A little less than perfect

Έχει πλάκα.

Όταν μπαίνεις σε άλλους ρυθμούς, όταν ξυπνάς βίαια από μια πραγματικότητα την οποία εσύ ο ίδιος δημιουργείς για τον εαυτό σου και συντηρείς. Αλλά έτσι είναι όταν βρεις αυτό που σου κάνει κλικ.

Δε σε ενδιαφέρει κάτι άλλο. Βρίσκεις όλα τα άλλα βαρετά και ανούσια. Γιατί αυτό είναι εκεί και όχι μόνο σου πηδάει τον εγκέφαλο αλλά σου κάνει και ένα roleplaying σενάριο στο οποίο ο εγκέφαλός σου βιάζεται από μια ορδή από [insert desired creatures].

Και δε βρίσκεις χρόνο για κάτι άλλο. Οι φίλοι σου δε σε καταλαβαίνουν, δε σε βλέπουν άλλωστε σχεδόν καθόλου. Ακόμα και στο τηλέφωνο δε μπορείς να βγεις όλες τις ώρες. Και είναι δύσκολο να το καταλάβεις αυτός που σε καλεί αν είναι λίγο πιο χαλαρός, λίγο πιο λάιτ, λίγο σε άλλη φάση.

Αλλά συνεχίζεις να τρέχεις. Γιατί σ' αρέσει, γιατί μπορείς, γιατί θες να δεις πού μπορείς να φτάσεις.

Ώρες-ώρες μάλιστα νιώθεις σαν να είσαι σε μία από αυτές τις ταινίες τύπου Indiana Jones όπου τρέχεις εσύ μπροστά και σε ακολουθεί κατά πόδας κάτι. Ένα τσουνάμι, ένας σεισμός που γκρεμίζει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, μια ορδή από πεινασμένους σκορπιούς-ζόμπι που έχουν να φάνε από την εποχή των Φαραώ.

Πού και πού βγάζεις το κεφάλι έξω να ανασάνεις. Σήμερα ένα πάρτυ, αύριο ένα ποτό, μεθαύριο ένα PlayStation. Αλλά το πάρτυ είναι μιας συνεργάτιδας εταιρείας, το ποτό είναι σε πελάτη σου, το PlayStation το πήρες χωρίς παιχνίδια για να δεις τι δυνατότητες έχει για να το αξιοποιήσεις για μια δουλειά.

Πονάει, αλλά σ' αρέσει.

Περίεργο.