Γκάλλοπ: Τα γαμησιάτικα

Ο καθένας μας βλέπει τον εαυτό του ως αντικειμενικό. Και η αντικειμενικότητα είναι ένα από τα φιλοσοφικά μου χόμπυ. Πάντα όταν έχω μια άποψη προσπαθώ να μετρήσω πόσο απέχει από την "αντικειμενικότητα". Τη δική μου αντικεμενικότητα βέβαια.

Αυτό το "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω" ποτέ δε το χώνεψα, γιατί αντιπροσωπεύει ένα ηθικό στάνταρ το οποίο είναι μόνο ιδεώδες και καθόλου πρακτικό γιατί κανείς δε θα μπορούσε να πει τίποτα για κανέναν.

So bear with me...

Συζητούσα χτες με ένα φίλο, ο οποίος ήταν παντρεμένος με ένα μοντέλο, για το γάμο. Φυσικά, χώρισε στα 3 ή 4 χρόνια αφού παντρεύτηκε, αφήνοντας να εννοηθεί πως μια γυναίκα σαν τη δική του ήταν πολύ ασταθής λόγω της μεγάλης διαφοράς μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικης της πραγματικότητας.

Και φυσικά ο όρος "πραγματικότητα" στην προκειμένη περίπτωση είναι καθαρά υποκειμενικός.

Εσωτερικά, η κοπέλα ένιωθε πως κάθε μέρα που περνούσε η ίδια γερνούσε, τα βυζιά της έπεφταν, ο κώλος της φάρδαινε κλπ. Είναι άλλωστε ένας άνθρωπος που είχε μάθει να μετράει τον εαυτό της βάσει της ομορφιάς της.

Εξωτερικά όμως, δεχόταν πολλά κομπλιμέντα μπροστά στον άνδρα της και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που της την έπεφταν καθημερινά μόλις εκείνος πήγαινε μέχρι την τουαλέτα.

Όπως ήταν φυσικό, ο φίλος μου δεν άντεξε σε τόσο high maintenance σχέση στην οποία έπρεπρε συνεχώς να της αποδεικνύει πως αυτή είχε κάνει τη σωστή επιλογή να είναι μαζί του, οπότε όταν αυτή έφυγε για κάποιον άλλον (νεότερο, γνωστότερο, λεφτότερο), εκείνος δεν εξεπλάγη ιδιαίτερα.

Όλα αυτά δε μου τα έλεγε με πίκρα και καημό αφού έχει περάσει δεκαετία από τότε που συνέβησαν και ο ίδιος είναι ιδιαίτερα πετυχημένος σε αυτό που κάνει. Το μόνο πράγμα που δεν του λείπει μεταξύ των ταξιδιών του στο εξωτερικό για motorcrossing, safari και bungee-jumping και της δουλειά του στο χώρο της διαφήμισης είναι είναι οι ορδές όμορφων και διαθέσιμων γυναικών που τον κατακλείζουν.

Ξέρετε το ανέκδοτο "Σε κάθε άνδρα αντιστοιχούν δύο γυναίκές, αλλά είμαι σίγουρος πως κάπου είναι κάποιος που γαμάει 4;".

Αυτός είναι ο φίλος μου.

Ο λόγος που το αναφέρω δεν έχει να κάνει με τον φίλο μου που σε μια βδομάδα θα πάει σε ένα νησί με πληθυσμό 12 ανθρώπων όλο κι όλο με κάποια που μοιάζει στην (και ο ίδιος με βεβαιώνει πως δεν είναι η) Laetitia Casta.

Ο λόγος που το αναφέρω είναι ότι μου δίνει συμβουλές περί γάμου, οι οποίες φυσικά δεν έχουν καμία εφαρμογή σε κοινούς θνητούς. "Μην παντρευτείς τη μοντέλα, το δέκαρι. Βολέψουμε ένα εννιαμισαράκι." (As if...)

Και αυτές τις μέρες σκέφτομαι πάρα πολύ μια φίλη που έμαθα πως παντρεύεται τον Οκτώβριο.

Παντρεύεται έναν τύπο ο οποίος της έχει κάνει τη ζωή δύσκολη, ένα τύπο για τον οποίο κόβει φλέβες, έναν τύπο μπροστά του δεν υπάρχει άλλος.

Έναν τύπο εμφανισιακά μετριότατο, που της έχει χώσει και τις μπάτσες της, που την έχει παρατήσει άπειρες φορές, που η δουλειά του είναι "μουσικός" και στο βιογραφικό του έχει το ότι έχει παίξει σε μια μπάντα πριν 3 χρόνια και έβγαλε 800 ευρώ ένα καλοκαίρι (τα μοναδικά λεφτά τα οποία έβγαλε ποτέ του στα 29 του χρόνια), έναν τύπο τον οποίο ντρεπόταν η ίδια να παρουσιάσει στους γονείς της.

Ρίχνοντας μια ματιά στο ιστορικό της καταλαβαίνει κανείς τι παίζει. Σπουδάσασα στην Αγγλία και έχοντας κάνει το σκατό της παξιμάδι για να ταΐσει όλους τους άπορους ποιητές, φιλοσόφους και "κομμουνιστές" (όσους δεν έχουν δουλέψει ποτέ αλλά τα ρίχνουν όλα στην άτιμη κοινωνία που δεν είναι έχοντες), γυρνώντας μετά από 6 χρόνια, έχοντας αλλάξει 3 πανεπιστήμια και 4 ειδικότητες, με μόνο χαρτί να επιδείξει το ότι πέρασε από το πρώτο έτος στο δεύτερο σε μία από τις ειδικότητες, βλέπεις ότι κάπου κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.

Αλλά ρε πούστη μου, εδώ υπάρχει μια κοινωνική και μια προσωπική διάσταση.

Η κοινωνική διάσταση είναι οι ανησυχίες μου για το τι σκατά θα κάνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μαζί. Έχουν ήδη εξαντλήσει ότι επίδομα ανεργίας υπάρχει, έχουν γραφτεί και έχουν παρατήσει ότι σεμινάριο του ΟΑΕΔ υπάρχει από γλυπτική μέχρι μελισσοκομία, τα οποία φυσικά πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες, έτσι;

Και μόνο που μου έρχονται αυτοί οι δύο στο μυαλό σαν ζευγάρι, δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω σολιαστικό κόμμα που να μου κοπεί το χέρι.

Και φυσικά η προσωπική διάσταση του θέματος, η οποία με ενοχλεί περισσότερο, είναι πως ρε παιδί μου δε γουστάρω να πάω στο γάμο. Να κάνω τι; Να ευχηθώ για τί πράγμα; Καλούς απογόνους και βίον ανθόσπαρτο;

Γιατί δηλαδή να πρέπει να κρύψω ότι ρε παιδί μου δε γουστάρω; Γιατί να πρέπει να πριμοδοτήσω με γαμήλιο δώρο μια πράξη που με ανατριχιάζει;

Το πόσο θέλω να πάω από εκεί να τους πω τη γνώμη μου για τις επιλογές τους δεν λέγεται.

Εσείς λοιπόν τι θα κάνατε; Τον Κινέζο ή τον Ταλιμπάν;