Πώς φτιάχνονται οι περσικές γάτες (μυστική συνταγή για τους γατόφιλους)

Εδώ και τώρα SPA

Σοβαρά τώρα, όσο και αν το έψαξα δε βρήκα τίποτα.

Γνωρίζετε κανένα spa προς Καλλιθέα μεριά;

Κανονικό όμως, ε! Με καράκτες, πισίνες, μπάνια κλπ.

Όχι με Ρωσίδες που στον τρίβουν. Σπά θέλουμε, όχι σπασίμπα.

Μάγκα, είμαστε κράτος, έτσι;

Με ανταλλαγή πυρών «υποδέχτηκαν» οι κάτοικοι του Μυλοποτάμου τις αστυνομικές δυνάμεις που έσπευσαν χθες στην περιοχή σε αναζήτηση και εκρίζωση φυτειών κάνναβης.

Η συνέχεια στο LawNet.

Email

Γειά σου.

Σήμερα διάβαζα κάποια παλιά μου posts (δεκαπενταύγουστος είναι, χαλάρωσα, οκ?) γιατί θέλω να δω τι ιδέα θα αποκομίσει για μένα κάποιο άτομο που μπορεί να αρχίσει να με διαβάζει σήμερα. Ανάμεσα στα παλιά μου ποστς βρήκα κάποια σχόλιά σου.

Μπήκα στο blog σου και είδα 95 σχόλια ανθρώπων που σε θέλουν πίσω.

Και ήθελα να σου πω πως μ' άρεσες. Όχι, όχι, αλήθεια, γούσταρα. Εσύ έλεγες για τα κουλά που σου συνέβαιναν, εγώ όμως έφτιαχνα μια εικόνα για σένα που συμπλήρωνα σιγά-σιγά. Σαν ένας απελπισμένος ακοινώνητος stalker.

Και όσο θά'θελα να σε είχα γνωρίσει, άλλο τόσο χαίρομαι που κάποια πράγματα, κάποιες ηλιθιωδώς παιδιάστικες επιθυμίες μένουν ανεκπλήρωτες. Και έτσι για πάντα κάποια θέματα μένουν με ένα ερωτηματικό στο μυαλό μας και μας κρατάνε ζωντανούς.

Αντί να σου τα στείλω όλα αυτά με email λοιπόν, στα γράφω εδώ που ξέρω πως δε θα τα διαβάσεις ποτέ.

Τι θα ήμασταν χωρίς το θάνατο;

Αφού έγραψα ένα μακροσκελές ποστ για το πόσο άσχημη θα ήταν η ζωή μας (και πόσο άσχημη θα κάναμε τη ζωή των γύρω μας) αν δεν πεθαίναμε παρά μόνο από ατύχημα, αποφάσισα να μη το δημοσιεύσω.

Αντί αυτού, θα σας πω ότι σήμερα ήταν η πιο βαρετή έξοδός μου για όλο το καλοκαίρι. Γνώρισα κάτι Λιβανέζους και μετά κάτι πιτσιρίκια. Τα πιτσιρίκια στο άνθος της νιότης τους ήταν μέσα στη μούχλα και στη βαριεμάρα. Οι Λιβανέζοι πάλι ήταν όλο γέλια, πανηγύρια και χαρά.

Χμμμ...

Kim, do me a favour...

Την επόμενη φορά που θα σου μιλήσω, ανάμεσα στο ότι γεννήθηκες στη Γερμανία και στο γιατί σε λένε Kim, θυμήσου κάπου εκεί να μου αναφέρεις ότι βγήκες Miss Young 2003, ok?

Σε κάνει να φαίνεσαι... εξυπνότερη! :-X

Η γενιά του Κωστόπουλου

Δεν παίρνω περιοδικά.

Κάπου συνειδητοποίησα ότι δε θα με κάνουν τα περιοδικά πιο "κουλ". Δε θα μου μάθουν αυτά που θέλω να ξέρω. Δε θα με πιάσουν από το πουλί να με σύρουν σε μια γκόμενα και να μου πούνε "αυτή σε θέλει".

Εξαιρέσεις υπάρχουν και κρατούνται φυσικά καλά φυλαγμένες σε ένα σκοτεινό ντουλάπι κάτω από τη βιβλιοθήκη μου.

Ανάμεσά τους, το τεύχος Μαΐου 1993 του Κλικ, το οποίο φρόντισε ο Εισαγγελέας να εκτοξεύσει στο πάνθεον των αλησμόνητων εντύπων αποσύρωντάς το από την κυκλοφορία. Ήταν η πρώτη μου (έγκυρη?) πληροφόρηση για το πώς θα γαμήσω όταν έρθει η σειρά μου.

Το μόνο καλό που μου έμεινε από εκείνο το τεύχος είναι το πώς να γίνεις καλός στο γλυφομούνι. Παίρνεις λέει ένα γιαούρτι και μαθαίνεις να το τρως χωρίς κουτάλι. Για μήνες, η μάνα μου με έβρισκε πασαλειμένο με γιαούρτια. Ποτέ δεν έγινα καλός.

Όπως και νά'χει, από κάποιο σημείο και μετά (για μένα αυτό το σημείο ήταν το πεντηκοστό τεύχος του Nitro), σταμάτησα να αγοράζω και να διαβάζω περιοδικά.

- o -

Flashback: Εχτές

Ήμουν σε ένα γραφείο και περίμενα να τελειώσει μια εκτύπωση για να φύγω. Τσιμπάω ένα Nitro και το ξεφυλλίζω κοιτώντας κυρίως τις διαφημίσεις.

Και πάνω που έχω εξασκήσει τον τέλειο συγχρονισμό ώστε το περιοδικό να τελειώσει την ίδια στιγμή με την εκτύπωση, 10 σελίδες πριν το τέλος βλέπω την Αλίκη.

Η Αλίκη είναι ένας hyper-sexed κορίτσαρος που είχε την ατυχία να είναι συμμαθήτριά μου. Τη γνώρισα στην 1η Λυκείου όταν ήμασταν τα μόνα πρωτάκια που βγήκανε στο δεκαπενταμελές.

Εκείνη το κατάφερε πηγαίνοντας από τάξη σε τάξη και λέγοντάς το όνομά της σε όλα τα παιδιά φροντίζοντας να θυμούνται την αψεγάδιαστη φατσούλα της. Εγώ το κατάφερα κερνώντας έναν τοστ τον Τάσο που μετρούσε τις ψήφους μετά την ψηφοφορία. (* Note to self: Οταν ασχοληθώ με την πολιτική, να αρνηθώ τα πάντα ως κατασκευασμένα ψέματα και λάσπη των αντιπάλων. Επίσης, να φροντίσω τον Τάσο και να το κάνω να φανεί σαν ατύχημα.)

- o -

Flashback: 1997 (ένα χρόνο μετά το λύκειο)

Είμαι στη στάση του λεωφορείου, περιμένοντας το 550.

Στα πέντε μέτρα σταματάει μηχανάρα με τύπο και τύπισσα. Και οι δύο ντυμένοι στα δερμάτινα από πάνω μέχρι κάτω.

Το θυμάμαι σαν σήμερα, σαν να ήταν σε slow motion. Η κοπέλα με τα μακριά πόδια πατάει το δεξί της πόδι σταθερά στο έδαφος, γέρνει, και σαν γερανός, κάνοντας μια ορθή γωνία με τα πόδια της, ξεκαβαλάει τη μηχανή.

Τεντώνει την πλάτη της αφήνοντας τις ελάχιστες αλλά έξοχα γραμμωμένες καμπύλες της να καθηλώσουν την πρώτη αίσθηση κάθε αρσενικού που έχει στην ακτίνα της.

Αφήνει τα κόκκαλά της να κάνουν ένα ανεπαίσθητο κρακ-κρακ, το οποίο δεν το άκουσε κανείς, αλλά όλοι το φανταζόμασταν καθώς βλέπαμε τις νωχελικές κινήσεις του λαιμού της.

Τινάζει το μακρύ μπλεγμένο ξανθό μαλλί της που ξεκινάει κάπου μέσα από το κράνος και φτάνει μέχρι τον κώλο της.

Γυρνάει προς τα πίσω και σταματάει.

Εγώ, την κοιτάω τόση ώρα κάτω από ένα χοντροκομμένο Ray Ban γυαλί το οποίο είμαι σίγουρος πως είναι αρκετά σκούρο ώστε να μη βλέπει πως έχω καρφωθεί επάνω της.

Βγάζει το κράνος της, μου χαμογελάει και λέει: Γιώργο τι κάνεις;

Μετά δε θυμάμαι τίποτα.

- o -

Flashback: 2004

Είμαστε στα Village με την παρέα.

Δίπλα από τη #1 αττραξιόν των village (τα hot dogs) υπάρχει ένα stand όπου κάποιες μοντέλες προωθούν το νέο άρωμα Axe.

Σκοπός τους, να σε κάνουν να γράψεις σε ένα χαρτάκι μια ατάκα που θα έλεγες σε μια γκόμενα που μόλις γνώριζες. Η καλύτερη ατάκα κέρδιζε κάποιο δώρο.

Αρκετά πλέον λιγότερο geek από ότι στα μαθητικά μου χρόνια, πλησιάζω μια μελαχροινή μοντέλα με κοντό καρέ μαλλάκι και πολύ απαλά χαρακτηριστικά, με εμφανώς διακωμωδισμένο ύφος Δον Ζουάν για να της πω κάποια ατάκα που ήλπιζα ότι δε θα είχε ακούσει ποτέ της. (Πού πας ρε Αναγνωστόπουλε;)

Slow motion.

Καθώς πλησιάζω με αργό βήμα, προσπαθώ να την κάνω να με δει πως έρχομαι να της μιλήσω. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί τι θα πώ.

Με κοιτάει με την άκρη του ματιού της και ανοιγοκλείνει τα μάτια της αργά.

Πλησιάζω κι άλλο, σαν μια αιωνιότητα φάνηκαν αυτά τα δέκα βήματα. Έχω βρει τι θα της πω, πώς θα της το πω. Και το σημαντικότερο, έχω βρει πίσω από ποια γλάστρα θα κρυφτώ αν δεν γελάσει.

Με έχει δει, έχει γυρίσει προς το μέρος μου και περιμένει. Σαν να έχει αρχίσει να χαμογελάει. Ξέρει ότι αυτό που θα ακούσει θα της φτιάξει τη μέρα. Και ξέρω ότι το ξέρει. Και ξέρει ότι το ξέρω ότι το ξέρει. Είμαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου.

Σταματάω μπροστά της, την κοιτάω καλύτερα από κάτω ως πάνω. Καταλήγω σε αυτό πολύ ωραίο πρόσωπο με τις περιέργως στρογγυλεμένες γωνίες. Πάω να μιλήσω αλλά με προλαβαίνει: Γειά σου Γιώργο!

Μετά δε θυμάμαι τίποτα.

- o -

Flash back: 2006 (πριν δυο βδομάδες)

Πέτυχα την Αλίκη στο Akrotiri.

Φιλική όπως πάντα, προωθούσε τη βότκα Northern.

Αν και δεν είχε αλλάξει από την τελευταία φορά, δεν την πήρα χαμπάρι πριν μου ξαναπεί το όνομά της. Πήγα απλά να μιλήσω στην μοντέλα που μου άρεσε και για μια ακόμα φορά ήταν γνωστή.

- Γειά σου Γιώργο. Η Αλίκη είμαι.
- Το ξέρω. Τι κάνεις;

- ο -

Flashback: 1995 (the story)

Ποτέ δεν είχα κανένα crush με την Αλίκη, αλλά σίγουρα θα μπορούσα να είχα αν τα crushes ήταν με αντικειμενικά κριτήρια και όχι με μια μαλακία που μας κάθεται στο μυαλό και δεν ξεκολλάει.

Ωραίο γκομενάκι, πάντα ήξερε να μας φτιάχνει στα διαλλείματα στο φροντιστήριο στη δευτέρα λυκείου, αλλά εγώ τότε ήμουν πιο geek από τον Bill Gates, και ουδέποτε επεδίωξα κάτι μαζί της. Ούτε ραβασάκια, ούτε τίποτα πιο hard core όπως ας πούμε το να την κεράσω Φουντούνια. Ούτε καν να κάτσουμε δίπλα-δίπλα. Μερικές φορές είμαι απλά περίεργος. :)

Η Αλίκη ήταν τότε ο λόγος που διάλεξα εκείνο το φροντιστήριο. Όχι ότι έκανα κάποια σοβαρή έρευνα αγοράς, απλά είχα δει δυο-τρία, και εκεί μέσα σ' ένα από αυτά έτυχε να δω μια γνώριμη φάτσα. Από το να παω αλλού, γιατί να μην πάω στο Άτομο που θα ήξερα και κάποιον;

Εκείνη ακριβώς την εποχή ήταν που αγόραζα περιοδικά. Στη δευτέρα λυκείου, ανάμεσα σε Φυσικές και Μαθηματικά, ένιωθα πως κρατούσα τον παπά απ' τ' αρχίδια γιατί ήξερα ποιά γαμούσε ο εκάστοτε semi-celeb. Ο Κωστόπουλος ήταν ο θεός μου.

Τώρα που το σκέφτομαι, είναι περίεργο το πώς η κάθε κουτσουλιά στη ζωή σου μπορεί να επηρρεάζει την κάθε σου μεγάλη κουράδα.

Ο ψιλικατζής απέναντι από το φροντιστήριο μου (και αυτό δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν) ήταν η πέτρα του σκανδάλου όταν μια μέρα μου είπε αντί για κάποιο glossy περιοδικό να πάρω κάποιο φυλλάδιο για σπουδές στο εξωτερικό. Ο γιός του ο μεγάλος σπούδαζε στην Αγγλία και ο μικρός ετοιμαζόταν να πάει.

Αφού σκέφτηκα τι περίεργος είναι ο κόσμος και αφού τελικά πήρα το φυλλάδιο, το έδειξα στα παιδιά στο φροντιστήριο, τα οποία δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου. Το πέταξα μέσα στην Polo τσάντα μου και το ξέχασα.

Μήνες μετά, όταν με είχε κουράσει το φροντιστήριο και το παράτησα, ξεφύλισσα αυτό το φυλλάδιο και ανακάλυψα όλα αυτά που ήθελα και ποτέ δεν ήξερα: Ζωή και σπουδές στην Αγγλία.

Μετά από μια καταπληκτική και πάνω από όλα ήρεμη συζήτηση με τον πατέρα μου στα γενέθλιά του, το Νοέμβριο του 2005 1995, όπου του πήρα μια σοκολατίνα τούρτα καλυμένη με φράουλες, και όπου ο πατέρας μου απείλησε να με αποκληρώσει αν πήγαινα στην Αγγλία, αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω το μεγάλο βήμα.

Και νά'μαι τώρα, 11 χρόνια μετά να θυμάμαι πώς ξεκίνησαν όλα.

Με το τοστ βγήκα στο 15μελές, συνάντησα την Αλίκη, διάλεξα φροντιστήριο, γνώρισα τον απέναντι ψιλικατζή, μου έδωσε το φυλλάδιο, πλακώθηκα με τον πατέρα μου και πήγα Αγγλία.

Γι αυτό και μόνο (και όχι επειδή η Αλίκη έχει το τέλειο φυσικό βυζί) το τεύχος Ιουλίου του Nitro κέρδισε μια θέση ανάμεσα σε άλλα θρυλικά έντυπα που σημάδεψαν τη ζωή μου. Δίπλα στο Κλικ και το Playboy με την πρώτη φωτογράφηση της Erika Eleniak.

The logistics of bouzoukia

Hey mate,

Bouzoukia is the kind of music we listen to when we're not in clubs or bars. You are xenos, you cannot understand bouzoukia, but I'll try to be your guide.

Ground rules first. The music is live. The name of the band is not important. What is important is who the singer is. A bouzoukia place will usually have a couple of known singers and half a dozen 20-something wannabes, trying to make a career in a dog-eat-dog profession. That's why we call the place skyladiko.

Bouzoukia is not the kind of place where you wear a casual shirt. Every time you go, it's got to be "the" event of the month, so you'd better opt for smart dressing. Or maybe a designer T-shirt, as long as the marka can be read from a distance. After all, we have to look important. I'll explain why.

Bouzoukia is a powerplay. Having the table nearest to the stage contributes greatly to having major fun at this place. The further away you are from the stage, the less important you are. But you won't get a proto trapezi pista just for showing up. There are four ways to get it: Knowing the Maitre d', tipping the Maitre d', looking important, or being plain lucky.

And you can't get yourself a drink at the bar, mate. I mean you can, but that's not what bouzoukia is all about.

A table like that comes with some unwritten obligation. You see the girls standing over you? They are louloudoudes (do the world a favour and don't try to pronounce this out loud) and they sell baskets or trays of flowers. No, they are not flowers for your vase at home.

They are throw flowers. You are meant to throw them to the singer, as a sign of respect.

Free? No, no, no, they are 10 or 15 euros a bunch. And you can't just throw them one by one. The point is in being large about it. You can throw a handful, or a tray, or 5 trays at the same time (yes, you can throw the trays as well).

How else would the bill climb in the few thousands of euros? Drinking alone doesn't quite cut it.

Plates? No, we don't break plates anymore. A few things have changed lately. Onassis was breaking plates; Socrates' mates were breaking amphoras; We break plaka by throwing carnations.

Dancing? Yes, there's dancing, but not before 3. Up until then, you're just warming up. Driking and getting into the kefi. That's why you see us sing to the song, waving arms like crazy and pointing abstractly towards the sky. We've been there. We've done that. We sing along the singer.

Agapo, agapo mia pitsirika, man. It's about an older guy likes a younger girl. I can't be bothered to translate the whole song to you (I left my poetic skills in the car).

Mou ipes psema, psema, psema. You lied to me. No, not you. That's what the song says. We've all been there.

Mou thymizis ti mana mou, gi afto se agapao. Let's leave that one for later, ok?

All the songs in bouzoukia are about love. Kapsourotragouda, essentially. Guy likes girl; girl cheats on boyfriend; guy dumps girlfriend; rich girl finds new magka boyfriend wearing a Gucci dress. The girl is wearing the dress, not the boy. Oh, do try to keep up, will you?

Don't worry, there will be dancing soon. You see, there's a girl over there starting to move her shoulders. Another will start to shake her ass, a third will start dancing on her chair. And in a few minutes, everyone is trying to squeeze themselves on tables full of empty bottles, glasses, peanuts and melted ice.

Sure, you can play with the girls in Bouzoukia. But you'll have to be a real gentleman about it. This is not a pub. You can't just get up, go to their table, and start chatting them up. After all, the music is so loud that it's not very conducive to introductions. You can throw flowers (try to avoid throwing the tray this time) and you can invite them to your table (although you'll probably be squeezing enough as it is).

By the way, try not to show off your way of dancing to the girls. You're not supposed to dance before the zeimbekiko. And it would actually help a lot if I could explain the lyrics to you, just so you know what you're dancing to.

Zorba? No, zeimbekiko is not like Zorba's dance. And you're not anything like Anthony Quinn, so let's leave that for now, ok?

Now, let's throw a few flowers and get into the I'm spending 50 euros per swing mood.