Ζντηντηλόραση

Αγγλία. Εποχή Λίζας.

Λέμε να δούμε στο DVD το Gladiator. Η Λίζα κάθεται ακριβώς δίπλα μου και κοιτάει την τηλεόραση. Έχει καρφωθεί στο σηματάκι που βγάζει το DVD και κάνει βόλτες στην οθόνη σαν screensaver. Είμαι έτοιμος να πατήσω Play.

(Παρεμπιπτόντως αυτό - ή κάτι σαν κι αυτό - ήταν το μόνιμο τελετουργικό για να δούμε οποιαδήποτε ταινία.)

- Πατάω;
- Ναι.
- Σίγουρα;

Με κοιτάει με το βλέμμα του Jack The Ripper, που τόλμησα να μην εκτελέσω μια εντολή της.

Πατάω Play.

- Απλά μέχρι να ξεκινήσει έχω να ξεφυλλίσω αυτό (βιβλίο Ιστορίας της Τέχνης, 850 σελίδων), να βάλω conditioner στο μαλλί μου και να διορθώσω κάτι εργασίες με θέμα τα κοινά σημεία του κυβισμού και του σουρρεαλισμού στην Τέχνη μεταξύ του 1831 και του 1847 στην κεντρική Ευρώπη.

Πατάω Stop.

- Όχι, όχι. Θα περιμένω να τα κάνεις όλα αυτά και μετά θα ξεκινήσω την ταινία. Γιατί αν την ξεκινήσω τώρα, μετά από δέκα λεπτά θα με ρωτήσεις τι έχασες.

Η Λίζα ξεφυσάει σαν να την αδικούνε, αλλά αποφασίζει να κάτσει να δει την ταινία.

Play.

Βγαίνει η ανακοίνωση περί πνευματικών δικαιωμάτων και πατάω FF, παρόλο που ξέρω πως αυτή η σκηνή δεν περνιέται. Μέχρι να τελείωσει η σκηνή έχω μισήσει κάθε νόμο περί προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Μετά, βγαίνει το λογότυπο της Dreamworks και παίζει τη χαζή μουσικούλα ενώ σου δείχνει ένα παιδάκι που ψαρεύει από το φεγγάρι (για το πόσα ναρκωτικά είχε πάρει αυτός που το σχεδίασε θα μιλήσουμε άλλη φορά, εντάξει;).

Μαύρο πλάνο. Ακούγεται ο πρώτος ήχος ενώ παράλληλα εμφανίζεται η πρώτη σκηνή, κάτι άλογα που τρέχουν.

- Πρέπει να τηλεφωνήσω στην Ξένια.
- Τι; Θα...π...γιατ...ε...αααααααααργκ!
- Συνέχισε εσύ, απλά θέλω να τη ρωτήσω ποιό supermarket έχει εκπτώσεις αύριο.
- Όχι, όχι, σε περιμένω. Πάρε τηλέφωνο.

Μετά από δυόμισι ώρες, η Λίζα επιστρέφει. Εγώ δεν έχω αλλάξει θέση. Είμαι ακόμα στον καναπέ, με ένα λεπτό στρώμα σκόνης πάνω μου και εμφανώς πιο αξύριστος.

- Έτοιμη;
- Έτοιμη.

Κάνω 4-5 δευτερόλεπτα πίσω την ταινία και πατάω Play.

- Το ξανάδαμε αυτό.
- Ναι, το έβαλα λίγο πίσω.
- Γιατί;
- Για να μπούμε στο κλίμα.
- Αφού το είδαμε αυτό, δε χρειαζόταν να το ξαναδούμε. Ξέρουμε τι έγινε.
- Μα...
- Άλλωστε, κοίτα την ώρα, έχει πάει αργά, θα την είχαμε δει την ταινία μέχρι τώρα.
- Μα πρέπει να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι για κάθε σκηνή, να έχουμε αποτυπώσει την προηγούμενη σκηνή για να μας αρέσει περισσότερο αυτό που ακολουθεί.
- Α, σαν προκαταρτικά δηλαδή.
- Ναι μπράβο.
- Και πότε έκανες εσύ δύομισι ώρες προκαταρτικά;
- Ε;

Μετά από 20 λεπτά συζήτησης περί προκαρτικών, τη σημασία τους στο σεξ, την ιστορία τους και την αποτύπωσή τους στην Τέχνη, το DVD έχει σταματήσει μόνο του οπότε ξαναπατάω Play.

Και όπως γίνεται πάντα (μα πάντα), σε κάθε έργο το οποίο η Λίζα έχει δει από την αρχή μαζί μου, έτσι και σ' αυτό (το οποίο σας θυμίζω μετά από 3 ώρες πως είναι το Gladiator):

Άλογα. Ξεκινάνε να πέφτουν τα γράμματα. Δάσος. Μάχη. Πολεμικές κραυγές. Εμφανίζεται το πρόσωπο ενός ιππότη στην οθόνη. Και λέει η Λίζα:

- Ποιός είναι αυτός;

Τι; Σας φάνηκε περίεργο αυτό;

Εδώ θα σας πω το εξής: Βλέπαμε αγώνα ποδοσφαίρου, Portsmouth με κάποια άλλη ομάδα. Σε μια φάση που ένας παίκτης έχει τραυματιστεί και το παιχνίδι έχει σταματήσει, ο σκηνοθέτης μας δείχνει πλάνα από τους φιλάθλους στην εξέδρα. Έχοντας περάσει καμιά εικοσαριά φάτσες φιλάθλων, η κάμερα σταματάει σε έναν φίλαθλο με μια ντουντούκα.

Και τι ρώτησε λοιπόν σε εκείνο ακριβώς το σημείο η Λίζα;

Πώς είπατε;

Δε σας άκουσα.

Ω ναι, ρώτησε Ποιός είναι αυτός;.

Απευθύνω λοιπόν παράκληση πρός όλο τον πληθυσμό αυτού του πλανήτη: Σας παρακαλώ φορέστε ετικέτες που γράφουν το όνομά σας! Αν είστε ηθοποιός φορέστε τρεις ετικέτες: μια με το όνομά σας, μία με το όνομα του χαρακτήρα σας και μία με τις άλλες ταινίες που έχετε κάνει.

Σας παρακαλώ. Οι ετικέτες δεν είναι ακριβές. Μη με κάνετε να σας ικετέψω.