Αποφάσισα να χρησιμοποιώ περισσότερο το guest room στο σπίτι μου, με κάθε ευκαιρία.
Είναι ένας χώρος στον οποίο μπορώ να κάνω focus σε άλλα πράγματα. Έχει ένα μικρό καναπεδάκι-κρεβάτι ikea που έχει κοιμήσει φίλους που υπήρξαν ασθενείς, οδοιπόροι και ενίοτε αρκετά πιωμένοι για να γυρίσουν σπίτι τους.
Είναι πιο απομονωμένο από το υπόλοιπο σπίτι με ένα πολύ φωτεινό παράθυρο. Το φως του ήλιου πέφτει πάνω στα επιμελλώς ερριμέννα αντικείμενα που φιλοξενούνται στις άκρες του δωματίου. Η βιβλιοθήκη που είχα όταν ήμουν μαθητής έχει πάνω της αρκουδάκια, ψάθινα καπέλα, κορνίζες, πλαισιωμένα πόστερ, αξεσουάρ για οινόφιλους, παλιές συλλογές με σκονισμένα CDs. Και αρκετά παιχνίδια και βιβλία από τα τελευταία δέκα χρόνια.
Τα κοιτάζω και μου φέρνουν πισω αναμνήσεις. Ποιός μου έφερε το βιβλίο με τις σοκολατοσυνταγές και ποιός το coffe table book με τα καλύτερα ιδιωτικά νησιά απ' όλο τον κόσμο; Σε ποιόν δάνεισα εκείνο το CD που λείπει από τη συλλογή με τις μπαλάντες μετά το πάρτυ του '94; Γιατί τελικά δεν έγινα προγραμματιστής με τόσα τεχνικά βιβλία εδώ μέσα; Με ποιούς φίλους μαζευόμασταν για να παίξουμε Pictionary και ποιός ήταν καλύτερος στο Trivial Pursuit;
Σκεφτόμουν τόσα πολλά και ανθρώπους τους οποίους φυσικά ήθελα να έχω ακόμα στη ζωή μου, μόνο που για κάποιο λόγο, πολλές φορές λόγω της στιγμής, απλά χαλάρωσε τόσο πολύ ο δεσμός που μετά χάθηκε.
Και ενώ τότε ήταν η στιγμή αυτή που μπορούσε να επιβληθεί με τα επίμονα θέλω της, τώρα σοφότερος, βλέπω ότι έπρεπε να αντισταθώ στα καπρίτσια της. Αν μη τι άλλο να είμαι εκείνος που προσπάθησε να επικοινωνήσει τελευταίος. Εκείνος που έδωσε την ευκαιρία ακόμη μία φορά.
Κι αν κι εσύ είσαι στην άλλη άκρη μιας τέτοιας επικοινωνίας και μια Παρασκευή χαλαρώσεις καθώς βγάζεις τα παπούτσια ενώ προσπαθείς να αποφασίσεις μεταξύ εξόδου ή χαλαρής φόρμας στο σπίτι με ένα ποτήρι κρασί, είτε θα βρεις το χρόνο να αναθερμάνεις μια δική σου επαφή ή κάποια στιγμή απλά θα δεις κάτι που θα θυμίζει αμυδρά ένα φίλο από τα παλιά...
Είναι ένας χώρος στον οποίο μπορώ να κάνω focus σε άλλα πράγματα. Έχει ένα μικρό καναπεδάκι-κρεβάτι ikea που έχει κοιμήσει φίλους που υπήρξαν ασθενείς, οδοιπόροι και ενίοτε αρκετά πιωμένοι για να γυρίσουν σπίτι τους.
Είναι πιο απομονωμένο από το υπόλοιπο σπίτι με ένα πολύ φωτεινό παράθυρο. Το φως του ήλιου πέφτει πάνω στα επιμελλώς ερριμέννα αντικείμενα που φιλοξενούνται στις άκρες του δωματίου. Η βιβλιοθήκη που είχα όταν ήμουν μαθητής έχει πάνω της αρκουδάκια, ψάθινα καπέλα, κορνίζες, πλαισιωμένα πόστερ, αξεσουάρ για οινόφιλους, παλιές συλλογές με σκονισμένα CDs. Και αρκετά παιχνίδια και βιβλία από τα τελευταία δέκα χρόνια.
Τα κοιτάζω και μου φέρνουν πισω αναμνήσεις. Ποιός μου έφερε το βιβλίο με τις σοκολατοσυνταγές και ποιός το coffe table book με τα καλύτερα ιδιωτικά νησιά απ' όλο τον κόσμο; Σε ποιόν δάνεισα εκείνο το CD που λείπει από τη συλλογή με τις μπαλάντες μετά το πάρτυ του '94; Γιατί τελικά δεν έγινα προγραμματιστής με τόσα τεχνικά βιβλία εδώ μέσα; Με ποιούς φίλους μαζευόμασταν για να παίξουμε Pictionary και ποιός ήταν καλύτερος στο Trivial Pursuit;
Σκεφτόμουν τόσα πολλά και ανθρώπους τους οποίους φυσικά ήθελα να έχω ακόμα στη ζωή μου, μόνο που για κάποιο λόγο, πολλές φορές λόγω της στιγμής, απλά χαλάρωσε τόσο πολύ ο δεσμός που μετά χάθηκε.
Και ενώ τότε ήταν η στιγμή αυτή που μπορούσε να επιβληθεί με τα επίμονα θέλω της, τώρα σοφότερος, βλέπω ότι έπρεπε να αντισταθώ στα καπρίτσια της. Αν μη τι άλλο να είμαι εκείνος που προσπάθησε να επικοινωνήσει τελευταίος. Εκείνος που έδωσε την ευκαιρία ακόμη μία φορά.
Κι αν κι εσύ είσαι στην άλλη άκρη μιας τέτοιας επικοινωνίας και μια Παρασκευή χαλαρώσεις καθώς βγάζεις τα παπούτσια ενώ προσπαθείς να αποφασίσεις μεταξύ εξόδου ή χαλαρής φόρμας στο σπίτι με ένα ποτήρι κρασί, είτε θα βρεις το χρόνο να αναθερμάνεις μια δική σου επαφή ή κάποια στιγμή απλά θα δεις κάτι που θα θυμίζει αμυδρά ένα φίλο από τα παλιά...
Τα καλύτερα...
