Ζγκατάψυξ

Σε κάποια φάση της ζωής μου τα είχα με μια κοπέλα, τη Λίζα. Ήμουν στην Αγγλία τότε. Για να πω τη μαύρη αλήθεια μου, ερωτεύμενος δεν ήμουν, αλλά ήταν όμορφη κοπέλα και καμιά φορά ο άνδρας μπερδεύει τα συναισθηματά του (και τα ξεκαθαρίζει μετά το πρώτο test-drive).

Είμαι τώρα στη φάση που μόλις έχω σταματήσει να δουλεύω για μια εταιρία, έχω αμαξάκι, είναι καλοκαίρι και όλοι οι Έλληνες φοιτητές έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους. Η Λίζα έμεινε εκεί γιατί δούλευε (έκανε πρακτική για το πτυχίο της πάνω στην Τέχνη).

Μόλις τα έχουμε φτιάξει και γίνεται μια νείλα με τους δικούς μου τους συγκατοίκους και δε θέλουν να κρατήσουμε το καπληκτικό σπιτάκι μας με το επιχείρημα ότι δε θέλουν να πληρώνουν ενοίκια για το καλοκαίρι αφού θα λείπουν (άκου τα ρεμάλια, τι περίεργοι άνθρωποι υπάρχουν, τσκ τσκ!).

Οπότε, παρόλο που με τη Λίζα είμαστε μαζί περίπου μια βδομάδα, αποφασίζουμε να συγκατοικήσουμε. Είπαμε, όμορφο κορίτσι η Λίζα, καλοκαίρι ήταν, γιατί όχι;

Η Λίζα άλλωστε φαινόταν ιδιαίτερα οικονόμα. Το πρόσεξα σε κάποια ψώνια που κάναμε μαζί που φρόντιζε να ψωνίζει από όπου έχει προσφορές. Όπου έβλεπε προσφορά -τσούπ- έτρεχε.

Λοιπόν, έχετε δει ποτέ σε κάτι αμερικάνικα έργα που για να σωθεί ο Πρόεδρος ή κάποιος πολύ πολύ λεφτάς από πυρηνική καταστροφή τρέχει και κλείνεται σε ένα υπόγειο καταφύγειο; Υπολογίστε τώρα πως θα πρέπει να μείνει εκεί για 10 χρόνια, μέχρι η ραδιενέργεια στο έδαφος να έρθει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα ούτως ώστε να έρθει ένα σωστικό συνεργείο. Βάλτε τώρα με το μυαλό σας πόσο συμπιεσμενα πρέπει να είναι όλα τα φαγητά που έχει αυτός ο άνθρωπος στην κατάψυξή του για να ζήσει 10 χρόνια.

Έτσι είναι και η κατάψυξη της Λίζας.

Πάμε στο σούπερ-μάρκετ και δεν ψωνίζει τίποτα από κατεψυγμένα. Περιμένει σαν το λιοντάρι που τριγυρνάει το θήραμά. Και μετά μια μέρα που έχει προσφορά "στα δύο το τρίτο δώρο" πάει μόνη της και αγοράζει δώδεκα.

Μια φορά πήγα να της πω "Μωράκι μου, γιατί δεν κοιτάς τι χρειαζόμαστε πριν ψωνίσεις;" και μόνο που δε μου πέταξε το παγωμένο κοτόπουλο στο κεφάλι.

Η κατάψυξή μας ήταν τόσο γεμάτη που πρώτα θα κατοικήσουμε στον Άρη και μετά θα μας τελείωναν οι τηγανιτές πατάτες.

Φυσικά, για καταφέρει να χωρέσει τόσο φαγητό στην κατάψυξη, η Λίζα χρησιμοποιούσε μια διπλή στρατηγική:

1. Εφαρμογή μυϊκής δύναμης. Το κόλπο αυτό πετυχαίνει συνήθως πάνω σε φαγητά που είναι πιο μαλακά από τα άλλα. Μια φορά έβαλα ένα μισόκιλο παγωτό Haagen Dazs στην κατάψυξη και όταν το ξαναβρήκα το κυπελάκι (στριμωγμένο ανάμεσα σε μπιφτέκια και τάπερ) είχε μέση δαχτυλίδι και είχε ξεχειλώσει προς τα πάνω και προς τα κάτω. Νέα συσκευασία, για πιο εύκολο κράτημα.

Και καλά εγώ, το συνήθισα. Η Ξένια όμως, η φίλη της Λίζας, τι να πει όταν η Λίζα της προσέφερε Cornetto; Η Ξένια έπαθε σοκ. Το παγωτό ήταν λες και το είχαν ποδοπατήσει άλογα.

2. Το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής της Λίζας ήταν το ότι πετούσε τα χάρτινα κουτιά που είχαν το φαγητό, γιατί έπιαναν χώρο. Ναι, ναι, αυτά τα κουτιά που έχουν τις οδηγίες μαγειρέματος. Στην Αγγλία τα φαγητά έχουν καταπληκτικές οδηγίες. Αφού ακόμα κι εγώ γούσταρα να μαγειρεύω γιατί ήταν πανεύκολο.

Σου λέει τώρα η γαλοπούλα: Σε φούρνο ισχύος 800W, προθερμάνετε για 6 λεπτά, ψήστε για 27 λεπτά, γυρνόντας το φιλέτο στα 13,5 λεπτά. Κι εγώ έκανα ακριβώς αυτό. Έβαζα τα χρονομετράκια που είχε πάνω η κουζίνα και ήμουν κύριος.

Πήγαινα στο σαλόνι και είχα το μάτι μου στο ρολόι για να μην κάψω το φαγητό. Μόλις τα 13 λεπτά γινόντουσαν 14 και ακόμα δεν είχε χτυπήσει το reminder της κουζίνας τσαντιζόμουν τρελλά. Και έμπαινα στην κουζίνα και έβλεπα τη Λίζα να το έχει βάλει στα 45 λεπτά γιατί έχει αφήσει να κολλήσει κάποια παπαριά που είχε φτιάξει στη χειροτεχνία.

Επακολουθούσε μια συζήτηση για τη σωστή χρήση του χρονόμετρου της κουζίνας, τηνοποία πάντα έχανα γιατί μόλις έριχνα όλα τα σωστά επιχειρήματα, είχα την αντιμετώπιση του "δικιά μου είναι η κουζίνα, ότι θέλω κάνω".

Με τις πολλές συζητήσεις για το θέμα της κατάψυξης, έπεισα τη Λίζα να μην πετάει τα χαρτονένια κουτιά. Αντ' αυτού, έκοβε σύριζα τις οδηγίες μαγειρέματος με ψαλίδι και τις έβαζε κάπου κοντά στο σχετικό φαγητό.

Τώρα βέβαια, μέχρι να φέρουμε το κατεψυγμένο φαγητό από το σούπερμάρκετ, αυτό έχει ανεβάσει λίγο τη θερμοκρασία του. Και το χαρτονένιο κουτί έχει παπαριάσει. Και μόλις το κόψεις και το βάλεις στην κατάψυξη και μετά στοιβάξεις από πάνω του άλλες 70 μπριζόλες, 60 σακούλες με τηγανιτές πατάτες και 30 κιλά μπιζέλια, τα οποία τα κουνάς δεξιά-αριστερά για να χωρέσουν, λογικό είναι πως το χαρτί αυτό αφενός θα σκιστεί και αφετέρου θα χαθεί κάπου στη μαύρη τρύπα που εμείς αποκαλούμε κατάψυξη.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν ήθελα να μαγειρέψω κάτι, οι οδηγίες απλά δεν υπήρχαν. Και μετά από 3 βδομάδες έβρισκα ένα χαρτί το οποίο είτε δεν είχα την παραμικρή ιδέα σε ποιό φαγητό αναφερόταν, είτε ήταν τόσο σκισμένο που φαινόταν μόνο το "Πριν το σερβίρισμα, αφήστε το για δύο λεπτά να κρυώσει".

Πραγματικά, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη αν έβρισκα ένα χαρτάκι που θα μου έλεγε "Υπάρχει μια βόμβα στο σπίτι σου, ψάξε βρες την".

Μια μέρα λοιπόν ακούω το χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνει ο φούρνος όταν τον ανοιγοκλείνεις και βλέπω τη Λίζα να έρχεται στο καθιστικό να δούμε τηλεόραση. Την κοιτάω:

- Τι φτιάν'ς;
- Τίποτα μωρέ, έβαλα μια πίτσα στο φούρνο για να φάμε.

Πετάγομαι από τον καναπέ να πάω να προλάβω την καταστροφή.

- ΓΙΩΡΓΟ! Μη γίνεσαι περίεργος! Δεν είμαι χαζή! Μπορώ να ψήσω μια κατεψυγμένη πίτσα, εντάξει;
- Βρε μωράκι μου, δεν είναι αυτό. Πάω να κόψω μανιτάρια να βάλω εξτρά πάνω στην πίτσα, γιατί αυτοί οι τύποι δε βάζουν ούτε ένα μανιταράκι.

Φυσικά έλεγα ψέματα, αλλά ήταν για καλό σκοπό. Το να αφήσω τη Λίζα να αντιμετωπίσει μια πίτσα ολομόναχη ήταν κάτι το τρομαχτικό. Και χωρίς το χαρτάκι με τις οδηγίες; Γάμησέ τα.

Βγάζω την πίτσα από το φούρνο. Κόβω μανιτάρια και τα προσθέτω στην πίτσα, και την ξαναβάζω στο φούρνο.

Και επειδή μ' αρέσει να γίνομαι περίεργος, έβγαλα και το σελοφανένιο περιτύλιγμα της πίτσας. Έτσι, καλού-κακού.