Κόκκινο

Οδηγώ.

Νύχτα.

Πριν 15 λεπτά βασικά.

Ανάβει το φανάρι κόκκινο και ο εγκέφαλος μου αργεί να το καταγράψει. Πήγαινα με 40 χιλιόμετρα, σταμάτησα άνετα, απλά μου έκανε εντύπωση που δεν το έπιασα με την πρώτη.

Το αμάξι στέκεται ακίνητο μπροστά στον κόκκινο σηματοδότη.

Το σταυροδρόμι είναι άδειο ούτως ή άλλως. Είναι από αυτά τα φανάρια για τα οποία όλοι απορούν με την ύπαρξή του. Στη γωνία ένα ψιλικατζίδικο με την επωνυμία "Σταυροδρόμι". Μόνο κλειστό το έχω δει, ποτέ ανοιχτό.

Σκέφτομαι τι θα γινόταν αν παραβίαζα το κόκκινο και χτυπούσα κάποιον. Μου έρχονται πολύ άσχημες εικόνες στο μυαλό, οπότε κλείνω στιγμιαία τα μάτια για να τις βγάλω.

Σκέφτομαι το γραφείο και τους πελάτες που έχουν επιλέξει τη δική τους ευρωστία πάνω απο τη δική μου και μου καθυστερούν τις πληρωμές. Μακάρι να μπορούσα να μην μετακυλήσω τις ευθύνες, αλλά η προσέγγιση του καλού παληκαριού σπανιώς με οδήγησε σε προσωπικό όφελος. Θα το κόψω.

Σκέφτομαι την τελευταία μου σχέση. Marriage material. Για μένα, δεν ξέρω αν ήταν αμοιβαία τα αισθήματα. Και δεν ήταν για την ομορφιά της, ούτε για την εξυπνάδα της, ούτε για την αγωγή της. Αλλά γιατί κατάφερε να με κάνει να με φανταστώ μαζί της μακροχρόνια. Όχι πως δεν το κατάφεραν άλλες, αλλά σε κάθε ηλικία το βιώνεις διαφορετικά.

Σκέφτηκα μια κοπέλα με την οποία μόλις είχαμε βγει. Όμορφη, σούργελο (με την καλή έννοια, δε φοβάται να γελοιοποιηθεί). Ζεστό κορίτσι. Αλλά δε το βλέπω να δένει το γλυκό, ίσως έχω πολλά στο μυαλό μου τώρα.

Είπα γλυκό και μου ήρθε η εικόνα από ένα γλυκό πλάσμα που υπάρχει στη ζωή μου τώρα. Μια σταλίτσα γλύκας. Εκεί χαμογέλασα.

Πράσινο. Φεύγω.