Κούκου

Μια που πιάσαμε τα όνειρα, θυμήθηκα ένα άλλο κουφό όνειρο που είδα όταν ήμουν μικρός, πριν ένα χρόνο δηλαδή.

Είχα μείνει λέει Χημεία στην Γ' λυκείου. Ο Κτενάς με είχε κόψει και ήμουν πλέον 27 χρονών γαϊδούρι και δεν περνούσα τη Χημεία με τίποτα.

Δίνω για τελευταία φορά Χημεία και έπρεπε οπωσδήποτε να την περάσω γιατί αλλιώς δε θα μπορούσα ποτέ να τελειώσω το Λύκειο.

Έχω κάτσει λοιπόν να γράψω αλλά με παίρνει η νύχτα κι εγώ ακόμα γράφω σε μια τεράαααστια αίθουσα, όπου είμαι ολομόναχος.

Και τότε μπαίνει μέσα στην αίθουσα μια κουκουβάγια και κάθεται σε ένα κλαδί από το δέντρο που (φυσικά) είναι φυτεμένο στη μέση της αίθουσας. Είναι, δηλαδή, πάνω από το κεφάλι μου.

Αρχικά δεν την προσέχω την κουκουβάγια, αλλά μετά από λίγο αρχίζει τα κουκουβάου και τα κουυυυυυυ-κουυυυυυυ και με τσαντίζει σε σημείο που δε μπορώ να θυμηθώ ούτε το χημικό τύπο του νερού.

Κι έτσι όπως δε μου κάθονται οι απαντήσεις στη Χημεία, με τσαντίζει η κουκουβάγια και τινάζομαι στον αέρα και της δίνω μια κλωτσιά, σαν κάτι καρατέκα παιχνίδια του στυλ Street Fighter και Mortal Kombat. Πολύ ξεγυρισμένη κλωτσιά όμως. Στροφή στον αέρα και βρήκα την κουκουβάγια ακριβώς στο κέντρο και την έστειλα στο διάολο.

Το θέμα είναι όμως πως από αυτό το όνειρο ξύπνησα βραδιάτικα με το που κλώτσησα την κουκουβάγια και δεν κατάλαβα γιατί. Στο καπάκι όμως ξανακοιμήθηκα, ζήτημα να ήμουν ξύπνιος για 3 δευτερόλεπτα.

Το όνειρο το είχα ξεχάσει τελείως όταν ξαναξύπνησα το πρωί και πήγα για κατούρημα. Δε μπορούσα να πατήσω το δεξί μου πόδι από τον πόνο.

Γυρνάω στην κρεβατοκάμαρα και βρίσκω κάτι κόκκινα σημαδάκια στον τοίχο.

Και τότε μου έρχεται σαν φλασιά το όνειρο και συνειδητοποιώ πως μέσα στον ύπνο μου είχα πάρει φόρα στο κρεβάτι και κλώτσησα τον τοίχο με όλη μου τη δύναμη.