Αν ρωτήσετε τη μάνα μου, θα δείτε ότι δεν υπάρχει πιο special άνθρωπος από μένα.
Από μικρή ηλικία φαινόταν το ότι δεν είμαι ένας κοινός άνθρωπος. Με πόση ευκολία άρχισα να διαβάζω λέξεις αντί για συλλαβές, το πόσο γρήγορα περπάτησα, το δέκα με τόνο που έπαιρνα συνέχεια σε όλη την πρωτη δημοτικού αλλά και το πόσο θαραλλέα αντιμετώπισα τα ράμματα που έκανα στο γόνατό μου κλαίγοντας μόνο για δύο ώρες όταν ήμουν 7 χρονών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνο για το ανθρώπινο αυτό θαύμα που η μάνα μου έχει την τύχη να αποκαλεί γιό της.
Ναι ε;
Σκεφτείτε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται και κάνουνε ένα παιδί. Το μεγαλώνουνε και του δείχνουν την αγάπη τους. Το στηρίζουν και μέσα από την αγάπη τους του δείχνουν πως αξίζει το καλύτερο.
Γι αυτό άλλωστε και υπάρχουν οικογένειες.
Fast forward κάνα-δυο δεκαετίες μετά, το παιδί αυτό έχει μεγαλώσει, έχει βγει έξω στον κόσμο και εκεί δεν έχει μαμά και μπαμπά. Πρέπει να αποδείξει την αξία του σε δυνητικό εργοδότη, δυνητικό σύντροφο, δυνητικούς φίλους (πρόσωπα τα οποία θα βρίσκονται μαζί του για πάντα ή απλά για κάποιους μήνες, ανάλογα με τη φάση).
Και εκεί είναι που συνήθως γίνεται η μαλακία.
Αυτή η διαφορά του πόσο τον έχουν φροντίσει μέσα στον οικογενειακό κύκλο, σε αντίθεση με το πόσο ανώνυμος είναι στο πλήθος είναι αυτό που μπορεί να δώσει έδαφος σε διάφορα συναισθήματα, συνήθως όχι και τόσο θετικά:
Φόβο για το μέλλον. Αγανάκτηση ή θυμό για την αλλαγή της κατάστασης. Ανασφάλεια.
Οπότε τελικά, πόσο ωφελεί το pampering την πλειοψηφία των ανθρώπων αν με το που σταματάνε να το έχουν, αρχίζουν να αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα;
Ίσως, από αυτή την άποψη, όσοι δεν ένιωσαν αρκετή γονική αγάπη να έχουν καλύτερες ελπίδες για το μέλλον.
Από μικρή ηλικία φαινόταν το ότι δεν είμαι ένας κοινός άνθρωπος. Με πόση ευκολία άρχισα να διαβάζω λέξεις αντί για συλλαβές, το πόσο γρήγορα περπάτησα, το δέκα με τόνο που έπαιρνα συνέχεια σε όλη την πρωτη δημοτικού αλλά και το πόσο θαραλλέα αντιμετώπισα τα ράμματα που έκανα στο γόνατό μου κλαίγοντας μόνο για δύο ώρες όταν ήμουν 7 χρονών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνο για το ανθρώπινο αυτό θαύμα που η μάνα μου έχει την τύχη να αποκαλεί γιό της.
Ναι ε;
Σκεφτείτε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται και κάνουνε ένα παιδί. Το μεγαλώνουνε και του δείχνουν την αγάπη τους. Το στηρίζουν και μέσα από την αγάπη τους του δείχνουν πως αξίζει το καλύτερο.
Γι αυτό άλλωστε και υπάρχουν οικογένειες.
Fast forward κάνα-δυο δεκαετίες μετά, το παιδί αυτό έχει μεγαλώσει, έχει βγει έξω στον κόσμο και εκεί δεν έχει μαμά και μπαμπά. Πρέπει να αποδείξει την αξία του σε δυνητικό εργοδότη, δυνητικό σύντροφο, δυνητικούς φίλους (πρόσωπα τα οποία θα βρίσκονται μαζί του για πάντα ή απλά για κάποιους μήνες, ανάλογα με τη φάση).
Και εκεί είναι που συνήθως γίνεται η μαλακία.
Αυτή η διαφορά του πόσο τον έχουν φροντίσει μέσα στον οικογενειακό κύκλο, σε αντίθεση με το πόσο ανώνυμος είναι στο πλήθος είναι αυτό που μπορεί να δώσει έδαφος σε διάφορα συναισθήματα, συνήθως όχι και τόσο θετικά:
Φόβο για το μέλλον. Αγανάκτηση ή θυμό για την αλλαγή της κατάστασης. Ανασφάλεια.
Οπότε τελικά, πόσο ωφελεί το pampering την πλειοψηφία των ανθρώπων αν με το που σταματάνε να το έχουν, αρχίζουν να αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα;
Ίσως, από αυτή την άποψη, όσοι δεν ένιωσαν αρκετή γονική αγάπη να έχουν καλύτερες ελπίδες για το μέλλον.
Τα καλύτερα...
2 σχόλια:
Θα διαφωνίσω.
Οσοι έχουν δεχτεί γονική αγάπη έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Δεν παίρνουν κατάκαρδα την πρώτη κακία που θ' ακούσουν!
Πίστεψε με, εχω προσωπική πείρα.
Γενικά οι έρευνες πάντως δείχνουν ότι οι γονείς έχουν θετική επίδραση σε τέτοια θέματα κυρίως με απεριόριστη αγάπη κλπ. Μη θεωρείς την απεριόριστη γονική αγάπη υπεύθυνη για κακομαθημένα παιδιά, "παραχαϊδεμενα" ή με νάρκισσους.
Ένα παράδειγμα:
The emphasis of unconditional love, in parenting how-to books, represents the importance of a child developing a stable sense of being cared for and respected. These feelings translate into later effects of self-esteem as the child grows older.
http://en.wikipedia.org/wiki/Self-esteem#Development
Δημοσίευση σχολίου