Μπλε σκορπιοί και πράσινα άλογα

Είναι λυπηρό το πόση ελπίδα χρειάζεται ο κόσμος και το ότι τα κανάλια θα του πουλήσουν ελπίδα (και τίποτα άλλο). Βρήκαν λέει το φάρμακο του καρκίνου στο δηλητήριο του μπλε σκορπιού. Και το προμοτάρουνε αδρά σε όποιον κάθεται να τους ακούσει.

Και για τι πράγμα δεν σας είπαν στην τηλεόραση; Ας πούμε μερικά που μου έρχονται στα γρήγορα γιατί έχουμε και άλλες δουλειές: Για το είναι τρομερά απίθανο να υπάρχει ένα τέτοιο φάρμακο στη φύση χωρίς κατεργασία, για το ότι υπάρχουν τόσες διαφορετικές μορφές καρκίνου, για το ότι το "ανακάλυψε" βιολόγος και όχι γιατρός, για το ότι βρέθηκε εκτός εργαστηρίων παρά τα δισεκατομμύρια που σπαταλάει η φαρμακευτική βιομηχανία για να το ανακαλύψει, για το ότι αν θέλει ο ασθενής 10 λίτρα το χρόνο θα έπρεπε να "αρμεχθούν" 5.000 σκορπιοί για τον καθένα, για το ότι εντελώς τυχαία έψαχνε η Κούβα ένα τρόπο να ανακάμψει την τουριστική βιομηχανία της, για το ότι η διεθνής ιατρική κοινότητα λέει ότι όλα αυτά είναι φούμαρα (εκτός από τους 10 γιατρούς στα ελληνικά κανάλια φυσικά, που ψάχνουν τρόπο να προβληθούν). Καλά ρε μάγκες, δηλαδή τόσο ξύπνιοι είστε εσείς που ανακαλύψατε το φάρμακο; Οι άλλοι μαλάκες είναι;

Αλλά, εντάξει, τον κόσμο τον καταλαβαίνω. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ντροπή στα κανάλια. Ντροπή Ευαγγελάτε. Ντροπή δημοσιογράφοι.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που καταλαβαίνω φιγούρες που θεωρούσα τρελλούς και extreme όπως ο Λεβέντης και ο Καρατζαφέρης.

Ποιοί αντιαμερικάνοι;

Κάτι διάβασα στο Βήμα της Κυριακής (οι Κυριακάτικες είναι οι μόνες εφημερίδες που διαβάζω γιατί με ενδιαφέρουν οι απόψεις ανθρώπων και όχι τόσο τα καθημερινά γεγονότα που γράφονται βιαστικά και επιπόλαια). Είναι εκπληκτικό το ότι κάποιοι αισθάνονται αντιαμερικάνοι αλλά οδηγούν Ford, βάζουν βενζίνη Shell, φοράνε Levi's, ακούνε Britney και Shaggy, πηδάνε με Durex, αγοράζουν laptop Dell, τρέχουν Windows, πίνουν Jack Daniels, φωτογραφίζουν με HP, βλέπουν ταινίες του Hollywood, δροσίζονται με κλιματιστικό General Electric, τρέχουνε με Nike.

Γιατί αν θες να είσαι αντιαμερικάνος, ή οτιδήποτε "αντί-" τότε λογικό δεν είναι θα πρέπει να μην δέχεσαι οτιδήποτε αμερικάνικο; Αλλιώς είναι σαν να είσαι αντι-καπιταλιστής αλλά να καταθέτεις τα λεφτά σου στην τράπεζα για να πάρεις τον τόκο. Σαν να δηλώνει κομμουνιστής και στέλνεις τα παιδιά σου στο Αμερικάνικο Κολλέγιο και μετά στο Yale.
Εγώ πάλι είμαι αντί-αντί. Δε γουστάρω να είμαι αντί-κάτι-άλλο. Αποφάσισε ο Bush να βομβαρδίσει; Ντροπή του, από ανθρωπιστικής πλευράς. Αλλά από τη δική του σκοπιά, καλά κάνει. Επιχειρηματίας είναι, μεγιστοποιεί το κέρδος του εις βάρος κάποιων άλλων. Είναι κάτι σαν τον επιχειρηματία που κάνει τα πάντα για να κλείσει τον ανταγωνιστή του και να έχει το μονοπώλιο, αλλά σε πολύ πολύ μεγαλύτερο επίπεδο. Και αν σήμερα δεν είμαστε εμείς οι κάποιοι άλλοι, μπορεί να είμαστε αύριο. Συμφωνώ. Είστε λοιπόν αντι-Bush. Και αντι-Kerry (αν είχε βγει ο άνθρωπος). Αλλά όχι αντιαμερικάνοι.

Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Δε μπορείς για ότι γίνεται να λες ότι φταίνε οι Αμερικάνοι (ή οι Εβραίοι). Γιατί και έτσι να είναι ευθύνεται μια μικρή ελίτ αυτών. Ο λαός σου φταίει; Οι λαοί δε διαφέρουν μεταξύ τους. Αν δεν υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες από ψηλά που τους κατευθύνουν, οι λαοί τα βρίσκουν μεταξύ τους.

Τους τρομοκρατούν και ψηφίζουν Bush γιατί τους έχουν πείσει ότι αυτός θα τους σώσει. Και μην ακούσω ότι είναι κουτοί και επηρρέαζονται από τα ΜΜΕ γιατί θα σας θυμίσω πώς δημιουργήθηκε η φούσκα του ΧΑΑ όταν όλοι παπαγαλίζαμε ότι μας έλεγαν: "Θα ανέβει η τάδε μετοχή, οι τράπεζες πάνε καλά, αγόρασε κατασκευαστικές".

Έτσι και οι Αμερικάνοι παπαγαλίζουν τώρα: "Οι τρομοκράτες δε μας πάνε γιατί είναι κακοί άνθρωποι, εμείς έχουμε το Θεό με το πλευρό μας, είναι κακοί άνθρωποι, εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι, πρέπει να τους εξοντώσουμε, ποιός καλύτερος από αυτόν τον σούπερ καλό άνθρωπο τον Πρόεδρό μας;"

Ας σκεφτόμαστε και ας είμαστε αντικειμενικοί λοιπόν. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά, ναι;

ΠΓΔΜ όπως λέμε ΞΜΤΓ;

Μας την έκανε ο Μπούς-της. Αναγνώρισε την ΠΓΔΜ σαν Δημοκρατία της Μακεδονία, δηλαδή ως Μακεδονία.

Εντάξει, χαλαστικό ως γεγονός, αλλά δηλαδή μη μου πείτε ότι δε το περιμένατε!
Εμείς πλέον είμαστε του χεριού του, γιατί να μην αποκτήσει νέους φίλους; Όχι αυτούς που τον χρειάζονται.

Δηλαδή τί θα κάνουμε; Θα τρέξει το Διπλωματικό Σώμα, ο ΥπΕξ, ο Καραμανλής και ο Στεφανόπουλος και κάτι τρέχει στα γύφτικά.

Όλοι τη δουλειά τους κάνουν. Ο Μπους θα κλείσει μια συμφωνία με τη Μακεδονία αύριο μεθαύριο, οι δικοί μας προσπαθούνε να δείξουν ότι δε φταίνε που έγινε η μαλακία στη "βάρδιά" τους.

Και όπως είχε πει ο Μητσοτάκης και παλιότερα, το όλο θέμα θα έχει ξεχαστεί σε λίγα χρόνια. Αν όχι μήνες. Πιθανόν να το ακούσουμε πάλι στις επόμενες εκλογές, στη λασπολογία του ΠΑΣΟΚ.

Εγώ, είπαμε, δεν κατέχω από Ιστορία. Είμαι γκαγκά. Γι αυτό είχα ρωτήσει κάποια που ξέρει, μια ξεναγό, μεγάλη γυναίκα. Και μου λέει λοιπόν ότι, ΝΑΙ, μέχρι και εκεί πάνω ήταν κάποτε η Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου. Δηλαδή γεωγραφικά, είναι κι εκεί Μακεδονία.
Πολιτισμικά φυσικά, καμία σχέση. Αλλά γιατί, μήπως έχουμε εμείς καμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες; Ή μήπως ο Μεγαλέξανδρος μεγάλωσε μιλώντας ελληνικά; (μην πείτε ναι, δεν παίζει, πρώτα έμαθε μακεδονικά και όταν μεγάλωσε έμαθε ελληνικά από τον Αριστοτέλη).

Μόνο που εμείς μιλάμε ελληνικά. Γιατί κάτι άλλο να συνδέει εμάς με τους αρχαίους αυτούς τύπους που μένανε εδώ που μέναμε δε βλέπω. Οι τύποι ήταν κορυφή κι εμείς είμαστε για τα μπάζα. Και μην ακούσω ότι είμαστε η καλύτερη χώρα του κόσμου, οκ στρουθοκάμηλοι;

Bush vs Kerry

Παρόλο που ξέρω ότι δε θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική, εγώ Kerry θα ψήφιζα. Αν μη τι άλλο, είναι πιο έξυπνος, πιο ψηλός, νέο αίμα.

Ορίστε τό'πα!

Ο Σάκης, ο Τάκης και ο Μάκης

Ομοφυλοφιλοφοβία. Μεγάλη λέξη, τετρασύνθετη, και δύσκολη. Περίεργο πράγμα για κάτι τόσο καθημερινό.

Άνοιξα το χαζοκούτι, κάτι που σπάνια κάνω εδώ και δυόμισι χρόνια, από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα. Για τις αμερικανικές εκλογές περίμενα να δω κάτι, αλλά μπα. Είδα λοιπόν το Χατζηνικολάου (άνθρωπο τον οποίο έχω σε μεγάλη υπόληψη από τότε που ήμουν σε μία διάλεξή του στο Πάντειο Πανεπιστήμειο) να έχει καλέσει διαφόρους, μεταξύ των οποίων και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Και έλεγε λοιπόν αυτός ο άνθρωπος πως η τηλεόραση γέμισε ομοφυλόφιλους που δίνουν λάθος πρότυπα στα παιδιά.

Δηλαδή ΕΛΕΟΣ! Εντάξει, είπαμε, τηλεόραση δεν βλέπω, δεν με ενδιαφέρει το θέμα. Αλλά το ότι γεμίσαμε ερωτικά τρίγωνα δεν ήταν δηλαδή ανήθικο; Ότι ο Παπακαλιάτης πηδούσε μαμά και κόρη ήταν μια χαρά; Η προβολή της βίας, των στριπτιτζάδικων, της μαφίας, του υποκόσμου, δε μας πείραξε; Και μας πείραξαν οι gay; Οι οποίοι (λέει τώρα ο κ. Ιωαννίδης) αντιπροσωπεύονται στις ελληνικές σειρές σε ποσοστό επτά στους δέκα; ΕΛΕΟΣ!

Εγώ ψηφίζω υπέρ πάντως. Κρίμα για τα κορίτσια που κάτι τύποι τρομεροί είναι πισωγλέντηδες. Αλλά όσο νά'ναι μας βολεύει εμάς που είμαστε λιγότερο όμορφοι εώς Κουασιμόδοι. Μακριά από τον κώλο μου ας κάνουν ότι θέλουν, τι με κόφτει εμένα;

Και αν τώρα δούμε και δυο κοριτσάκια να φιλιούνται στο δρόμο, ε δε θα στρέψουμε και αλλού το βλέμμα μας.

Όπως πιστεύω κάργα, για να σε καίει κάτι πρέπει να έχει καεί η γούνα σου, γιατί άμα δεν έχει καεί η γούνα σου, γιατί να σε καίει και το θέμα δηλαδή;

Άν λοιπόν εμένα ο γιός μου δεν είναι πουστράκι, τι με νοιάζει ο γιος του διπλανού; Αλλά και αν πάλι είναι πουστράκι, μου φταίει η τηλεόραση που τον έκανε;

Ναι, δε λέω, όλα παίζουν το ρόλο τους. Λίγο οι σειρά με τον Παπακαλιάτη, λίγο το να δείξεις τον Σάκη, λίγο να πεις ότι ο Elton John είναι επιτυχημένος. Αλλά δε σε ωθούν στην ομοφυλοφιλία αυτά τα πράγματα. Άντε να σε κάνουν να πειραματιστείς πιο γρήγορα ή άντε να σε κάνουν να το παραδεχτείς. Αλλά επειδή είδα το φιλί στο σήριαλ του Παπακαλιάτη, να δοκιμάσω κι εγώ; Μπα!

Και παίρνει μετά το θέμα διαστάσεις πολιτικές, θρησκευτικές, δεοντολογικές, ηθικές, βιολογικές, ιατρικές, μέχρι και φιλοσοφικές! Και φέρε ένα κάρο ειδικούς να μας το εξηγήσουν το φαινόμενο και να φαγωθούν μεταξύ τους.

Ρε κόσμε, τι κάθεσαι και βλέπεις; Κλείστο το γαμωκούτι ρε πούστη μου μπας και βάλεις μυαλό!

Κρατάμε σκορ;

Είναι εκπληκτικό το πόσοι δεν θέλουν να κρατάει τη σημαία Αλβανός. Σε μια έρευνα που είδα σε ένα site, το 48% των επισκεπτών ήθελαν την σημαία να την κρατάει μόνο ελληνικό χέρι.
Παρά τις τοποθετήσεις του πολιτικού κόσμου, του Προέδρου της Δημοκρατίας (ένας θεσμός πολύ πιο σεβαστός από όλους τους άλλους πολιτικούς μαζί, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι ο Στεφανόπουλος), των δημοσιογράφων, του κόσμου των τεχνών και των γραμμάτων, υπάρχει ακόμα κόσμος που δε θέλει τους Αλβανούς να σηκώνουν τη σημαία. Μένω άναυδος (και οι υπόλοιποι μάλλουν μένουν Σόλωνος, που έλεγε ο Χάρυ Κλυν). Ο Αλβανός που μένει στην Ελλάδα, φορολογείται στην Ελλάδα, πηγαίνει σε ελληνικό σχολείο και πασχίζει να απορροφηθεί από το ελληνικό σύστημα δηλαδή είναι λιγότερο Έλληνας από τον DJ Tiesto ο οποίος έβγαλε CD με την ελληνική σημαία στο εξώφυλλο;

Κάθε έξι μήνες τα ίδια. Μην σηκώσει Αλβανός, Βούλγαρος ή πρώην Σοβιετικός τη σημαία. Καταλήψεις σχολείων (άλλο που δε θέλανε να βρούνε τα παιδιά δικαιολογία για κατάληψη) και αντιδράσεις γονέων. Ανθρώπων μεροκαματιάρηδων που η μόνη του χαρά μέσα στη μιζέρια είναι να δούνε το καμάρι τους να αριστεύει. Λογικό είναι το να θέλουνε να δούνε το παιδί τους να κρατάει τη σημαία. Αλλά αν θέλουν να το δούνε, τότε θα έπρεπε το παιδί τους να είναι ο καλύτερος μαθητής. Και προφανώς δεν ήταν.

Και μιλάνε οι γονείς για κατάφορη αδικία εις βάρος των παιδιών τους. Γιατί; Επειδή ο Αλβανός ήταν καλύτερος; Μήπως ο Αλβανός είχε περισσότερα λεφτά και το παιδί του έκανε περισσότερα ιδιαίτερα; Α όχι, ίσως να είναι το ότι οι Αλβανοί γονείς προλαβαίνουν να διαβάζουν τα παιδιά τους οι ίδιοι σε μαθήματα που δεν γνωρίζουν. Αφήστε που οι Αλβανοί έχουν και μεγαύτερη εξοικείωση με την ελληνική γλώσσα.

Αλλά ποιός φταίει; Φταίει ο μεροκαματιάρης γονέας που δεν είχε την επιλογή να ανοίξει τα μυαλά του, που κάποια πράγματα στη ζωή του κάτσανε στραβά και που δε μπορεί να ξεφύγει από την κατάστασή του; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όχι δε φταίει.

Ποιός φταίει; Φταίνε οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, όλοι οι επιφανείς άνθρωποι που του λένε ότι ζει στην καλύτερη χώρα του κόσμου. Και αυτός τα πιστεύει, γιατί έτσι διασκεδάζει τη μιζέρια του.

Βγαίνει ο πρωθυπουργός και λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον ουραγός της Ευρώπης στο τάδε ζήτημα, αλλά έχει την πρωτιά. Νά τη η εθνική υπηρηφάνια. Ακούει στις ειδήσεις ότι το βιοτικό επίπεδο της γειτονικής (και "εχθρικής") Τουρκίας είναι απίστευτα χαμηλό. Βγάζει το συμπέρασμα ότι είναι ζώα όλοι οι Τούρκοι. Βγαίνει μια Φανή Χαλκιά και δηλώνει ότι οι Έλληνες έχουν γεννηθεί μόνο για πρωτιές. Γουστάρει ο μεροκαματιάρης. Βγαίνει ο Σάκης τρίτος στη Eurovision, και μετά οι Τατιάνες λένε ότι αδικήθηκε που δεν βγήκε πρώτος, τα συμφέροντα των φάγανε κλπ. Το καταπίνει και αυτό ο Έλληνας, γιατί έχει την ανάγκη να πιστέψει κάπου. Του λέει ο αρχιεπίσκοπος πως ο Θεός προτιμά τους Έλληνες, καθότι Ορθόδοξοι. Φέρε κι από εκεί υπερηφάνια. Πήραμε το ευρωπαϊκό, νάτοι νάτοι οι πρωταθλητές.

Δώστου κούνημα της σημαίας μέχρι πρωΐας, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή του Έλληνα την επόμενη μέρα, χωρίς να έχουν φύγει τα προβλήματα. Και φυσικά έχουμε και το ότι ΚΑΠΟΤΕ ήμασταν σπουδαίος λαός οι Έλληνες, πριν 2.500 χρόνια.

Με αυτά και με εκείνα, τι να κάνει ο έρμος ο Έλληνας, του έχουν φουσκώσει τα μυαλά ότι αυτός είναι και άλλος δεν είναι. Βγάζει το κόμπλεξ λέγοντας του Αμερικάνους αμερικανάκια, τους Βρετανούς αδερφές, τους Γάλλους σωβινιστές, τους Ιταλούς χαζοβιόληδες καιτους Τούρκους ζώα. Νομίζω πως πιο ξενοφοβικός λαός δεν πρέπει να υπάρχει από τους Έλληνες.

Και ο Αλβανός που ήρθε εδώ για να ζήσει επειδή στην Αλβανία "δε βγαίνει", του φταίει και πρέπει να πληρώσει. Όχι μόνο με αυτά που τραβάει στην καθημερινότητά του όντας πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Δε του φτάνουν αυτά. Πρέπει να του δημιουργούμε και άλλα συναισθήματα. Να μη μπορεί να πανηγυρίσει ούτε μια νίκη στοποδόσφαιρο.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα, είναι αλήθεια. Δεν με απασχόλησε ποτέ η Ιστορία και ξέρω κάποια πράγματα τόσο αποσπασματικά που δε νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλάω για το τι είχε γίνει κάποτε, με τους παππούδες μας και τους υπόλοιπους πεθαμένους. Αλλά δε νομίζω ότι οι λαοί έχουν να χωρίσουν τίποτα. Αν οι λαοί αντί να φανατίζονται ο ένας εναντίον του άλλου για να ακολουθήσουν τα συμφέροντα του καθένα δεξιά και αριστερά, θρησκευτικά, πολιτικά, αθλητικά, κ.ο.κ. τότε πιστεύω θα περνάμε καλύτερα. Θα σκεφτόμαστε καθαρότερα. Θα κοιτάμε τη δουλειά μας.

Γιατί εγώ, όταν ήμουν στην Βρετανία για 6 χρόνια, κανείς δε μου είπε να μην πανηγυρίζω στις νίκες της Ελλάδας. Κανείς δε μου απαγόρευσε να γιορτάσω το Ορθόδοξο Πάσχα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Κανείς δε μου είπε ότι η Ελλάδα είναι χώρα δευτέρας κατηγορίας. Κανείς δε με έκανε να νιώσω πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Και αν θέλετε να ξέρετε, όσοι δεν έχετε ζήσει έξω, έτσι ακριβώς ήμασταν. Τι σχέση έχει ένα τσούρμο Ελλήνων φοιτητών σε ένα τραίνο να μιλάει δυνατά, να ενοχλεί, να βρίζει, να λερώνει με τους Βρετανούς που διαβάζουν ήσυχα την εφημερίδα τους; Τίποτα. Και μη μου πείτε τώρα "μα είναι ξενέρωτοι"! Όχι και τα δικά μας δικά μας, και τα δικά τους δικά μας!

Αυτοί οι άνθρωποι μου δίδαξαν εμένα προσωπικά την ανωτερότητα όταν μου συμπεριφέρθηκαν σαν ίσο με αυτούς, όταν βγήκα από το πανεπιστήμειο και έψαξα δουλειά και έπαιρνα ένα καλό μισθό. Όταν μου εμπιστεύθηκαν σοβαρές δουλειές. Όταν με βάλανε σε θέσεις που ποτέ ένας Αλβανός δε θα έπαιρνε στην Ελλάδα.

Και για σκέψου δύο πράγματα. Πρώτον θυμήσου τι έκανε ο Χίτλερ και παρομοίασε τις πράξεις του με τις δικές σου, Έλληνα, που πιστεύεις στην υπεροχή της φυλής σου, όπως ο Χίτλερ πίστευε στην υπεροχή της δικής σου. Και μετά θυμήσου πόσοι Έλληνες ήταν αυτοί που φύγανε για τη Γερμανία το '60 για να βρούνε εκεί δουλειά, βγάλανε μια περιουσία και γυρίσανε. Νομίζεις ότι διαφέρουν καθόλου από τους Αλβανούς που έχουν έρθει εδώ για να προκόψουν; Ξέρεις ότι το λιγότερο από 1 στους 3.000 Αλβανούς στην Ελλάδα είναι αυτοί που έχουν καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα;

Δεν είναι όλοι τους εγκληματίες. Θέλουν κι αυτοί, σαν εσένα, να κάνουν οικογένεια, να περνάνε καλά, να βγάζουν λεφτά, να δούνε τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σωστά. Γιατί να μην τους αφήσουμε;

Buffalo Bill

Μετά από πολλά πολλά χρόνια, έφαγα και πάλι βουβάλι. Αποξηραμένο. Το παρήγγειλα από America. Ακριβό για τόσο λίγο, αλλά καταπληκτικό. Έτσι για να δοκιμάζουμε μια νέα γεύση μία στο τόσο.