Δεν ξέρω πως ήταν το δικό σας social newsfeed τις τελευταίες μέρες, αλλά αυτό που είδα εγώ είχε πολλή ίντριγκα και αντιπαλότητα. Πολλά μικρά παιχνίδια εξουσίας.
Οι διαμάχες στο δικό μου newsfeed ξεκίνησαν με άθεους που τρολλάρανε τους Χριστιανούς γιατί πιστεύουν σε μια παράδοση 2.000 ετών χωρίς καμία ιδιαίτερη απόδειξη για τα πιστεύω τους.
Μετά το θέμα πήγε στον Αύγουστο Κορτώ ο οποίος πόσταρε μία φωτογραφία που φιλιέται με τον άνδρα του. Η φωτογραφία έγινε report από όσους θεωρούν τους gay ανωμαλία της φύσης ή τέλος πάντων δε γουστάρουν να βλέπουν δύο άνδρες να φιλιούνται, το facebook την έριξε προσωρινά και επανήλθε μετά από γενική κατακραυγή. Πάνω από 10.000 άνθρωποι κάνανε like και 150 κάνανε share. Οι περισσότεροι -αν κρίνω από τον κύκλο μου- straight που προτιμάνε να βλέπουν δύο άνδρες να φιλιούνται παρά μεγάλους άνδρες να λογοκρίνουν ό,τι δεν τους τους αρέσει.
Τι έγινε μετά; Α ναι, είχαμε όσους είχανε κάτι να πούνε για την κακομεταχείριση των ζώων το Πάσχα, αφού στα σφαγεία σε όλη τη χώρα γίνεται πανικός όπως κάθε χρόνο με κάνα εκατομμύριο αρνάκια να έχουν τραφεί προς δική μας βρώση σε μια ημέρα.
Εκεί κάπου μπήκαν από το παράθυρο οι vegetarians και οι vegans οι οποίοι προσπαθούσαν να δείξουν στο κοινό τους κινδύνους ή τη βαρβαρότητα της κρεατοφαγίας. Και μάλλον κέρδισαν μερίδα του κοινού την ημέρα του Πάσχα, αφού όλοι είδαμε πώς γεμίσαμε το newsfeed μας με ένα κιτς overload σουβλισμένων αρνιών σε διάφορα στάδια ψησίματος ήταν κομματάκι πολύ.
Και προς το τέλος τι είχαμε; Είχαμε ένα μικρό ξέσπασμα από όσους κατακρίνανε εκείνους που θρηνούσανε το θάνατο ή και τον τραυματισμό των θυμάτων από τα βεγγαλικά, υπαινισσόμενοι πως καθένας που θέτει τον εαυτό του ή άλλους σε κίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητας αξίζει αυτό που έπαθε.
Και φυσικά καθ' όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής είχαμε διάφορες αντιδράσεις για τους χειρισμούς της κυβέρνησης για το θέμα της εθνικής οικονομίας, για το θέμα του διορισμου των «δικών τους» και άλλα τέτοια τα οποία βλέπουμε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Αν και συμμετείχα σε αρκετές από αυτές τις συζητήσεις είτε ξεκινώντας τες είτε σχολιάζοντας, εδώ θέλω να σχολιάσω σαν ουδέτερος παρατηρητής, γι αυτό θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω στο τι από τα παραπάνω με άγγιξε, παρά μόνο να εστιάσω στο τι βλέπω επακολούθως.
Και αυτό ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα από το είδα και συγκράτησα από τις τελευταίες μέρες με το δικό μου κύκλο φίλων.
Αν το πιάσουμε πιο γενικά, μπορούμε να συμπεριλάβουμε και άλλους σε αυτές τις διαμάχες.
Φυσικά θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε όσους θεωρούν τη δική τους φυλή ή εθνικότητα ανώτερη των άλλων και θέλουν την πατρίδα τους για πάρτη τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Μπορούμε να συμπεριλάβουμε όσους είναι καλοί στο γραπτό λόγο και τρολλάρουν όσους είναι ανορθόγραφοι.
Μπορούμε να βάλουμε όσες -συνήθως γυναίκες- γίνονται δέκτες σε κάποιο πέσιμο ανδρών, όπως πιθανόν να το λάβαναν και σε κάποιο μπαρ, αλλά το δημοσιεύουν με screenshots.
Ή θα μπορούσαμε να προσθέσουμε όσους έχουν μια γενικά καλή αντίληψη για το πώς λειτουργεί ο κόσμος και τρολλάρουν groups όπως κάποιες μαμάδες που δεν ξέρουν αν πρέπει να θηλάσουν τα μωρά τους ενώ έχουν περίοδο και άλλα τέτοια περίεργα.
Και σε όλο αυτό, ξέρεις τι βλέπω εγώ;
Βλέπω ανθρώπους που με κάποιον τρόπο ανήκουν σε κάποια μειονότητα κάθε είδους να προσπαθούν να ακουστούν, να προσπαθούν να συνετήσουν τους υπόλοιπους ώστε να ασπαστούν το δικό τους πιστεύω ή να αναδείξουν τα λάθη στη σκέψη του άλλου.
Να πούνε «αυτό είναι λάθος, εγώ θα σας πω το σωστό».
Δεν παίζει ρόλο αν ο άλλος είναι καλός σε δέκα άλλα πράγματα, αν προσφέρει στην ανθρωπότητα με το συνολικό του έργο. Αυτό που θα μετρήσει εκεί είναι το πόσο λάθος κάνει σε αυτό που έχει αναρτήσει.
Όσο εγωκεντρικό κι αν ακούγεται, έτσι λειτουργούσαμε πάντα, απλά στα social media τα πράγματα είναι κάποιες φορές λίγο πιο φανερά.
Την ίδια στιγμή όμως δε μπορώ παρά να θέσω ένα θεωρητικό ερώτημα:
Έστω ότι εγώ δεν ανήκω σε καμία μειονότητα, γιατί δε θέλω να διαφέρω.
Θέλω να είμαι σωστός σε όλα: στη φάτσα, στη ράτσα, στο σεξ, στο τεξ-μεξ, στο πέσιμο, στο χέσιμο, στο δώσιμο, στο χώσιμο. Σε όλα θέλω να είμαι κανονικός. Δηλαδή θέλω να ανήκω στo group με τους περισσότερους, θέλω να μην είμαι διαφορετικός.
Αν λοιπόν εγώ δεν είμαι ούτε άθεος, ούτε vegetarian, ούτε gay, ούτε πολύ αριστερός, ούτε πολύ δεξιός, που δεν κλέβω ούτε το κράτος, ούτε τον ιδιώτη, δεν είμαι ξένος και δεν πάω και τους ξένους, ούτε κάνω ποτέ καμία μαλακία, ούτε παίρνω κανένα ρίσκο, ούτε είμαι ανορθόγραφος, τότε πού ανήκω;
Όταν τα κάνω όλα όπως οι περισσότεροι, τότε εξακολουθώ να ανήκω στην πλειονότητα;
Ή τελικά ανήκω σε μια μοναδική δική μου μειονότητα, μικρότερη σε αριθμό από τις περισσότερες προαναφερθείσες, γιατί με κάθε νέο κριτήριο αφαιρούνται και περισσότεροι από το σύνολο στο οποίο ανήκω;
Και αν ανήκω τελικά ανήκω κι εγώ σε μία μειονότητα, το δικό μου το μέρος τελικά ποιος θα το πάρει; Τη δική μου τη μεινότητα ποιος θα την υπερασπιστεί;
Οι διαμάχες στο δικό μου newsfeed ξεκίνησαν με άθεους που τρολλάρανε τους Χριστιανούς γιατί πιστεύουν σε μια παράδοση 2.000 ετών χωρίς καμία ιδιαίτερη απόδειξη για τα πιστεύω τους.
Μετά το θέμα πήγε στον Αύγουστο Κορτώ ο οποίος πόσταρε μία φωτογραφία που φιλιέται με τον άνδρα του. Η φωτογραφία έγινε report από όσους θεωρούν τους gay ανωμαλία της φύσης ή τέλος πάντων δε γουστάρουν να βλέπουν δύο άνδρες να φιλιούνται, το facebook την έριξε προσωρινά και επανήλθε μετά από γενική κατακραυγή. Πάνω από 10.000 άνθρωποι κάνανε like και 150 κάνανε share. Οι περισσότεροι -αν κρίνω από τον κύκλο μου- straight που προτιμάνε να βλέπουν δύο άνδρες να φιλιούνται παρά μεγάλους άνδρες να λογοκρίνουν ό,τι δεν τους τους αρέσει.
Τι έγινε μετά; Α ναι, είχαμε όσους είχανε κάτι να πούνε για την κακομεταχείριση των ζώων το Πάσχα, αφού στα σφαγεία σε όλη τη χώρα γίνεται πανικός όπως κάθε χρόνο με κάνα εκατομμύριο αρνάκια να έχουν τραφεί προς δική μας βρώση σε μια ημέρα.
Εκεί κάπου μπήκαν από το παράθυρο οι vegetarians και οι vegans οι οποίοι προσπαθούσαν να δείξουν στο κοινό τους κινδύνους ή τη βαρβαρότητα της κρεατοφαγίας. Και μάλλον κέρδισαν μερίδα του κοινού την ημέρα του Πάσχα, αφού όλοι είδαμε πώς γεμίσαμε το newsfeed μας με ένα κιτς overload σουβλισμένων αρνιών σε διάφορα στάδια ψησίματος ήταν κομματάκι πολύ.
Και προς το τέλος τι είχαμε; Είχαμε ένα μικρό ξέσπασμα από όσους κατακρίνανε εκείνους που θρηνούσανε το θάνατο ή και τον τραυματισμό των θυμάτων από τα βεγγαλικά, υπαινισσόμενοι πως καθένας που θέτει τον εαυτό του ή άλλους σε κίνδυνο για τη σωματική τους ακεραιότητας αξίζει αυτό που έπαθε.
Και φυσικά καθ' όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής είχαμε διάφορες αντιδράσεις για τους χειρισμούς της κυβέρνησης για το θέμα της εθνικής οικονομίας, για το θέμα του διορισμου των «δικών τους» και άλλα τέτοια τα οποία βλέπουμε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Αν και συμμετείχα σε αρκετές από αυτές τις συζητήσεις είτε ξεκινώντας τες είτε σχολιάζοντας, εδώ θέλω να σχολιάσω σαν ουδέτερος παρατηρητής, γι αυτό θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω στο τι από τα παραπάνω με άγγιξε, παρά μόνο να εστιάσω στο τι βλέπω επακολούθως.
Και αυτό ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα από το είδα και συγκράτησα από τις τελευταίες μέρες με το δικό μου κύκλο φίλων.
Αν το πιάσουμε πιο γενικά, μπορούμε να συμπεριλάβουμε και άλλους σε αυτές τις διαμάχες.
Φυσικά θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε όσους θεωρούν τη δική τους φυλή ή εθνικότητα ανώτερη των άλλων και θέλουν την πατρίδα τους για πάρτη τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Μπορούμε να συμπεριλάβουμε όσους είναι καλοί στο γραπτό λόγο και τρολλάρουν όσους είναι ανορθόγραφοι.
Μπορούμε να βάλουμε όσες -συνήθως γυναίκες- γίνονται δέκτες σε κάποιο πέσιμο ανδρών, όπως πιθανόν να το λάβαναν και σε κάποιο μπαρ, αλλά το δημοσιεύουν με screenshots.
Ή θα μπορούσαμε να προσθέσουμε όσους έχουν μια γενικά καλή αντίληψη για το πώς λειτουργεί ο κόσμος και τρολλάρουν groups όπως κάποιες μαμάδες που δεν ξέρουν αν πρέπει να θηλάσουν τα μωρά τους ενώ έχουν περίοδο και άλλα τέτοια περίεργα.
Και σε όλο αυτό, ξέρεις τι βλέπω εγώ;
Βλέπω ανθρώπους που με κάποιον τρόπο ανήκουν σε κάποια μειονότητα κάθε είδους να προσπαθούν να ακουστούν, να προσπαθούν να συνετήσουν τους υπόλοιπους ώστε να ασπαστούν το δικό τους πιστεύω ή να αναδείξουν τα λάθη στη σκέψη του άλλου.
Να πούνε «αυτό είναι λάθος, εγώ θα σας πω το σωστό».
Δεν παίζει ρόλο αν ο άλλος είναι καλός σε δέκα άλλα πράγματα, αν προσφέρει στην ανθρωπότητα με το συνολικό του έργο. Αυτό που θα μετρήσει εκεί είναι το πόσο λάθος κάνει σε αυτό που έχει αναρτήσει.
Όσο εγωκεντρικό κι αν ακούγεται, έτσι λειτουργούσαμε πάντα, απλά στα social media τα πράγματα είναι κάποιες φορές λίγο πιο φανερά.
Την ίδια στιγμή όμως δε μπορώ παρά να θέσω ένα θεωρητικό ερώτημα:
Έστω ότι εγώ δεν ανήκω σε καμία μειονότητα, γιατί δε θέλω να διαφέρω.
Θέλω να είμαι σωστός σε όλα: στη φάτσα, στη ράτσα, στο σεξ, στο τεξ-μεξ, στο πέσιμο, στο χέσιμο, στο δώσιμο, στο χώσιμο. Σε όλα θέλω να είμαι κανονικός. Δηλαδή θέλω να ανήκω στo group με τους περισσότερους, θέλω να μην είμαι διαφορετικός.
Αν λοιπόν εγώ δεν είμαι ούτε άθεος, ούτε vegetarian, ούτε gay, ούτε πολύ αριστερός, ούτε πολύ δεξιός, που δεν κλέβω ούτε το κράτος, ούτε τον ιδιώτη, δεν είμαι ξένος και δεν πάω και τους ξένους, ούτε κάνω ποτέ καμία μαλακία, ούτε παίρνω κανένα ρίσκο, ούτε είμαι ανορθόγραφος, τότε πού ανήκω;
Όταν τα κάνω όλα όπως οι περισσότεροι, τότε εξακολουθώ να ανήκω στην πλειονότητα;
Ή τελικά ανήκω σε μια μοναδική δική μου μειονότητα, μικρότερη σε αριθμό από τις περισσότερες προαναφερθείσες, γιατί με κάθε νέο κριτήριο αφαιρούνται και περισσότεροι από το σύνολο στο οποίο ανήκω;
Και αν ανήκω τελικά ανήκω κι εγώ σε μία μειονότητα, το δικό μου το μέρος τελικά ποιος θα το πάρει; Τη δική μου τη μεινότητα ποιος θα την υπερασπιστεί;
Τα καλύτερα...
