Δεύτερη γνώμη

Σάββατο.

Ελαφρύς πονοκέφαλος και κούραση, παρά τον 8ώρο υπνάκο. Δείπνο με φίλους και το αγαπημένο μου κρασί-μπαλαντέρ (Μπουτάρη ροζέ demisec).

Κυριακή.

Συνέχεια του πονοκεφάλου. Διακρίνω κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά ούτε χτες ούτε σήμερα δεν πονάει το κεφάλι μου, απλά ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου μέσα στο κεφάλι μου.

Αποφασίζω πως κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι και τόσο καλό και πως πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Οπότε μου χαρίζω άλλες 3 ώρες ύπνου.

Με ξυπνάει ο πατέρας μου δια τηλεφώνου κατά το μεσημεράκι. Του λέω για τον περίεργο πονοκέφαλο. Ήταν να βρεθούμε για φαγητό, οπότε το συνδυάσαμε με μια επίσκεψη στο νοσοκομείο.

Τρία χρόνια τώρα είμαι ασφαλισμένος σε καλή ασφαλιστική και το Metropolitan είναι δίπλα στο σπίτι μου. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να το δω και εκ των έσω, οπότε χαλάλι του.

Τηλεφωνώ στην ασφάλεια μου για να διαπιστώσω αν είναι συμβεβλημένοι με το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Μου λένε πως είναι, αλλά θα πρέπει να πληρώσω πρώτα και να πάρω τα λεφτά μου αργότερα από τον ασφαλιστή μου.

Καθότι Κυριακή, με είδε η νευρολόγος στα επείγοντα και όχι στα εξωτερικά ιατρεία. Μου έκανε μια τυπική νευρολογική εξέταση (σφυράκι στο γόνατο, κλείσε μάτια, πιάσε μύτη, κάνε τη γλώσσα σου να ακουμπήσει στη μύτη σου) και μου είπε να κάνω μια αξονική εγκεφάλου.

Η αξονική δείχνει κάτι μικρό αλλά ανώμαλο, πράγμα μου δίνει και επίσημα δικαιολογία να λέω ότι θέλω σε όποιον θέλω: Κάτι δεν πάει καλά με μένα, θες να σου στείλω την αξονική μου σε JPG με bluetooth για να το διαπιστώσεις και μόνος σου;

Επειδή όμως αυτό το κάτι μικρό αλλά ανώμαλο δεν ξέραμε τι μπορεί να είναι, καθίσαμε και για μαγνητική, με παρότρυνση της γιατρού.

Η μαγνητική εγκεφάλου είναι μια απαίσια εμπειρία. Μπαίνεις σε ένα πλαστικό hi-tech στρογγυλό φέρετρο από τη μέση και πάνω. Σου ακινητοποιούνε το κεφάλι τελείως με ένα πλαστικό εξάρτημα που κουμπώνει πάνω στο φορείο. Σαν τον Χανιμπαλ Λέκτερ όταν τον μεταφέρανε με τη μάσκα.

Στη συνέχεια, ακούς πολύ δυνατούς ήχους διαφόρων ειδών καθώς βρίσκεσαι για πάνω από μισή ώρα μέσα σε έναν πελώριο μαγνήτη ο οποίος συνεχώς αλλάζει πολικότητα. Καταπληκτική τεχνολογία αλλά ρε γαμώτο δε μπορούσανε να κάνουν κάτι γι αυτούς τους ήχους;

Ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάποια σκέψη οποιαδήποτε άλλη από την μια μικρή πιθανότητα να σου βρούνε κάτι που δε θέλεις να σου βρούνε (όχι επειδή δεν είναι καλοί στο να βρίσκουν αλλά επειδή δεν έχεις τίποτα να βρούνε) τη στιγμή που τα αυτιά σου λένε πως τη μία είσαι στη μέση ενός πεδίου μάχης, την άλλη ανάμεσα σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ιταλικής μαφίας με αυτόματα που γαζώνουν, μετά σε ένα πυρηνικό καταφύγιο με την σειρήνα (αυτή τη γαμημένη σειρήνα) να χτυπάει λες και σε ειδοποιεί πως έρχεται μια ατομική βόμβα όλη δική σου;

Και μέσα σε όλα, σου βάζουν και ένα ειδικό "φαρμακάκι" το οποίο προφανώς έχει μαγνητικές ιδιότητες (ιχνοστοιχεία σιδήρου; θα σας γελάσω, δεν το τσέκαρα στη Wikipedia) και αφού μπει στο αίμα σου τους βοηθάει να βλέπουν τη ροή του αίματος.

Με τιμή τα 360 ευρώ, χωρίς καθόλου θέαμα και με μόνο αξιόλογο σημείο τα κακομελετημένα ηχητικά εφέ, ήταν σίγουρα το χειρότερο πολεμικό θρίλλερ που είδα ποτέ. Τρέμε Platoon!

Τα αποτελέσματα αύριο.

Δευτέρα.

Έχω ήδη κλείσει ραντεβού με το νευροχειρούργο για την επομένη στις 12, χωρίς να έχω ακόμα τα αποτελέσματα.

Ντριν, ντριν, το Μετροπόλιταν στο τηλέφωνο. Μήπως με πήραν για να με ειδοποιήσουν πως είναι έτοιμες οι εξετάσεις, δεν έχω τίποτα το στραβό και να περάσω να πάρω τα αποτελέσματα όποτε θέλω, αφού θα ζήσω για τα επόμενα 77 χρόνια;

Όχι. Ήταν για να μου πούνε πως ξέχασαν να με χρεώσουν 90 ευρώ το φαρμακάκι που λέγαμε με το σίδηρο, αλλά να μην ανησυχώ γιατί μπορώ να το πληρώσω μόλις λάβω τις εξετάσεις, δηλαδή στις 5. Την επόμενη φορά που θα κάνει μαγνητική θα φάω φακή, να μου έρθει φθηνότερα.

Η κίνηση ήταν απίστευτη, οπότε έφτασα με μια καθυστέρηση 20 δευτερολέπτων στο νοσοκομείο. Στο γραφείο, η δικαιολογία πως έχω κάτι σοβαρό πιάνει. Αν τη χρησιμοποιήσετε όμως φροντίστε να γυρίσετε στο γραφείο με ένα μεγάλο φάκελο με λογότυπο νοσοκομείου.

Παίρνω το φάκελο στα χέρια μου και παρόλο που είμαι περιτριγυρισμένος από πιο άμεσα πάσχοντες ανθρώπους ένιωσα τα φώτα της δημοσιότητας (και ιδίως αυτά από τους προβολείς των χειρουργείων) στραμμένα πάνω μου.

Χωρίς κανέναν δίπλα μου να περιμένει να αναφωνήσω "And the winner is..." άνοιξα το φάκελο και διάβασα στα γρήγορα τα συμπεράσματα της μαγνητικής. Μετά τα ξαναδιάβαασα αργά, γιατί κατάλαβα πως δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο να διαβάζω γρήγορα, ειδικά όταν ένα μικρό "δεν" που μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι πολύ ικανό στο να κρυφτεί ανάμεσα στις τόσες άγνωστες λέξεις.

Και εκεί κατάλαβα γι αυτό που άκουγα πάντα στην τηλεόραση και ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν, αυτοί οι περίφημοι γνωστοί-άγνωστοι. "Γνωστοί-άγνωστοι" λοιπόν είναι οι όροι που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους και για να σε κάνουν να πιστέψεις πως μπορεί και να έχεις κάτι.

Εκτός από τις μυστικές χειραψίες, χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "αιφνίδια κεφαλαλγία σφύζοντος τύπου" για να νομίζεις πως είναι κάτι πιο σοβαρό από τον πονοκέφαλο, ένας πονοκεφάλος στο τετράγωνο ας πούμε.

Το συμπέρασμα από όσο μπορούσα να καταλάβω είναι πως τέλος πάντων το μόνο που μου βρήκαν είναι πως έχω πολύ μυαλό και κάπου αυτό το μυαλό στριμώχτηκε και γι αυτό με έπιασε αυτή αιφνίδια κεφαλοτέτοια.

Όμως, ο ακτινολόγος στα συμπεράσματά του λέει πως μια χαρά παιδιά είμαστε, αλλά δυο λεξούλες κάτω-κάτω με παραξενεύουν. Πρόταση χωρίς ρήμα; Τι σκατά σημαίνει "Κλινική συνεκτίμηση;"

Ρωτώντας την γραμματέα του τμήματος Επειγόντων, μαθαίνω πως στη γλώσσα των γιατρών είναι αυτό που σε ελεύθερη μετάφραση εγώ θα απέδιδα ως "Δώσ' το το ρημάδι να το δει και κάνας άλλος για να είμαστε σίγουροι."

Εντάξει, λογικό, δε λέω, η ιατρική είναι θέμα εμπειρίας, τύχης και ευθύνης.

[
Για το γεγονός πως όχι μόνο η Ιατρική αλλά τα πάντα στη ζωή είναι συνδυασμός εμπειρίας, ευθύνης και τύχης, καθώς και για το ότι συνήθως έχω αυξημένες άμυνες κατά επαγγελματιών που μου συστήνουν θα πούμε άλλη φορά, ναι;
]

Αλλά επειδή κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδοκούρευε, είχα ήδη κάνει εγώ κοννέ με νευροχειρούργο και τον είχα στο κινητό μου περίπου πέντε με έξι δέκατα του δευτερολέπτου αφού άνοιξα το φάκελο.

Καθότι δε μπορούσα να πάω στο ιατρείο του αφού είναι σε άλλη πόλη, του τα διαβάζω όλα με τόση σοβαρότητα που αφού του τα διάβασα δεν κρατήθηκα να μην κάνω προσωποιήση του αγαπημένου μου λαγού: "Uuuuuh, what's up doc?"

Τα καλά νέα είναι πως μου είπε ότι τέλος πάντων κατά ένα ποσοστό ενενήντα-εννιά κόμμα πολλά εννιάρια, για να με απασχολήσει η μικρή ανωμαλία που βρήκαν θα πρέπει να βασανίσω πολλά γατάκια (παραπομπή σε post που δεν έχω δημοσιεύσει ακόμα) και να αποκτησω πολύ κακό κάρμα γιατί οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες.

Επίσης, αυτό που είναι 100% σίγουρο με βούλα και υπογραφή είναι πως αυτό που βρήκαν δεν είναι σε καμία -μα καμία- περίπτωση συνδεδεμένο με πονοκέφαλο, χτυποκάρδια στο κεφάλι μου, στο Beverly Hills ή οπουδήποτε αλλού.

Όμως το βασιστώ σε μια γνωμάτευση από τηλεφώνου μου φάνηκε λίγο ανεύθυνο από μέρους μου, παρά το γεγονός πως μου είπαν ότι οι περγαμηνές του εν λόγω γιατρού ήταν περισσότερες από τις νοσοκόμες που είχε πηδήξει. Και είχε πηδήξει πολλές νοσοκόμες.

Τρίτη.

Στις 12 είχα ραντεβού με το νευροχειρούργο στο γραφείο του στο νοσοκομείο.

Με άφησε να περιμένω μισή ώρα έξω από το γραφείο του, πράγμα που αν μη τι άλλο εμπνέει ένα σεβασμό. Αν δεν ήταν καλός δε θα είχε δουλειά κι αν δεν είχε δουλειά δε θα με είχε στο περίμενε.

Περιμένοντας αναρωτήθηκα γιατί οι μαγνητικές, αξωνικές και οι ακτινογραφίες γενικότερα βγαίνουν πάντα σε τόσο μεγάλο μεγέθος που είναι δύσκολο να μπούνε σε ένα ντουλάπι ή να μεταφερθούν εν κρυπτώ.

Εχτές που γυρνούσα με αυτές αγκαλιά, μια κοπελίτσα στην πολυκατοικία που δεν έχω ματαξαναδεί μου ευχήθηκε "καλό απόγευμα και περαστικά" βγαίνοντας από το ασανσέρ. Θέλω να πιστεύω πως οι ευχές ήταν άμεσα συνδεδένες με το μεγάλο φάκελο με το λογότυπο του νοσοκομείου που είχα στο χέρι μου.

Εκεί που προσπαθούσα να βρω χαρτί για να μην ξεχάσω την καταπληκτική μου ιδέα του να ιδρύσω μια εταιρία που θα φτιάξει το νέο στάνταρ του πλήρους ιατρικού ιστορικού σε USB στικάκι που φοριέται σαν κόσμημα, αναγνωρίζεται από όλους τους γιατρούς σε όλο τον κόσμο, και έχει και link στο Internet για να κατεβάζεις γνωματεύσεις γιατρών και εξετάσεις μιας ζωής, με καλεί ο γιατρός στο γραφείο του.

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τα βιογραφικά στοιχεία, με λένε Γιώργο, δεν καπνίζω, δεν έχω υπέρταση, δεν έχω άγχος αν εξαιρέσεις το ότι είμαι σε γραφείο γιατρού, βάζει τις αξωνομαγνητικές στο επίπεδο λαμπαντέρ που έχει αναρτημένο στον τοίχο. Τις κοιτάει και δε μιλάει.

Τη μεγάλη, άβολη σιωπή διακόπτει μια μου σκέψη: Γαμώτο, έπρεπε να είχα κρατήσει το "What's up doc?" για εδώ.

Το στυλ του είναι πολύ ενδιαφέρον. Γράφει τα πάντα σε μια κόλλα χαρτί, όπως θα ήθελα κάθε γιατρός να κάνει, αρκεί αυτή η κόλλα χαρτί να μην πετιέται στα σκουπίδια μόλις φύγω, αλλά να καταχωρείται κάπου που να μπορώ μετά από 50 χρόνια να τη βρω.

Δε μου λέει τι σημειώνει και μια που μου μιλάει στον πληθυντικό (θα σας γελάσω αν ήταν ευγενείας ή απόστασης) κρατάω τα αστεία μου για τον εαυτό μου.

Αφήνει το στυλό. Θα πρέπει να σας εξετάσω, μου λέει. Εντάξει, του λέω εγώ. Γδυθείτε, μου απαντάει εκείνος.

Μάλλον εγώ δεν τον κατάλαβα καλά, εννοεί να βγάλω το σακάκι. Το βγάζω, τον κοιτάω, με κοιτάει περιμένοντας.

Θέλει και το πουκάμισο; Θα μου πάρει ακροαστικά; Το βγάζω κι αυτό. Τον ξανακοιτάω και με καρφώνει.

Το παίρνω απόφαση, βγάζω παπούτσια και τζην και χαίρομαι που σήμερα δεν φόρεσα το κοκκινο σωβρακάκι με τον Daffy Duck και τον Elmer Fudd.

Με βάζει να περπατήσω, να ισορροπήσω, να πιάσω τη μύτη μου και όλα τα άλλα της σειράς. Πώς με βρίσκετε, γιατρέ μου; Υγιέστατο.

Το μόνο που τον προβληματίζει είναι ότι με αυτό που βλέπει στη μαγνητική, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα όταν φτάσω σε ηλικία εγκεφαλικού να πάθω εγκεφαλικό.

Αυτό πάλι με δικά μου λόγια, γιατί ήταν περίληψη ενός τρίλεπτου μονόλογου που έκανε ενώ εγώ κουνούσα το κεφάλι μου και κρατούσα την κοιλιά μου αηδιασμένος, καθότι είμαι πολύ χέστης σε ότι έχει να κάνει με χειρουργεία, αίματα, βελόνες. Άλλο άμα θεωρώ το Saw μια από τις καλύτερες ταινίες ever.

Αλλά το να μου λες ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να πάθω εγκεφαλικό, ειδικά αν καπνίζω (που δεν), αν έχω υψηλή πίεση (που δεν) και αν έχω άγχος (που έχω μια φορά το χρόνο και λέω να το κόψω τελείως) στα 70 μου είναι λίγο αυτονόητο δεν είναι; Δηλαδή, duuuuuh!

Αρχίζει να περιγράφει πως υπάρχει μια διαδικασία ονόματι ψηφιακή αγγειογραφία. Η διαδικασία είναι ιδίαιτερα απλή γιατί σε ανοίγουν στο μηρό, βάζουν μια μικρούλα κάμερα που φτάνει μέχρι την καρωτίδα και σε ποτίζουν ενδοφλεβικά με ένα άλλο "φαρμακάκι" που πάει στον εγκέφαλο και δίνει μια καλύτερη εικόνα με ψηφιακές φωτογραφίες. Και η διαδικασία αυτή είναι καλύτερα να γίνεται σε νέους, γιατί τα αγγεία τους είναι ελαστικά και υπάρχει μικρότερη πιθανότητα ζημίας ή (και εδώ είναι το κλου της βραδιάς) πρόκλησης εγκεφαλικού.

Μετά μου εξηγεί πως οι πιθανότητες του να έχω κάτι είναι πολύ μικρές και κάπου εκεί που το μυαλό μου φιλτράρει όλες τις αιματηρές λεπτομέριες από το πώς λειτουργεί και αναπτύσεται ένας εγκέφαλος.

Γι αυτό ακριβώς το λόγο με έπιασε εντελώς στον ύπνο όταν είπε πως "για όλους αυτούς τους λόγους κρίνω πως το να κάνεις μια ψηφιακή αγγειογραφία είναι κάτι το απολύτως ... απαραίτητο!"

Του δίνω λίγο χρόνο να διορθώσει αυτό που είπε.

"Απαραίτητο;"

Το επαναλαμβάνω για να δω αν κατάλαβε ότι ξεστόμισε τη λάθος λέξη. Ίσως ήθελε να πει ανούσιο, ή αχρείαστο ή ακόμα και αστείο.

Τσου.

Ήθελε να πει απαραίτητο.

Μήπως να το διαπραγματευτούμε; Τώρα λέγαμε πως οι πιθανότητες να είναι κάτι είναι μικρές, απειροελάχιστες, σαν να λέμε με πολλά πολλά μηδενικά πριν και μετά την υποδιαστολή.

Ήταν ανένδοτος, οπότε προς στιγμή διασκέδασα τη σκέψη.

- Και πότε πιστεύετε, γιατρέ, ότι πρέπει να κάνω αυτή την εξέταση;
- Το συντομότερο δυνατόν.
- Δηλαδή υπάρχει άμεσος κίνδυνος;
- Όχι, δε μπορώ να πω κάτι τέτοιο.
- Δηλαδή μπορούμε να το καθυστερήσουμε λίγο;
- Ναι, βέβαια.
- Καμιά 45 χρόνια ίσως;


Φοβήθηκα πως τα 50 θα ήταν πολλά, αλλά βλέπω πως και στα 45 δεν έσκασε ούτε χαμόγελο.

Μάλλον δεν είναι συνηθισμένος να δέχεται χιούμορ από ανθρώπους στους οποίους μόλις συνέστησε μια εξέλιξη κατά την οποία εκείνος θα πρέπει να κρατά νυστέρι, κάμερα και καλούμπα ενώ εκείνοι με τοπική αναισθησία θα κρατάνε την αναπνοή τους για να περάσει το μαραφέτι του από μέσα τους.

Βγαίνω από εκεί μέσα αποφασισμένος για μια δεύτερη γνώμη. Ρωτάω σε φίλους και εξοπλίζομαι με συστάσεις. Αύριο το πρωί θα πάρω την πρώτη δεύτερη γνώμη, και αν χρειαστεί θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Στην τελική, να παν να γαμηθούν. Εγώ μια χαρά είμαι! :-)