Πριν δεκαπέντε μέρες περίπου ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο ενός ανθρώπου που τα έδωσε όλα στη δουλειά του και κατάφερε από το πουθενά να φτάσει να έχει νομίζω τη μεγαλύτερη αντιπροσωπεία BMW στη χώρα και μια από τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κλάδο του αυτοκινήτου. Τον λέγανε Δημήτρη Σπανό.
Φαντάζομαι πως το όνομα δε λέει τίποτα σε πολλούς, εγώ όμως μεγάλωσα απέναντι από την αντιπροσωπεία του.
Εκεί ήταν όταν στα 14 μου μπήκα στην αντιπροσωπεία για να θαυμάσω από κοντά τις γραμμές μιας μπέμπας και ένιωσα για πρώτη φορά αόρατος που κανένας πωλητης δεν ήρθε να μου μιλήσει. Έβαλα στόχο να επιστρέψω κάποια στιγμή με πολλά λεφτά σε ένα σακίδιο, αξύριστος, βρωμερός και άλουστος και όταν με ρωτήσουν τι θα ήθελα, να τους πετάξω τα λεφτά στη μούρη και να του πω "αυτό", δείχνοντας μια όμορφη μπέμπα. Πού πα ρε Αναγνωστόπουλε με τα μικροαστικά σου εκδικητικά σου όνειρα;
Όπως και νά'χει, είχα ακούσει την ιστορία του Σπανού και τον θαύμαζα. Έτυχε να είμαι στο σχολείο με τα παιδιά του (ναι, σε δημόσιο σχολείο) και πολύ γούσταρα που ήταν και τα δύο τόσο προσγειωμένα. Ο γιος πολύ φιλικός και προσεγγίσιμος. Η δε κόρη του, είχε αυτό που εγώ αποκαλώ ομορφιά στα γονίδια.
Δεν έμαθα ποτέ πως πέθανε, απλά μια μέρα έτυχε να διαβάσω ένα μνημόσυνο (διαβάζω ότι πέσει στην αντίληψή μου). Είπα και σε 5-10 ανθρώπους από τότε μέχρι σήμερα την ιστορία του Σπανού και κανείς δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλοί μάλιστα νόμισαν ότι είπα την ιστορία για να καταλήξω στο ότι η κόρη του ήταν συμμαθήτρια μου.
Προχτές, ένας φίλος που είχα καιρό να δω και ξέρω μόνο 2 χρόνια, αγόρασε BMW. Κοιτάω, βλέπω το σηματάκι Spanos επάνω. Του λέω το έμαθες; Μου λέει ναι, πέθανε πριν κάνα μήνα.
Μου έκανε εντύπωση πως το ήξερε.
Σήμερα, πέρασα με ταξί μπροστά από την αντιπροσωπεία του. Χωρίς να αναφέρω οτιδήποτε καν για αμάξια, μου λέει ο ταξιτζής: Άστα, πέθανε και ο Μίμης.
Τον κοιτάω, τον ρωτάω αν εννοεί το ίδιο Μίμη που εννοώ κι εγώ.
Ναι μου λέει, ήταν κουμπάρος της ανιψιάς μου. Στην κηδεία τα παιδιά του κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. Τον έφαγε το άγχος της δουλειάς.
Τα καλύτερα...
Επιτυχημένο Instagram Marketing
Πριν από 4 χρόνια
6 σχόλια:
................
Μπράβο τους που είναι τόσο προσγειωμένοι αλλά κρίμα για τον άνθρωπο!… κάτι τέτοια βλέπεις και λες καλύτερα εμείς που δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα και κατά συνέπεια ούτε και τέτοια άγχη…!
Ανατριχιασα που διαβασα αυτο το κειμενο..ηταν οικογενειακος μας φιλος..κι ο ταξιτζης κυριολεκτικα εννοουσε οτι τον εφαγε το αγχος της δουλειας..εκανε μια λαθος επενδυση και βγηκε υπερχρεωμενος.και παρολο που ηταν διακοπες εσκασε η καρδια του στην κυριολεξια απο το αγχος. τελος παντων, ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει..
Hello!I like your heather - George like in Google!So funny!
Όταν η πιο ξεκάρφωτη πορτογαλέζα(!) μπλογκέρισα κάνει το πιο άσχετο σχόλιο στο πιο ακατάλληλο ποστ, ξέρεις πως διαβάζεις το μπλογκ του GeorgeIsYourMan.
Αυτός δεν έχει τον ατρόμητο; btw belinha = eternal sunshine of a spotless mind... Εμ, ούτε γάμος χωρίς κλάμα ούτε κηδεία χωρίς γέλιο
Δημοσίευση σχολίου