Δεν συμμερίζονται όλοι τη λογική μου και μάλλον το "φαντάσου να ήσουν εσύ στη θέση μου", είναι πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται.
Είναι από αυτές τις στιγμές, που είναι αρκετές, στις οποίες θά'θελα πάρα πολύ να ήμουν ψυχολόγος. Να ξέρω τι σκέφτεται ο άλλος, γιατί αντιδρά, πώς να του το φέρω γλυκά-γλυκά για να το καταπιεί (τώρα που είπα το αμαρτωλό ρήμα, έχω και ιστορία σούπερ για μετά).
Και φυσικά αν υπάρχει ένας τύπος γυναικών που αποφεύγω είναι οι ψυχολόγοι...
Σκεφτόμουν λοιπόν τα δρώμενα της προηγούμενης εβδομάδας και είδα αυτό που πολλές φορές ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά σπάνια το βλέπουμε ζωντανά. Bear with me.
Όλοι θέλουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας, σωστά;
Αφήνω κατά μέρος τις οικονομοπολιτικές διαστάσεις που πηγάζουν αυτό γιατί θα με πείτε καπιτάλα και θα βγούμε εκτός θέματος.
Στο θέμα γυναίκα λοιπόν, ποια γυναίκα σου αρέσει περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη;
Στη δική μου περίπτωση, εδώ και χρόνια αυτή η είναι η Ζέτα.
Είναι πανέμορφη, γλυκιά και πρόσχαρη. Και για μένα είναι απλά εκτός συναγωνισμού γιατί σε αντίθεση με τη Τζούλια, τη Βίκυ ή την Κάτια, δεν έχει χρειαστεί να βγάλει το τρίπτυχο μπουτάκια - βυζάκια - κωλαράκι έξω φόρα παρτίδα για να μου αρέσει.
Όπως είπαμε και στο τελευταίο ποστ, το concept καλό κορίτσι πουλάει τρελλά. Το ίδιο βράδυ, μετά το ποστ περί Ζέτας, βγήκα σε ένα μπαρ στο Γκάζι.
Μπαίνοντας βλέπω ένα κοριτσομάνι. Κοριτσοπαρέες δεξιά κι αριστερά, να χορεύουν, να μιλάμε, να καπνίζουν, να τα πίνουν. Ο ανδρικός πληθυσμός ήταν ελάχιστος. Η καλύτερή μας.
Πηγαίνοντας στο μπαρ να παραγγείλουμε, βλέπω στο βάθος του μαγαζιού συγκεντρωμένους όλους τους άνδρες, στριμωγμένους να "απολαμβάνουν" το ποτό τους.
Μου φάνηκε περίεργο εκείνη τη στιγμή το ότι επέλεγαν να στριμωχτούν όταν από τη δική μου μεριά είχε άπλετο χώρο, αλλά και ασήμαντο. Μου πήρε ώρα να ξαναεπεξεργαστώ την εικόνα για να εστιάσω σε αυτούς.
Μόνο μια κοριτσοπαρέα καθόταν στο βάθος του μαγαζιού και μόνο ένα ξανθό κεφάλι ξεχώριζε.
«Ρε συ, αυτή δε μοιάζει με τη Μακρυπούλια;», γυρνάω και λέω στον κολλητό.
Καθώς περνάει η σερβιτόρα, τη σταματάω πιάνοντάς της από το μπράτσο.
«Αυτή εκεί η ξανθιά δε μοιάζει με τη Μακρυπούλια;»
Με κοιτάει σαν να είπα μαλακία.
«Ναι, και η διπλανή της μοιάζει με τη Θάλεια Ματίκα και γενικά όλες σ’ εκείνη την παρέα μοιάζουν με κάποιες ηθοποιούς. Είδες κάτι πράγματα, ε;»
Ξανακοιτάω στα κλεφτά, φτιάχνω λίγο το μαλλί (το είχα αφήσει να φουντώσει γιατί περνάω φάση) και φεύγω πύραυλος.«Τι κάνεις εδώ;», τη ρωτάω.
Μπερδεύεται, νομίζει ότι έχουμε γνωριστεί από κάπου και δε με θυμάται. Είναι σημάδι πως ταιριάζουμε, είναι κι αυτή χρυσόψαρο!
Μετά από 2-3 πειράγματα με αυτή και μια φίλη της που δεν ήθελε να μου πει το όνομά της (υποψιάζομαι πως είναι ηθοποιός, νόμιζε ότι την ξέρω και της κάνω πλάκα για να τη μειώσω) βγάλαμε την πρώτη φωτογραφία.
«Δε βγήκες καλή.», της λέω για πλάκα, «Θα βγάλουμε κι άλλη σε λίγο.»
Μετά γαμήθηκε ο Δίας. Όλοι όσοι τόση ώρα απλά κοιτούσαν από ασφαλή απόσταση πλησίασαν τη Ζέτα και άρχισαν να της μιλάνε. Όλοι μαζί! Λόχος!
Το συναίσθημα «αφού το έκανε αυτός, γιατί να μη το κάνω κι εγώ;» παίζει πολύ κι αν ήμουν ψυχολόγος θα το είχα προβλέψει. Δε το είχα σκεφτεί και είδα την celebro-παρέα να σπάζεται και σε 5 λεπτά να φεύγει.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα στις 7 το πρωί. Δε σκεφτόμουν τη Ζέτα. Σκεφτόμουν τη δουλειά.
Εδώ και τόσο καιρό έχω μια ιδέα που θεωρώ καταπληκτική και δεν τη βάζω σε εφαρμογή. Γιατί; Επειδή έχω βολευτεί σε κάτι άλλο που κάνω και μ' αρέσει και επειδή σκέφτομαι πως είναι μια αγορά που κανείς δεν έχει πλησιάσει.
Και τι περιμένω ο μαλάκας; Να την πλησιάσει κάποιος άλλος και να μείνω δεύτερος;
Βουρ στον Πατσά!
Ζητείται developer. Πληροφορίες Εντός.
Τα καλύτερα...
