέρας, ο Παντοκράτορας, ο Δημιουργός.
Στην άλλη γωνία, με το μπλε σορτσάκι, η Τύχη, το πεπρωμένο, το προγεγραμμένο, τα ζώδια, η χειρομαντεία, οι δεισιδαιμονίες, οι προλήψεις.
Έχετε το σκηνικό στο μυαλό σας;
Τώρα αντικαταστήστε τον μποξέρ με το κόκκινο σορτσάκι με όποια θεότητα θέλετε, οποιοδήποτε θρησκευτικό σύστημα, από το δωδεκαθεϊσμό και την ειδωλολατρία μέχρι τα βουντού και το Ισλάμ.
Και φορέστε μπλε σορτσάκι σε ότι θέλετε, είτε είναι μια μαύρη γάτα, ένα λαγοπόδαρο, ο αριθμός 13, και ότι εκφράζει την τύχη ή την ατυχία του άλλου.
Εγώ θεωρώ πως σε αυτά τα θέματα, δεν υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε στην παρούσα φάση. Όπως κάποτε δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς γίνεται η γη να μην είναι επίπεδη, ή πως η γή δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, ή πως υπάρχει κάτι που λέγεται βαρύτητα. Έτσι και εμείς ακόμα δεν είμαστε αρκετά ανοιχτόμυαλοι για να δεχτούμε (ή τεχνολογικά προηγμένοι για να ανακαλύψουμε) την καταγωγή μας.
Όποτε κάνω τη συζήτηση με κάποιον που είναι θρήσκος (γιατί λίγοι παραδέχονται πως είναι προληπτικοί ή πως πιστεύουν στην τυφλή τύχη και το πεπρωμένο) καταλήγουμε στο ότι για μένα το απλό το μυρμήγκι έχει γενετική ταυτότητα (DNA), ακολουθεί κάποιους νόμους της φύσης και είναι αποτέλεσμα εκατομμυρίων χρόνων βελτίωσης από γενιά σε γενιά (Δαρβίνος). Και ο θρήσκος μου λέει "πώς μπορείς και δεν αναγνωρίζεις στην τελειότητα ακόμα και ενός μυρμηγκιού, την ύπαρξη του Θεού";
Άρα αποτέλεσμα μηδέν. Δε μπορώ να κλωνίσω την πίστη του και αυτός δε μπορεί να κλωνίσει τη δική μου. Τέρμα.
Κλείνει το πρώτο θέμα. Ανοίγει το δεύτερο.
Όμως πώς μπορεί κάποιος ο οποίος δηλώνει συμφιλιωμένος με το Θεό (όποιον Θεό θέλει, ο οποίος έχει δώσει κάποιους κανόνες, σε κάθε θρησκεία, αλλά χάριν ευκολίας θα εξετάσουμε τον χριστιανικό) από τη μία να λέει πως πιστεύει και από την άλλη να μην ακολουθεί τις δέκα εντολές; Πώς μπορεί να μην πηγαίνει στην εκκλησία κάθε Κυριακή;
Γιατί εγώ ξέρω πως για να είσαι καλός Χριστιανός και για να μην καείς στην κόλαση πρέπει να είσαι αναμάρτητός ή να μετανοήσεις πραγματικά για τις αμαρτίες σου.
Και φυσικά οι δέκα εντολές ουδεμία σχέση έχουν με τη μοντέρνα ζωή. Όπως είπε και ο Τόνυ Άντονυ σε μια παράσταση που είχα πάει, οι εντολές αλλάξανε. Κάποτε λέγανε:
Ου κλέψεις.
Τώρα λένε:
Κλέψεις; Ουυυυυυυυ!!!
Σεξ πριν το γάμο; Όυ μοιχεύσεις (το πήδημα εκτός γάμου είναι κι αυτό μοιχεία). Και άντε και μοίχευσες. Πήγες στην εκκλησία να το εξομολογηθείς; Όχι, θα μου πεις εξομολογήθηκες στην προσευχή σου.
Και ποιός σου είπε εσένα πως μπορείς να εξομολογηθείς στην προσευχή σου; Και όχι μόνο αυτό. Ποιός σου είπε ότι μπορείς να μην πηγαίνεις στην εκλλησία κάθε Κυριακή και αντ' αυτού να εξομολογείσαι στο σπιτάκι σου; Αυτά είναι μοντέρνες πρακτικότητες γιατί τώρα είσαι πολύ μπίζυ, δεν έχουν επίσημη σφραγίδα.
Και μετά ακούω το "εγώ έτσι το νιώθω το Χριστό, έτσι τον εκφράζω". Ναι αλλά ο Χριστός δεν ζήτησε να τον εκφράσεις όπως νιώθεις. Είπε να εκκλησιάζειστε, να εξομολογήστε. Και εξομολόγησει, ως ορισμός, είναι προς κάποιο άλλο πρόσωπο. Όχι το σκέφτηκα (γιατί αυτό είναι η προσευχή) και είμαι ΟΚ, είμαι καλός Χριστιανός και θα πάω στον Παράδεισο.
Μην κοιτάς που η εκκλησία κάνει το μαλάκα και κοιτάει να περισώσει ότι μπορεί και σου λέει έλα όπως θες αρκεί να έρθεις και μόλις χρειαστεί τη βοήθειά σου τρέχεικαι στον τελευταίο του χωριού. Άλλωστε και οι περισσότεροι θρήσκοι λένε πως τα έχουνε καλά με το Χριστό και όχι με την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι η κακιά, ο Χριστός είναι ο καλός.
Και εννοούνε "ο Χριστός, όπως τον καταλαβαίνω εγώ". Όχι ο Χριστός ως δάσκαλος, γιατί έτσι γάμησέ τα. Ποιός ξέρει τις 10 εντολές; Άσε τις 10, ποιός ξέρει 5;
Ξέρετε κάτι; Μπορεί να πολλά πράγματα. Πάρα πολλά. Δέχομαι να μου κολλάει ο καθένας την ταμπέλα του γιατί πολύ απλά δε με νοιάζει τι θα σκεφτεί κάποιος ο οποίος δεν επηρρεάζει τη ζωή μου. Αλλά ΔΕΝ είμαι αδύναμος ώστε να έχω ανάγκη να ελπίζω σε κάτι που έχει δημιουργηθεί για να καλύψει το συναίσθημα του σκοπού της ύπαρξής μου.
Είμαι πραγματικά ΕΝΤΑΞΕΙ με την ιδέα πως δεν είμαι αιώνιος. Δε θέλω να πεθάνω, αλλά αποδέχομαι πως κάποια στιγμή θα γίνει. Και θα γίνει και that's it. Τέλος. Η ψυχή μου θα πεθάνει με το σώμα μου, δε θα πάει ΚΑΠΟΥ. Δέχομαι πως δεν έχω κάποιο σκοπό ύπαρξης πέρα από αυτούς που ΕΓΩ δημιουργώ για τον εαυτό μου. Και κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια όντας πεπεισμένος πως δε θα γνωρίσω τον δημιουργό μου, πως δεν θα μάθω πώς ξεκίνησε ο κόσμος, και πως είμαστε όλοι εδώ για αναπαραχθούμε και να διαιωνίσουμε το είδος, στο βαθμό που μπορούμε.
Και όπως ο μάρτυρας του Ιεχωβά που μου χτύπησε την πόρτα και δεν κατάλαβε τι εννοούσα όταν του είπα πως δεν ενδιαφέρομαι γιατί δεν μπορεί να μου κλωνίσει την πίστη μου, έτσι και εγώ είμαι σίγουρος πως δε μπορώ να κλωνίσω την πίστη κάποιου που έχει μάθει να πιστεύει.
Και ξέρεις κάτι; Και μ' αυτό είμαι εντάξει.
Τα καλύτερα...
