6.3.07

Prince of Persia

Αν ήσουν παιχνίδι στον υπολογιστή, κάπου εδώ θα έκανες Save.

Μόλις τελείωσες με τις εύκολες πίστες και μπαίνεις στις δύσκολες.

Ξέφυγες από κάποιες έξυπνα τοποθετημένες παγίδες. Καρφιά που έβγαιναν από εκεί που δε το περίμενες, πόρτες που κλειδώνανε ακριβώς μπροστά σου, κενά μεγαλύτερα από αυτά που μπορείς να πηδήξεις και πλάκες που φεύγανε κάτω από το βάρος σου.

Εκεί, στα μπουντρούμια, έχεις αφήσει κάποιους δεσμοφύλακες με ξίφη που δεν σκότωσες στις πέντε τελευταίες πίστες. Προσπαθείς να μη τα σκέφτεσαι και σε μεγάλο βαθμό τα πετυχαίνεις. Άλλωστε έχεις μια πριγκίπισσα να σώσεις και ο χρόνος σου τελειώνει.

Έχεις πλέον την πλάτη σου γυρισμένη στους φρορούς και τις παγίδες καθώς καλείσαι να αντιμετωπίσεις μεγαλύτερες προκλήσεις: Εξυπνότεροι σωματοφύλακες, πανίσχυροι μάγοι, πιο ύπουλα ελιξήρια που μπορούν να σε σκοτώσουν αν τα πιείς σε μια στιγμή αδυναμίας με την ελπίδα της γρήγορης ανάρρωσης.

Στο πίσω μέρος του μυαλού σου, αφού έχεις συρθεί από τα σκοτεινά και υγρά μπουντρούμια του παλατιού, έχουν μείνει κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα, τα οποία προσπαθείς να ξεχάσεις. Τα πρόσωπα των φρουρών που σκότωσες για να περάσεις και οι παγίδες που σε τραυμάτισαν έχουν γίνει ένας άμορφος αιωρούμενος όγκος που κάνει την εμφάνισή του ύπουλα όταν ξεκουράζεσαι και σε στοιχειώνει. Και εύχεσαι τα πνεύματα τους να αναπαύονται πραγματικά εν ειρήνη και να μη σου κρατάνε (πολύ) κακία που ήθελες να σώσεις την πριγκίπισσά σου.

Μερικές φορές μάλιστα που το ξανασκέφτεσαι καταλήγεις στο συμπέρασμα πως εκεί στα σκοτεινά μπουντρούμια με τους ελάχιστους δαυλούς είναι πιθανό να μην είδαν ποτέ τη φάτσα σου.

Ή μάλλον, το έχεις σίγουρο. Αλλά από την άλλη πολλά είχες σίγουρα και πάντα μόνο από τα σίγουρα την πατούσες.

Και πολλές φορές κάποια μικρότερη πίστα σε κράτησε ξάγρυπνο στο κρεβάτι σου, να στριφογυρνάς προσπαθώντας πάντα να είσαι κουλουριασμένος με το πάπλωμα σου για να μη νιώσει τον ψυχρό αέρα του δωματίου πάνω σου.

Με τόσα σκαλοπάτια που έχει η κάθε πίστα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βρίσκεσαι κάπου πολύ χαμηλά. Δεν ξέρεις αν έχασες το δρόμο σου επειδή έχασες την πυξίδα ή επειδή χρησιμοποίησες πολλές πυξίδες και η μία απομαγνήτισε την άλλη, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν ήταν αυτό το μέλλον που οραματίζοσουν για τον εαυτό σου.

Save λοιπόν, ε; Να κάτι που ο δημιουργός του παιχνιδιού ξέχασε...

11 σχόλια:

philos είπε...

Ωραίος! Με εβαλες σε πολλές σκέψεις.

Ανώνυμος είπε...

Τί είναι αυτό ρε τζορτζ?

Mid life crisis?

Ασ'τα να παν στο διάολο...

Ανώνυμος είπε...

Ηταν λιγο ασχετη αναλαμπη ή απλως δεν σε πιανω σε αυτο το post?Anyway...αυτο που ηθελα να σου πω ειναι οτι μεσα σε δυο μερες(ντρεπομαι,αλλα μονο τοσο καιρο ξερω το blog σου!)εχω φτιαξει υπεροχους κοιλιακους απο τα γελια με αυτα που γραφεις!Μια απορια εχω:ολα αυτα που γραφεις οντως σου εχουν συμβει ή οργιαζει η φαντασια σου?Οπως και να εχει με κανεις και κλαιω απο τα γελια!TD

Ανώνυμος είπε...

Game Over... ή ...to be continued?

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

το βασικό είναι να μπορείς να φτιάξεις τη ζωή σου ώστε να έχει auto save...
καλημέρες
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι
Πιουνγκ Μπλόινγκ

AVRA είπε...

υπαρχει save στην πραγματικη ζωη?
χμμ?

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως, δεν το ξέχασε ...Ctrl-G

Ανώνυμος είπε...

το παταω και δεν κάνει τίποτα...

STATLER-WALDORF είπε...

Χμμμ,
το ίδιο και με το delete που όταν το χρειάζεσαι πραγματικά, χάνεις ζωη(-ές) χωρίς να το βρίσκεις.

avissos είπε...

εγώ πάλι θα μείνω στις πριγκίπισσες..όλα γι αυτές δε γίνονται τελικά?

Ανώνυμος είπε...

"Save λοιπόν, ε; Να κάτι που ο δημιουργός του παιχνιδιού ξέχασε..."

Γιατί, το Undo που το βάζεις? :-(