27.3.05

Μια ιστορία θα σας πω... #1

Η ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα πραγματική και αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας. Οι σιχασιάρηδες να μην τη διαβάσουν γιατί παρά το χιουμοριστικό της χαρακτήρα, έχει κάποια λεπτά σημεία πλοκής που μπορεί να μη θέλετε να παρακολουθήσετε. Δεν ενδείκνεται για μικρά παιδιά. Και σίγουρα δεν ενδείκνεται για blog αλλά δε γαμείς... Έτοιμοι όλοι; Ποπκόρν, κοκακόλα ανά χείρας; Πάμε...

Σεπτέμβριος 2003.

Τρίτη. Αποφράδα ημέρα. Με όλη τη σημασια της λέξεως.

Δουλεύω στη Hypertech, εταιρία web design και web software. Εδρεύει στην Κηφισίας, πάνω από τη Νομαρχία Αθηνών.

Ξυπνάω το πρωί, δεν πίνω τίποτα και δεν τρώω τίποτα. Μπαίνω στο αμαξάκι μου και ακούω Βίκυ και Κώστα στον Village. Μπλέκω στην καθημερινή κίνηση, αλλά σε γενικές γραμμές δε με απασχολεί γιατί σήμερα ξεκίνησα νωρίτερα. Ίσως και αυτό να τα προκάλεσε όλα. Ήδη στις 8 ήμουν στο τιμόνι.

Η δική μου διαδρομή για τη δουλειά σημαίνει Θησέως, Δημητρακοπούλου, Συγγρού, Ζάππειο, Β. Κωνσταντίνου, Β. Σοφίας, Κηφισίας. Δεν ήξερα ότι δε θα έφτανα τόσο μακριά.

Ξεκινώντας από τη Θησέως νιώθω ένα κάτι στο στομάχι. Δεν ξέρω τι, αλλά και μόνο που άλλαξα λίγο τη στάση μου, μου πέρασε, δεν ήταν τίποτα. Γερνάω, σκέφτομαι.

Έχοντας ξεκινήσει την Άνοδο των Μυρίων, καταλαβαίνω ότι δεν είναι το στομάχι μου, αλλά η κοιλιά μου. Uh-oh!

Πολύ γρήγορα, το τίποτα μεταμορφώνεται σε γαργαλητό, το γαργαλητό σε φαγούρα, η φαγούρα σε πονάκι, το πονάκι σε πόνο. Φτάνοντας στη Δημητρακοπούλου στον Ταύρο το τίποτα ξαναρχίζει και αυτή τη φορά πονάει επικίνδυνα.

Ακούγονται κάτι γουργουρητά που εξελίσσονται σε μουρμουρητά από το στομάχι. Σαν κροκόδειλος που δεν έχει φάει μια βδομάδα και ήθελε να με καταβροχθίσει. Γουρ-γουρ-γουρ!

Από εκεί που η κίνηση δε με ενδιέφερε καθόλου, ξαφνικά βρέθηκα να τσαντίζομαι σε κάθε στάση που έκανε το τρόλλεϋ μπροστά μου. Αλλά επειδή έχω μάθει να οδηγώ στην Αγγλία, ακόμα κρατιέμαι και δεν κορνάρω. Άλλωστε δεν έχει κανένα νόημα, τι θα κάνει το τρόλλεϋ; Θα βγάλει φτερά;

Στρίβω δεξιά για να βγω Συγγρού, στο ύψος των rent-a-car. Το πρόβλημα έχει οξυνθεί τάχιστα. Ήδη περιμένοντας το φανάρι για να στρίψω, κοιτούσα μήπως έχει ανοίξει κάνα κατάστημα για να πάω να τους χέσω και να φύγω, ευχαριστώντας τους για την πονοψυχία τους προς τον συνάνθρωπό τους σε μια ώρα ανάγκης. Αλλά κανείς δεν ήταν ανοιχτός.

Μπαίνω Συγγρού. Βλέπω κάποιον σε ένα κατάστημα, αλλά δε μπορώ να παρατήσω το αμάξι στο λεωφοριόδρομο όταν η Συγγρού έχει 3 λωρίδες, κάγκελα στο πεζοδρόμιο και τροχονόμο στα 100 μέτρα.

Φαντάσου τώρα έναν τύπο με πουκάμισο, κουστούμι, γραββάτα και μανικετόκουμπα σε κίτρινο-καφέ αποχρώσεις (το στυλ είναι must στο γραφείο) να έχει ιδρώσει μέχρι αηδίας, να στάζει ο ιδρώτας του από το μέτωπο από το σφίξιμο, να αναπνέει βαριά για να πάρει δύναμη, να έχει σβήσει το ραδιόφωνο γιατί του αποσπά την προσοχή και να προσπαθεί να κρατηθεί για να μη χεστεί πάνω του οδηγώντας με 10 χιλιόμετρα την ώρα σε μία πηγμένη Συγγρού με σταμάτα-ξεκίνα όλη την ώρα, ενώ ψάχνει απελπισμένα κάπου να σταματήσει.

Μιλάμε για το κόψιμο του αιώνα, έπιασε μηδέν-εκατό σε 2 λεπτά αυτό το πράγμα. Και έπρεπε οπωσδήποτε να βρω κάτι, κάποιον, κάπου. Αλλά όχι κάποτε. ΤΩΡΑ!

Από το σφίξιμο να έχω κοκκινίσει αλλά τα χείλη μου να έχουν γίνει άσπρα. Αδρεναλίνη στο μάξιμουμ, καρδιά να χτυπάει τρελλά. Νέο extreme sport: κόψιμο.

Και σε μια φάση αρχίζει κάτι πρωτοφανές. Αρχίζουν να παγώνουν τα άκρα μου. Πρώτα τα χέρια μου, από τα δάχτυλα προς τα πάνω. Και να μου έρχονται τώρα φλασιές από διάφορες σκηνές θρίλλερ όπου το δηλητήριο ή το κακό πνεύμα ή το αίμα απλά παγώνει μέσα στο θυμα. Κάπως έτσι δεν πεθαίνεις και από κώνιο; Τι να με πείραξε γαμώτο;

Και να προσπαθώ να μην το σκέφτομαι για να μου περάσει. Η ψυχολογία είναι μεγάλο πράγμα, είναι αποδεδειγμένο αυτό. Να σκέφτομαι άσχετα πράγματα, άσχετα πράγματα, άσχετα πράγματα. Αχ, τι να σκεφτώ;




Ok, να σκεφτώ τι έχω να κάνω στη δουλειά. Πρέπει να πάω στη DDB (μαμά εταιρία, διαφημιστική από τις μεγάλες) να δω τι θα κάνουμε με την Tellas. Και τι ωραία που είναι εκεί στο Μαρούσι, το πάρκινγκ είναι λίγο ζόρικο μόνο, σφιχτοκώλικο θα έλεγα.

Όχι! Όχι σφιχτοκώλικο. Πάλι εδώ γυρίσαμε. Όχι, όχι, κάτι άλλο. Μετά τι θα κάνω; Α ναι, να πάω να βρω την Αιμιλία, να δούμε αν θα συμφωνήσουμε στο δημιουργικό. Τι ωραία γραφεία που έχουν εκεί ρε γαμώτο. Ωραίοι χώροι, ωραία ρεσεψιόν. Και τι είναι δίπλα στη ρεσεψιόν; Οι τουαλέτες!

Όχι πάλι ρε πούστη μου. Σκατά τα έκανα. Σκατά; Είπα σκατά; Γαμώτοοοοοο!


Φυσικά, όλα αυτά έγιναν μέσα σε δύο δευτερόλεπτα. Να τα σκέφτομαι όλα, να έχω τρελλαθεί, να χτυπιέμαι μέσα στο αμάξι ενώ οδηγώ μπας και κάτι μέσα μου μετατοπιστεί και νιώσω λίγο καλύτερα, να έχω γίνει κόκκινος σαν παντζάρι και πάνω που νιώθω πως δεν άντεχω άλλο ακούω ένα μεγάλο γουυυυυυυυυρ και μου πέρασε.

Τίποτα. Καθόλου πόνος. Καθόλου σφίξιμο. Πέρασε.

Τι ένιωσα; Ανακούφιση. Αγαλίαση.

Μπήκα στη Βασιλίσσης Σοφίας χωρίς να αλλάξει τίποτα. Ήταν σαν μια κανονική μέρα που πήγαινα στο γραφείο. Σκούπισα τον ιδρώτα μου, ξαναέφτιαξα τη γραββάτα μου, πήρα τον καθαρό αέρα μου και κοιτούσα να φτάσω γρήγορα στο γραφείο γιατί αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να...

Oooops.

Ένιωσα ένα μικρό, ανεπαίσθητο γαργαλητό; Όχι, δεν ήταν τίποτα, συνέχισε να οδηγάς. Σκέψου λιβάδια με λουλούδια και χορτάρι και αγελάδες που μασουλάνε το χορτάρι. Και τι κάνουν οι αγελάδες όταν μασουλάνε χορτάρι; Χέζουν. Γαμώτο!

Γουρ-γουρ-γουρ.

Όπως στα θρίλλερ παίζει εκείνη η μουσική που σου λέει ότι κάτι θα γίνει με το που μπαίνει η ηρωίδα μέσα στο δωμάτιο, τίρι-ρίρι, τίρι-ρίρι, και τελικά μπαίνει στο δωμάτιο ανάβει το φως και δε γίνεται τίποτα. Και ησυχάζεις και μετά από 5 δευτερόλεπτα την αρπάζει ο κακός και την σκοτώνει.

Έτσι και τώρα. Περίμενε να ρίξω τις άμυνές μου για να με αποτελειώσει. Και, σε αντίθεση με τα έργα, εδώ δεν είχε προειδοποιητική μουσική.

Τα γουρ-γουρ έγιναν ανυπόφορα, λες και είχα μέσα μου το Alien και θα έβγαινε να με φάει. Δεν ήξερα τι να κάνω, πατούσα γκάζι και φρένο ταυτόχρονα μέσα στον πόνο μου. Είχα ακούσει κάποια που αποφάσισε να οδηγήσει μόνη της στο μαιευτήριο όταν της έσπασαν τα νερά και από τον πόνο έχασε τον έλεγχο του αμαξιού και σκοτώθηκε. Και φυσικά μου έρχοντασαν 1002 εικόνες στο μυαλό, όλες να έχουν να κάνουν με σκατά.

Σε μια φάση, είδα την ευκαιρία που έψαχνα. Ήταν πασιφανές ότι δε θα έφτανα με τίποτα μέχρι την Κηφισίας, πόσο μάλλον στο γραφείο μου (και όπως ξέρεις, όσο πιο κοντά είσαι στην τουαλέτα όταν τη χρειάζεσαι, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η ανάγκη σου), οπότε προτίμησα ότι πιο κοντινό εκείνη τη στιγμή.

Σε μια φάση που οι 3 λωρίδες γίνονται 4 για να στρίψει όποιος θέλει δεξιά στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (πριν το Hilton, ξέρεις τώρα), σταματάω το αμάξι στη δεξιά λωρίδα με αλάρμ και βγαίνω έξω, πηδάω τα κάγκελα του πεζοδρομίου και πάω να μπω στο Ίδρυμα.

Και φυσικά ήταν κλειστό.




Freeze-frame.

Φαντάσου λοιπόν τώρα μια βόμβα στην οποία ο μετρητής σου λέει ότι έχεις 10 δευτερόλεπτα πριν εκραγεί, την έχεις μέσα σου και δε μπορείς να την αφοπλίσεις. Τι θα έκανες εσύ στη θέση μου; Όχι πες μου.

Όχι δηλαδή, πραγματικά, σταμάτα να διαβάζεις και πες μου.

Το σκέφτηκες; Ε, ορίστε τι έκανα εγώ. Σε slow-motion.

Τρέχω στο αμάξι και παίρνω το κουτί με τα χαρτομάντηλα. Νά'ναι καλά ο παππούς μου που ψωνίζει κάτι τέτοιες αηδίες και μου τις δίνει.

Και μετά τρέχω στο πλησιέστερο θάμνο (ναι, θάμνο), λύνοντας παράλληλα τη ζώνη μου, και κατεβάζοντας το φερμουάρ μου μπροστά στην Βασιλίσσης Σοφίας.

Φτάνω στον πλησιέστερο θάμνο, ο οποίος - πιστέψτε με - δεν είναι πυκνός. Δεν είναι καν μακριά από το δρόμο. Και φυσικά, για κακή μου τύχη, στις 8:30 το πρωί είναι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που πάνε στη δουλειά τους ή βγάζουνε βόλτα το σκύλο.

Δείτε τώρα αυτό το σκηνικό, όχι από τη δική μου οπτική γωνία, αλλά από ενός από αυτούς που περνούσε:




Βγάζεις το σκύλο σου βόλτα για την ανάγκη του και εκεί που τον πας, βλέπεις έναν άλλο τύπο, με πλήρες corporate set κουστούμι-πουκάμισο-μανικετόκουμπα-γραβάτα, να τα έχει κατεβάζει και να χέζει. Στην Βασιλίσης Σοφίας. Τι κάνεις;


Ευτυχώς για μένα, κανείς δεν έκανε τίποτα, κανείς δεν είπε τίποτα. Δεν πρόλαβαν δηλαδή. Γιατί όταν χέζεσαι στη Βασιλίσσης Σοφίας σε ώρα κυκλοφοριακής συμφόρησης, δεν θέλεις να διαβάσεις την εφημερίδα σου στο χέσιμο. Μεταμορφώνεσαι στο πιο γρήγορο πιστόλι στην Άγρια Δύση.



Υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι στη ζωή μας που δε θέλουμε να ξαναδούμε, όλοι μας. Για κάποιον είναι η νοσοκόμα που του έκανε ράματα στο πέος όταν σκίστηκε υπό μυστήριες σεξουαλικές συνθήκες (δε λέω όνοματα). Για άλλον είναι η γκαβή γκόμενα στην οποία την έπεσε όταν ήταν τελείως μεθυσμένος και μετά από το πολύ ποτό κατούρησε στα αρχαία ερείπια που βρίσκονται εκεί παραδίπλα (είπαμε, δε λέω ονόματα, μην επιμένετε). Για μένα, είναι όσοι με είδαν εκείνη τη μέρα, και ευτυχώς δεν ξέρω ονόματα. Αλλά αν με είδατε εκείνη τη μέρα, ελπίζω να ξεπεράσετε καποια στιγμή το ψυχολογικό τραύμα! :-)
Σκουπίστηκα, σαν κύριος και έφυγα. Γύρισα σπίτι και στις 9 πήρα να δηλώσω άρρωστος.

Πέρασα τη μέρα στην τουαλέτα.

18 σχόλια:

J95 είπε...

Αν σε παρηγορεί, δεν είσαι ιδιαίτερα μοναδική περίπτωση. Έχω ένα φίλο που μέχρι τα 20 του μπορούσε να χέσει οπουδήποτε (με τη διαφορά ότι δε ντρεπόταν καθόλου). Το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγο χώμα. Εξαίρεση τα ασανσέρ. Κυριολεκτικά λάτρευε να χέζει σε ασανσέρ.

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, με εντυπωσιάζει που σκέφτηκες τα συναισθήματα αυτών που σε είδαν. :-)

Και την επόμενη φορά: μπαίνουμε σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μαγαζί.

Ανώνυμος είπε...

Τί να σου πω;; Ακόμα χτυπιέμαι απο τα γέλια..
Δράμα η κατάσταση...
Και συμφωνώ με τον J95. Σε οποιοδήποτε μαγαζί πάση θυσία!
Αν είχες στρίψει ένα στενό πριν δεξιά, θα έβρισκες τη μικρή πλατεία με το Αερόστατο (καφέ) και το Μαγικό Αυλό (εστιατόριο, καφέ, κλπ.).
Αλλά εκ των υστέρων, τί σου λέω;

NickTheCreek είπε...

Τι να σου λέω τώρα George, κόντεψα να κατουρηθώ απ' τα γέλια και ευτυχώς η τουαλέτα ήταν ξενοίκιαστη. Αν υπάρξει επόμενη φορά δοκίμασε το Χίλτον, οι τουαλέτες είναι αριστερά πίσω από τη ρεσεψιόν.

Η Κουρούνα είπε...

Μην ανησυχείς, λίγο-πολύ σε όλους μας έχει χτυπήσει την πόρτα η κατάσταση "βαστάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου". Πάντως ξέρω γιατί το έπαθες: "Μπαίνω στο αμαξάκι μου και ακούω Βίκυ και Κώστα στον Village". Μα είναι δυνατόν να ακούς Βίκυ και Κώστα; Σε μένα προκαλούν στομαχικές διαταραχές -σε σένα εντερικές όπως φαίνεται!

Blogarismenh είπε...

George, είσαι πολύ περιγραφικός, εύκολα καταλαβαίνει κανείς από τα λεγόμενα σου οτι η κατάσταση ήταν όντως "χέσε μέσα". Όσων αφορά το τι ακούς στο ράδιο θα συμφωνήσω με την Κουρούνα. Ισως τελικά να έφταιγε αυτό... ;-)

Lili είπε...

Mια φιλη της μητερας μου,(ψηλο τακουνι στλετο, μινι φουστα, κοκκινο πουλοβερ, φαρδια ζωνη και φουσκωτο ξανθο μαλλι-δεκαετια 80 βλεπεις) εχεσε αναμεσα σε 2 παρκαρισμενα αμαξια στην γειτονια μας.
Απιστευτο.
Τοτε υπηρχε κενο αναμεσα στα αμαξια.

Ανώνυμος είπε...

Με πονεσε και εμενα η κοιλια μου!!!
Απο τα γελια!!
Καταπληκτικη περιγραφη, κοντεψα να κατουρηθω. Εκει ειδικα που εγραφες "Νεο extreme sport" τρελαθηκα γιατι μου ηρθε φλασια η ιστορια ενος φιλου που εκανε αναβαση το χειμωνα σε βουνο (kind of extreme sport) και να τον εχει πιασει κοψιμο. Τοτε εμαθε οτι ο πιο σημαντικος εξοπλισμος για τετοιου ειδους αναβασεις δεν ειναι τα εσωθερμικα εσωρουχα αλλα........ το κωλοχαρτο.

Θελω παρα πολυ να κανω την ιστορια σου short film! Δεν ειμαι σκηνοθετης αλλα εχω καποιον φιλο με τα καταλληλα εφοδια. Εγω θα ηθελα να παιξω τον ηρωα και να κανω το voice over (αν και δεν επιμενω στο προσωπο μου).
Αν το προχωρησω θα κανεις release το copyright?

Θανασης

Your Man είπε...

Θανάση,

Είμαι ανοικτός σε προτάσεις, αρκεί να μου αποδοθούν οι δάφνες του συγγραφέα.

Μικρό προβληματάκι το ότι από τότε περιφράξανε το ΕΙΕ με σιδερένιο φραχτη. Ίσως να έφταιγα κι εγώ, δεν ξέρω.

Ανώνυμος είπε...

agapite xesmene

gia na katalaveis oti den eisai monos:

http://anorimoi.dead-inside.org/download1/anorimoi%20-%20SOS%20apo%20WC.mp3

tous stixous mporeis na vreis to www.anorimoi.com--->mp3--->singles---> SOS ap'to WC.


Necropethamenos, o perifanos idioktitis spastikis kolitidos. (einai kati san tin oulitida alla ston kwlo.)

Ανώνυμος είπε...

mou edwse ayto to link mia filh gia na to diavasw meta pou akouse tin gnwmh mou oti yparxei anangh gia 2 WC se ena spiti...

katapliktikh afhghsh me 3ekardistiko periexomeno alla kai poly an8rwpino...

:))))

Ανώνυμος είπε...

George polu gelio h perigrafh sou eisai polu parastatikos kai dineis plhrh eikona!!!!

H katastash einai auto pou leme ama se eblepe kanas gnwstos sou kai se rwtouse ...

Gnwstos:--> Ep, giwrgh ti leei re file ola kala;

George:--> Ti na leei re file, skaaaata!!!!

Ανώνυμος είπε...

That's a great story. Waiting for more. »

Ανώνυμος είπε...

agxwthika kai gelasa me tin kardia mou parolo pou eimai psoooooooooooooooofia kai den koiniete oute daxtilo...einai 20h20 kai eimao idi xapla mes topaplwma kai ponaw pantou. Ma pantou omws.

veva ekei pou kolwsa, omologw einai stin teleftea paragrafo sxetika me to komeno peos... den mporei! den mporei na xei simvei se paaaara poli kosmo... Arxizw ki anisixw gia to piws eisai kai pious xereis kirie Giwrgo... :-)

Ανώνυμος είπε...

apla, h8ela na pw oti, opws h zwh, etsi kai to EIE exei dyo portes. kai sini8ws h anoikth einai apo thn allh plevra!!! giati: Trith kai olokleisto? poly periergo!

Ανώνυμος είπε...

vre atheofove.....esu xestikes egw...katourithika....
se xrewnw ena string xaxaxa......
ase pou gina to theama twn apenati grafeiwn.....mia trellh xtupietai sto pc....na sai kala!!

aMoRpHiS είπε...

Επιτέλους νοιώθω πως δεν είμαι μόνη μου σ'αυτόν τον πλανήτη..συμπάσχω μαζί σου! Εγώ και το κόψιμο..λέξεις συνώνυμες! Κουράγιο, θα 'ρθουν καλύτερες μέρες..και τώρα που μου το θύμισες λέω να κάνω κι εγώ κανά πόστ για κόψιμο! (φοβερό το blog σου και ο τρόπος που τα γράφεις!)

Unknown είπε...

kala...eklasa sta gelia!!!

Ανώνυμος είπε...

kala filaraki d pezese... alla exo ena filo pou epathe xeirotera... ton epiase to xesimo mesa se parko, kai d ftanei mono ayto, ekei pou exeze tou irthe gomena gia gnorimia, kai itane kai me skuli, kai pige skuli kai to exese, kai gomenaki stravo itane kai d katalave giati allakse skuli xroma apotoma kai to pire sta xeria na dei apo konta.... ase otan mou to elege kato apo to trapezi imouna... pantos aksios!!!