Eurovision Dance Contest 2007

Εδώ και 3 εβδομάδες δεν έχω πει τίποτα, αν και πολύ εύκολα θα είχα την παγκόσμια αποκλειστικότητα σε αυτή την είδηση.

Η Ράνια και ο Σπύρος είναι πρώην δάσκαλοί μου στο χορό (όσο ακόμα μάθαινα, γιατί πλέον φυσικά διδάσκω) και πολύ φίλοι.

Όταν μου πρωτοέκανε μαθήματα η Ράνια μου έκανε εντύπωση με την αυστηρότητά της στο μάθημα, σε σχέση με την βασική μου δασκάλα, την Έλενα, που κάνει χαλαρό μάθημα. Στην αρχή, δε γούσταρα να χορεύω μαζί της γιατί πάντα έβρισκε κάτι να μου διορθώσει.

Έπιανα το ρυθμό; Δεν πρόσεχα τα χέρια μου.
Πρόσεχα τα χέρια; Δεν έστριβα αρκετά τα πόδια.
Έστριβα και τα πόδια; Δεν χαμογελούσα.
Χαμογελούσα; Ε, εκεί, έχανα τελείως το ρυθμό με τόσα που είχα στο κεφάλι μου.

Ο Σπύρος είναι άλλη φάση. Καταλαβαίνει ότι δε μπορούμε όλοι να έχουμε το ταλέντο που έχει αυτός. Δεν έχω δει γυναίκα να μη λιώνει όταν κουνιέται και πάντα φρόντιζα να περνάω τυχαία από τη σχολή όποτε είχε κάποιο ομαδικό μάθημα αφού ήταν τίγκα το πιπίνι.

Σήμερα, δεν τους προλαβαίνω. Τα προγράμματά μας είναι αλλού για αλλού. Έχουν περίπου ενάμισι χρόνο που χορεύουν μαζί και τους γουστάρω τρελλά σαν χορευτικό ζευγάρι.

Καλή τύχη, κολλητάρια. Άντε βρε, κι εγώ μάνατζερ! :)