Απολογία ενός τρομοκράτη

Σε επ7ά μέρες ακριβώς θα σκοτώσω. Για την ακρίβεια, θα δολοφονήσω.

Το φονικό όπλο δε θα είναι ούτε πιστόλι, ούτε μαχαίρι. Θα είναι ένα κομμάτι χαρτί, το οποίο θα ρίξω σε μια κάλπη. Και θα το κάνω ελαφρά τη καρδία.

Δεν έχω υπολογίσει ακριβώς πόσους θα δολοφονήσω με αυτό το χαρτί, αλλά θα είναι το τέλειο έγκλημα, γιατί εγώ θα έχω το τέλειο άλλοθι. Όταν οι άλλοι θα πεθαίνουν αβοήθητοι, εγώ θα είμαι στη δουλειά, ή θα πίνω καφέ, ή θα βλέπω μπάλα, ή θα χαζεύω γκόμενες στην παραλία, ή θα σκέφτομαι τι νέο αμάξι να αγοράσω, ή θα με απασχολεί το αν θα φύγω για το Σαββατοκύριακο καμιά εκδρομούλα.

Η τρομοκρατική οργάνωση στην οποία ανήκω λέγεται Εκλογικό Σώμα. Δεν μοιράζουμε προκηρύξεις και δε μας ενδιαφέρει να σκοτώσουμε με μεθόδους μικρής κλίμακας όπως θα ήταν, ας πούμε, μια βόμβα. Αυτό θα ήταν πολύ απλό και το κάθε πρόβατο μπορεί να κάνει με οδηγίες από το Internet.

Εμείς είμαι πιο σοφιστικέ, πιο πάνω, βλέπουμε το big picture. Οι αρχηγοί μας δεν είναι αναρχικοί με κουκούλες και μολότωφ. Για όπλα κρατάνε πένες Montblanc, για πυρομαχικά έχουν νομοσχέδια και αντί για κουκούλες φοράνε γραββάτες. Τα δικά μας αφεντικά δεν ενδιαφέρονται να ανατρέψουν την εξουσία. Είναι οι ίδιοι εξουσία.

Αμοίβομαι αδρά γι αυτό που θα κάνω σε επ7ά ημέρες.

Αμοίβομαι σε χρήματα, καθώς οι αρχηγοί μου λεηλατούν κάποιες οντότητες που αποκαλούν φορολογούμενους πολίτες και κάθε 4 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου, μου επιστρέφουν το μερτικό μου, μια προμήθεια της τάξης του 10%, σε μορφή παροχών.

Αλλά αμοίβομαι και ηθικά. Ξέρεις τι μεγάλη αβάντα είναι να νιώθεις πως είσαι με τους έχοντες; Να βλέπεις τον αρχηγό σου και τους αξιωματικούς του στα κανάλια; Να ξέρεις πως δολοφονείς χιλιάδες κόσμου με μια σου κίνηση κάθε 4 χρόνια και να μη σ' αγγίζει κανείς; Μεγάλη αβάντα!

Το μόνο που μου ζητάνε είναι να ρίχνω ένα χαρτάκι και μετά να κοιμάμαι για 4 χρόνια...