Μέρες Χριστουγέννων και οι τρεις ήρωες της ιστορίας μας, ο Σάκης, ο Μάκης και ο Λάκης, ήταν καυλωμένοι για τρελές κραιπάλες.
Εκτός λοιπόν από το τρίπτυχο κλαμπάκι-ποτάκι-γκομενάκι που έπαιζε σε όλες τις εξόδους όλο το χρόνο, αποφάσισαν να προμηθευτούν και λίγο Κοκό, όπως άλλωστε κάνανε σε όλες τις μεγάλες θρησκευτικές, εθνικές και ονομαστικές εορτές που συνοδεύονταν από κάποια αργία.
Πλυθήκανε, βάλανε τζελ στο μαλλί, αποσμητικό στις μασχάλες και βγήκανε. Η βραδιά κυλούσε τέλεια. Σε κάθε μπαρ που πήγανε το αλκοόλ έρεε άφθονο σαν καλογυρισμένη διαφήμιση της Jose Cuervo, και συνεδευόταν από εναλλασσόμενες επισκέψεις στην τουαλέτα, όπου ζούσαν τη δική τους εκδοχή του White Christmas.
Τελικός σταθμός της μπαρότσαρκας θα ήταν το…ας το πούμε Blue Oyster Bar.
Καθώς λοιπόν περπατούσαν στα στενά της περιοχής με το πολύτιμο λευκό φορτίο να καίει τις τσέπες τους, ως τρεις σύγχρονοι μάγοι με τα δώρα, ο Σάκης κοντοστάθηκε.
Θυμήθηκε ότι το Blue Oyster Bar την είχε δει Φαρ Ουεστ στην τελευταία του ανακαίνιση και εγκατέστησε πόρτες σαλούν στις τουαλέτες-ξέρετε, αυτές τις μισές, τις δίφυλλες.
(Εδώ και τώρα παρένθεση. Μεταξύ μας, αυτές οι πόρτες, είτε είναι σε τουαλέτα, είτε σε δοκιμαστήριο, δεν είναι από τις πιο συμπαθητικές καταπατήσεις ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων; Πόσο μ’ αρέσουν τα μαγαζιά με γυναικεία ρούχα που τις έχουν εγκαταστήσει. Μπορώ να χαζεύω τα γυναικεία με τις ώρες!)
Τη λύση τη βρήκε ο Μάκης. Έστειλε τον Σάκη προς τα δεξιά και τον Λάκη προς τα αριστερά για να κρατήσουν τσίλιες. Αφού πήρε ο καθένας το πόστο του, ανοίξανε και τα φερμουάρ των παντελονιών τους, βγάλανε τα πουλιά τους έξω και πήρανε την κλασσικότερη στάση τσιλιαδόρου: «κατουράω αμέριμνα, σφυρίζοντας».
Ο Μάκης έπιασε δουλειά. Ό,τι σκόνη τους είχε απομείνει, και ήταν αρκετή - είχαν αγοράσει μπόλικο πράγμα με τη λογική «χριστούγεννα είναι, δεν γαμιέται» - αδειάστηκε πάνω στο λείο και αρκούντως καθαρό καπώ ενός σταθμευμένου αυτοκινήτου.
Έβγαλε την τηλεκάρτα του και άρχισε το κέντημα.
Μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα είχε σπάσει το λοφάκι της σκόνης σε μακριές ισοπαχείς γραμμές με ακρίβεια χιλιοστού. Παρά το ότι ο συνδυασμός αιθυλικής αλκοόλης και κρυσταλλικών αλκαλοειδών του είχε δώσει τρομερό buzz, δεν θα τα είχε καταφέρει καλύτερα χρησιμοποιώντας χάρακα και αλφάδι.
Πέρασε την τηλεκάρτα από τα ούλα του καθαρίζοντάς την, την έχωσε στην κωλοτσέπη και ετοιμάστηκε να κάνει ρολό το δεκάευρω, ενώ ταυτόχρονα ρούφηξε τη μύτη του για να την καθαρίσει όσο μπορούσε.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Λάκης σφύριξε. Κάποιος ερχόταν!
Ο Μάκης γύρισε απότομα προς τον τοίχο, πέταξε κι αυτός το πουλί του έξω και περίμενε. Μια φιγούρα πλησίαζε. «Θα περάσει και θα φύγει, θα περάσει και θα φύγει», έλεγε και ξανάλεγε συνέχεια από μέσα του, προσπαθώντας να ηρεμήσει τον εαυτό του.
Ωστόσο η φιγούρα πέρασε αλλά δεν έφυγε. Ήρθε και στάθηκε ακριβώς δίπλα στο αυτοκίνητο.
«Τομπούλο! Μας πιάσανε!», σκέφτηκε ο Μάκης και κατά περίεργο τρόπο του ήρθε στο μυαλό το πρόσωπο της μάνας του.
Κι εκεί που προσπαθούσε να παρηγορήσει τον εαυτό του σκεπτόμενος ότι τουλάχιστον θα πάει για προσωπική χρήση και όχι για εμπορία άκουσε ένα γνώριμο μπιπ μπιπ.
Η φιγούρα άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου. Του δικού τους αυτοκινήτου, με τη δικιά τους γαμημένη κόκα απλωμένη πάνω στο καπώ!
«Μη!» ήθελε να του φωνάξει, αλλά κρατήθηκε.
Άκουσε το γνώριμο ήχο της μίζας, της μηχανής που παίρνει μπροστά και της ταχύτητας που μπαίνει. Γύρισε να δει δήθεν αμέριμνα αλλά με το άγχος ζωγραφισμένο στην έκφρασή του.
Κι έτσι όπως στέκονταν οι τρεις μας ήρωες με τα παντελόνια κατεβασμένα, κοιταχτήκανε σιωπηλά και καταλάβανε σε βάθος τι ακριβώς σημαίνει η φράση «έμεινα με το πουλί στο χέρι».
Νομική σημείωση: το κείμενο είναι ασφαλές προς αναγνώση σε οποιοδήποτε χώρο εργασίας και δεν περιέχει καμία λέξη ή φράση που μπορεί να προσβάλλει τους συναδέλφούς σας όταν τους προωθήσετε το κείμενο αυτό ή να προκαλέσει την απόλυσή σας όταν σας πιάσει το αφεντικό σας να το διαβάζετε.
Η ιστορία μας ξεκινάει με μια αναδρομή στο λεξικό του Τεγόπουλου-Φυτράκη. Όσοι δεν είστε currently active στο ευγενές σπορ των κοινωνικών εξόδων, πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταλάβετε κάτι. Η παγιδομούνα είναι το ακριβώς αντίθετο από τη μουνοπαγίδα.
Η μουνοπαγίδα είναι ένα gadget το οποίο μπορεί να πάρει το σχήμα χρυσής πιστωτικής κάρτας, διθέσιου αυτοκινήτου ή πολυτελούς σκάφους, το οποίο έχει σχεδιαστεί κυρίως για να κάνει τους άνδρες να πιστέψουν πως μπορούν σε μεγάλο βαθμό να ρίξουν γυναίκες με αυτό.
Φυσικά το δικό μου blog απευθύνεται αποκλειστικά σε έξυπνους και γοητευτικούς άνδρες που δεν έχουν καμία χρήση για τα gadgets αυτά, αλλά διαβάζεται κρυφά και από γυναίκες με υψηλή αυτοεκτίμηση που είναι σωσίες της Meg Ryan όταν ήταν στα νειάτα της. Άρα δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσει κανείς ποτέ με αυτό μου το σχόλιο, οπότε το προσπερνάμε.
Προφανώς καμία γυναίκα που έχει αρκετό μυαλό και διαβάζει το δικό μου blog κάθε φορά που παραληρώ ακατάσχετα δε θα έπεφτε ποτέ στο επίπεδο του να γοητευτεί από κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι αυτές που εντυπωσιάζονται από χαζά αντρικά gadgets πρέπει να είναι καριόλες από τη φύση τους, άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και χωρίς όνειρα.
Για να επιστρέψουμε τώρα στο θέμα μας, η παγιδομούνα είναι το ακριβώς αντίθετο από τη μουνοπαγίδα.
Παγιδομούνα είναι ένα gadget το οποίο μοιάζει με μουνί, συμπεριφέρεται σαν μουνί και εν γένει μοιράζεται πολλά ενδογενή χαρακτηριστικά με ένα οποιοδήποτε μουνί, χωρίς να υπάρχει περιορισμός στην ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων στα οποία διατίθεται, αλλά δεν είναι μουνί.
Στην πραγματικότητα είναι ένας πολύπλοκος βιολογικός μηχανισμός ο οποίος είναι εχθρικός σε ξένες εισβολές. Με την επαφή και μόνο, απελευθερώνει τοξίνες που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή εξάρτηση και ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη, καθώς και συναισθήματα ανεπάρκειας και έλλειψης αυτοπεποίθησης στους περισσότερους άνδρες.
Ο μηχανισμός αυτός έχει αναπτυχθεί μυστικά στα υπόγεια εργαστήρια των μεγαλύτερων εταιριών καλλυντικών στον κόσμο, οι οποίες έχουν βγάλει κάποια πιλοτικά μοντέλα παγιδομούνων για να δοκιμάσουν την αγορά.
Η ανάγκης για την εφεύρεση του πιλοτικού μοντέλου είναι πως οι εταιρίες καλλυντικών βλέπουν πως καμία πελάτισσα δεν είναι ιδιαίτερα πιστή στα προϊόντα τους και συνεχώς μεταπηδούν από μάρκα σε μάρκα κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Ενώ τα καλυντικά είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για κάποια γυναίκα να αποπροσανατολίσει έναν άνδρα την πρώτη φορά που θα την δει, μετά από λίγο ενεργοποιείται το ανοσοποιητικό του σύστημα και πολύ σύντομα τα καλυντικά δεν έχουν κανένα αποτελέσμα.
Γι αυτό το λόγο, η βιομηχανία των καλλυντικών εφήυρε την παγιδομούνα, η οποία μπορεί να φέρει μακροχρόνια αποτελέσματα με με μια τακτική συντήρηση στα κατά τόπους beauty salons.
Ένα case study το οποίο έτυχε να βιώσω από κοντά είναι το εξής:
Ο τύπος είναι βολλεϋμπολίστας, με πλάτες τόσο ανοιχτές που όταν τον βλέπω πονάω και κοιλιακούς με περισσότερες φέτες από το καλοριφέρ μου στο σαλόνι.
Η πρώην γκόμενα και νυν αρραβωνιαστικιά του είναι σαν το αριστούργημα του Πικάσο, τη Γκουέρνικα. Πολύ σάρκα σκορπισμένη δεξιά κι αριστερά, με παραμορφωμένα χέρια και πόδια. Kαι 8 μέτρα πλάτος.
Όταν γνωριστήκανε, ο κολλητός του και συμπαίκτης του αναρωτήθηκε μπροστά σε όλη την ομάδα «Μα ρε μαλάκα, μέλι έχει το μουνί της;»
Δύο χρόνια μετά, μπορούμε πλέον να απαντήσουμε την ερώτηση με επιστημονικά στοιχεία. Δεν έχει μέλι, έχει παγίδα.
Και αν η παγίδα μπορεί να δουλέψει γι αυτήν, τότε φανταστείτε τι μπορεί να κάνει για το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας που τέλος πάντων μπορεί να μην έχει τίποτα το τρομερά ελκυστικό πάνω της εκτός από ένα όμορφο κωλαράκι (το οποίο – μεταξύ μας – μερικές φορές απλά είναι αρκετό), αλλά τουλάχιστον πλένεται!
Όχι, όχι, όχι. Ότι κι αν μου λέτε για το εσωτερικό ενός ανθρώπου, είστε το ίδιο υποκριτές με μένα, αν όχι περισσότερο. Γιατί αν σας ενδιέφερε το εσωτερικό, θα βρίσκατε πολύ εύκολα κάποιον άνθρωπο να συζήσετε, να παντρευτείτε και να κάνετε πολλά παιδιά μαζί του.
So, pretty pretty please, with sugar and cherries and strawberry sauce on, cut the bullshit, will ya?
Διαβάζω κάτι προβλέψεις για το 2008, 2009, 2050 και κάπου εκεί μέσα γίνεται κάποια αναφορά περί αποικίας στον Άρη.
Και αναρωτιέμαι γιατί λένε πως ο άνθρωπος θα κατοικήσει μια μέρα στον Άρη, όταν I know for a fact ότι τουλάχιστον 3 γνωστές μου έχουν από καιρό αγοράσει μια φάρμα εκεί πέρα και δεν λένε να επικοινωνήσουν με τον πλανήτη Γη.
Η μία εξ' αυτών, ας την πούμε Αριάννα, με έπαιρνε για μια περίοδο τηλέφωνο να με ρωτήσει πως είμαι, πώς τα περνάω, κλπ. Η μαλακία είναι πως με έπαιρνε πάντα το μεσημέρι που είμαι στο γραφείο και αναρωτιόταν γιατί πάντα είχα κάτι να κάνω και της το έκλεινα, ή δεν απαντούσα καθόλου.
Duh!
Ένα μεσημέρι που μου εξέφρασε το παράπονό της, της είπα έτσι γίνεται συνήθως και πως θα καταλαβαίνε γιατί «τυχαίνει» να έχω δουλειά όταν παίρνει τηλέφωνο αν δούλευε κι εκείνη nine to five σαν εμένα, αντί να ξυπνάει στις 12 και να ξεφυλλίζει το Cosmo.
Ενάμισι μήνα μετά, με παίρνει (πάλι μεσημέρι), μιλάμε για λίγο και μετά μου λέει να δώσω χαιρετίσματα στην Βάνα. Δεν δίνω καμία σημασία στο σχόλιό της γιατί έχω συνηθίσει να μην καταλαβαίνω κάποια από τα πράγματα που μου λέει, αλλά εκείνη επιμένει.
- Δε θα δώσεις χαιρετίσματα στη Βάνα;
Δεδομένου ότι δεν έχουμε απολύτως κανέναν κοινό γνωστό και ιδίως κάποιον που να ακούει στο όνομα Βάνα, μου μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά.
- Ποιά Βάνα λες;
- Έλα τώρα, ξέρεις, την κοπελά στο γραφείο.
- Στο δικό μου γραφείο;
- Ναι, την καστανούλα, την κοντούλα με τα γυαλάκια...
- Περίμενε λίγο...
Ανοίγω την πόρτα του γραφείο μου, την οποία συνήθως κλείνω όταν παίρνει τηλέφωνο γιατί γίνομαι ρόμπα όποτε μιλάω μαζί της και κάποιος ακούει το δικό μου κομμάτι του διαλόγου όπου επαναλαμβάνω το κάθε τι από 3 φορές αφού λατρεύει τον ήχο της φωνής της τόσο πολύ που δεν έχει ακούσει τι της είπα τις δύο πρώτες.
Κάνω το γύρο του γραφείου, ρίχνοντας μια ματιά και προσπαθώντας να δω αν προσλάβαμε κάποια μόλις σήμερα που δεν πέρασε για interview από μένα ή αν ας πούμε έχει έρθει κάποια πελάτισσα που μπορεί να τη λένε Βάνα. Έβγαλα και το κεφάλι μου από την εξώπορτα για να τσεκάρω μήπως αυτή η Βάνα είχε μόλις φύγει και την έχασα.
Όχι, τίποτα τέτοιο.
- Ρε συ Αριάννα, δεν ξέρω καμιά Βάνα από το γραφείο.
- Καλά, πόσο μεγάλη είναι η εταιρία σου;
- Αρκετά μεγάλη για να ξεχνάω τα ονόματα των καινούριων, αλλά αρκετά μικρή για να ξέρω αν έχουμε προσλάβει κάποια Βάνα, καστανή με γυαλάκια, και ειδικά αν είναι δική σου φίλη!
- Μα πώωωως; Αφού μου είπε ότι δουλεύει εκεί, εδώ κι ενάμισι χρόνο.
- Είσαι σίγουρη; Θυμάσαι το όνομα της εταιρίας σωστά;
- Ναι, αφού μου το είπες. Nine To Five δε τη λένε;
Προφανώς δεν την κάνω παρέα για το βάθος των συζητήσεών μας, αλλά για το βάθος του ντεκολτέ της, το οποίο είναι κατι σαν το Δημόσιο: απύθμενο.
Η Αριάννα λοιπόν έπιασε πρόσφατα δουλειά σε ένα μπαρ στην Αγία Παρασκευή και με κάλεσε να τα π(ι)ούμε. Τι ρωτάω τι κόσμο μαζεύει το μπαρ, μου λέει ότι μαζεύει νεούδια μεταξύ 18 και 22 ετών.
Μια χαρά της λέω, ότι πρέπει για χάζι και νάζι. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν τρελλαίνομαι καθόλου να πάω.
Τα νεούδια είναι πανέμορφα για χάζι, αλλά ποτέ δεν είναι καλά για την υγεία. Ένα νεούδι που προτιμά να περιτριγυρίζεται από άλλα πιπίνια θεωρεί πως γαμεί και δέρνει. Νομίζει πως θα αλλάξει τον κόσμο. Θα κάνει επανάσταση. Ήρθε για να μείνει.
Αλλά δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Αν το πιπίνι (αρσενικό ή θηλυκό) δεν έχει ζήσει λίγο, δεν έχει γυρίσει λίγο, δεν έχει αλητέψει και δεν έχει πάει σε πέντε κατατόπια εκτός από το Guzel και το Galea, τότε σίγουρα εγώ δεν είμαι έτοιμος για εκείνη και σίγουρα εκείνη δεν είναι έτοιμη για μένα.
No thanks λοιπόν, αν το αυτοκίνητο δεν είναι στρωμένο, δε θα το πάρω καινούριο. Θα κοιτάξω να βρω ένα που έχει περάσει το πρώτο μεγάλο σέρβις. Ίσως και το δεύτερο.
Γιατί απλά έχει καλύτερη οδηγική συμπεριφορά. Συνεννοούμαστε καλύτερα. Ξέρουμε τι δίνει ο καθένας και τι παίρνει. Ξέρουμε αν είμαστε καλοί οδηγοί ή καλά αμάξια.
Και αν στα αξεσουάρ του μεταχειρισμένου αυτοκινήτου συμπεριλαμβάνεται και η παγιδομούνα, θέλω αν τη δοκιμάσω, να δω τι χάνω.
Γιατί όταν οι νέες κολλάνε στο τζάμι το Ν, οι παλιές δεν κολώνουν να κολλήσουν το μουνί.
Τα καλύτερα...
