Δημοσιο-γραφία

Κάποτε ήταν ένα ένα κέρμα του ενός ευρώ.

Γεννημένο στη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ντυμένο με κέλτικα σύμβολα στη μία του πλευρά, πακεταρισμένο μαζί με εκατομμύρια άλλα και στάλθηκε στην Ιρλανδία μέσα σε μια νταλίκα που τη συνόδευαν δύο οχήματα των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.

Παρελήφθη από την Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας σε περιβάλλον υψίστης ασφαλείας, έκατσε στο θησαυροφυλάκιό της για περίπου 3 μήνες και όταν υπήρξε ανάγκη για περισσότερα κέρματα στις καταναλωτικές τράπεζες το διώξανε μαζί με πολλά δίδυμα αδερφάκια του για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού.

Κάποιος έμπορος το πήρε από την τράπεζά του για να γεμίσει ένα κρύο πρωινό την ταμειακή του μηχανή με ρέστα για τους πελάτες, το πήρε ο Ίαν, ένας πελάτης που αγόρασε ένα κασκόλ στην αγαπημένη του για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και όταν την έφερε στην Κέρκυρα για διακοπές (μετά από τις οποίες εκείνη τον χώρισε επειδή ήδη πηδιότανε με τον καλύτερό του φίλο αλλά δεν ήθελε να χάσει και το ταξιδάκι) το άφησε για πουρμπουάρ στο Μπάμπη.

Ο Μπάμπης εκτός από σερβιτόρος εκεί που έφαγε ο Ίαν, ήταν παράλληλα και συνέταιρος σε μια σχολή για σκι και είχε προσλάβει το Γιάννη για δάσκαλο, οπότε μετά από ένα μάθημα που τον πλήρωσε, του έδωσε μεταξύ άλλων και αυτό το κέρμα του ενός ευρώ.

Ο Γιάννης γύρισε στην Αθήνα, αποφάσισε πως είναι καιρός να σοβαρευτεί και προτίμησε να πιάσει δουλειά σε γραφείο από το να εξαρτάται από το Μπάμπη και τον κάθε Μπάμπη τα καλοκαίρια για να έχει δουλειά και κάποια λεφτά στην άκρη.

Άλλωστε, είχε γνωρίσει αρκετά γκομενάκια – ντόπια και αλλοδαπά – και πλέον ήθελε να μη χρειάζεται να χάνεται από τους κολλητούς του κάθε καλοκαίρι για 4-5 μήνες και να αφήσει τη νέα γενιά να το παίζουν δάσκαλοι του σκι για να βγάλουν γκόμενα και κάνα χαρτζηλίκι.

Ο Γιάννης λοιπόν ήρθε στην εταιρία και κάποια στιγμή που παραγγείλαμε και πλήρωσα εγώ το ντιλιβερά για το φαγητό όλων, μου έδωσε το ιρλανδικό ευρώ. Όταν πήγα σπίτι το έβαλα στο μπουκάλι που έχω για κέρματα (από αυτά που σου αφήνει ο γαλατάς το γάλα στην Αγγλία έξω από την πόρτα σου μαζί με αυγά) και όταν αυτό γέμισε το πήγα στην τράπεζα.

Ταλαιπώρησα τη Μαρία στο υποκατάστημα 109 της Alpha Bank για να κάτσει να τα ξαναμετρήσει, η οποία με εξυπηρέτησε με χαμόγελο παρόλο που από μέσα της με διαλόστειλε γιατί είχε και σοβαρότερες δουλειές να κάνει. Τριανταπέντε λεπτά μετά, το ευρώ μου ανήκε πλέον μόνο ψηφιοποιημένο.

Ήταν ο άσσος πριν την υποδιαστολή στο υπόλοιπο του λογαριασμού μου.

Στο λογαριασμό μπήκαν κι άλλα λεφτά, όλα ψηφιοποιημένα και απρόσωπα αντί για χάρτινα και κερμάτινα νομίσματα και φυσικά βγήκαν αρκετά. Εκείνο το ευρώ όμως ήταν ακόμα εκεί και κάθε φορά μου έκλεινε το μάτι σε κάθε μηνιαίο statement της τράπεζας, μετατρέποντας πριν την υποδιαστολή κάποιο 6 σε 7 ή κάποιο 7 σε 8. Στα μεγάλα κέφια του μάλιστα, μετέτρεπε κάποιο 39 σε 40.

Έμεινε στο λογαριασμό μου μέχρι που ήρθε το εκκαθαριστικό της εφορίας, το οποίο μου έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ πως φέτος θα πλήρωνα για φόρο ένα ευρώ παραπάνω από πέρσι. Εκείνο το ένα ευρώ που πήγε στην Ιρλανδία, το έφερε ο Ίαν στην Κέρκυρα, το πήρε ο Γιάννης και μου το έδωσε.

Και ρώτησα το λογιστή μου, γιατί θα πληρώσω ένα ευρώ παραπάνω;

Και ο λογιστής μου εξήγησε:

Επειδή το αφορόλογητο όριο δεν αυξήθηκε όσο είχαν αρχικά πει, επειδή μέσα σ’ όλα η αύξηση του ΦΠΑ δεν έκανε ιδιαίτερα μεγάλη διαφορά στα ταμεία της κυβέρνησης, επειδή κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι αντέδρασαν όταν έμαθαν πως θα χρειαστεί να δουλέψουν λιγάκι παραπάνω αν στη δική τους ΔΕΚΟ μπει ένας ξένος επενδυτής.

Βγήκαν στις τηλεοράσεις και μιλούσαν για ξεπούλημα και ο κόσμος τους άκουγε και κουνούσε το κεφάλι, ανυποψίαστος πως το «ξεπούλημα» θα έφερνε εξυγίανση και πως η εξυγίανση θα έφερνε φτηνότερα τιμολόγια για τον τελικό καταναλωτή.

Και πως τα φτηνότερα τιμολόγια θα σήμαιναν πως το δικό τους ευρώ, είτε ιρλανδέζικο, είτε βέλγικο, είτε ελληνικό θα σήμαινε πως αυτό το ευρώ θα έμενε στο δικό τους λογαριασμό και δε θα πήγαινε σε κάποιον άλλο.

Και ενώ πλήρωνα την εφορία από το web banking μου και είδα το δικό μου ευρώ μαζί με πολλά άλλα να καταπίνονται στην καταβρόχθα που λέγεται «Ελληνικό Δημόσιο» και να εμφανίζεται το μήνυμα «Επιτυχής Συναλλαγή» στην οθόνη του υπολογιστή, αναρωτήθηκα:

Πότε επιτέλους θα βγούνε στους δρόμος να διαδηλώσουν όχι εκείνοι που είναι οργανωμένοι και μπορούν να διαμαρτυρηθούν για κάτι που μάθανε σήμερα αλλά όλοι οι άλλοι που αυτοί οι ίδιοι καταπιέζουν εδώ και χρόνια;

Εφόσον η κάθε λογής εξουσία δε θα αποφασίσει ποτέ κάτι που δε τη βολεύει, και κάθε πολιτικός που ανεβαίνει σε υπουργικό θόκο επιτέλους επιβραβεύεται βάζοντας στην άκρη κάτι και για την πάρτη του, πότε θα καταλάβουμε πως η αξία των χρημάτων που εμείς οι υπόλοιποι (οι μη υπουργοί) ανακυκλώνεται; Για να μη σου πω κιόλας πως φθίνει μέρα με τη μέρα...

Πότε θα καταλάβουμε πως όταν κάποιος άλλος θέλει να δουλέψει λιγότερο κι εμείς τον συμπονούμε (μα έχει οικογένεια ο άνθρωπος) σημαίνει πως εμείς οι υπόλοιποι θα τον πληρώνουμε;

Πότε θα καταλάβουμε πως το Δημόσιο δε μπορεί να αυτοϋποστηριχθεί χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία και πως οι δικοί μας αυξανόμενοι φόροι, το δικό μας ευρώ που έφυγε ενώ θα μπορούσε να είχε μείνει στο λογαριασμό μας, είναι εκείνοι που θρέφουν το κτήνος που έχουμε αφήσει να εξελιχθεί και που ονομάζουμε «Δημόσιο»;