Στερνή μου γνώση...

«Πας καλά μωρέ; Είναι λόγος αυτός για να χαπακωθείς; Βάλε ένα ταμπόν και κάντο απ’ τον κώλο!»

Τάδε έφη έμπειρη 60άρα συμβουλεύοντας την (πνευματική) κόρη της για την αντιμετώπιση της περιόδου κατά τη διάρκεια εκδρομής.

Ταβερνάκι για διακριτικούς gay

Όπως πιθανόν να έχετε παρατηρήσει κάποιοι, δεν έχω το συνήθειο να ποστάρω μη αυθεντικό περιεχόμενο, ή κάτι που μπορεί να κυκλοφορήσει μαζικά με email και πόσο μάλλον αν πρόκειται για διαφήμιση.

Μερικές φορές, ο πειρασμός όμως είναι απλά πολύ μεγάλος και έχοντας κατά νου το συμφέρον της gay κοινότητας για γνωριμίες, αλλά και το ενδιαφέρον της για νέα μαγαζιά, δε μπορώ παρά να παρουσιάσω αυτό που έπεσε στα χέρια μου.

Exploding Head Syndrome

Κοιμάμαι αγκαλιά με το κοριτσάκι. Αν και δεν γνωριζόμαστε πολύ καταφέρνω να κοιμάμαι μια χαρά μαζί της. Μέχρι χτες.

Χωρίς να το καταλάβει, της κλέβω σιγά-σιγά το πάπλωμα όπως συνηθίζω να κάνω στον ύπνο μου.

Ξαφνικά, εκεί που κοιμάται δίπλα μου βγάζει την πιο απόκοσμη κραυγή και τινάζεται όρθια.

Μας πιάσανε! Πετιέμαι από το κρεβάτι, χάνω την ισορροπία μου και πέφτω στο πάτωμα από το ξάφνιασμα. Ευτυχώς το πάπλωμα έκοψε την πτώση μου.

Μέσα στο σκοτάδι, το μοναδικό φως που υπάρχει στην κρεβατοκάμαρα μπαίνει από τις χαραμάδες των παντζουριών. Οι κόρες μας διαστέλλονται (δεν θέλανε και πολύ από την τρομάρα). Το φως μας είναι αρκετό για να κοιταχτούμε και να επιβεβαιώσουμε ότι εγώ είμαι εγώ κι εκείνη είναι εκείνη. Αυτή πάνω, εγώ κάτω.

Πιάνει το κεφάλι της και προσπαθεί να πάρει ανάσα. Εγώ προσπαθώ να κατεβάσω τους παλμούς της καρδιάς μου που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Ξανανεβαίνω στο κρεβάτι και ξαναχουχουλιάζω.

Αφού παίρνει λίγες ανάσες, έρχεται πάλι και κουλουριάζεται δίπλα μου.

«Είδες εφιάλτη ή ήταν κόλπο για να πάρεις το πάπλωμα;», τη ρωτάω.

«Εμμμ, τίποτα από τα δύο. Υποφέρω από exploding head syndrome.»

Το μυαλό μου θέλει λίγο να συνέλθει από τον ύπνο και προσπαθώ να ερμηνεύσω αυτές τις λέξεις μία προς μία. Head είναι η πίπα, Explosion είναι έκρηξη.

«Το ξέρω μωρό μου ότι παίρνεις καλές πίπες…» και παίρνω θέση πασάς στα Γιάννενα, βάζοντας δύο μαξιλάρια κάτω από το κεφάλι μου για να τη βλέπω επί τω έργω, έτοιμος να υποφέρω κι εγώ μαζί της από αυτό το σύνδρομο.

Δεν ήξερα πς οι εφιάλτες δημιουργούν τέτοιες ορέξεις, αλλά ποιός είμαι εγώ για να τα βάλω με την επιστήμη;

«Αλήθεια! Υπάρχει! Εκεί που κοιμάμαι ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο και νομίζω ότι το κεφάλι μου εκρήγνυται. Δεν πονάει, απλά με τρομάζει και αντανακλαστικά πιάνω το κεφάλι μου για να σιγουρευτώ ότι είναι εκεί. Και φωνάζω λίγο.»

Σ’ αυτό το σημείο αρχίζω και τρομάζω εγώ.

«Και το παθαίνεις συχνά αυτό;», τη ρωτάω παίρνοντας την αγκαλιά.

«Ευτυχώς όχι. Πιο πολύ βλέπω εφιάλτες, φωνάζω, παραμιλάω και υπνοβατώ.»

«Α, ψιλοπράγματα δηλαδή.»

Δεν ξέρω αν με άκουσε. Είχε αποκοιμηθεί στο φτερό.

Εγώ δεν μπόρεσα να ξανακλείσω μάτι. Την παρατηρούσα. Κοιμόταν τόσο ήρεμα, σχεδόν χαμογελούσε. Δεν σου πήγαινε στο μυαλό ότι θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει τη Linda Blair στον Εξορκιστή.

Κι αφού δεν μπορούσα να κοιμηθώ κατέφυγα στη Wikipedia. Μου άρεσε ιδιαίτερα η σημείωση που είχε…

"Note that exploding head syndrome does not involve the head actually exploding."

Πάλι καλά δηλαδή, γιατί ποιός θέλει να καθαρίζει νυχτιάτικα;