16.1.13

Μαθήματα Ζωής #4: Πίστη

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και η πίστη σε οποιαδήποτε θρησκεία ή άλλο μεταφυσικό γεγονός (φαντάσματα, μέντιουμ, ouija board) ουσιαστικά είναι μιας μορφής πίστη.

Ο συνδυασμός του ότι:

  • ο εγκέφαλος μας δεν έχει τη νοητική δυνατότητα να αντιληφθεί το πώς μπορεί να είναι όταν αυτός πεθαίνει, με τον ίδιο τρόπο που δε μπορεί να αντιληφθεί διαστάσεις πέρα τις κλασικές τέσσερις: μήκος, πλάτος, ύψος, χρόνος
  • έχουμε την ανάγκη να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας (με τον ίδιο τρόπο που πάντα προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα σε κάθε είδους patterns, γιατί απλά έτσι λειτουργούμε) και έτσι πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι εκεί έξω στο οποίο μπορούμε πάντα να ελπίζουμε
γεννάει την ανάγκη για πίστη σε θρησκείες, πίστη σε ένα afterlife και ό,τι άλλο.

(Όλο αυτό ήταν μία πρόταση, ξαναδιαβάστε το αν νιώσετε την ανάγκη)


Προσωπικά, δεν πείθομαι, αλλά κατανοώ την ανάγκη των ανθρώπων να νιώσουν πως υπάρχει κάτι εκεί έξω που τους βοηθάει και το οποίο θα φέρουν πιο κοντά τους αν το προσωποιήσουν.

Αν σήμερα είμαι εγώ και ένα 10% του πληθυσμού της Γης είμαστε άθεοι, τότε με την πρόοδο της επιστήμης, αυτό αύριο θα είναι στο 20% και σύντομα θα είναι η πλειοψηφία. Όχι επειδή θα πειστούν άνθρωποι που πιστεύουν σε καποιο θεό (Τι; Να αλλαξοπιστίσουν και να πάνε στην κόλαση; Ποτέ!), αλλά γιατί οι νέοι άνθρωποι που γεννιούνται απλά θα πιστεύουν ολοένα και περισσότερο σε γεγονότα. 

Πρώτος θα είναι ο Χριστιανισμός, κυρίως λόγω υψηλού εκπαιδευτικού επιπέδου στην Ευρώπη σε συνδυασμό με την προοδευτικότητα των απόψεων. Άλλωστε γι αυτό και κάποιες χώρες έχουν πάνω από 20% αθεϊσμό

Άλλωστε, τα περισσότερα που κυρρήτει ο Χριστιανισμός είναι τόσο απαρχαιωμένα και προ πολλού ξεπερασμένα, πού ούτως ή άλλως υπάρχουν τόσα στοιχεία τα οποία δεν πιστεύουν οι Χριστιανοί, αλλά δυστυχώς για το Χριστιανισμό scripta manent, άρα θα δυσκολευτούν να αλλάξουν αυτό που λένε ότι πιστεύουνε μετά από κάποια χρόνια. 

Προσωπικά, αν ήμουν Χριστιανικός ηγέτης θα κοιτούσα να άλλαζα το πως πλασάρω το προϊόν μου υιοθετώντας κάποιες νέες ιδέες που κάνουν τη θρησκεία μου να ακούγεται λιγότερο «εκτός τόπου και χρόνου», όπως τα 12 σημεία του αιδεσιμότατου Prong, ο οποίος εκσυγχρονίζει τη θρησκεία λέγοντας πως τα περισσότερα από τα πράγματα που κυρρήτει απλά δεν υπάρχουν.

Πετάει λοιπόν τα περιττά παλιά έθιμα και κρατάει την ουσία: την ανάγκη για Πίστη σε κάτι. Και αυτό δε θα σταματήσει να υπάρχει ποτέ.

Αντίθετα,  βλέπω τις θρησκείες να πεθαίνουν και σύντομα (δηλ. σε κάποιο μικρό αριθμό γενεών από τη δική μας). Με τον ίδιο τρόπο που πέθαναν οι παλιές, κυρίως πολυθεϊστικές, θρησκείες και άνοιξαν το δρόμο για τις σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες, τώρα βλέπω αυτές να πεθαίνουν και να υιοθετεί ο κόσμος μια Πίστη με γνώμονα την επιστημονική γνώση και το πόσα μπορεί αυτή να φέρει.

Και αυτό, ναι, θα είναι πραγματικός Διαφωτισμός.


 

9.1.13

Μαθήματα Ζωής #3: Being special

Αν ρωτήσετε τη μάνα μου, θα δείτε ότι δεν υπάρχει πιο special άνθρωπος από μένα.

Από μικρή ηλικία φαινόταν το ότι δεν είμαι ένας κοινός άνθρωπος. Με πόση ευκολία άρχισα να διαβάζω λέξεις αντί για συλλαβές, το πόσο γρήγορα περπάτησα, το δέκα με τόνο που έπαιρνα συνέχεια σε όλη την πρωτη δημοτικού αλλά και το πόσο θαραλλέα αντιμετώπισα τα ράμματα που έκανα στο γόνατό μου κλαίγοντας μόνο για δύο ώρες όταν ήμουν 7 χρονών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνο για το ανθρώπινο αυτό θαύμα που η μάνα μου έχει την τύχη να αποκαλεί γιό της.

Ναι ε;

Σκεφτείτε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται και κάνουνε ένα παιδί. Το μεγαλώνουνε και του δείχνουν την αγάπη τους. Το στηρίζουν και μέσα από την αγάπη τους του δείχνουν πως αξίζει το καλύτερο.

Γι αυτό άλλωστε και υπάρχουν οικογένειες.

Fast forward κάνα-δυο δεκαετίες μετά, το παιδί αυτό έχει μεγαλώσει, έχει βγει έξω στον κόσμο και εκεί δεν έχει μαμά και μπαμπά. Πρέπει να αποδείξει την αξία του σε δυνητικό εργοδότη, δυνητικό σύντροφο, δυνητικούς φίλους (πρόσωπα τα οποία θα βρίσκονται μαζί του για πάντα ή απλά για κάποιους μήνες, ανάλογα με τη φάση).

Και εκεί είναι που συνήθως γίνεται η μαλακία.

Αυτή η διαφορά του πόσο τον έχουν φροντίσει μέσα στον οικογενειακό κύκλο, σε αντίθεση με το πόσο ανώνυμος είναι στο πλήθος είναι αυτό που μπορεί να δώσει έδαφος σε διάφορα συναισθήματα, συνήθως όχι και τόσο θετικά:

Φόβο για το μέλλον. Αγανάκτηση ή θυμό για την αλλαγή της κατάστασης. Ανασφάλεια.

Οπότε τελικά, πόσο ωφελεί το pampering την πλειοψηφία των ανθρώπων αν με το που σταματάνε να το έχουν, αρχίζουν να αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα;

Ίσως, από αυτή την άποψη, όσοι δεν ένιωσαν αρκετή γονική αγάπη να έχουν καλύτερες ελπίδες για το μέλλον.

2.1.13

Μαθήματα Ζωής #2: Γιορτές

Με βλέπετε που δεν ευχήθηκα χρόνια πολλά;

Υπάρχει λόγος γι αυτό. Δεν είναι ότι είμαι μίζερος και κακός, αλλά το ότι έχω αποφασίσει να βάζω ένα όριο στην διαιώνιση εθίμων που φαίνονται να γιορτάζουν το τίποτα το συγκεκριμένο.

Να εξηγήσω τι εννοώ.

Το να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τις γιορτές μας, τα γενέθλιά μας είναι μια κοινωνική φόρμα στην οποία έχουμε επιλέξει οι περισσότεροι συλλογικά να συμμετέχουμε.

Για τους περισσότερους είναι ένας λόγος για να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα τους, να έχουν κάτι να προσδοκούν (κυρίως όταν είναι παιδιά και ξέρουνε ότι θα πάρουν δώρα τα οποία δε θα μπορούσαν να αγοράσουν μόνοι τους).

Ως concept, τα γενέθλια τα πετυχαίνουμε πρώτα στην αρχαία Ρώμη, όπου οι Ρωμαίοι διοργάνωναν όργια για να γιορτάσουν το +1 στην ηλικία τους. Και αντίστοιχα, οι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν τα γενέθλιά τους γιατί θεωρούσαν τον εορτασμό αυτό ως παγανιστικό έθιμο. Ομοίως δεν γιόρταζαν τα γενέθλια του Χριστού (Χριστούγεννα) μέχρι τον 4ο αιώνα που ο Χριστιανισμός υιοθέτησε πολλά διάφορα παγανιστικά έθιμα προκειμένου να αποκτήσει πιστούς και να κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση από μια θρησκεία που πέθαινε σε μια νέα που από καιρό ψηνόταν να κατακτήσει στην Ευρώπη.

Όπως έλεγα λοιπόν, όλοι αυτοί οι εορτασμοί που είναι δεμένοι σε κάποιο ημερολογιακό έθιμο είναι -για μένα- πολύ τυπικοί. Εγώ μπορεί να έχω τις μαύρες μου τη μερα που θυμάμαι πως μεγαλώνω. Ή μπορεί να μη θέλω να μοιραστώ τη μέρα εορτασμού μου με άλλο 1 εκατομμύριο Γιώργηδες.

Προτιμώ τους προσωπικούς εορτασμούς: Αυτούς που εγώ θα αποφασίσω πότε θα τους γιορτάσω, αυτούς που συνδέονται με κάποια δική μου προσωπική ευτυχισμένη ή επιτυχημένη στιγμή, αυτούς που θα επιλέξω πόσοι θα τη γνωρίζουν και πόσοι όχι.

Σίγουρα, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εμπορικών καταστημάτων.

Πολλά καταστήματα περιμένουν κάποιες γιορτές για να δουλέψουν, ονομαστικές ή άλλες. Και πολύς κόσμος δεν έχει ίσως πολλές πραγματικές ευκαιρίες για να χαρεί στη ζωή του γι αυτό και επιλέγει να συμμετέχει στον κοινωνικό κομφορμισμό των ονομαστικών εορτών, των γενεθλίων, των θρησκευτικών γιορτών.

Ή απλά δεν σκέφτηκε ποτέ πόσα από τα πράγματα με τα οποία μεγαλώνουμε είναι απλά optional το κατά πόσο θέλουμε να τους δώσουμε βαρύτητα μετά ως σκεπτόμενοι ενήλικες...