Κάποιες φορές, όταν τα πράγματα δεν είναι υπερ σου και τρως πόρτα, πρέπει να καταλάβεις πως έδρασες ως καταλύτης για μια άλλη κατάσταση για την οποία είναι πολύ πιθανό να μη γνωρίζεις απολύτως τίποτα.
Και, έχοντας βρεθεί πολλές φορές από την άλλη μεριά, εκείνου που επωφελήθηκε από το έργο του καταλύτη (χωρίς καν να τον γνωρίζει), ευτυχώς είδα πως το να είσαι καταλύτης για κάτι καλό καμιά φορά δεν είναι και τόσο κακό.
Οπότε, δική μου εκτίμηση είναι να αποσυρθείς με το κεφάλι ψηλά και να ευχηθείς ολόψυχα καλή τύχη. Δε μπορείς να τις έχεις όλες. Ούτε καν τις μισές.
31.8.05
Εκατό (ναι, 100) πράγματα για μένα
...
- Δεν έχω ιδέα από ελληνική Γεωγραφία. Άμα δεν είσαι από Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Κρήτη, λυπάμαι αλλά δεν ξέρω πού πέφτεις.
- Μ' αρέσουν τα άσπρα δόντια σε μια γυναίκα. Ακόμα περισσότερο όμως μ' αρέσει ένα στραβό δοντάκι μέσα σ' όλα, για νάζι.
- Κάποτε ξέχασα να ταΐσω μια γάτα για 3 μέρες. Η γάτα, περιέργως, έζησε.
- Δε μ' αρέσει το χαβιάρι, τα στρείδια, τα μύδια, το φουά γκρα, τα σαλιγκάρια και άλλα ακριβά φαγητά.
- Είμαι κατά το ήμισυ Πόντιος. Από τη μεριά της μαμάς μου.
- Ναι, κάποτε είχα μαλλιά. Πολλά.
- Αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο είναι η Βαρκελώνη. Και, ναι, έχω πάει σε πολλές άλλες.
- Δε μ' αρέσει σχεδόν κανένα ισπανικό φαγητό. Ούτε η σανγκρία.
- Ναι, ξέρω να μαγειρεύω. Ενίοτε καλά.
- Κάποτε μ' άρεσε να δίνω συμβουλές. Όχι πλέον.
- Έχω κάνει σεξ δύο φορές σε μια μέρα. Με διαφορετικά άτομα. Δε το θεωρώ κατόρθωμα.
- High score: 7 φορές σε μια μέρα. Πλέον άμα δεν είμαι ερωτευμένος ή έστω ενθουσιασμένος δεν κάνω πάνω από 2.
- Μιλάω σε όλο τον κόσμο. Συνέχεια. Δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν με θεωρούν τρελλό.
- Μ' αρέσει ο Νίκος Δήμου.
- Στο δρόμο μου υπάρχουν κάτι δέντρα που μυρίζουν περίεργα. Μια πρώην γκόμενά μου τα έλεγε χυσόδεντρα και πιστεύω πως έχει δίκιο.
- Δεν πιστεύω σε καμία θρησκεία, θεότητα ή ανώτερο άυλο ον.
- Επίσης δεν πιστεύω στη μετενσάρκωση, την αναγέννηση, την αθανασία της ψυχής.
- Μ' αρέσει η διεθνής κουζίνα, ειδικά τα λατινοαμερικάνικα πιάτα, τα εξευρωπαϊσμένα κινέζικα και το ελβετικό κυνήγι.
- Δε με ενδιαφέρουν τα αθλητικά. Εξαιρείται ένα άθλημα σε πάγο όπου κάποιος σέρνει ένα βαρύ αντικείμενο με χερούλι και προσπαθεί να το φέρε όσο πιο κοντά στο στόχο γίνεται, ενώ κάποιοι άλλοι σφουγγαρίζουν μπροστά του. Δεν ξέρω πως λέγεται. Α, και το jet ski.
- Με ενδιαφέρει η Ιστορία αλλά ποτέ δεν ήμουν καλός σ' αυτήν.
- Είμαι της άποψης πως όλα πρέπει να τα δοκιμάσουμε έστω και μια φορά.
- Παρόλα αυτά, δεν καπνίζω. Δεν έχω δοκιμάσει και δε θέλω. Δε μου προσφέρει τίποτα και μου βρωμάει.
- Δεν κάνω ναρκωτικά. Έχω δοκιμάσει. Αλλά μπορώ να ανέβω καλύτερα από μόνος μου.
- Δε μπορώ να αγγίξω τη μύτη μου με τη γλώσσα μου.
- Τρελλαίνομαι να χορεύω freestyle.
- Δεν τρελλαίνομαι να κάθομαι στη θάλασσα με τις ώρες. Η παραλία τώρα τελευταία έχει αρχίσει να με κερδίζει.
- Μ' αρέσουν τα εστιατόρια που έχουν μοναδικά φαγητά. Δε μ' αρέσει το ότι ένα πιάτο μανιτάρια μπορεί να κάνει 8 ευρώ.
- Τα μανιτάρια είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Κάποτε έφαγα ένα κιλό.
- Για χρόνια το αγαπημένο μου ποτό ήταν Southern Comfort + Sprite. Τώρα εξερευνώ άλλα. Προς το παρόν κλίνω προς το Ballantines + Coke.
- Όταν ήμουν μικρός τρελλαινόμουν για Twix.
- Δε μ' αρέσει να κουβαλάω ψιλά.
- Μ' αρέσει να βγάζω πολύ κερί στη μπατονέτα μου. Πλέον σπάνια συμβαίνει.
- Μ' αρέσει το Counter-Strike παρόλο που δεν είμαι καλός σ' αυτό και δεν το παίζω σχεδόν ποτέ.
- Δε βλέπω τηλεόραση. Ποτέ.
- Το βίντεο και το DVD δεν είναι τηλεόραση.
- Δε γουστάρω τις αμερικάνικες ταινίες πριν το 1992. Εξαιρούνται ελάχιστες.
- Μέχρι πρόσφατα δεν είχα δει τον ET. Ακόμα δεν έχω δει το Μάγο του Οζ.
- Επίσης, έχω τρομερές ελλείψεις όσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο.
- Δε μ' αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο, αλλά ιδιαίτερα στο κινητό.
- Αγαπάω τους γονείς μου, κι ας μην τους το λέω. Και είμαι περήφανος γι αυτούς.
- Κάποτε είχα παπούτσια Air Jordan τα οποία τα είχα χρυσοπληρώσει.
- Σχεδόν έχω σταματήσει να πίνω Coca Cola. Προτιμώ τη σόδα.
- Ένας άγνωστος στο supermarket (είπαμε, μιλάω σε όλους) μου είπε πως η καλύτερη σόδα είναι η Σουρωτή και μου εξήγησε γιατί. Από τότε, όποτε έχω επιλογή παίρνω Σουρωτή. Έξω παίρνω Perrier (και μου φέρνουν Ιόλη Fizzy).
- Μίλησα στην Βίκυ Κουλιανού στο δρόμο και τη σύστησα στην κοπέλα με την οποία είχα βγει, σαν να την ήξερα. Έμεινε άφωνη (και η μία και η άλλη).
- Κάποτε γελούσα με τα έργα Τρελλές Σφαίρες και Μεγάλη Των Μπάτσων Σχολή. Όχι πλέον. Γαμώτο.
- Δεν πίστευα πως θα έβαζα καμία ταινία πάνω από το Usual Suspects, μέχρι που είδα το Butterfly Effect (1ο) και το Saw (2ο).
- Δεν μ' αρέσει η ποίηση. Ίσως επειδή δεν την καταλαβαίνω.
- Στην πρώτη μου μεγάλη σχέση αγόρασα εσώρουχα αξίας 43.000 δραχμών όταν ήμουν μπατιράκι. Με χώρισε λίγο μετά.
- Τη μέρα που με πρωτοφίλησε (εκείνη), εγώ τα έριχνα στην αδερφή της γιατί πίστευα πως εκείνη ήταν out of my league.
- Φοβάμαι τον ηλεκτρισμό και το αίμα (των άλλων).
- Φοβόμουν τα ύψη μέχρι που έκανα bungee jumping. Από τότε σταμάτησα να φοβάμαι τα ύψη και τώρα φοβάμαι το bungee jumping.
- Δεν με τρελλαίνουν κάθόλου τα παιχνίδια στα λούνα πάρκ που σε γυρνάνε γύρω-γύρω. Ζαλίζομαι πανεύκολα.
- Μια φορά με είδε ψυχολόγος για κάποια εξέταση ρουτίνας. Σε πέντε λεπτά μου είπα πράγματα που δε φανταζόμουν ποτέ.
- Δεν ενδιαφέρομαι να προσπαθήσω να πείσω κανένα και για τίποτα. Θες να είσαι ναζί, ρατσιστής και Deutschland uber alles; Με γειά σου με χαρά σου. Η ελευθερία σου όμως τελειώνει εκεί που αρχίζει η δικιά μου και άμα υπερβείς το όριο, τη γάμησες.
- Οι αγάπες μου σε νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο ήταν (κατά σειρά): Αλεξάνδρα αγνώστων λοιπών στοιχείων, Ολυμπία επίσης αγνώστων λοιπών στοιχείων, Ελισάβετ Δημητρίου, Ντίνα Χριστοπούλου, Μαρία Πατσιάκου, Βίκη Βίδρα. Απ' όλες, μόνο με την τελευταία έγινε κάτι, κι αυτό διήρκησε λιγότερο από το δελτίο καιρού στον Village FM.
- Δεν μ' αρέσουν οι μπανάνες.
- Είχα παίξει στο Ρουκ Ζουκ και γέλασα πολύ.
- Όταν είμαι άρρωστος (είτε γρίπη, είτε κρύωμα), τρέχουν η μύτη μου και τα μάτια μου.
- Μια φορά έκλεψα ένα καρύδι από ένα παντοπωλείο και ο μαγαζάτορας με κατσάδιασε.
- Μ' αρέσουν τα μουσεία.
- Δε μ' αρέσουν τα μεγάλα clubs. Προτιμώ τα μπαράκια που έχουν κάτι να πουν.
- Προτιμώ να είμαι ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση παρά να είμαι με κάποια με την οποία δεν είμαι ερωτευμένος. Και τα δύο έχουν συμβεί πάρα πολλές φορές.
- Μέχρι πρόσφατα δεν την έπεφτα σε γκόμενες πάνω από 1.70. Το ξεπέρασα.
- Πιστεύω πως ο καθένας φτιάχνει την τύχη του. Ελπίζω να υπάρχουν και εξαιρέσεις γιατί έχω κάνει πολλές μαλακίες.
- Δεν έβλεπα το Muppet Show. Και δεν καταλαβαίνω τι του βρίσκατε.
- Σε ηλικία 18 ετών, ο πατέρας μου μου είπε πως η μητέρα μου ήταν ο 2ος γάμος του.
- Και πως έχω δύο αδέρφια από τον πρώτο του γάμο, τα οποία όμως δε θέλουν με γνωρίσουν.
- Έβγαλα πολλά λεφτά από το Στοίχημα με την Εθνική στο Euro. Δε θυμάμαι πόσα.
- Επίσης από την Παπαρίζου στη Eurovision.
- Δεν καταλαβαίνω γιατί ο λαός που πεινάει δεν ψηφίζει αριστερά, αλλά δεν πρόκειται να κάνω απολύτως τίποτα για να τους αφυπνίσω. Έχω καταλάβει πως ο κόσμος δεν θέλει να ξέρει κάποια πράγματα.
- Στις τελευταίες εκλογές ψήφισα ΠΑΣΟΚ λόγω γνωριμίας με τη Μιλένα. Δεν το ξανακάνω αυτό το λάθος.
- Και αν αυτός ο μπούλης ο Καραμανλής συνεχίσει να κυβερνάει έτσι, εγώ θα τον ψηφίσω το 2008. Μπορεί τα όσα κάνει να μη συμφέρουν τους άλλους, αλλά συμφέρουν εμένα.
- Είμαι και θα παραμείνω παρθένος.
- Δεν πιστεύω στα ζώδια, τα κακά μάτια, το κάρμα, την τύχη.
- Πιστεύω στη δύναμη και τη θέληση του ανθρώπου.
- Έχω ένα μεγάλο μυστικό (και πολλά μικρότερα).
- Είμαι ορθολογιστής σε σημείο που σπάω νεύρα.
- Μ' αρέσουν τα σκυλιά, αλλά δε θα χαιδέψω ποτέ ένα αδέσποτο.
- Φέτος ντύθηκα αποκριάτικα με άφρο περούκα, ρούχα νταβατζή και πούρα. Πήρα ένα άγριο ύφος και πήγα σε ένα μπαράκι. Όλοι με κοιτούσαν, αλλά μόνο όταν εγώ κοιτούσα άλλού. Κανείς δεν τόλμησε να μου μιλήσει.
- Δε μ' αρέσει η μπύρα ιδιαίτερα.
- Δεν πίνω ούζο, ρακή, τσίπουρο και άλλα παρόμοια.
- Έχω κάνει τηλεπωλήσεις. Ενοχλούσα τον κόσμο για να τους πω πως "κερδίσατε ένα κινητό, αρκεί να κάνετε συμβόλαιο για 12 μήνες".
- Η πρώτη μου δουλειά ήταν πλασιέ στα μπουρδέλα της Φυλής. Κάποια στιγμή θα σας πω και γι αυτό.
- Έχω χαθεί σε εκδρομή στην Πάρνηθα και με ψάχνανε οι Ειδικές Δυνάμεις. Δε με βρήκανε.
- Μ' αρέσουν τα μικρά στήθη.
- Έχω δει όλα τα επισόδεια των Friends, Sex And The City, CSI. Όλοι μου λένε πως είμαι ο Chandler Bing.
- Λατρεύω τους ήρωες της Warner Bros. Αν και διαδίδω πως μ' αρέσει ο Taz, ο αγαπημένος μου είναι ο Daffy Duck.
- Σχεδόν ποτέ δε θυμάμαι ποιός μου έκανε δώρο τι.
- Τρελλαίνομαι για καλή παρέα και επιτραπέζια παιχνίδια.
- Μια φορά στην Παντομίμα βρήκα την ταινία "Εγια μόλα, έγια λέσα και τα μπαλάκια μέσα". Μου πήρε 45 λεπτά. Η ταινία "Ο τζαναμπέτης" μου πήρε 5.
- Με τα λεφτά από την πρώτη μου δουλειά, άφησα φιλοδώρημα σε μια σερβιτόρα 5.000 δραχμές. Δεν ήξερα ούτε το όνομά της.
- Ξέρω τον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας απ έξω (Έστιν ουν τραγωδία...). Το Ω ξειν επίσης. Αλλά δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ θεατρικό στην Επίδαυρο.
- Το πρώτο πράγμα που προσέχω σε μια γυναίκα είναι ο λαιμός της. Το δεύτερο οι γωνίες της. Και το τρίτο τα λακάκια της.
- Πάσχα και Χριστούγεννα δε με τρελλαίνουν ιδιαίτερα. Δε στολίζω ποτέ έλατο.
- Δεν αντέχω τους ανθρώπους που δεν έχουν υπομονή ή δεν έχουν όνειρα/στόχους.
- Έχω πατήσει γάτα με το αμάξι.
- Κάποτε μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση. Τώρα αγωνίζομαι να βρω κάτι/κάποιον που να είναι λίγο διαφορετικό(ς).
- Μου τη σπάει τρομερά να με ρωτάνε πώς θα βρούνε το τάδε mp3, πώς θα κόψουν ένα CD, πώς θα εγκαταστήσουν έναν εκτυπωτή, πώς θα περάσουν δίκτυο κ.ο.κ.
- Αν δεν είμαι ευχαριστημένος με κάτι που αγόρασα, ποιος με είδε και δε φοβήθηκε.
- Ένα από τα 100 είναι ψέμα. Όχι αυτό που φαντάζεστε.
30.8.05
Σήμερα πάμε για Latin στο Bocca
Είχα καιρό να πάω γιατί το καλοκαίρι το latin community ψιλοχάνεται, αλλά σήμερα θα πάω στο Bocca να κουνήσω την κορμάρα μου (κορμάρα είπα, γιατί νομίζετε χρησιμοποιήσα τον υπερθετικό βαθμό;)
Για όσους ενδιαφέρονται για λάτιν ακούσματα και λάτιν κουνήματα, το Bocca στην παραλιακή είναι ανοιχτό κάθε Τρίτη και ξεκινάει κατά τις 10.
Δε χρειάζεται να ξέρετε να χορεύετε. Εμένα δε με έχουν πετάξει έξω ποτέ. ;-)
Για όσους ενδιαφέρονται για λάτιν ακούσματα και λάτιν κουνήματα, το Bocca στην παραλιακή είναι ανοιχτό κάθε Τρίτη και ξεκινάει κατά τις 10.
Δε χρειάζεται να ξέρετε να χορεύετε. Εμένα δε με έχουν πετάξει έξω ποτέ. ;-)
Πώς είναι όταν στην χώνουν από πίσω
Διάβασα την Λίτσα και θυμήθηκα...
Αγγλία, 2001.
Η άνοιξη με βρήκε να συνεχίζω να δουλεύω στη dot-com που ήμουν ως τρομερή στελεχάρα στο marketing (hint hint, έχουμε και business blog εδώ, εντάξει;).
Όμως, εγώ καθότι αλλεργικός στη γύρη, και καθότι η γύρη στην Αγγλία είναι περισσότερη από ότι οι φραπέδες στην πλατεία Μπουρναζίου το καλοκαίρι, πέρασα μία μέρα απλά φτερνιζόμενος και ξαναφτερνιζόμενος και ματαξαναφτερνιζόμενος.
Μου λέει λοιπόν ένας τύπος από τη δουλειά πως υπάρχει ένα φάρμακο που παίζει στην Αγγλία το οποίο στο κάνουνε μια ένεση και δεν ξαναματαφτερνίζεσαι (δε θυμάμαι πώς το λένε, μη ρωτάτε).
Παίρνω το γιατρό μου, ναι μου λέει, τό'χουμε.
Πάω την άλλη μέρα πρωινός πρωινός πριν τη δουλειά να μου πατήσουνε μια ένεση.
Γύρνα, μου λέει η νοσοκόμα.
Α είναι από τις περίεργες τις ενέσεις αυτή, σκέφτομαι, και στέκομαι όπως μου δείχνει η νοσοκόμα με τα χέρια στον τοίχο.
Πώς βάζουν τον ύποπτο για διακίνηση ναρκωτικών στις ταινίες; Έτσι κι εγώ! Με τα παντελόνια κατεβασμένα όμως...
Θέλετε και συνέχεια; Δεν έχει. Πάπαλα.
Γιατί πάπαλα; Γιατί μέχρι εκεί θυμάμαι.
Μετά θυμάμαι να έχω ένα τρομερό τρομερό πονοκέφαλο, να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω το ταβάνι και να έχουν μαζευτεί 4 νοσοκόμες από πάνω μου οι οποίες μιλούσαν μία τελείως ακαταλαβίστικη γλώσσα.
Τι είχε συμβεί; Λιποθύμησα.
Με το μπήκε η βελόνα εγώ απλά έπεσα. Δε θυμάμαι απολύτως τίποτα όμως, εκεί είναι το περίεργο. Η νοσοκόμα ίσα που πρόλαβε να μου αδειάσει το μισό φάρμακο και με πολύ δυσκολία πρόλαβε να βάλει κάνα πόδι για να μην σκάσω με το κεφάλι στο πάτωμα.
Γιατί λιποθύμησα ρε παιδιά; Άγχος, μου είπανε. Ενεσοφοβία.
Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ (εκτός από το ότι έκανα μισή ώρα για να μπορέσω να περπατήσω μετά, λόγω υπότασης) είναι το ότι όταν ξύπνησα, για 2 δευτερόλεπτα δεν καταλάβαινα λέξη. Τώρα τα αγγλικα φανταστείτε ότι είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Το ότι δεν μπορούσε να καταλάβω σε τι γλώσσα μου μιλάνε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία.
Και μετά από 2 δευτερόλεπτα, λες και φόρτωσα κάποιο προγραματάκι στον επεξεργαστή και μπορούσα αυτόματα να διαβάσω Hemmingway ας πούμε (ή Dickens που ήταν και ντόπιος στο Portsmouth).
Ρε κάτι πράγματα που γίνονται...
Το καλύτερο ήταν βέβαια όταν πήρε ο γιατρός μου στη δουλειά και τους είπε πως ο George λιποθύμησε και δε θά'ρθει για δουλειά σήμερα.
Και φυσικά, την άλλη μέρα τρελλή καζούρα.
Oh well...
Αγγλία, 2001.
Η άνοιξη με βρήκε να συνεχίζω να δουλεύω στη dot-com που ήμουν ως τρομερή στελεχάρα στο marketing (hint hint, έχουμε και business blog εδώ, εντάξει;).
Όμως, εγώ καθότι αλλεργικός στη γύρη, και καθότι η γύρη στην Αγγλία είναι περισσότερη από ότι οι φραπέδες στην πλατεία Μπουρναζίου το καλοκαίρι, πέρασα μία μέρα απλά φτερνιζόμενος και ξαναφτερνιζόμενος και ματαξαναφτερνιζόμενος.
Μου λέει λοιπόν ένας τύπος από τη δουλειά πως υπάρχει ένα φάρμακο που παίζει στην Αγγλία το οποίο στο κάνουνε μια ένεση και δεν ξαναματαφτερνίζεσαι (δε θυμάμαι πώς το λένε, μη ρωτάτε).
Παίρνω το γιατρό μου, ναι μου λέει, τό'χουμε.
Πάω την άλλη μέρα πρωινός πρωινός πριν τη δουλειά να μου πατήσουνε μια ένεση.
Γύρνα, μου λέει η νοσοκόμα.
Α είναι από τις περίεργες τις ενέσεις αυτή, σκέφτομαι, και στέκομαι όπως μου δείχνει η νοσοκόμα με τα χέρια στον τοίχο.
Πώς βάζουν τον ύποπτο για διακίνηση ναρκωτικών στις ταινίες; Έτσι κι εγώ! Με τα παντελόνια κατεβασμένα όμως...
Θέλετε και συνέχεια; Δεν έχει. Πάπαλα.
Γιατί πάπαλα; Γιατί μέχρι εκεί θυμάμαι.
Μετά θυμάμαι να έχω ένα τρομερό τρομερό πονοκέφαλο, να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω το ταβάνι και να έχουν μαζευτεί 4 νοσοκόμες από πάνω μου οι οποίες μιλούσαν μία τελείως ακαταλαβίστικη γλώσσα.
Τι είχε συμβεί; Λιποθύμησα.
Με το μπήκε η βελόνα εγώ απλά έπεσα. Δε θυμάμαι απολύτως τίποτα όμως, εκεί είναι το περίεργο. Η νοσοκόμα ίσα που πρόλαβε να μου αδειάσει το μισό φάρμακο και με πολύ δυσκολία πρόλαβε να βάλει κάνα πόδι για να μην σκάσω με το κεφάλι στο πάτωμα.
Γιατί λιποθύμησα ρε παιδιά; Άγχος, μου είπανε. Ενεσοφοβία.
Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ (εκτός από το ότι έκανα μισή ώρα για να μπορέσω να περπατήσω μετά, λόγω υπότασης) είναι το ότι όταν ξύπνησα, για 2 δευτερόλεπτα δεν καταλάβαινα λέξη. Τώρα τα αγγλικα φανταστείτε ότι είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Το ότι δεν μπορούσε να καταλάβω σε τι γλώσσα μου μιλάνε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία.
Και μετά από 2 δευτερόλεπτα, λες και φόρτωσα κάποιο προγραματάκι στον επεξεργαστή και μπορούσα αυτόματα να διαβάσω Hemmingway ας πούμε (ή Dickens που ήταν και ντόπιος στο Portsmouth).
Ρε κάτι πράγματα που γίνονται...
Το καλύτερο ήταν βέβαια όταν πήρε ο γιατρός μου στη δουλειά και τους είπε πως ο George λιποθύμησε και δε θά'ρθει για δουλειά σήμερα.
Και φυσικά, την άλλη μέρα τρελλή καζούρα.
Oh well...
Δαλτονικοί όλου του κόσμου ενωθείτε;
Εγώ που είμαι αχρωματοψίας (όλα τά'χε ο χοντροκαραφλός, αυτό του έλειπε) και όποτε πρέπει να σχολιάσω στα blog σας μου λέει να γράφω τη λέξη που βλέπω για να δει πως δεν είμαι σπάμμερ δε με λυπάστε;
Αν η λέξη είναι με κόκκινα γράμματα, την κάνω λάθος.
Γιατί; Δεν ξέρω. Εμένα σωστή μου φαίνεται.
Αλλά έτσι ακριβώς είναι.
Και ερωτώ: Τι Δημοκρατία είναι αυτή, ε;
Αρκουδέηδες, ε Αρκουδέηδες!
Παρακαλώ το post να μπει στην κατηγορία: Δουλειά δεν είχε ο διάλογος ;-)
Αν η λέξη είναι με κόκκινα γράμματα, την κάνω λάθος.
Γιατί; Δεν ξέρω. Εμένα σωστή μου φαίνεται.
Αλλά έτσι ακριβώς είναι.
Και ερωτώ: Τι Δημοκρατία είναι αυτή, ε;
Αρκουδέηδες, ε Αρκουδέηδες!
Παρακαλώ το post να μπει στην κατηγορία: Δουλειά δεν είχε ο διάλογος ;-)
29.8.05
Η κότα έκανε το αυγό (αφού πρώτα η κότα έκανε την πάπια)
Ξεκινάμε με ανέκδοτο, αρχή εβδομάδος γαρ:
Έχετε παρατηρήσει λοιπόν πόσο συχνά η ζωή μιμείται τα ανέκδοτα; Πόσο συχνά η κότα το παίζει δύσκολη για να δημιουργήσει μετά ευκαιρίες στον κόκκορα;
Χμ...
Τρέχει η κότα στο κοτέτσι, τρέχει και ο κόκκορας από πίσω της για να την κουτουπώσει.
Σκέφτεται η κότα:
Τι να κάνω τώρα; Αν τρέξω κι άλλο, θα βαρεθεί ο κόκκορας και θα χάσω το πήδημα. Αν σταματήσω για να με πιάσει, θα με πούνε οι άλλες πουτάνα.
...
Το βρήκα! Θα σκοντάψω!
Έχετε παρατηρήσει λοιπόν πόσο συχνά η ζωή μιμείται τα ανέκδοτα; Πόσο συχνά η κότα το παίζει δύσκολη για να δημιουργήσει μετά ευκαιρίες στον κόκκορα;
Χμ...
Oh My Ark!
Τα πρωτοπέτυχα στην Ερμού, σε ένα γωνιακό μαγαζί με διάφορα μπιχλιμπίδια. Δεν είχαν το συνδυασμό χρώματος-μεγέθους-σχεδίου που ήθελα και έτσι αποφάσισα να ψάξω για τους δημιουργούς στο Google.
Δεν περίμενα όμως πως θα ήταν Έλληνες.
Μιλάμε για μπλουζάκια με έξυπνα συνθήματα και γαμάτα ζωάκια σε απαλό και ανθεκτικό ύφασμα. Και δεκαπέντε ευρώ μόνο (εντάξει, εκπτώσεις, δε λέω).
Μπήκα στο website, χάζεψα όλα τα σχέδια, όλα τα σλόγκαν, όλα τα ζώα. Έστειλα email και με πήρε τηλέφωνο ο εμπνευστης τους, ο Αχιλλέας, ο οποίος μου έφτιαξε το μπλουζάι που ήθελα και πήγα από το κατάστημα και το πήρα. Δεν τον γνώρισα, αλλά φάνηκε γαμώ τα παιδιά.
Σε κάνα μήνα βγαίνουν και τα νέα σχέδια. Ότι προλάβετε τώρα...
Το αγαπημένο μου σχέδιο;
Δεν περίμενα όμως πως θα ήταν Έλληνες.
Μιλάμε για μπλουζάκια με έξυπνα συνθήματα και γαμάτα ζωάκια σε απαλό και ανθεκτικό ύφασμα. Και δεκαπέντε ευρώ μόνο (εντάξει, εκπτώσεις, δε λέω).
Μπήκα στο website, χάζεψα όλα τα σχέδια, όλα τα σλόγκαν, όλα τα ζώα. Έστειλα email και με πήρε τηλέφωνο ο εμπνευστης τους, ο Αχιλλέας, ο οποίος μου έφτιαξε το μπλουζάι που ήθελα και πήγα από το κατάστημα και το πήρα. Δεν τον γνώρισα, αλλά φάνηκε γαμώ τα παιδιά.
Σε κάνα μήνα βγαίνουν και τα νέα σχέδια. Ότι προλάβετε τώρα...
Το αγαπημένο μου σχέδιο;
"Η μαλακία πάει σύννεφο"
28.8.05
Απαγορευμένος καρπός
Αρχίζω να καταλαβαίνω τους πρωτόπλαστους.
Όταν κάτι είναι απαγορευμένο, τότε το θες περισσότερο. Σαν κακομαθημένο πιτσιρίκι που θέλει να κάνει τη σκανταλιά του, θες αυτό που δεν πρέπει να θες.
Την μικρούλα που έχει πετάξει έξω το πόδι και σε κοιτάει με λάγνο βλέμμα, ακόμα κι αν έχει κάνει μια φορά σεξ στη ζωή της. Κι ας ξέρεις πως το κάνει μόνο και μόνο για να δει τι ψάρια πιάνει με τους μεγαλύτερους.
Τη μακρινή θεία σου, που ο μόνος λόγος που είναι θεία σου είναι επειδή ο θείος αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί μια πιτσιρίκα, που του παίρνει τα μυαλά, γιατί με τη θεία Μαρίκα δεν πήγαινε άλλο.
Τη μικροκαμωμένη κοπελίτσα στα Goodys που σε κοιτάει με τα γκριζογάλανα ματάκια της και σε ρωτάει "το θέλετε με μαγιονέζα ή με σως μουστάρδας" και γελάει με το αστείο που θα της πεις κάτω από την αυστηρή εποπτεία του προϊσταμένου της, που θέλει να τη φάει και δε μπορεί.
Τη γκόμενα του φίλου σου όταν οι άλλοι έχουν πάει για ύπνο στο σπίτι που μένετε όλοι μαζί και εκείνη θέλει να της ξαναπεις την ιστορία για εκείνη τη φορά που χαθήκατε στην Πάρνηθα.
Την άγνωστη που κάθεται απέναντί σου στο τραπέζι της δεξίωσης μαζί με τον αρραβωνιαστικό της και κοιτάζεστε όταν εκείνος συζητάει για αθλητικά με τον διπλανό του.
Τελικά, είμαι πολύ παλιάνθρωπος ώρες-ώρες.
Όταν κάτι είναι απαγορευμένο, τότε το θες περισσότερο. Σαν κακομαθημένο πιτσιρίκι που θέλει να κάνει τη σκανταλιά του, θες αυτό που δεν πρέπει να θες.
Την μικρούλα που έχει πετάξει έξω το πόδι και σε κοιτάει με λάγνο βλέμμα, ακόμα κι αν έχει κάνει μια φορά σεξ στη ζωή της. Κι ας ξέρεις πως το κάνει μόνο και μόνο για να δει τι ψάρια πιάνει με τους μεγαλύτερους.
Τη μακρινή θεία σου, που ο μόνος λόγος που είναι θεία σου είναι επειδή ο θείος αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί μια πιτσιρίκα, που του παίρνει τα μυαλά, γιατί με τη θεία Μαρίκα δεν πήγαινε άλλο.
Τη μικροκαμωμένη κοπελίτσα στα Goodys που σε κοιτάει με τα γκριζογάλανα ματάκια της και σε ρωτάει "το θέλετε με μαγιονέζα ή με σως μουστάρδας" και γελάει με το αστείο που θα της πεις κάτω από την αυστηρή εποπτεία του προϊσταμένου της, που θέλει να τη φάει και δε μπορεί.
Τη γκόμενα του φίλου σου όταν οι άλλοι έχουν πάει για ύπνο στο σπίτι που μένετε όλοι μαζί και εκείνη θέλει να της ξαναπεις την ιστορία για εκείνη τη φορά που χαθήκατε στην Πάρνηθα.
Την άγνωστη που κάθεται απέναντί σου στο τραπέζι της δεξίωσης μαζί με τον αρραβωνιαστικό της και κοιτάζεστε όταν εκείνος συζητάει για αθλητικά με τον διπλανό του.
Τελικά, είμαι πολύ παλιάνθρωπος ώρες-ώρες.
27.8.05
Το καλό με τις τρίχες στο στήθος
Κάθομαι στην παραλία με μαγιώ, περασμένα μεσάνυχτα, και απολαμβάνω ένα μικρό κυπελάκι Haagen Dazs Strawberry Cheesecake.
Μια μπουκιά αστοχεί και αντί να βρει το στόμα μου, πέφτει πάνω μου. Αλλά χάρη στην τρίχα, απλά μένει να αιωρείται 2 χιλιοστά πάνω από το δέρμα μου, χωρίς να με παγώνει, χωρίς να με λερώνει.
Πιάνω τη μπουκιά και την πετάω στην άμμο.
Και μετά σου λένε πως η Εξέλιξη των Ειδών δεν είναι σημαντική. Πφφφ...
Μια μπουκιά αστοχεί και αντί να βρει το στόμα μου, πέφτει πάνω μου. Αλλά χάρη στην τρίχα, απλά μένει να αιωρείται 2 χιλιοστά πάνω από το δέρμα μου, χωρίς να με παγώνει, χωρίς να με λερώνει.
Πιάνω τη μπουκιά και την πετάω στην άμμο.
Και μετά σου λένε πως η Εξέλιξη των Ειδών δεν είναι σημαντική. Πφφφ...
26.8.05
Εσείς το πνίγετε το κουνέλι;
Η έκφραση "το πνίγει το κουνέλι" βγήκε από την πρακτική των γιαγιάδων μας για τη διάγνωση της εγκυμοσύνη τους. Μαζεύανε τα ούρα τους και τα βάζανε σε μία σύριγγα. Μετά κάνανε την ένεση σε ένα υγιές κουνέλι. Αν το κουνέλι πέθαινε, η δότρια ήταν έγκυος. Αν όχι, try try again!
Η εξήγηση λογικότατη. Τα ούρα περιέχουν κάποια ουσία (την ίδια που ανιχνεύουν τα μοντέρνα τεστ εγκυμοσύνης) η οποία είναι θανάσιμη για το κουνέλι.
Μεταξύ μας όμως... Μη το πείτε πουθενά... Μην πιστεύετε τέτοιες μαλακίες
Είναι απλά ένας αστικός μύθος. Αυτό που οι Αμερικάνοι λένε Urban Legend
Όλοι ξέρετε τουλάχιστον έναν αστικό μύθο, αλλά δεν το ξέρετε πως πρόκειται περί μύθου, γιατί είναι μια ιστορία που την έχετε ακούσει και ξανακούσει από τόσους πολλούς και σας είπαν πως σε συνέβη σε ένα φίλο, ξάδερφο, γκόμενο, που την πιστεύετε.
Μέχρι και οι εφημερίδες την πατάνε. Το Βήμα έβγαλε μια ιστορία για το ότι αν σας πάρει κάποιος στο κινητό με Απόκρυψη και σας ζητήσει να πατήσετε #90 στο κινητό σας, δεν πρέπει να το κάνετε γιατί θα κάνει μετά τηλεφωνήματα και θα χρεώνει εσάς. Μύθος.
Το άλλο; Με τους διαρρήκτες που μπήκαν σε ένα σπίτι, κλέψανε ότι θέλανε και μετά από ένα μήνα στείλανε μια βιντεοκασέτα στους ενοίκους. Στη βιντεοκασέτα, οι διαρρήκτες δείχνανε στους ενοίκους πως στη διάρκεια της διάρρηξης βάλανε τις οδοντόβουρτσες των ενοίκων στους κώλους τους, και μετά τις ξαναφήσανε στη θέση τους. Μύθος.
Εκείνο με τους κροκόδειλους στους υπονόμους της Νέας Υόρκης; Ήταν κάποτε μόδα στη Νέα Υόρκη να έχουνε μικρά κροκοδειλάκια αντί για κανισάκια. Όταν όμως άρχισανε να μεγαλώνουν αυτά, οι Νεοϋορκέζοι τα βάζανε στην τουαλέτα και τραβούσανε το καζανάκι. Και το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσουν οι υπόνομοι με κροκόδειλους που τρέφονται με σκουπίδια. Μύθος.
Κεφάλι κοτόπουλου στα KFC, Άνθρωπος που έπεσε στο καζάνι της Coca-Cola, Σατανισμός πίσω από την Procter & Gamble, και άλλα πολλά. Πάρα πολλά.
Έχετε 5-6 μέρες να μάθετε πόσα από αυτά που πιστεύετε είναι στην πραγματικότητα ψέματα;
Δείτε εδώ: www.Snopes.com
Η εξήγηση λογικότατη. Τα ούρα περιέχουν κάποια ουσία (την ίδια που ανιχνεύουν τα μοντέρνα τεστ εγκυμοσύνης) η οποία είναι θανάσιμη για το κουνέλι.
Μεταξύ μας όμως... Μη το πείτε πουθενά... Μην πιστεύετε τέτοιες μαλακίες
Είναι απλά ένας αστικός μύθος. Αυτό που οι Αμερικάνοι λένε Urban Legend
Όλοι ξέρετε τουλάχιστον έναν αστικό μύθο, αλλά δεν το ξέρετε πως πρόκειται περί μύθου, γιατί είναι μια ιστορία που την έχετε ακούσει και ξανακούσει από τόσους πολλούς και σας είπαν πως σε συνέβη σε ένα φίλο, ξάδερφο, γκόμενο, που την πιστεύετε.
Μέχρι και οι εφημερίδες την πατάνε. Το Βήμα έβγαλε μια ιστορία για το ότι αν σας πάρει κάποιος στο κινητό με Απόκρυψη και σας ζητήσει να πατήσετε #90 στο κινητό σας, δεν πρέπει να το κάνετε γιατί θα κάνει μετά τηλεφωνήματα και θα χρεώνει εσάς. Μύθος.
Το άλλο; Με τους διαρρήκτες που μπήκαν σε ένα σπίτι, κλέψανε ότι θέλανε και μετά από ένα μήνα στείλανε μια βιντεοκασέτα στους ενοίκους. Στη βιντεοκασέτα, οι διαρρήκτες δείχνανε στους ενοίκους πως στη διάρκεια της διάρρηξης βάλανε τις οδοντόβουρτσες των ενοίκων στους κώλους τους, και μετά τις ξαναφήσανε στη θέση τους. Μύθος.
Εκείνο με τους κροκόδειλους στους υπονόμους της Νέας Υόρκης; Ήταν κάποτε μόδα στη Νέα Υόρκη να έχουνε μικρά κροκοδειλάκια αντί για κανισάκια. Όταν όμως άρχισανε να μεγαλώνουν αυτά, οι Νεοϋορκέζοι τα βάζανε στην τουαλέτα και τραβούσανε το καζανάκι. Και το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσουν οι υπόνομοι με κροκόδειλους που τρέφονται με σκουπίδια. Μύθος.
Κεφάλι κοτόπουλου στα KFC, Άνθρωπος που έπεσε στο καζάνι της Coca-Cola, Σατανισμός πίσω από την Procter & Gamble, και άλλα πολλά. Πάρα πολλά.
Έχετε 5-6 μέρες να μάθετε πόσα από αυτά που πιστεύετε είναι στην πραγματικότητα ψέματα;
Δείτε εδώ: www.Snopes.com
Γελοίος, με την καλή έννοια
"Το ξέρεις ότι είσαι από τους λίγους που μπορούνε να γελάσουνε στο σεξ; Οι περισσότεροι γκόμενοι δε μπορούνε να το κάνουνε αυτό. Ο χ γκόμενος θεωρεί πως η γκόμενα πρέπει να είναι εκστασιασμένη από την τεχνική του, χαμένη στην ηδονή της και το μόνο που πρέπει να δει είναι τους άψογους κοιλιακούς του. Και άμα τυχόν η γκόμενα πετάξει κάνα χαμόγελο στο κρεβάτι, θεωρούν πως γελάει μαζί του, και πως μειώνει τη βαρύτητα και το εκτόπισμα του πέους τους. Και ξαφνικά δεν είμαι ο Αχιλλέας της Τροίας αλλά ο Μήτσος της γειτονιάς και για να καταφέρω κάτι, I have to perform."
Από την άλλη, ο Woody Allen είχε πει πως το σεξ είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις χωρίς να γελάσεις.
Προσωπικά βρίσκω πολλά πράγματα αστεία και γελάει μαζί μου και η partner in crime: Το μουνί που θα μαζέψει αέρα και θα κάνει ΠΛΑΦ μέσα στην ησυχία της νύχτας, εμένα όταν από την κούραση θα με πάρει ο ύπνος κατά τη διάρκεια του στοματικού (getting it, not giving it), το να παίξει το ραδιόφωνο το great balls of fire (πάλι, while getting it), τις ρόγες που βγάζουν μάτι, το να πέσει πολύ λάδι όταν είναι να κάνεις μασάζ και μετά να μην υπάρχει τριβή ΠΟΥΘΕΝΑ.
Αλλά η ατάκα που άκουσα με έκανε να σκεφτώ.
Πόσοι είστε έτσι γελαδάρηδες; Και όσοι είστε, είστε με όλους έτσι; Ή είμαι εγώ ο περίεργος;
Μετά θυμήθηκα πως υπάρχει και αυτό που μου είχε πει η Άννα κάποτε "Είσαι γελοίος... με την καλη έννοια."
25.8.05
Δημόσιο σεξ κανείς;
Σήμερα δεν έχει ιστορία. Ούτε εξομολόγηση. Ούτε καν σχόλιο. Σήμερα έχει γκάλοπ.
Με θέμα: Αγαπημένα μέρη για δημόσιο σεξ (και ιστορία αν θέλετε).
Φυσικά δε χρειάζεται η ιστορία να είνα δική σας. Μπορεί να είναι κάποιου "γνωστού" σας ή να είναι μια ιστορία που δεν συνέβη σε εσάς προσωπικά, αλλά απλά την έχετε "ακούσει"! ;-)
Έλεγα να επιτρέψω τα ανώνυμα posts, αν και μάλλον εν έτει 2005 δεν πρέπει να κρύβεται αυτός που το κάνει, αλλά αυτός που ΔΕΝ το κάνει...
Δικό σας.
Με θέμα: Αγαπημένα μέρη για δημόσιο σεξ (και ιστορία αν θέλετε).
Φυσικά δε χρειάζεται η ιστορία να είνα δική σας. Μπορεί να είναι κάποιου "γνωστού" σας ή να είναι μια ιστορία που δεν συνέβη σε εσάς προσωπικά, αλλά απλά την έχετε "ακούσει"! ;-)
Έλεγα να επιτρέψω τα ανώνυμα posts, αν και μάλλον εν έτει 2005 δεν πρέπει να κρύβεται αυτός που το κάνει, αλλά αυτός που ΔΕΝ το κάνει...
Δικό σας.
24.8.05
Ο δεκάλογος της αυτοκομμωτικής τέχνης
- Αν θες να κουρέψεις το υπέροχο, αγέρωχο και ολόμακρο μαλλί σου, φρόντισε ο μπαρμπέρης/κουρέας/κομμωτής σου να μην είναι διακοπές.
- Αν τύχει να είναι διακοπές, τότε φρόντισε να περιμένεις υπομονετικά μέχρι να γυρίσει.
- Αν δε μπορείς να περιμένεις υπομονετικά μέχρι να γυρίσει, πήγαινε σε άλλον. Δεν έχεις άλλωστε και κάνα δύσκολο μαλλί, καράφλα.
- Αν δε θες να πας σε άλλον, μη διανοηθείς επ' ουδενί να γλυκοκοιτάξεις την κουρευτική μηχανή.
- Γρήγορα! Ξαναδιάβασε το 4, γιατί μάλλον δε το εμπέδωσες.
- Αν έπιασες στα χέρια σου την κουρετική μηχανή, φρόντισε τουλάχιστον να είναι επαγγελματική και να μην μπουκώνει εύκολα.
- Αν μπουκώνει εύκολα και σου κάνει τη ζωή ποδήλατο, τουλάχιστον κουρέψου προσεκτικά.
- Αν δυσκολεύεσαι να πάρεις ότι δε βλέπεις στον καθρέφτη, φέρε και δεύτερο καθρέφτη για να βλέπεις τι γίνεται πίσω σου.
- Αν από όποια γωνία και αν κουρετείς πάντα καταφέρνεις να βρεις ένα τσουλουφάκι που δεν το κούρεψες σωστά, ξανακουρέψου μέχρι να πιαστούν τα χέρια σου.
- Σε καμία - μα καμία - περίπτωση μην επιχειρήσεις να αυτοκουρευτείς Τετάρτη μεσημέρι που έχουν κλείσει τα κομμωτήρια για να μπορέσεις να πεταχτείς για να σου διορθώσουν το κούρεμά σου και αναγκαστείς να περιμένεις εσώκλειστος μέχρι την Πέμπτη το πρωί.
Κινέζικες πάλες
Αυτές τις μέρες έχω πήξει στην αγγελία. Πουλάω και νοικιάζω σπίτι, μαγαζί, αυτοκίνητο και τα τηλέφωνα όλη την ώρα χτυπάνε.
Σε μια φάση παίρνει ένας (προσοχή στους τόνους για να καταλάβατε τι άκουγα)
- Γειασάαααααας
- Γεια σας.... (?)
- Αγγελιααααααά ειδάαααα, μαγαζίιιιιι νοικιασειιιιιιι εγώωωωω!
- Α πάρα πολύ ωραία. Είναι ένα μαγαζί 100 τετραγωνικών μέτρων, σε κεντρική λεωφόρο στο Μενίδι με πολύ κόσμο, μπροστά σε στάση λεωφορείου. Μεγάλο πέρασμα. Εσείς για τι χρήση το θέλετε;
- Αγγελιάαααααααααα μαγαζίιιιιιιιιι...
- Ναι, ναι για το μαγαζί λέω κι εγώ. Τι θα το κάνετε; Ρούχα θα πουλάτε;
- Ρουχάααααααα πουλαώωωωω....
- Συγγνώμη και για την αδιακρισία μου κιόλας, αλλά από που είστε;
- Κίνα (ρε το μπαγάσα, αυτό το είπε σωστά)
- Το ενοίκιο είναι 610 ευρώ συν το χαρτόσημο 3.6%.
- Εκακόκααα έκααα;
- Ναι, εξακόσια δέκα ευρώ το μήνα.
- Α, τακόσα έκααααα;
- Όχι, όχι! Εξακόσια δέκα! Έξι-Ένα-Μηδέν... Συν το χαρτόσημο!
- Χατόχημοοοο;
Κάπου εκεί τα παρατάω. Αν δε μπορώ να του πω για το ενοίκιο τώρα, πώς θα πηγαίνω να το παίρνω μετά κάθε μήνα;
- Α λυπάμαι, μόλις μου ήρθε email από κάποιον που ενδιαφερόταν και το νοίκιασε.
- Νοικιασώωωωω...
- Το νοικιάσαμε!
- Νοικιασαμεεεεεεεεεεε;
- Όχι, όχι, όχι εσείς!
- Πότεεεεεεεε μπουμέεεεεεεεε;
- Όχι εσύ. Άλλος! Άλλος!
- Αυριοοοοοοό;
- ΑΛΛΟΙ! ΑΛΛΟΙ!
- Άλλη μεραααααα;
Δε βγάζουμε έτσι άκρη. Χρειαζόμουν ένα μεγάλο σχέδιο.
- Ναι, καλορίζικο. Μπαίνετε την άλλη βδομάδα. Και ποιός τη χάρη σας: Το μαγαζί είναι δίπλα στην Αστυνομία
- Ομιααααααααααά;
- Α-Σ-Τ-Υ-Ν-Ο-Μ-Ι-Α κουφάλογο!
- Άλογο;
- Ναι. Άλογο. Είναι αστυνομία με άλογα. Έφιππη. Όπως στο Καναδά.
- Α! Ατι-νομία!
Ρε μαλάκα, μας κάνει και λογοπαίγνια ο Κινέζος!
Σε μια φάση παίρνει ένας (προσοχή στους τόνους για να καταλάβατε τι άκουγα)
- Γειασάαααααας
- Γεια σας.... (?)
- Αγγελιααααααά ειδάαααα, μαγαζίιιιιι νοικιασειιιιιιι εγώωωωω!
- Α πάρα πολύ ωραία. Είναι ένα μαγαζί 100 τετραγωνικών μέτρων, σε κεντρική λεωφόρο στο Μενίδι με πολύ κόσμο, μπροστά σε στάση λεωφορείου. Μεγάλο πέρασμα. Εσείς για τι χρήση το θέλετε;
- Αγγελιάαααααααααα μαγαζίιιιιιιιιι...
- Ναι, ναι για το μαγαζί λέω κι εγώ. Τι θα το κάνετε; Ρούχα θα πουλάτε;
- Ρουχάααααααα πουλαώωωωω....
- Συγγνώμη και για την αδιακρισία μου κιόλας, αλλά από που είστε;
- Κίνα (ρε το μπαγάσα, αυτό το είπε σωστά)
- Το ενοίκιο είναι 610 ευρώ συν το χαρτόσημο 3.6%.
- Εκακόκααα έκααα;
- Ναι, εξακόσια δέκα ευρώ το μήνα.
- Α, τακόσα έκααααα;
- Όχι, όχι! Εξακόσια δέκα! Έξι-Ένα-Μηδέν... Συν το χαρτόσημο!
- Χατόχημοοοο;
Κάπου εκεί τα παρατάω. Αν δε μπορώ να του πω για το ενοίκιο τώρα, πώς θα πηγαίνω να το παίρνω μετά κάθε μήνα;
- Α λυπάμαι, μόλις μου ήρθε email από κάποιον που ενδιαφερόταν και το νοίκιασε.
- Νοικιασώωωωω...
- Το νοικιάσαμε!
- Νοικιασαμεεεεεεεεεεε;
- Όχι, όχι, όχι εσείς!
- Πότεεεεεεεε μπουμέεεεεεεεε;
- Όχι εσύ. Άλλος! Άλλος!
- Αυριοοοοοοό;
- ΑΛΛΟΙ! ΑΛΛΟΙ!
- Άλλη μεραααααα;
Δε βγάζουμε έτσι άκρη. Χρειαζόμουν ένα μεγάλο σχέδιο.
- Ναι, καλορίζικο. Μπαίνετε την άλλη βδομάδα. Και ποιός τη χάρη σας: Το μαγαζί είναι δίπλα στην Αστυνομία
- Ομιααααααααααά;
- Α-Σ-Τ-Υ-Ν-Ο-Μ-Ι-Α κουφάλογο!
- Άλογο;
- Ναι. Άλογο. Είναι αστυνομία με άλογα. Έφιππη. Όπως στο Καναδά.
- Α! Ατι-νομία!
Ρε μαλάκα, μας κάνει και λογοπαίγνια ο Κινέζος!
... Πορτοκαλάδα θέτε; Από πορτοκάλια;
23.8.05
Κούκου
Μια που πιάσαμε τα όνειρα, θυμήθηκα ένα άλλο κουφό όνειρο που είδα όταν ήμουν μικρός, πριν ένα χρόνο δηλαδή.
Είχα μείνει λέει Χημεία στην Γ' λυκείου. Ο Κτενάς με είχε κόψει και ήμουν πλέον 27 χρονών γαϊδούρι και δεν περνούσα τη Χημεία με τίποτα.
Δίνω για τελευταία φορά Χημεία και έπρεπε οπωσδήποτε να την περάσω γιατί αλλιώς δε θα μπορούσα ποτέ να τελειώσω το Λύκειο.
Έχω κάτσει λοιπόν να γράψω αλλά με παίρνει η νύχτα κι εγώ ακόμα γράφω σε μια τεράαααστια αίθουσα, όπου είμαι ολομόναχος.
Και τότε μπαίνει μέσα στην αίθουσα μια κουκουβάγια και κάθεται σε ένα κλαδί από το δέντρο που (φυσικά) είναι φυτεμένο στη μέση της αίθουσας. Είναι, δηλαδή, πάνω από το κεφάλι μου.
Αρχικά δεν την προσέχω την κουκουβάγια, αλλά μετά από λίγο αρχίζει τα κουκουβάου και τα κουυυυυυυ-κουυυυυυυ και με τσαντίζει σε σημείο που δε μπορώ να θυμηθώ ούτε το χημικό τύπο του νερού.
Κι έτσι όπως δε μου κάθονται οι απαντήσεις στη Χημεία, με τσαντίζει η κουκουβάγια και τινάζομαι στον αέρα και της δίνω μια κλωτσιά, σαν κάτι καρατέκα παιχνίδια του στυλ Street Fighter και Mortal Kombat. Πολύ ξεγυρισμένη κλωτσιά όμως. Στροφή στον αέρα και βρήκα την κουκουβάγια ακριβώς στο κέντρο και την έστειλα στο διάολο.
Το θέμα είναι όμως πως από αυτό το όνειρο ξύπνησα βραδιάτικα με το που κλώτσησα την κουκουβάγια και δεν κατάλαβα γιατί. Στο καπάκι όμως ξανακοιμήθηκα, ζήτημα να ήμουν ξύπνιος για 3 δευτερόλεπτα.
Το όνειρο το είχα ξεχάσει τελείως όταν ξαναξύπνησα το πρωί και πήγα για κατούρημα. Δε μπορούσα να πατήσω το δεξί μου πόδι από τον πόνο.
Γυρνάω στην κρεβατοκάμαρα και βρίσκω κάτι κόκκινα σημαδάκια στον τοίχο.
Και τότε μου έρχεται σαν φλασιά το όνειρο και συνειδητοποιώ πως μέσα στον ύπνο μου είχα πάρει φόρα στο κρεβάτι και κλώτσησα τον τοίχο με όλη μου τη δύναμη.
Είχα μείνει λέει Χημεία στην Γ' λυκείου. Ο Κτενάς με είχε κόψει και ήμουν πλέον 27 χρονών γαϊδούρι και δεν περνούσα τη Χημεία με τίποτα.
Δίνω για τελευταία φορά Χημεία και έπρεπε οπωσδήποτε να την περάσω γιατί αλλιώς δε θα μπορούσα ποτέ να τελειώσω το Λύκειο.
Έχω κάτσει λοιπόν να γράψω αλλά με παίρνει η νύχτα κι εγώ ακόμα γράφω σε μια τεράαααστια αίθουσα, όπου είμαι ολομόναχος.
Και τότε μπαίνει μέσα στην αίθουσα μια κουκουβάγια και κάθεται σε ένα κλαδί από το δέντρο που (φυσικά) είναι φυτεμένο στη μέση της αίθουσας. Είναι, δηλαδή, πάνω από το κεφάλι μου.
Αρχικά δεν την προσέχω την κουκουβάγια, αλλά μετά από λίγο αρχίζει τα κουκουβάου και τα κουυυυυυυ-κουυυυυυυ και με τσαντίζει σε σημείο που δε μπορώ να θυμηθώ ούτε το χημικό τύπο του νερού.
Κι έτσι όπως δε μου κάθονται οι απαντήσεις στη Χημεία, με τσαντίζει η κουκουβάγια και τινάζομαι στον αέρα και της δίνω μια κλωτσιά, σαν κάτι καρατέκα παιχνίδια του στυλ Street Fighter και Mortal Kombat. Πολύ ξεγυρισμένη κλωτσιά όμως. Στροφή στον αέρα και βρήκα την κουκουβάγια ακριβώς στο κέντρο και την έστειλα στο διάολο.
Το θέμα είναι όμως πως από αυτό το όνειρο ξύπνησα βραδιάτικα με το που κλώτσησα την κουκουβάγια και δεν κατάλαβα γιατί. Στο καπάκι όμως ξανακοιμήθηκα, ζήτημα να ήμουν ξύπνιος για 3 δευτερόλεπτα.
Το όνειρο το είχα ξεχάσει τελείως όταν ξαναξύπνησα το πρωί και πήγα για κατούρημα. Δε μπορούσα να πατήσω το δεξί μου πόδι από τον πόνο.
Γυρνάω στην κρεβατοκάμαρα και βρίσκω κάτι κόκκινα σημαδάκια στον τοίχο.
Και τότε μου έρχεται σαν φλασιά το όνειρο και συνειδητοποιώ πως μέσα στον ύπνο μου είχα πάρει φόρα στο κρεβάτι και κλώτσησα τον τοίχο με όλη μου τη δύναμη.
20.8.05
Γιατί πίνετε Coca Cola;
Αμφιταλαντευόμουν μεταξύ του να βάλω το θέμα αυτό στο business blog μου ή εδώ, αλλά επέλεξα να κρατήσω το θέμα πιο light.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί πίνετε Coca Cola; Τι σας προσφέρει;
Είναι για καλύτερη χώνεψη; Για να σας δροσίσει; Επειδή θέλετε κάτι; Για να κάνετε καλύτερα ρεψίματα; Για να γλυστράει καλύτερα το φαγητό; Επειδή τη βρίσκετε παντού και την έχετε συνηθίσει;
Όχι πως εγώ δεν πίνω. Αλλά θέλω τη δική σας γνώμη για να μην επηρρεάσω τις απαντήσεις σας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και καλό σας βράδυ! :)
Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί πίνετε Coca Cola; Τι σας προσφέρει;
Είναι για καλύτερη χώνεψη; Για να σας δροσίσει; Επειδή θέλετε κάτι; Για να κάνετε καλύτερα ρεψίματα; Για να γλυστράει καλύτερα το φαγητό; Επειδή τη βρίσκετε παντού και την έχετε συνηθίσει;
Όχι πως εγώ δεν πίνω. Αλλά θέλω τη δική σας γνώμη για να μην επηρρεάσω τις απαντήσεις σας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και καλό σας βράδυ! :)
Φίλοι συν-bloggers, είστε για τα μπάζα
Διαβάζω δεξιά αριστερά για τον counter του καθενός και τους referrers του.
Ρε, τι λέτε; Εγώ έχω το απόλυτο status. Και ιδού η απόδειξη:
Παρακαλώ όπως δηλώσατε υποταγή και παύσατε τα blogs σας πάραυτα. Resistance is futile.
Ρε, τι λέτε; Εγώ έχω το απόλυτο status. Και ιδού η απόδειξη:
Πιστεύω πως αντιλαμβάνεστε πως μετά από αυτό όλοι οι υπόλοιποι είστε απλά οδοντόκρεμες.
1. Μπες στο Gοοgle
2. Δώσε στο κενό πεδίο τη λέξη πουτάνα
3. Δες ποιός βγαίνει πρώτος
Παρακαλώ όπως δηλώσατε υποταγή και παύσατε τα blogs σας πάραυτα. Resistance is futile.
19.8.05
Η πρώτη μου κηδεία
Σκάει τηλέφωνο το πρωί. Παναγιώτης. Μπα, τι θέλει αυτός πρωινιάτικα;
Δεν είχα ξαναπάει σε κηδεία. Είτε ήμουν Αγγλία όταν πέθαινε κάποιος σχετικά κοντινός (δεύτερος θείος λέμε τώρα), είτε ήταν αρκετά μακρινός για να μην πάω. Σε τέτοιες φάσεις γενικά είμαι από αυτούς που απλά δεν πάνε σε κηδείες. Δεν ξέρω τι να πω. Και μέχρι σήμερα, τις φοβόμουν τις κηδείες.
Η κηδεία ήταν στις 5. Ξεκανόνισα ότι είχα για τη μέρα.
Στην εκκλησία, το κοριτσάκι, εκεί κάπου στα 22 πρέπει να ήταν, σε άσπρο φέρετρο. Πολύ νεαρόκοσμος. Πάρα πολύς. Περά από κάποια αναφιλητά, δεν υπήρχε πολύ κλάμα. Όλοι με κόκκινα μάτια.
Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω αυτό, αλλά ο παπάς μου την έσπασε που μέσα στον πόνο της οικογένειας φρόντισε να κάνει αυτοπροβολή:
Στο νεκροταφείο, ο σπαραγμός της μάνας ήταν πολύ λυπητερός. Ο πατέρας, completely phazed out, δεν είπε λέξη. Κουβάλησε τη μάνα όταν εκείνη κατέρρευσε. Ένας άνθρωπος ταπεινός και ήσυχος, ο οποίος με τη σιωπή του κράτησε ένα τρομερό βάρος. Μία κολώνα που μεγάλωσε τρία αξιοθαύμαστα παιδιά και ποτέ δεν είπε λέξη. Ένας άνθρωπος που γέρασε δέκα χρόνια σε μια μέρα.
Η γιαγιά, από δίπλα. Φαινόταν πως είχε δει πολλά άσχημα στη ζωή της και αυτό δεν ήταν μέσα σε αυτά που είχε προγραμματίσει να δει πριν πεθάνει.
Δέκα λεπτά κλάμα πάνω από το μνήμα και μετά της βάζουν την πλάκα. Ενώ η μάνα ακόμα έκλαιγε, ακουγόταν ο εργάτης που έριχνε νερό και ανακάτευε με το φτυάρι του για να φτιάξει τσιμέντο. Γι αυτόν, ένας ακόμα τάφος. Για 150 άτομα, μια γνωστή, μια φίλη, μια κολλητή, μια σύντροφος, μια εγγονή, μια αδερφή, μια κόρη.
Μετά, στο κυλικείο, με καφέ και κουλουράκια, ο Κώστας ήταν αρκετά ομιλητικός. Δεν ξέρω από που αντλούνε δύναμη κάποιοι άνθρωποι σε τραγικές καταστάσεις. Μας ρώτησε τι κάνουμε, πού ήμασταν, αν την είχαμε γνωρίσει.
- Την είχες γνωρίσει;
- Ναι, αστέρι ήταν. Κρίμα.
Έτρεμα στην ιδεά να πάω στους γονείς της. Να πω τι;
Με βάζει ο Κώστας να τους πλησιάσω. Η μάνα με αναγνωρίζει.
Ο πατέρας, σε μια καρέκλα.
Ξαναγυρνάω στον Κώστα. Κάθεται με τον καφέ της παρηγοριάς. Όλοι γύρω του.
Συζητάω με τον Αναστάση και τον Παναγιώτη. Εγώ, αυτοί και ο Κώστας ήμασταν συγκάτοικοι στην Αγγλία. Λέμε να πάρουμε τον Κώστα κάποια στιγμή, να βγει έξω, να πάρει αέρα, να ξεσκάσει, να μη μένει σπίτι γιατί θα του τη βαρέσει. Πότε όμως; Πόσο είναι αρκετό για να κλάψεις την αδερφή σου; Μια βδομάδα; Δύο; Ένας μήνας;
Έρχεται ο Κώστας:
Total respect.
Γιώργο, έγινε κάτι δυσάρεστο. Σκοτώθηκε η αδερφή του Κώστα. Ήταν με μηχανάκι στην Λευκάδα.Λυπήθηκα. Δεν σοκαρίστηκα όμως. Ίσως γιατί ποτέ δεν έχω χάσει κανέναν κοντινό μου (μην χτυπάς ξύλο, δεν πιστεύω σε ξύλα και σίδερα, πιστεύω σε στατιστικές), οπότε μου είναι δύσκολο να συσχετίσω ένα τόσο μεγάλο πόνο. Τον καταλαβαίνω. Τον βλέπω. Τον αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει. Αλλά εφόσον την κοπελίτσα την είδα μια φορά στη ζωή μου, λυπάμαι για τον φίλο μου περισσότερο και την οικογένειά του.
Δεν είχα ξαναπάει σε κηδεία. Είτε ήμουν Αγγλία όταν πέθαινε κάποιος σχετικά κοντινός (δεύτερος θείος λέμε τώρα), είτε ήταν αρκετά μακρινός για να μην πάω. Σε τέτοιες φάσεις γενικά είμαι από αυτούς που απλά δεν πάνε σε κηδείες. Δεν ξέρω τι να πω. Και μέχρι σήμερα, τις φοβόμουν τις κηδείες.
Η κηδεία ήταν στις 5. Ξεκανόνισα ότι είχα για τη μέρα.
Στην εκκλησία, το κοριτσάκι, εκεί κάπου στα 22 πρέπει να ήταν, σε άσπρο φέρετρο. Πολύ νεαρόκοσμος. Πάρα πολύς. Περά από κάποια αναφιλητά, δεν υπήρχε πολύ κλάμα. Όλοι με κόκκινα μάτια.
Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω αυτό, αλλά ο παπάς μου την έσπασε που μέσα στον πόνο της οικογένειας φρόντισε να κάνει αυτοπροβολή:
Η οικογένεια τώρα θα ψάχνει απαντήσεις και θα πρέπει να έρθει κοντά στην εκκλησία. Η εκκλησία είναι αυτή που θα τους αγκαλιάσει και θα τους ενδυναμώσει.Κατά τα δικά μου μέτρα και σταθμά που δεν βλέπω άμφια και σταυρούς, δεν απέχει πολύ από το δημοσιογράφο που ρωτάει το γονέα Πώς νιώθετε τώρα που χάσατε το παιδί σας;.
Στο νεκροταφείο, ο σπαραγμός της μάνας ήταν πολύ λυπητερός. Ο πατέρας, completely phazed out, δεν είπε λέξη. Κουβάλησε τη μάνα όταν εκείνη κατέρρευσε. Ένας άνθρωπος ταπεινός και ήσυχος, ο οποίος με τη σιωπή του κράτησε ένα τρομερό βάρος. Μία κολώνα που μεγάλωσε τρία αξιοθαύμαστα παιδιά και ποτέ δεν είπε λέξη. Ένας άνθρωπος που γέρασε δέκα χρόνια σε μια μέρα.
Η γιαγιά, από δίπλα. Φαινόταν πως είχε δει πολλά άσχημα στη ζωή της και αυτό δεν ήταν μέσα σε αυτά που είχε προγραμματίσει να δει πριν πεθάνει.
Δέκα λεπτά κλάμα πάνω από το μνήμα και μετά της βάζουν την πλάκα. Ενώ η μάνα ακόμα έκλαιγε, ακουγόταν ο εργάτης που έριχνε νερό και ανακάτευε με το φτυάρι του για να φτιάξει τσιμέντο. Γι αυτόν, ένας ακόμα τάφος. Για 150 άτομα, μια γνωστή, μια φίλη, μια κολλητή, μια σύντροφος, μια εγγονή, μια αδερφή, μια κόρη.
Μετά, στο κυλικείο, με καφέ και κουλουράκια, ο Κώστας ήταν αρκετά ομιλητικός. Δεν ξέρω από που αντλούνε δύναμη κάποιοι άνθρωποι σε τραγικές καταστάσεις. Μας ρώτησε τι κάνουμε, πού ήμασταν, αν την είχαμε γνωρίσει.
- Την είχες γνωρίσει;
- Ναι, αστέρι ήταν. Κρίμα.
Έτρεμα στην ιδεά να πάω στους γονείς της. Να πω τι;
Με βάζει ο Κώστας να τους πλησιάσω. Η μάνα με αναγνωρίζει.
- Σε ξέρω εσένα. Είχαμε μείνει σπίτι σου στο Portsmouth στην αποφοίτηση του Κώστα.Δεν ξέρω πώς το κάνουν. Φαντάζομαι πως ο οργανισμός έχει άμυνες.
- Ναι.
- Σ' ευχαριστώ που ήρθες παιδί μου.
Ο πατέρας, σε μια καρέκλα.
- Συλληπητήρια κυρ Γιάννη.Δεν υπήρχαμε γι αυτόν. Περνάει στο στάδιο της αποδοχής. Είναι δύσκολο. Τον καταλαβαίνω. Του σφίγγω τον ώμο. Δεν αντιδρά.
Ξαναγυρνάω στον Κώστα. Κάθεται με τον καφέ της παρηγοριάς. Όλοι γύρω του.
- Πού'σαι ρε George και φοράμε και τα ίδια παπούτσια.Το είχα προσέξει κι εγώ, αλλά να πω σε κηδεία στο φίλο μου που έχασε την αδερφή του για τα παπούτσια του, μου φάνηκε κουλό. Αλλά χάρηκα που το πρόσεξε. Σημαίνει πως ήταν εκεί. Μαζί μας.
Συζητάω με τον Αναστάση και τον Παναγιώτη. Εγώ, αυτοί και ο Κώστας ήμασταν συγκάτοικοι στην Αγγλία. Λέμε να πάρουμε τον Κώστα κάποια στιγμή, να βγει έξω, να πάρει αέρα, να ξεσκάσει, να μη μένει σπίτι γιατί θα του τη βαρέσει. Πότε όμως; Πόσο είναι αρκετό για να κλάψεις την αδερφή σου; Μια βδομάδα; Δύο; Ένας μήνας;
Έρχεται ο Κώστας:
- Παιδιά, από Δευτέρα να πάμε κάπου.Πραγματικά. Δεν ξέρω πού βρίσκουν τη δύναμη.
Total respect.
Έχει Ονειροκρίτη κανείς;
Τώρα εγώ γιατί ξύπνησα;
Είμαι λέει τώρα εγώ στο όνειρό μου και κατεβαίνω Καλαμάτα. Από εκεί είναι ο φίλος μου ο Χρήστος, ο οποίος με έχει χιλιοκαλέσει αλλά εγώ ο μαλάκας δεν πηγαίνω.
Φτάνω λοιπόν Καλαμάτα, περνάω από παραλία και βλέπω τα μαγαζιά που μου έλεγε ο Χρήστος και γουστάρω τρελλά. Συνεχίζω όμως την πορεία μου και πηγαίνω στο σκάφος.
Τι εννοείτε "ποιό σκάφος;". Όνειρό μου είναι, άμα θέλω σκάφος έχω σκάφος (τσκ τσκ, μυστήριοι άνθρωποι)...
Ανεβαίνω λοιπόν στο σκάφος, το οποίο είναι αραγμένο σε μια πισίνα, η οποία είναι στη μέση του πουθενά. Εγώ όμως δεν κάνω καν μπάνιο στην πισίνα. Παω στην πισίνα του σκάφους και κάνω μπάνιο.
Και εκεί που πλατσουρίζω, βγάζω το κινητό με το hands free και παίρνω τηλέφωνο τον Χρήστο, τον οποίο και ξυπνάω μεσημεριάτικα.
Προσπαθώ να μιλήσω με το Χρήστο αλλά η σύνδεση είναι άστα να πάνε. Ο Χρήστος εμφανίζεται όμως πάνω σε ένα βουνό και εγώ τον βλέπω. Ενώ εγώ του μιλάω, δεν τον ακούω αλλά αυτός μ' ακούει.
Μου κάνει λοιπόν νόημα με τα χέρια να βγάλω το hands free. Βγάζω το hands free και το δίνω σε έναν χοντρό να μου το κρατάει. Και ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να μιλήσω στο Χρήστο, ο μαλάκας ο χοντρός κάνει μια βουτιά μαζί με το hands free μου και μου το μουσκεύει.
Ξεχνά και το Χρήστο και την Καλαμάτα και τα βάζω με τον χοντρό, και ενώ τον βρίζω του πετάω το κινητό μου το οποίο κάνει ένα γκελ στο κεφάλι του και καταλήγει μέσα στην πισίνα.
Και εκείνη τη στιγμή, ενώ ο χοντρός μου λέει μαλακίες πως το κινητό φτιάχνεται και πως δεν έγινε και τίποτα, το σκάφος μεταμορφώνεται σε ξενοδοχείο και δίπλα στην πισίνα βλέπω ένα ξανθό πιπινάκι να διαβάζει ένα βιβλίο στο κρεβάτι της.
Αυτό τώρα που θέλω να ρωτήσω εσάς που ξέρετε από όνειρα και Ονειροκρίτες είναι: Εγώ μπορώ να πάω στα δικαστήρια τη Vodafone που μου χάλασε το κινητό μου και δε μίλησα με τον Χρήστο;
Είμαι λέει τώρα εγώ στο όνειρό μου και κατεβαίνω Καλαμάτα. Από εκεί είναι ο φίλος μου ο Χρήστος, ο οποίος με έχει χιλιοκαλέσει αλλά εγώ ο μαλάκας δεν πηγαίνω.
Φτάνω λοιπόν Καλαμάτα, περνάω από παραλία και βλέπω τα μαγαζιά που μου έλεγε ο Χρήστος και γουστάρω τρελλά. Συνεχίζω όμως την πορεία μου και πηγαίνω στο σκάφος.
Τι εννοείτε "ποιό σκάφος;". Όνειρό μου είναι, άμα θέλω σκάφος έχω σκάφος (τσκ τσκ, μυστήριοι άνθρωποι)...
Ανεβαίνω λοιπόν στο σκάφος, το οποίο είναι αραγμένο σε μια πισίνα, η οποία είναι στη μέση του πουθενά. Εγώ όμως δεν κάνω καν μπάνιο στην πισίνα. Παω στην πισίνα του σκάφους και κάνω μπάνιο.
Και εκεί που πλατσουρίζω, βγάζω το κινητό με το hands free και παίρνω τηλέφωνο τον Χρήστο, τον οποίο και ξυπνάω μεσημεριάτικα.
Προσπαθώ να μιλήσω με το Χρήστο αλλά η σύνδεση είναι άστα να πάνε. Ο Χρήστος εμφανίζεται όμως πάνω σε ένα βουνό και εγώ τον βλέπω. Ενώ εγώ του μιλάω, δεν τον ακούω αλλά αυτός μ' ακούει.
Μου κάνει λοιπόν νόημα με τα χέρια να βγάλω το hands free. Βγάζω το hands free και το δίνω σε έναν χοντρό να μου το κρατάει. Και ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να μιλήσω στο Χρήστο, ο μαλάκας ο χοντρός κάνει μια βουτιά μαζί με το hands free μου και μου το μουσκεύει.
Ξεχνά και το Χρήστο και την Καλαμάτα και τα βάζω με τον χοντρό, και ενώ τον βρίζω του πετάω το κινητό μου το οποίο κάνει ένα γκελ στο κεφάλι του και καταλήγει μέσα στην πισίνα.
Και εκείνη τη στιγμή, ενώ ο χοντρός μου λέει μαλακίες πως το κινητό φτιάχνεται και πως δεν έγινε και τίποτα, το σκάφος μεταμορφώνεται σε ξενοδοχείο και δίπλα στην πισίνα βλέπω ένα ξανθό πιπινάκι να διαβάζει ένα βιβλίο στο κρεβάτι της.
Αυτό τώρα που θέλω να ρωτήσω εσάς που ξέρετε από όνειρα και Ονειροκρίτες είναι: Εγώ μπορώ να πάω στα δικαστήρια τη Vodafone που μου χάλασε το κινητό μου και δε μίλησα με τον Χρήστο;
17.8.05
Το κινητό μου κάνει διακοπές
Η Vodafone εξέδωσε Δελτίο Τύπου το οποίο αναφέρει:
H Vodafone και πάλι πρωτοπορεί!
Έκλεισε το δίκτυό της για όλους τους συνδρομητές, για να μην σας ενοχλεί κανείς στο σπίτι, στο γραφείο, στις διακοπές.
Συγκεκριμένα, το Δίκτυό μας γαμήθηκε πατόκορφα.
Η γραμμή εξυπηρέτησης πελατών θα είναι υπερφορτωμένη, οπότε μην προσπαθήσετε να μας καλέσετε. Όσοι από εσάς είστε αρκετά επίμονοι και δεν έχετε τι άλλο να κάνετε στη ζωή σας και θέλετε να μας βρίσετε, θα ανταμοιφθείτε με το στάνταρ μενού επιλογών σαν να μην τρέχει τίποτα. Επί της ευκαιρίας της αυξημένης ζήτησης της γραμμής εξυπηρέτησης πελατών, βάλαμε ένα ακόμα διαφημιστικό μήνυμα για τις νέες υπηρεσίες που προσφέρουμε, το οποίο φυσικά θα χρεωθείτε για να το ακούσετε.
Αν κάποιοι από εσάς επιχειρήσουν να μπούνε στο site μας, να μην περιμένουνε να ακούσουνε κάτι το ενδιαφέρον, εκτός ίσως του να κατεβάσουνε wallpapers με τον Σάκη Ρουβά, τα οποία παρόλο που είναι ντεμοντέ μετά τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου, εμείς εκεί επενδύσαμε και στηρίζουμε την επένδυσή μας. Γκέγκε;
Όσο για το πότε θα φτιαχθεί η βλάβη, ουπς, λυπούμαστε δεν ξέρουμε. Δεκαπενταύγουστος ήταν, όλοι είναι σε διακοπές. Ξέρετε τώρα πως είναι αυτά.
Πώς είπατε; Θέλετε να μην χαθούνε τα SMS σας και να λάβετε και ειδοποίηση για τις χαμένες σας κλήσεις; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;
Και μη μας κουνιέστε και πολύ, γιατί το συμβόλαιό σας λέει πως αν δεν διακοπεί η παροχή σας για 3 μέρες τουλάχιστον, εμείς καμία υποχρεώση δεν έχουμε απέναντί σας. Ούτε το ένα τριακοστό του παγιού δε θα σας κόψουμε για τα μάτια του κόσμου.Άμα πιά!
Έτσι για να μάθεις να εξαρτάσαι από τα κινητά.
ΥΓ. Εσύ εκεί χασκογελάς: Αν το διαβάζεις αυτό, άκυρη η μπύρα σήμερα.
Ο καλός
Διάβασα κάτι στη Λίλη και είδα πως άλλαξα τον τελευταία καιρό.
Ειδα πως τώρα τελευταία δε θα αλλάξω τις ιδέες μου μόνο και μόνο για να μην πλακωθώ με κάποιον. Εγώ πιστεύω Α κι εσύ πιστεύεις Β.
Αν πω κάτι που θα σε προσβάλει κάνω ένα βήμα πίσω. Όχι για να πω συγγνώμη, αλλά για να δω αν το κατάλαβες καλά ή εγώ δεν το είπα καλά. Αν παρόλα αυτά, συνεχίσει και σε προσβάλλει, όσο κι αν σου εξηγήσω την άποψή μου, τότε απλά έχουμε διαφορετικές απόψεις. Αν το δεχτείς, έχει καλώς. Αν όχι, γάμα τα.
Δε γουστάρω να ζητάω συγγνώμη αν δεν φταίω. Δε θα ζητήσω συγγνώμη επειδή η Α είναι κολλημένη μαζί μου και δε της δίνω σημασία, ή επειδή ο Β είναι συντηρητικός και δε θέλει να φιλάω τη γκόμενά μου στο αμάξι μου.
Άντε, γιατί με το να είμαστε καλοί με όλους, σηκώσανε όλοι μπαϊράκι.
Ειδα πως τώρα τελευταία δε θα αλλάξω τις ιδέες μου μόνο και μόνο για να μην πλακωθώ με κάποιον. Εγώ πιστεύω Α κι εσύ πιστεύεις Β.
Αν πω κάτι που θα σε προσβάλει κάνω ένα βήμα πίσω. Όχι για να πω συγγνώμη, αλλά για να δω αν το κατάλαβες καλά ή εγώ δεν το είπα καλά. Αν παρόλα αυτά, συνεχίσει και σε προσβάλλει, όσο κι αν σου εξηγήσω την άποψή μου, τότε απλά έχουμε διαφορετικές απόψεις. Αν το δεχτείς, έχει καλώς. Αν όχι, γάμα τα.
Δε γουστάρω να ζητάω συγγνώμη αν δεν φταίω. Δε θα ζητήσω συγγνώμη επειδή η Α είναι κολλημένη μαζί μου και δε της δίνω σημασία, ή επειδή ο Β είναι συντηρητικός και δε θέλει να φιλάω τη γκόμενά μου στο αμάξι μου.
Άντε, γιατί με το να είμαστε καλοί με όλους, σηκώσανε όλοι μπαϊράκι.
16.8.05
Δεν έχω πρόβλημα
Έχετε παρατηρήσει πως η δική μας η γενιά όσο πάει και "δεν έχει πρόβλημα";
- Τι ταινία να δούμε;
- Α, δεν έχω πρόβλημα.
- Έχει μια συναυλία εκεί.
- Πάμε, δεν έχω πρόβλημα.
Από το τι μουσική ακούμε μέχρι το τι θα φάμε, δεν έχουμε πρόβλημα. Δεν είμαστε επιλεκτικοί. Όλο και κάπου θα σκαλώνουμε βέβαια. Εγώ δεν ακούω ελληνικά, ο Παύλος δεν βλέπει επιστημονική φαντασία, η Βάσω δεν τρώει κρέας, αλλά σε γενικές γραμμές είμαστε εύκολοι.
Τώρα είναι καλό αυτό;
Ή μας δείχνει πως έχουμε γίνει άβουλοι και επιρρεπείς σε ότι μας πλασάρουν; Είτε προϊοντικά, είτε ιδεολογικά. ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ στις εκλογές; Δεν έχω πρόβλημα. Υπέρ της Δύσης ή της Ανατολής; Δεν έχω πρόβλημα. Star ή ΝΕΤ για ειδήσεις; Δεν έχω πρόβλημα.
Αν οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν αυτό που είμαστε, κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τη μία ή την άλλη επιλογή, τότε τι λέει αυτό για το ποιοί είμαστε;
- Τι ταινία να δούμε;
- Α, δεν έχω πρόβλημα.
- Έχει μια συναυλία εκεί.
- Πάμε, δεν έχω πρόβλημα.
Από το τι μουσική ακούμε μέχρι το τι θα φάμε, δεν έχουμε πρόβλημα. Δεν είμαστε επιλεκτικοί. Όλο και κάπου θα σκαλώνουμε βέβαια. Εγώ δεν ακούω ελληνικά, ο Παύλος δεν βλέπει επιστημονική φαντασία, η Βάσω δεν τρώει κρέας, αλλά σε γενικές γραμμές είμαστε εύκολοι.
Τώρα είναι καλό αυτό;
Ή μας δείχνει πως έχουμε γίνει άβουλοι και επιρρεπείς σε ότι μας πλασάρουν; Είτε προϊοντικά, είτε ιδεολογικά. ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ στις εκλογές; Δεν έχω πρόβλημα. Υπέρ της Δύσης ή της Ανατολής; Δεν έχω πρόβλημα. Star ή ΝΕΤ για ειδήσεις; Δεν έχω πρόβλημα.
Αν οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν αυτό που είμαστε, κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τη μία ή την άλλη επιλογή, τότε τι λέει αυτό για το ποιοί είμαστε;
11.8.05
Τρίτωσε το κακό
Ξυπνάω σήμερα, πέντε λεπτά μετά, το κρεβάτι μου σπάει.
Ή, για να ακριβολογώ, το σιδερένιο πόδι του γαμημένου σιδερένιου κρεβατιού μου σπάει. Και πιστέψτε με, πολύ θα ήθελα να πάρω το credit για αυξημένες σεξουαλικές επιδόσεις, τρελλά κουνήματα κλπ, αλλά δε συνέβη τίποτα τέτοιο τις τελευταίες 24 ώρες (ούτε τις προηγουμένες 24, εντάξει τώρα;)
Παίρνω τον κρεβατάνθρωπο τηλέφωνο γιατί κάτσε ρε πούστη μου, τι νόμιζες, μου πούλησες κρεβάτι πριν ένα χρόνο και έληξαν εκεί οι υποχρεώσεις σου; Όχι κύριέ μου. Δε φτάνει που αρχικά δε μου είχες δώσει ξύλινα ποδαράκια και έγδαρα το παρκέ μου (αυτό ήταν πάνω στο σεξ, το παραδέχομαι), τώρα τα γαμοπόδια σου άρχισαν να σπάνε.
Και για να μην σπάσω εγώ τα δικά σου τα πόδια, τσακίσου κι έλα να μου φέρεις άλλο πόδι.
Αλλά σε παίρνω τηλέφωνο και ακούω το μήνυμα του τηλεφωνήτη σου πως είσαι διακοπές μέχρι την Τετάρτη. Δε θα σε βρω την Τετάρτη ρε; Μπλε θα σε κάνω από το ξύλο, σαν στρουμφάκι.
Δεν πτοούμαι όμως. Βάζω μια στίβα από τα business περιοδικά μου του τελευταίου χρόνου (πάντα ήξερα πως κάπου θα χρησιμεύσουν αυτά) αντί ποδιού και βγαίνω έξω για δουλειές. Πετυχαίνω από κάτω τον κυρ-Νίκο, ο οποίος τυγχάνει ιδιοκτήτης της διπλανής μονοκατοικίας.
- Τι χαμπάρια κυρ Νίκο;
- Να εδώ Γιώργο μου, βγάζουμε έξω τα τελευταία.
- Ποιά τελευταία;
- Τα τελευταία πράγματα από δίπλα.
- Μετακομίζουν οι γείτονες; (Φεύγουν τα κωλόπαιδά τους που κάνουν όλη τη φασαρία;)
- Δε τα έμαθες; Το έδωσα αντιπαροχή.
- Αντι....παροχή;
- Ναι, ξεκινάμε τον άλλο μήνα.
- Και θα πάρει πολύ το χτίσιμο κυρ Νίκο;
- Όχι πολύ, ενάμισι χρόνο.
Ε ν ά μ ι σ ι χ ρ ό ν ο ;
Για ενάμισι χρόνο θα έχω ντάπα-ντούπα από τις 7 το πρωί; Και καλά αυτό. Το ότι το καταπληκτικό μου μπαλκόνι με θέα το πάρκο απέναντι, την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, τι θα το κάνω κυρ Νίκο μου; Στον κώλο μου θα το βάλω; Πού θα φέρνω τον κόσμο κυρ Νίκο μου; Εμένα δε με σκέφτηκες;
Και τώρα που το σκέφτηκα καλύτερα, με τόση σκόνη κυρ Νίκο μου, κουραμπιέ θα μου το κάνεις το καινούριο μου το αυτοκινητάκι που το πάρκινγκ μου εφάπταται με τη νέα σου οικοδομή. Αχ και τό'ξερα εγώ πως δε θα μου βγει σε καλό το ότι πάντα προτιμούσαν τα μελομακάρονα τα Χριστούγεννα, φυλαγμένη μου την είχανε οι πούστηδες οι σκονισμένοι.
Γυρνάω από τη δουλειά που είχα, βρίσκω email από τον αρχισυντάκτη μου:
- George, αυτό το άρθρα που μας έγραψες δεν αναφέρεται σε πρόσφατα γεγονότα, πώς θα το βάλουμε στην εφημερίδα;
- Και what do you want ρε μαλάκα; Αυγουστιάτικα να έχω και νέα; Δε φτάνει που βρήκα να σου γράψω κάτι παραμονές δεκαπενταύγουστου, μιλάς κιόλας; Ρε do you what it means Δεκαπενταύγουστος; Της Παναγίας, Virgin Bloody Mary, που λέτε κι εσείς τα αμερικανάκια.
Ρέκλα, my friend. Do you know rekla?
Ή, για να ακριβολογώ, το σιδερένιο πόδι του γαμημένου σιδερένιου κρεβατιού μου σπάει. Και πιστέψτε με, πολύ θα ήθελα να πάρω το credit για αυξημένες σεξουαλικές επιδόσεις, τρελλά κουνήματα κλπ, αλλά δε συνέβη τίποτα τέτοιο τις τελευταίες 24 ώρες (ούτε τις προηγουμένες 24, εντάξει τώρα;)
Παίρνω τον κρεβατάνθρωπο τηλέφωνο γιατί κάτσε ρε πούστη μου, τι νόμιζες, μου πούλησες κρεβάτι πριν ένα χρόνο και έληξαν εκεί οι υποχρεώσεις σου; Όχι κύριέ μου. Δε φτάνει που αρχικά δε μου είχες δώσει ξύλινα ποδαράκια και έγδαρα το παρκέ μου (αυτό ήταν πάνω στο σεξ, το παραδέχομαι), τώρα τα γαμοπόδια σου άρχισαν να σπάνε.
Και για να μην σπάσω εγώ τα δικά σου τα πόδια, τσακίσου κι έλα να μου φέρεις άλλο πόδι.
Αλλά σε παίρνω τηλέφωνο και ακούω το μήνυμα του τηλεφωνήτη σου πως είσαι διακοπές μέχρι την Τετάρτη. Δε θα σε βρω την Τετάρτη ρε; Μπλε θα σε κάνω από το ξύλο, σαν στρουμφάκι.
Δεν πτοούμαι όμως. Βάζω μια στίβα από τα business περιοδικά μου του τελευταίου χρόνου (πάντα ήξερα πως κάπου θα χρησιμεύσουν αυτά) αντί ποδιού και βγαίνω έξω για δουλειές. Πετυχαίνω από κάτω τον κυρ-Νίκο, ο οποίος τυγχάνει ιδιοκτήτης της διπλανής μονοκατοικίας.
- Τι χαμπάρια κυρ Νίκο;
- Να εδώ Γιώργο μου, βγάζουμε έξω τα τελευταία.
- Ποιά τελευταία;
- Τα τελευταία πράγματα από δίπλα.
- Μετακομίζουν οι γείτονες; (Φεύγουν τα κωλόπαιδά τους που κάνουν όλη τη φασαρία;)
- Δε τα έμαθες; Το έδωσα αντιπαροχή.
- Αντι....παροχή;
- Ναι, ξεκινάμε τον άλλο μήνα.
- Και θα πάρει πολύ το χτίσιμο κυρ Νίκο;
- Όχι πολύ, ενάμισι χρόνο.
Ε ν ά μ ι σ ι χ ρ ό ν ο ;
Για ενάμισι χρόνο θα έχω ντάπα-ντούπα από τις 7 το πρωί; Και καλά αυτό. Το ότι το καταπληκτικό μου μπαλκόνι με θέα το πάρκο απέναντι, την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, τι θα το κάνω κυρ Νίκο μου; Στον κώλο μου θα το βάλω; Πού θα φέρνω τον κόσμο κυρ Νίκο μου; Εμένα δε με σκέφτηκες;
Και τώρα που το σκέφτηκα καλύτερα, με τόση σκόνη κυρ Νίκο μου, κουραμπιέ θα μου το κάνεις το καινούριο μου το αυτοκινητάκι που το πάρκινγκ μου εφάπταται με τη νέα σου οικοδομή. Αχ και τό'ξερα εγώ πως δε θα μου βγει σε καλό το ότι πάντα προτιμούσαν τα μελομακάρονα τα Χριστούγεννα, φυλαγμένη μου την είχανε οι πούστηδες οι σκονισμένοι.
Γυρνάω από τη δουλειά που είχα, βρίσκω email από τον αρχισυντάκτη μου:
- George, αυτό το άρθρα που μας έγραψες δεν αναφέρεται σε πρόσφατα γεγονότα, πώς θα το βάλουμε στην εφημερίδα;
- Και what do you want ρε μαλάκα; Αυγουστιάτικα να έχω και νέα; Δε φτάνει που βρήκα να σου γράψω κάτι παραμονές δεκαπενταύγουστου, μιλάς κιόλας; Ρε do you what it means Δεκαπενταύγουστος; Της Παναγίας, Virgin Bloody Mary, που λέτε κι εσείς τα αμερικανάκια.
Ρέκλα, my friend. Do you know rekla?
7.8.05
Ζντηντηλόραση
Αγγλία. Εποχή Λίζας.
Λέμε να δούμε στο DVD το Gladiator. Η Λίζα κάθεται ακριβώς δίπλα μου και κοιτάει την τηλεόραση. Έχει καρφωθεί στο σηματάκι που βγάζει το DVD και κάνει βόλτες στην οθόνη σαν screensaver. Είμαι έτοιμος να πατήσω Play.
(Παρεμπιπτόντως αυτό - ή κάτι σαν κι αυτό - ήταν το μόνιμο τελετουργικό για να δούμε οποιαδήποτε ταινία.)
- Πατάω;
- Ναι.
- Σίγουρα;
Με κοιτάει με το βλέμμα του Jack The Ripper, που τόλμησα να μην εκτελέσω μια εντολή της.
Πατάω Play.
- Απλά μέχρι να ξεκινήσει έχω να ξεφυλλίσω αυτό (βιβλίο Ιστορίας της Τέχνης, 850 σελίδων), να βάλω conditioner στο μαλλί μου και να διορθώσω κάτι εργασίες με θέμα τα κοινά σημεία του κυβισμού και του σουρρεαλισμού στην Τέχνη μεταξύ του 1831 και του 1847 στην κεντρική Ευρώπη.
Πατάω Stop.
- Όχι, όχι. Θα περιμένω να τα κάνεις όλα αυτά και μετά θα ξεκινήσω την ταινία. Γιατί αν την ξεκινήσω τώρα, μετά από δέκα λεπτά θα με ρωτήσεις τι έχασες.
Η Λίζα ξεφυσάει σαν να την αδικούνε, αλλά αποφασίζει να κάτσει να δει την ταινία.
Play.
Βγαίνει η ανακοίνωση περί πνευματικών δικαιωμάτων και πατάω FF, παρόλο που ξέρω πως αυτή η σκηνή δεν περνιέται. Μέχρι να τελείωσει η σκηνή έχω μισήσει κάθε νόμο περί προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Μετά, βγαίνει το λογότυπο της Dreamworks και παίζει τη χαζή μουσικούλα ενώ σου δείχνει ένα παιδάκι που ψαρεύει από το φεγγάρι (για το πόσα ναρκωτικά είχε πάρει αυτός που το σχεδίασε θα μιλήσουμε άλλη φορά, εντάξει;).
Μαύρο πλάνο. Ακούγεται ο πρώτος ήχος ενώ παράλληλα εμφανίζεται η πρώτη σκηνή, κάτι άλογα που τρέχουν.
- Πρέπει να τηλεφωνήσω στην Ξένια.
- Τι; Θα...π...γιατ...ε...αααααααααργκ!
- Συνέχισε εσύ, απλά θέλω να τη ρωτήσω ποιό supermarket έχει εκπτώσεις αύριο.
- Όχι, όχι, σε περιμένω. Πάρε τηλέφωνο.
Μετά από δυόμισι ώρες, η Λίζα επιστρέφει. Εγώ δεν έχω αλλάξει θέση. Είμαι ακόμα στον καναπέ, με ένα λεπτό στρώμα σκόνης πάνω μου και εμφανώς πιο αξύριστος.
- Έτοιμη;
- Έτοιμη.
Κάνω 4-5 δευτερόλεπτα πίσω την ταινία και πατάω Play.
- Το ξανάδαμε αυτό.
- Ναι, το έβαλα λίγο πίσω.
- Γιατί;
- Για να μπούμε στο κλίμα.
- Αφού το είδαμε αυτό, δε χρειαζόταν να το ξαναδούμε. Ξέρουμε τι έγινε.
- Μα...
- Άλλωστε, κοίτα την ώρα, έχει πάει αργά, θα την είχαμε δει την ταινία μέχρι τώρα.
- Μα πρέπει να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι για κάθε σκηνή, να έχουμε αποτυπώσει την προηγούμενη σκηνή για να μας αρέσει περισσότερο αυτό που ακολουθεί.
- Α, σαν προκαταρτικά δηλαδή.
- Ναι μπράβο.
- Και πότε έκανες εσύ δύομισι ώρες προκαταρτικά;
- Ε;
Μετά από 20 λεπτά συζήτησης περί προκαρτικών, τη σημασία τους στο σεξ, την ιστορία τους και την αποτύπωσή τους στην Τέχνη, το DVD έχει σταματήσει μόνο του οπότε ξαναπατάω Play.
Και όπως γίνεται πάντα (μα πάντα), σε κάθε έργο το οποίο η Λίζα έχει δει από την αρχή μαζί μου, έτσι και σ' αυτό (το οποίο σας θυμίζω μετά από 3 ώρες πως είναι το Gladiator):
Άλογα. Ξεκινάνε να πέφτουν τα γράμματα. Δάσος. Μάχη. Πολεμικές κραυγές. Εμφανίζεται το πρόσωπο ενός ιππότη στην οθόνη. Και λέει η Λίζα:
- Ποιός είναι αυτός;
Τι; Σας φάνηκε περίεργο αυτό;
Εδώ θα σας πω το εξής: Βλέπαμε αγώνα ποδοσφαίρου, Portsmouth με κάποια άλλη ομάδα. Σε μια φάση που ένας παίκτης έχει τραυματιστεί και το παιχνίδι έχει σταματήσει, ο σκηνοθέτης μας δείχνει πλάνα από τους φιλάθλους στην εξέδρα. Έχοντας περάσει καμιά εικοσαριά φάτσες φιλάθλων, η κάμερα σταματάει σε έναν φίλαθλο με μια ντουντούκα.
Και τι ρώτησε λοιπόν σε εκείνο ακριβώς το σημείο η Λίζα;
Πώς είπατε;
Δε σας άκουσα.
Ω ναι, ρώτησε Ποιός είναι αυτός;.
Απευθύνω λοιπόν παράκληση πρός όλο τον πληθυσμό αυτού του πλανήτη: Σας παρακαλώ φορέστε ετικέτες που γράφουν το όνομά σας! Αν είστε ηθοποιός φορέστε τρεις ετικέτες: μια με το όνομά σας, μία με το όνομα του χαρακτήρα σας και μία με τις άλλες ταινίες που έχετε κάνει.
Σας παρακαλώ. Οι ετικέτες δεν είναι ακριβές. Μη με κάνετε να σας ικετέψω.
Λέμε να δούμε στο DVD το Gladiator. Η Λίζα κάθεται ακριβώς δίπλα μου και κοιτάει την τηλεόραση. Έχει καρφωθεί στο σηματάκι που βγάζει το DVD και κάνει βόλτες στην οθόνη σαν screensaver. Είμαι έτοιμος να πατήσω Play.
(Παρεμπιπτόντως αυτό - ή κάτι σαν κι αυτό - ήταν το μόνιμο τελετουργικό για να δούμε οποιαδήποτε ταινία.)
- Πατάω;
- Ναι.
- Σίγουρα;
Με κοιτάει με το βλέμμα του Jack The Ripper, που τόλμησα να μην εκτελέσω μια εντολή της.
Πατάω Play.
- Απλά μέχρι να ξεκινήσει έχω να ξεφυλλίσω αυτό (βιβλίο Ιστορίας της Τέχνης, 850 σελίδων), να βάλω conditioner στο μαλλί μου και να διορθώσω κάτι εργασίες με θέμα τα κοινά σημεία του κυβισμού και του σουρρεαλισμού στην Τέχνη μεταξύ του 1831 και του 1847 στην κεντρική Ευρώπη.
Πατάω Stop.
- Όχι, όχι. Θα περιμένω να τα κάνεις όλα αυτά και μετά θα ξεκινήσω την ταινία. Γιατί αν την ξεκινήσω τώρα, μετά από δέκα λεπτά θα με ρωτήσεις τι έχασες.
Η Λίζα ξεφυσάει σαν να την αδικούνε, αλλά αποφασίζει να κάτσει να δει την ταινία.
Play.
Βγαίνει η ανακοίνωση περί πνευματικών δικαιωμάτων και πατάω FF, παρόλο που ξέρω πως αυτή η σκηνή δεν περνιέται. Μέχρι να τελείωσει η σκηνή έχω μισήσει κάθε νόμο περί προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Μετά, βγαίνει το λογότυπο της Dreamworks και παίζει τη χαζή μουσικούλα ενώ σου δείχνει ένα παιδάκι που ψαρεύει από το φεγγάρι (για το πόσα ναρκωτικά είχε πάρει αυτός που το σχεδίασε θα μιλήσουμε άλλη φορά, εντάξει;).
Μαύρο πλάνο. Ακούγεται ο πρώτος ήχος ενώ παράλληλα εμφανίζεται η πρώτη σκηνή, κάτι άλογα που τρέχουν.
- Πρέπει να τηλεφωνήσω στην Ξένια.
- Τι; Θα...π...γιατ...ε...αααααααααργκ!
- Συνέχισε εσύ, απλά θέλω να τη ρωτήσω ποιό supermarket έχει εκπτώσεις αύριο.
- Όχι, όχι, σε περιμένω. Πάρε τηλέφωνο.
Μετά από δυόμισι ώρες, η Λίζα επιστρέφει. Εγώ δεν έχω αλλάξει θέση. Είμαι ακόμα στον καναπέ, με ένα λεπτό στρώμα σκόνης πάνω μου και εμφανώς πιο αξύριστος.
- Έτοιμη;
- Έτοιμη.
Κάνω 4-5 δευτερόλεπτα πίσω την ταινία και πατάω Play.
- Το ξανάδαμε αυτό.
- Ναι, το έβαλα λίγο πίσω.
- Γιατί;
- Για να μπούμε στο κλίμα.
- Αφού το είδαμε αυτό, δε χρειαζόταν να το ξαναδούμε. Ξέρουμε τι έγινε.
- Μα...
- Άλλωστε, κοίτα την ώρα, έχει πάει αργά, θα την είχαμε δει την ταινία μέχρι τώρα.
- Μα πρέπει να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι για κάθε σκηνή, να έχουμε αποτυπώσει την προηγούμενη σκηνή για να μας αρέσει περισσότερο αυτό που ακολουθεί.
- Α, σαν προκαταρτικά δηλαδή.
- Ναι μπράβο.
- Και πότε έκανες εσύ δύομισι ώρες προκαταρτικά;
- Ε;
Μετά από 20 λεπτά συζήτησης περί προκαρτικών, τη σημασία τους στο σεξ, την ιστορία τους και την αποτύπωσή τους στην Τέχνη, το DVD έχει σταματήσει μόνο του οπότε ξαναπατάω Play.
Και όπως γίνεται πάντα (μα πάντα), σε κάθε έργο το οποίο η Λίζα έχει δει από την αρχή μαζί μου, έτσι και σ' αυτό (το οποίο σας θυμίζω μετά από 3 ώρες πως είναι το Gladiator):
Άλογα. Ξεκινάνε να πέφτουν τα γράμματα. Δάσος. Μάχη. Πολεμικές κραυγές. Εμφανίζεται το πρόσωπο ενός ιππότη στην οθόνη. Και λέει η Λίζα:
- Ποιός είναι αυτός;
Τι; Σας φάνηκε περίεργο αυτό;
Εδώ θα σας πω το εξής: Βλέπαμε αγώνα ποδοσφαίρου, Portsmouth με κάποια άλλη ομάδα. Σε μια φάση που ένας παίκτης έχει τραυματιστεί και το παιχνίδι έχει σταματήσει, ο σκηνοθέτης μας δείχνει πλάνα από τους φιλάθλους στην εξέδρα. Έχοντας περάσει καμιά εικοσαριά φάτσες φιλάθλων, η κάμερα σταματάει σε έναν φίλαθλο με μια ντουντούκα.
Και τι ρώτησε λοιπόν σε εκείνο ακριβώς το σημείο η Λίζα;
Πώς είπατε;
Δε σας άκουσα.
Ω ναι, ρώτησε Ποιός είναι αυτός;.
Απευθύνω λοιπόν παράκληση πρός όλο τον πληθυσμό αυτού του πλανήτη: Σας παρακαλώ φορέστε ετικέτες που γράφουν το όνομά σας! Αν είστε ηθοποιός φορέστε τρεις ετικέτες: μια με το όνομά σας, μία με το όνομα του χαρακτήρα σας και μία με τις άλλες ταινίες που έχετε κάνει.
Σας παρακαλώ. Οι ετικέτες δεν είναι ακριβές. Μη με κάνετε να σας ικετέψω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Τα καλύτερα...
