Γάμοι ομοφυλόφιλων

Το διάβασα στην Άννα, αλλά επειδή το θεώρησα σημαντικό να εξερευνήσω μια διαφορετική πτυχή του θέματος, το μετέφερα εδώ. Λέει λοιπόν η Άννα:

Με το νομο που ψηφιστηκε την τελευταια βδομαδα στην Ισπανια οι ομοφυλοφιλοι πλεον οχι μονο μπορουν να παντρευτουν αλλα εχουν τα ιδια ακριβως δικαιωματα με τα υπολοιπα παντρεμενα ζευγαρια, συμπεριλαμβανομενου της υιοθεσιας παιδιου.

Με αυτο το νομο, η Ισπανια γινεται αν δεν κανω λαθος η πρωτη χωρα παγκοσμιως που επιτρεπει κατι τετοιο. Μπραβο στους Ισπανους που ειναι τοσο μπροστα και τοσο ανοιχτομυαλοι, δεν το περιμενα απο μια χωρα Μεσογειακη με παρομοια νοοτροπια με Ελλαδα και ενα παρελθον ακρως καθολικο και συντηρητικο.

Οι διαδηλωσεις του προηγουμενου σαββατοκυριακου της Εκκλησιας και λοιπων μελων Opus Dei κατα του νομου ευτυχως δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα.

Οχι μονο αυτο αλλα η διαδηλωση τους ηταν καθαρα αντι-συνταγματικη γιατι δεν φωναζαν για να υποστηριξουν δικα τους δικαιωματα αλλα κοντρα των δικαιωματα μιας αλλης κοινωνικης ομαδας. Αναρωτιεμαι που ειναι ολοι αυτοι οι ρασοφοροι (και οι δικοι μας στην ελλαδα συμπεριλαμβανομενοι) οταν γινονται διαδηλωσεις για πολυ σημαντικοτερα θεματα.

Και σκέφτομαι τώρα εγώ.

Αν και είμαι σαφώς κατά της εκκλησίας και οποιασδήποτε οργανωμένης θρησκείας, και υπέρ των δικαιωμάτων της κάθε κοινωνικής μειονότητας (κάνω χορό, με ομοφυλόφιλους κάνω παρέα όλη την ώρα, ok?), αναρωτιέμαι για κάποια πραγματα.

Αναγνωρίζω στον καθένα το δικαιώμα του να παντρεύεται όποιον θέλει. Ή και ότι θέλει. Θες να παντρευτείς το κανίς σου; Κανένα πρόβλημα (αρκεί να μην κάνετε σεξ όταν κοιμάμαι και με ξυπνάτε).

Αλλά αν έχουν όλοι ίδια δικαιώματα, τότε δεν πρέπει να δούμε και τα δικαιώματα του παιδιού που θα υιοθετηθεί;

Παρόλο του ότι πιστεύω πως τα δύο τρίτα των όσων γάμων γίνονται σήμερα στην Ελλάδα θα διαλυθούν μέσα στην επόμενη επταετία (δεν το φαντάστηκα το στατιστικό, έφτιαξα ένα μαθηματικό μοντέλο γι αυτό το πράγμα, βασισμένο στην αύξηση των διαζυγιών από το '80 μέχρι σήμερα), δεν θα ήταν καλύτερο για ένα παιδί να έχει μία μαμά και ένα μπαμπά, από το να έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες;

Στην τελική, το παιδί πρέπει να αντλήσει στοιχεία και από τους δύο γονείς, έτσι δεν είναι;

Άρα, μήπως παραβιάζουμε τα δικαιώματα του παιδιού αυτού, αν το δώσουμε για υιοθέτηση σε δύο άνδρες ή δύο γυναίκες;

Αυτό είναι το πρώτο θέμα το οποίο σκέπτομαι. Αλλά υπάρχει και δεύτερο:

Έστω δύο άνδρες μεγαλώνουν ένα αγοράκι. Τι πιθανότητες έχει αυτό το αγοράκι να γίνει ομοφυλόφιλος; Μικρότερες, ίσες ή μεγαλύτερες από ένα αγοράκι σε μια παραδοσιακή οικογένεια;

Φαντάσου τώρα αυτό το αγοράκι όταν πηγαίνει σχολείο και κάνει φίλους (πες ότι έχουμε ξεπεράσει τον κοινωνικό στιγματισμό και αποκλεισμό από τα άλλα παιδάκια και τους γονείς τους). Όταν φτάσει την εφηβεία και αρχίσει να νιώθει πώς κάτι πρέπει να κάνει, δεν πιστεύετε πως έχει περισσότερες πιθανότητες να δοκιμάσει να κάνει κάτι με το φίλο του το Βαγγελάκη στο σχολείο;

Γιατί - ταπεινή μου γνώμη - δεν υπάρχει gay γονίδιο, άρα το περιβάλλον είναι που κάνει τη διαφορά στο αν κάποιος θα γίνει ομοφυλόφιλος ή όχι. Αν το περιβάλλον είναι τέτοιο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη ομοφυλοφιλικών τάσεων, τότε αυξάνονται οι ομοφυλόφιλοι ως ποσοστό στο γενικό πληθυσμό, έτσι;

Από πέντε τοις εκατό (και άλλο πέντε κρυφοί), στην πρώτη γενιά μπορεί να πάνε στο 12, μετά στος 14, μετά στο 16 τοις εκατό. Και προσέχτε τώρα, δε με ενδιαφέρει το αν το τρισέγγονό μου το οποίο μπορεί να έβγαινε straight τελικά βγει gay, γιατί μπορεί να του αρέσει. Ούτε καν κοιτάω το ότι μπορεί το τρισέγγονό μου αυτό να είναι ο Βαγγελάκης ο οποίος αν δεν του την είχε πέσει ο Δημητράκης θα είχε εξελιχθεί σε staight. Μέχρι τότε είναι πλήρως αποδεκτό οτιδήποτε κι αν πηδάς, φαντάζομαι.

Αυτό όμως που εξετάζω είναι πως αυτό θα οδηγήσει σε υπογεννητικότητα. Λιγότερα straight ζευγάρια σημαίνει λιγότερα παιδιά. Και αν το συνδυάσεις με την αύξηση σε ανεπιθύμητες γέννες που συνεπάγεται σε αύξηση των παρατημένων παιδιών που μπαίνουν σε ορφανοτροφεία, ουσιαστικά μιλάμε για μία σιωπηρή έκρηξη του ποσοστού ομοφυλοφιλίας στην κοινωνία.

Τι σημαίνει υπογεννητικότητα; Σημαίνει πως μέσα στο 2005 ας πούμε γεννήθηκαν 20.000 παιδιά αλλά πέθαναν 25.000 άνθρωποι. Δε σας τρομάζει αυτό, έτσι; Άλλωστε πολλοί είμαστε, καιρός να αραιώνουμε, γιατί ο γείτονας έχει αρχίσει να μου τη σπάει, έτσι;

Βέβαια, η υπογεννητικότητα σημαίνει κάτι ακόμα. Στο παράδειγμα που σας έδωσα, αυτό είναι υπογεννητικότητα της τάξης του 20%. Αυτό σημαίνει πώς μέσα σε πέντε γενιές (120-150 χρόνια), o πληθυσμός θα είναι στο 40% του αρχικού. Με σημερινά παραδείγματα, η Ελλάδα από 11.000.000 θα είχε μείνει στα 4.400.000 άτομα. (Με το φόβο του να φανώ τρομερά ακροδεξιός αναρωτιέμαι: Λέτε να ξέρουν κάτι οι ανατολικές χώρες που γεννάνε αβέρτα και σκοτώνουν τους ομοφυλόφιλους, περιμένοντας υπομονετικά την αυτοκατάρευση της Δυτικής κυριαρχίας;)

Και ακριβώς αυτό οδηγεί στον αφανισμό του ανθρώπινου γένους.

Φυσικά, ο άνθρωπος βρίσκει τρόπους να επιβιώσει. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν αλλάζει.

Άλλωστε, ποιός μας λέει πως η Ισπανία είναι πράγματι η πρώτη χώρα που θέσπισε την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς; Μπορεί να το έκανε ένα αρχαίο κράτος (ή χώρα, ή φυλή) το οποίο σήμερα δεν υπάρχει, απλά γιατί αυτο-αφανίστηκε.