Μου κλέψανε το αυτοκίνητο!

Κατεβαίνω από το σπίτι και ψάχνω το κλειδί του αυτοκινήτου στις τσέπες μου. Φορούσα μπουφάν, κολλεγιακό με τσέπες και πεντάτσεπο τζιν, οπότε μου πήρε ώρα να ψάξω όλες τις τσέπες και μετά να τις ξαναψάξω.

Σκέφτομαι πως ξέχασα το κλειδί στο σπίτι οπότε παίρνω το ασανσέρ και ξανανεβαίνω για να το ψάξω. Σήμερα η βόλτα μου είχε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, χαρτιά, σφραγίδες και τέτοια και το κλειδί μπορεί εύκολα να χάθηκε κάπου μέσα σε όλα αυτά (τα Renault δεν έχουν κλειδιά αλλά κάρτες για κλειδί που είναι ιδίαιτερα ευάλωτες σε ανθρώπους-χρυσόψαρα).

Έχω αργήσει να πάω στο χορό, ψάχνω όλο το γραφείο, μετά όλα τα χαρτιά, μετά τα μπλοκάκια. Ξαναψάχνω τσέπες, κοιτάω πίσω από έπιπλα.

Σε μια φάση παγώνω συνειδητοποιώντας ότι τα κλειδιά δεν είναι μέσα στο σπίτι.

Βγαίνω στο μπαλκόνι να δω αν τα βλέπω κάπου κοντά στο αυτοκίνητο. Και βλέπω πως το αυτοκίνητο λείπει. Και όπως κρεμιέμαι από το κάγκελο, μένω κάγκελο.

Μπαίνω μέσα: "Μου κλέψανε το αυτοκίνητο!"

Είναι βέβαια ασφαλισμένο από όλες τις μπάντες, αλλά το να σου κλέψουν το αυτοκίνητο σημαίνει πως μέχρι να το βρούνε ή να μη το βρούνε θα περάσουν 2 μήνες χωρίς αμάξι, δε θα σου δώσουν όλη την αξία, χάνεις ότι έχεις μέσα και μπαίνεις σε μια λούπα τεράστια για να ξαναπάρεις αυτό που είχες.

Και θυμάμαι μέσα ότι είχα μέσα χαρτιά και συμφωνητικά αναντικατάστατα. Πίκρα.

Κάθομαι στο γραφείο. Κοιτάω την οθόνη χωρίς να βλέπω. Σηκώνω το βλέμμα μου μετά από ώρα με την πίεση να χτυπάει κόκκινο και κοιτάω τον κάδο ανακύκλωσης. Τον κοιτάω και νιώθω κάτι να μου έρχεται. Όχι, όχι δεν ήταν εγκεφαλικό.

Ήταν η ανάμνηση ότι πριν από πέντε ώρες το άφησα το αμάξι στο βενζινάδικο για να μου το πλύνουν.

Ρε άστραψε το μάτι μου!