Πώς είναι όταν στην χώνουν από πίσω

Διάβασα την Λίτσα και θυμήθηκα...

Αγγλία, 2001.

Η άνοιξη με βρήκε να συνεχίζω να δουλεύω στη dot-com που ήμουν ως τρομερή στελεχάρα στο marketing (hint hint, έχουμε και business blog εδώ, εντάξει;).

Όμως, εγώ καθότι αλλεργικός στη γύρη, και καθότι η γύρη στην Αγγλία είναι περισσότερη από ότι οι φραπέδες στην πλατεία Μπουρναζίου το καλοκαίρι, πέρασα μία μέρα απλά φτερνιζόμενος και ξαναφτερνιζόμενος και ματαξαναφτερνιζόμενος.

Μου λέει λοιπόν ένας τύπος από τη δουλειά πως υπάρχει ένα φάρμακο που παίζει στην Αγγλία το οποίο στο κάνουνε μια ένεση και δεν ξαναματαφτερνίζεσαι (δε θυμάμαι πώς το λένε, μη ρωτάτε).

Παίρνω το γιατρό μου, ναι μου λέει, τό'χουμε.

Πάω την άλλη μέρα πρωινός πρωινός πριν τη δουλειά να μου πατήσουνε μια ένεση.

Γύρνα, μου λέει η νοσοκόμα.

Α είναι από τις περίεργες τις ενέσεις αυτή, σκέφτομαι, και στέκομαι όπως μου δείχνει η νοσοκόμα με τα χέρια στον τοίχο.

Πώς βάζουν τον ύποπτο για διακίνηση ναρκωτικών στις ταινίες; Έτσι κι εγώ! Με τα παντελόνια κατεβασμένα όμως...

Θέλετε και συνέχεια; Δεν έχει. Πάπαλα.

Γιατί πάπαλα; Γιατί μέχρι εκεί θυμάμαι.

Μετά θυμάμαι να έχω ένα τρομερό τρομερό πονοκέφαλο, να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω το ταβάνι και να έχουν μαζευτεί 4 νοσοκόμες από πάνω μου οι οποίες μιλούσαν μία τελείως ακαταλαβίστικη γλώσσα.

Τι είχε συμβεί; Λιποθύμησα.

Με το μπήκε η βελόνα εγώ απλά έπεσα. Δε θυμάμαι απολύτως τίποτα όμως, εκεί είναι το περίεργο. Η νοσοκόμα ίσα που πρόλαβε να μου αδειάσει το μισό φάρμακο και με πολύ δυσκολία πρόλαβε να βάλει κάνα πόδι για να μην σκάσω με το κεφάλι στο πάτωμα.

Γιατί λιποθύμησα ρε παιδιά; Άγχος, μου είπανε. Ενεσοφοβία.

Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ (εκτός από το ότι έκανα μισή ώρα για να μπορέσω να περπατήσω μετά, λόγω υπότασης) είναι το ότι όταν ξύπνησα, για 2 δευτερόλεπτα δεν καταλάβαινα λέξη. Τώρα τα αγγλικα φανταστείτε ότι είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Το ότι δεν μπορούσε να καταλάβω σε τι γλώσσα μου μιλάνε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία.

Και μετά από 2 δευτερόλεπτα, λες και φόρτωσα κάποιο προγραματάκι στον επεξεργαστή και μπορούσα αυτόματα να διαβάσω Hemmingway ας πούμε (ή Dickens που ήταν και ντόπιος στο Portsmouth).

Ρε κάτι πράγματα που γίνονται...

Το καλύτερο ήταν βέβαια όταν πήρε ο γιατρός μου στη δουλειά και τους είπε πως ο George λιποθύμησε και δε θά'ρθει για δουλειά σήμερα.

Και φυσικά, την άλλη μέρα τρελλή καζούρα.

Oh well...