Lobster Economics (teaser)

Έλαβα ένα email το οποίο ανέφερε την κοινωνική εξέλιξη του αστακού.

Πριν από περίπου έναν αιώνα, οι αστακοί ήταν τόσοι πολλοί που δεν ήθελε ούτε κόπο, ούτε τρόπο για να τους πιάσεις. Το κρέας τους ήταν τόσο φτηνό που το έδιναν σε κρατούμενους, ορφανά και εργάτες, οι οποίοι μάλιστα έκλειναν ειδικές συμφωνίες για να περιορίζονται τα γεύματα με αστακό το πολύ σε δύο φορές την εβδομάδα. Πολλές φορές μάλιστα άλεθαν το κρέας τους και το χρησιμοποιούσαν ως λίπασμα στα χωράφια!

Στη συνέχεια όμως, οι αστακοί άρχισαν να εξαφανίζονται από τις θάλασσες.

Αυτό σήμαινε πως ξαφνικά, η προσφορά των αστακών μειώθηκε δραματικά. Ως αποτέλεσμα, ο αστακός δεν αποτελούσε πλέον φτηνή λύση και έτσι οι χρήσεις του περιορίστηκαν. Σιγα-σιγά, άρχισε να εμφανίζεται σε μενού εστιατορίων και όσο λιγότερο αστακό έπιαναν τα καΐκια με τον καιρό, τόσο ανέβαινε η τιμή του.

Με λίγα λόγια, έπεφτε η προσφορά, ανέβαινε η ζήτηση, ανέβαινε η τιμή, ανέβαινε το κοινωνικό στάτους του.

Όμως, τι ήταν αυτό που έκανε την τιμή του αστακού κάποιες χρονιές να αυξάνεται με ρυθμό δεκαπλάσιο του πληθωρισμού;

Ήταν κάποιο γηγενές χαρακτηριστικό, όπως ας πούμε η αλλαγή στη γεύση του ή το γεγονός ότι εφεύραμε κάποια νέα πιάτα που ταιριάζουν με τον αστακό ώστε να δικαιολογούν τόσο δραματικές αυξήσεις;

Ή μήπως ήταν το γεγονός πως η σπανιότητα είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό ώστε να θεωρήσουμε πως κάτι αξίζει;

Και πώς εφαρμόζεται αυτό στους ανθρώπους;

Δίνουμε (άραγε) αξία σε σπάνια χαρακτηριστικά;

Μπα...