Με βλέπετε που δεν ευχήθηκα χρόνια πολλά;
Υπάρχει λόγος γι αυτό. Δεν είναι ότι είμαι μίζερος και κακός, αλλά το ότι έχω αποφασίσει να βάζω ένα όριο στην διαιώνιση εθίμων που φαίνονται να γιορτάζουν το τίποτα το συγκεκριμένο.
Να εξηγήσω τι εννοώ.
Το να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τις γιορτές μας, τα γενέθλιά μας είναι μια κοινωνική φόρμα στην οποία έχουμε επιλέξει οι περισσότεροι συλλογικά να συμμετέχουμε.
Για τους περισσότερους είναι ένας λόγος για να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα τους, να έχουν κάτι να προσδοκούν (κυρίως όταν είναι παιδιά και ξέρουνε ότι θα πάρουν δώρα τα οποία δε θα μπορούσαν να αγοράσουν μόνοι τους).
Ως concept, τα γενέθλια τα πετυχαίνουμε πρώτα στην αρχαία Ρώμη, όπου οι Ρωμαίοι διοργάνωναν όργια για να γιορτάσουν το +1 στην ηλικία τους. Και αντίστοιχα, οι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν τα γενέθλιά τους γιατί θεωρούσαν τον εορτασμό αυτό ως παγανιστικό έθιμο. Ομοίως δεν γιόρταζαν τα γενέθλια του Χριστού (Χριστούγεννα) μέχρι τον 4ο αιώνα που ο Χριστιανισμός υιοθέτησε πολλά διάφορα παγανιστικά έθιμα προκειμένου να αποκτήσει πιστούς και να κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση από μια θρησκεία που πέθαινε σε μια νέα που από καιρό ψηνόταν να κατακτήσει στην Ευρώπη.
Όπως έλεγα λοιπόν, όλοι αυτοί οι εορτασμοί που είναι δεμένοι σε κάποιο ημερολογιακό έθιμο είναι -για μένα- πολύ τυπικοί. Εγώ μπορεί να έχω τις μαύρες μου τη μερα που θυμάμαι πως μεγαλώνω. Ή μπορεί να μη θέλω να μοιραστώ τη μέρα εορτασμού μου με άλλο 1 εκατομμύριο Γιώργηδες.
Προτιμώ τους προσωπικούς εορτασμούς: Αυτούς που εγώ θα αποφασίσω πότε θα τους γιορτάσω, αυτούς που συνδέονται με κάποια δική μου προσωπική ευτυχισμένη ή επιτυχημένη στιγμή, αυτούς που θα επιλέξω πόσοι θα τη γνωρίζουν και πόσοι όχι.
Σίγουρα, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εμπορικών καταστημάτων.
Πολλά καταστήματα περιμένουν κάποιες γιορτές για να δουλέψουν, ονομαστικές ή άλλες. Και πολύς κόσμος δεν έχει ίσως πολλές πραγματικές ευκαιρίες για να χαρεί στη ζωή του γι αυτό και επιλέγει να συμμετέχει στον κοινωνικό κομφορμισμό των ονομαστικών εορτών, των γενεθλίων, των θρησκευτικών γιορτών.
Ή απλά δεν σκέφτηκε ποτέ πόσα από τα πράγματα με τα οποία μεγαλώνουμε είναι απλά optional το κατά πόσο θέλουμε να τους δώσουμε βαρύτητα μετά ως σκεπτόμενοι ενήλικες...
Υπάρχει λόγος γι αυτό. Δεν είναι ότι είμαι μίζερος και κακός, αλλά το ότι έχω αποφασίσει να βάζω ένα όριο στην διαιώνιση εθίμων που φαίνονται να γιορτάζουν το τίποτα το συγκεκριμένο.
Να εξηγήσω τι εννοώ.
Το να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τις γιορτές μας, τα γενέθλιά μας είναι μια κοινωνική φόρμα στην οποία έχουμε επιλέξει οι περισσότεροι συλλογικά να συμμετέχουμε.
Για τους περισσότερους είναι ένας λόγος για να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα τους, να έχουν κάτι να προσδοκούν (κυρίως όταν είναι παιδιά και ξέρουνε ότι θα πάρουν δώρα τα οποία δε θα μπορούσαν να αγοράσουν μόνοι τους).
Ως concept, τα γενέθλια τα πετυχαίνουμε πρώτα στην αρχαία Ρώμη, όπου οι Ρωμαίοι διοργάνωναν όργια για να γιορτάσουν το +1 στην ηλικία τους. Και αντίστοιχα, οι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν τα γενέθλιά τους γιατί θεωρούσαν τον εορτασμό αυτό ως παγανιστικό έθιμο. Ομοίως δεν γιόρταζαν τα γενέθλια του Χριστού (Χριστούγεννα) μέχρι τον 4ο αιώνα που ο Χριστιανισμός υιοθέτησε πολλά διάφορα παγανιστικά έθιμα προκειμένου να αποκτήσει πιστούς και να κάνει πιο εύκολη τη μετάβαση από μια θρησκεία που πέθαινε σε μια νέα που από καιρό ψηνόταν να κατακτήσει στην Ευρώπη.
Όπως έλεγα λοιπόν, όλοι αυτοί οι εορτασμοί που είναι δεμένοι σε κάποιο ημερολογιακό έθιμο είναι -για μένα- πολύ τυπικοί. Εγώ μπορεί να έχω τις μαύρες μου τη μερα που θυμάμαι πως μεγαλώνω. Ή μπορεί να μη θέλω να μοιραστώ τη μέρα εορτασμού μου με άλλο 1 εκατομμύριο Γιώργηδες.
Προτιμώ τους προσωπικούς εορτασμούς: Αυτούς που εγώ θα αποφασίσω πότε θα τους γιορτάσω, αυτούς που συνδέονται με κάποια δική μου προσωπική ευτυχισμένη ή επιτυχημένη στιγμή, αυτούς που θα επιλέξω πόσοι θα τη γνωρίζουν και πόσοι όχι.
Σίγουρα, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εμπορικών καταστημάτων.
Πολλά καταστήματα περιμένουν κάποιες γιορτές για να δουλέψουν, ονομαστικές ή άλλες. Και πολύς κόσμος δεν έχει ίσως πολλές πραγματικές ευκαιρίες για να χαρεί στη ζωή του γι αυτό και επιλέγει να συμμετέχει στον κοινωνικό κομφορμισμό των ονομαστικών εορτών, των γενεθλίων, των θρησκευτικών γιορτών.
Ή απλά δεν σκέφτηκε ποτέ πόσα από τα πράγματα με τα οποία μεγαλώνουμε είναι απλά optional το κατά πόσο θέλουμε να τους δώσουμε βαρύτητα μετά ως σκεπτόμενοι ενήλικες...
Τα καλύτερα...
1 σχόλιο:
με το επάγγελμα που κάνεις, το να αναρωτιέσαι επί τε΄τοιων ζητημάτων είναι κάπως... υποαρξιακό, να το πω, αυτο-αναίρεση να το πω, ή έστω ζεν.
Γιατί να μη γιορτάζουν οι άνθρωποι; τόσο κακό είναι;
Κάποτε δεν ήταν νόρμα, καποτε ήταν στα αλήθεια χαρούμενοι καιευγνώμονες που κατάφεραν να ζήσουν έναν χρόνο ακόμα. Μην κοιτάς που τώρα τα έχουμε όλα για δεδομένα...
Και, τέλος, οι άνθρωποι έχουν την βιολογική ανάγκη να είναι κοινωνιή και να συμμετέχουν σε συλλογικές δράσεις, από γιορτές και πάρτυ μέχρι διαδηλώσεις και ποδοσφαιρικούς αγώνες. Εξτός από όσους για κάποιο λόγο επιλέξουν αυτό που λες, να μείνουν για λίγο μόνοι ή να απέχουν αν τους φαίνεται ανούσιο για κάποιο διάστημα να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, η ανάγκη της συλλογικής γιορτής θα βρεί άλλες διεξόδους να εκφραστεί, οπότε δεν είναι λίγο pointless να καταργήσουμε το ένα για να εφύρουμε κάποιο άλλο ολόιδιο που εξυπηρετεί ακριβώς τον ίδιο σκοπό;
Δημοσίευση σχολίου