Θερμή παράκληση

Παρακαλούνται οι κύριοι οδηγοί που κορνάρουν σε περαστικές γκόμενες, να σταματήσουν να το κάνουν πάραυτα, γιατί παίρνουν τα μυαλά των γυναικών αέρα και μετά δυσκολευόμαστε να τις ρίξουμε.

Ευχαριστώ.

Μια ιστορία θα σας πω #2

Για όσους χάσανε την πρώτη ιστορία της ιδίας σειράς, τους παραπέμπω να τη διαβάσουν τώρα, για να ξέρουν τι να περιμένουνε.

Σεπτέμβριος 2004.

Κάποιοι καλοί μου φίλοι κάνουν τα εγκαίνια των νέων τους γραφείων στην Αγία Παρασκευή. Δε θυμάμαι μέρα, η ώρα ήταν η 8η βραδινή. Μία ώρα πιο πριν έφτανε στο αεροδρόμιο ο φίλος μου ο Παύλος και του είπα ότι θα πάω να τον πάρω και μετά θα πάμε σούμπιτοι στη δεξίωση.

Φτάσαμε λοιπόν πρώτοι-πρώτοι. Εγώ καθώς ένιωθα ένα κενό στο στομάχι μου, να να εκεί κάτω δεξιά δίπλα στο εκλεράκι, πήρα από ένα σάντουιτς από το δρόμο.

Το σάντουιτς όμως είχε μείνει κάποιες ώρες στη βιτρίνα του μαγαζιού και εγώ τότε δεν το ήξερα. Και καθότι κατά βάθος είμαι ένας γατούλης έξυπνος κι ευαισθητούλης, με ιδιαίτερη ευαισθησία στο στομάχι, σε κάποια φάση με το που έχουμε φτάσει, σαν να ένιωσα κάτι.

Όχι τίποτα πολύ. Ένα ανεπαίσθητο ανθυπορεψιματάκι. Καλού κακού, πήγα και πήρα μια κοκακολίτσα, καθότι είναι γνωστό γιατροσόφι για περιστάσεις όπου το σκατό είναι πιο γρήγορο από το φως και από τη σκέψη (βλέπε γνωστό αέκδοτο με Αμερικάνο, Κινέζο και Πόντιο).

Δεν προλαβαίνω να ρουφήξω μία τζούρα κοκακόλας και βλέπω τον Παύλο να πάει να ανάψει τσιγάρο.

Παυλάρα, ρε συ, μπορεί να μην επιτρέπεται το κάπνισμα εδώ μέσα, δεν πάμε έξω να το ανάψεις;

Πάμε έξω, ανάβει ο Παύλος.

Να σου πω ρε Παυλάρα, δεν πάμε λίγο πιο κει μωρέ, να μου πεις τα νέα σου από το Λονδίνο;

Πάμε και πιο κει.

Α, και πού'σαι Παυλάρα, αν μυρίσεις τίποτα περίεργο ή ακούσεις κάνα περίεργο ήχο, δεν τρέχει τίποτα, μην ανησυχήσεις. Νομίζω ακόμα φτιάχνουνε το κτίριο, μπορεί να σπάσει κάνας αγωγός.

Δεν προλαβαίνω να δώσω στον Παύλο να υπογράψει ένα disclaimer πως ότι κι αν πάθει, όσο ρεζίλι κι αν γίνει λόγω της στομαχικής μου ευαισθησίας, εγώ δε φέρω καμία ευθύνη και νάτο το πρώτο.

Παυλάρα, πάω να δω κάτι κι έρχομαι.

Τώρα, ο Παύλος δεν είναι κανένας χθεσινός. Με ξέρει σ' αυτά. Αν δει τίποτα ύποπτο, ξέρει τι να περιμένει. Μια φορά στο εξάμηνο όλο και κάτι θα φάω που θα με πειράξει.

Πάω στην τουαλέτα και πετυχαίνω τον Γιάννη, τον ένα εκ των δύο φίλων. Είχε όρεξη για κουβεντούλα και η τουαλέτα δεν ήταν και καμιά μεγάλη. Ήταν νιπτήρας-λεκάνη σε ένα δωματιάκι, όλο κι όλο.

Γιαννάκη, για ένα κατουρηματάκι μπαίνω και έρχομαι να τα πούμε.

Μπαίνω και θαυμάζω. Ξέρεις τι χαρά σου δίνει μια ολοκαίνουρια τουαλέτα σε μια κατάσταση ανάγκης και πανικού; Αγαλιάζει η ψυχή σου ρε παιδί μου. Αστραφτερή, πεντακάθαρη, να μοσχοβολάει, να γυαλίζει το άσπρο το πλακάκι στο πάτωμα και στον τοίχο. Να τρέχουν τα νερά της σαν τα γάργαρα νερά του Νιαγάρα.

Αλλά δεν είχα χρόνο για πολύ αγνάντι και μέλια με την τουαλέτα. Στην τελική, χεσμένη την έχω. Ξεκουμπώνω παντελόνια, σηκώνω πουκάμισα (ενώ γενικότερα κυκλοφορώ σένιος, σε εκείνα τα εγκαίνια φορούσα ένα παντελόνια τριών τετάρτων, T-shirt και χαβανέζικο πουκαμισάκι από πάνω, ένα όνειρο ήμουν) και κάθομαι.

Γεμάτος αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, αφήνω τον εαυτό μου να χαλαρώσει για να απολαύσει αυτή την εμπειρία, η οποία όμως δεν ήταν καθόλου παραγωγική. Αν εξαιρέσεις κάποιους βροντερούς ήχους (και ως γνωστόν, αυτές που ακούγονται, δεν μυρίζουν), τίποτα στερεό ή έστω υγρό δεν βγήκε.

Για κάτσε, να το φιλοσοφήσουμε ρε παιδιά, καμιά φορά, δεν ξέρεις, μπορεί το σκατό να θέλει λίγη ώρα να κατέβει. Μπορεί να έχασε το δρόμο, να σταμάτησε κάπου για να ρωτήσει.

Μετά από κάνα τρίλεπτο νιώθω πως έχω πλέον δώσει άπλετο χρόνο στο σκατό για να ρωτησει για οδηγίες, να βγάλει χάρτη και πυξίδα. Και για να μην το βλέπω να πλησιάζει, αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Μ' έστησε.

Καλού κακού, σκουπίζομαι κιόλας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ύπουλο πράγμα είναι το κόψιμο. Μπορεί να έχεσες και να μην το πήρες χαμπάρι.

Βγαίνω έξω, πλένομαι και κάνω να βρω και πάλι τον Παύλο. Παρατηρώ πως εκεί που ήμασταν εμείς κι εμείς όταν μπήκα στην τουαλέτα, τώρα τα εγκαίνια είχαν αρχίσει να αποκτάνε ενδιαφέρον.

Φυσικά, με χαβανέζικη μπλούζα και ψαράδικο παντελόνι, η φράση dress code αναρριχήθηκε στο μυαλό μου, αλλά δε γαμείς, λέω, πάντα ντύνομαι έτσι ώστε να ξεχωρίζω, και αυτό δεν είναι κάτι το διαφορετικό.

Γυρνάει λοιπόν, άνετος ο δικός σου, πάω και βρίσκω τον Παύλο.

Καλά ρε Παύλο, ανησύχησες; False alarm ήταν, δεν τρέχει τίποτα. Τζούφιος ήμουν.

Δεν προλαβαίνω να πιω μισή γουλίτσα κοκακόλα και νιώθω να ενεργοποιείται το στομαχοεντερικό μου υποσύστημα και να πιάνει μηδέν-εκατό σε 2 δευτερόλεπτα.

Δεν ξέρω αν το σκατό έβγαλε GPS και γιατί τελικά εμφανίσθη καθυστερημένο αλλά τώρα η μόνο σκέψη που περνάει από το μυαλό μου, ενώ κάνω γρήγορα και μεγάλα βήματα προς την τουαλετίτσα, είναι:

όχιρεπούστημουκαιναδειςπουθαέχειάλλος τώραστηντουαλέτακαιθαχέζειμετιςώρες!

Η τουαλέτα με περίμενε σαν πουτάνα στην πιάτσα της. Μυρωδάτη και διαθέσιμη.

Μπαίνω μέσα, κλείνω την πόρτα και αμολιέμαι.

Ξέχασα να σας πω εδώ, πως η τουαλετίτσα, μικρή όπως είναι, δεν είχε ακόμα κλειδί. Όπερ σημαίνει πως ενώ ήμουν καθισμένος στη λεκάνη κάνοντας δίετα (δύο κιλά σε μισή ώρα έχασα, τι καλά!), με ένα πόδι μπλόκαρα την πόρτα από το να ανοίξει, με το ένα χέρι κρατούσα το χερούλι της πόρτα για να μην με πιάσει κανείς στον ύπνο, και με το άλλο χέρι κάλυπτα την κλειδαρότρυπα (ποτέ δεν ξέρεις).

I'll spare you the details, αλλά θα σας δώσω κάποια γρήγορα στατιστικά για το session μου με την τουαλέτα:

Συνολικός χρόνος: 45 λεπτά
Συνολικοί γύροι: 4
Συνολικά τραβήγματα καζανακίου: 6
Χαρτί που καταναλώθηκε: μισό ρολό
Χρυσός χορηγός: Softex

Αφού λοιπόν τελείωσα μετά από 6 καζανάκια, τα χέρια μου και το πόδι μου είχαν πιαστεί από την περίεργη θέση που τα είχα βάλει για να μην εισβάλει κανένας παρείσακτος. Σηκώθηκα, αυτοκαθαρίστηκα, ανασυντάχθηκα, τεντώθηκα.

Άνοιξα τη βρύση, πλύθηκα, καθάρισα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου, έφτιαξα τη χωρίστρα, ξανάπλυνα τα χέρια μου με υγρό σαπούνι, χαλάρωσα λίγο.

Και πάνω στη χαλάρωση και ενώ ήμουν έτοιμος να ξαναενταχθώ στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που απάρτιζε αυτή τη μικρή - 150 ατόμων - δεξίωση εγκαινίων, το μυαλό μου άρχισε να τρέχει, ή μάλλον να κάνει catch up

Μου έκανε εντύπωση το ότι τόοοοση ώρα και ενώ υπάρχει μία μόνο τουαλέτα στα γραφεία, κανένας δεν ήρθε να με ενοχλήσει. Ούτε καν να χτυπήσει την πόρτα. Ούτε καν ο Παύλος ο οποίος σε κάτι τέτοια συνήθως έρχεται να δει αν είμαι καλά ή αν έπεσα στην τρύπα, ας πούμε.

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ακούω πλέον τη μουσική που άκουγα πριν. Τι έγινε; Μπας και τελείωσαν τα εγκαίνια νωρίτερα; Ρε συ, μπας και έπιασε καμιά φωτιά το κτίριο και βγήκαν όλοι έξω και θα μπουκάρει από στιγμή σε στιγμή κάνας πυροσβέστης με τσεκούρι και θα γίνω βούκινο στο πανελλήνιο με τις κάμερες από τα κανάλια;

Μπα, αν έπιανε φωτιά, θα μύριζα καπνό, κι εγώ δεν μυρίζω τίποτα. Σνιφ σνιφ. Χμ...

Για κάτσε! Σνιφ σνιφ!

Σαν κάτι να μυρίζει, και δεν εννοώ κάτι που έχω παράγει εγώ στο τελευταίο 45-λεπτο. Κάτι μυρίζει σαν - σνιφ σνιφ - καμένο!

Fuuuuuuck!

Μία ανθυποεκπαίδευση που έχω κάνει σαν εθελοντής πυροσβέστης μου λέει πως αν ας πούμε έχει πιάσει φωτιά απ' έξω από την πόρτα, τότε δεν πρέπει να πιάσω το χερούλι γιατί από την φωτιά θα έχει πυρακτώσει και θα μου κάψει το χέρι.

Όμως κάτι δεν πάει καλά εδώ γιατί ούτε ζέστη νιώθω, ούτε καπνό βλέπω να μπαίνει από τη χαραμάδα της πόρτας, ούτε με έκαιγε το χερούλι που το έπιανα τόση ώρα προσπαθώντας να μπλοκάρω τον κάθε πιθανό παρείσακτο.

Το σκέφτομαι λίγο πριν ανοίξω και αποφασίζω - από περιέργεια περισσότερο - να κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα. Χωρίς όμως να θέλω να καρφωθώ, ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και βλέπω ένα μαύρο πράγμα, που δε μπορούσα να καταλάβω τι είναι.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο να ακούσω κάτι απ' έξω, αλλά δε μπορούσα γιατί το ανεμιστηράκι πάνω από την τουαλέτα έκανε αρκετό θόρυβο ούτως ώστε να καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα ήχων. Αλλά με λίγη περισσότερη συγκεντρωση, άκουσα ένα μονότονο ήχο, ένα συνεχόμενο "μμμμμμμμμμμμμ", το οποίο μάλιστα φαινόταν να μην το βγάζει κάποιο μηχάνημα, αλλά κάποια φωνή.

Μη μπορώντας να καταλάβω τι γίνεται και αν υπάρχει κάτι έκτακτο ή αν απλά κάποιος μου κάνει πλάκα, ανοίγω την πόρτα αποφασιστικά και έτοιμος για όλα: από φωτιά μέχρι φάρσα.

Αλλά αυτό που είδα δεν το περίμενα με την καμία.

Ακριβώς δίπλα από την πορτούλα της τουαλέτας, είχαν βάλει ένα τραπέζι, στο οποίο είχαν απλώσει ένα άσπρο τραπεζομάντηλο με διάφορα τσιμπράγκαλα εκκλησιαστικής φύσης (αγιαστούρες, θυμιατά, σταυρούς).

Ακριβώς μπροστά από την πόρτα της τουαλέτας ήταν ένας παπάς (το μαύρο πράγμα που έβλεπα από την κλειδαρότρυπα), ο οποίος είχε πάρει την Αγία Γραφή και έλεγε προσευχές.

Το μμμμμμμμμμμμμ που άκουγα δεν ήταν τίποτα άλλο από τον ψάλτη που είχε φέρει ο παπάς μαζί του (φέρνουνε και ψάλτη στον αγιασμό; δε το ήξερα!).

Αλλά ο παπάς και ο ψάλτης ήταν το μικρότερο από τα προβλήματά μου.

Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν το ότι απέναντι μου, είχα παραταγμένα 150 άτομα τα οποία παρακολουθούσαν τον παπά, τα οποία όλα προσπαθούσαν (χωρίς καμία επιτυχία) να κρύψουν το γέλιο τους γιατί χωρίς μουσική ακούγανε το καθένα από έξι καζανάκια μου και επί 45 λεπτά περιμένανε πώς και πώς τη στιγμή που αυτός ο δύστυχος που είχε κλειδαμπαρωθεί μέσα στην τουαλέτα θα έκανε την εμφάνισή του.

Και φαντάζεστε τώρα τη δική μου αμηχανία όταν περίμενα να δω φωτιά ή κάνα κουβά νερό να έρχεται στο κεφάλι μου, να βλέπω 150 άτομα να με κοιτάνε, να σκουντιούνται συνομωτικά και να δακρύζουν από τα γέλια.

Και ανάμεσά τους, φυσικά, ο Παύλος.



...

...



Η μικρή μου ιστορία θα τελείωνε εδώ, αλλά επειδή μου αρέσουν πάρα πολύ οι ταινίες που κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους δείχνουν κάτι παραπάνω, σας την συνεχίζω:

Προσπαθώντας να ξεφύγω διακριτικά από τα βλέματα όλων (φαντάσου να είσαι σε μία γωνία και όπου και να πηγαίνεις να σε ακολουθεί ένας προβολέας) καταφέρνω να συρθώ μέχρι την έξοδο.

Ο Παύλος με ακολουθεί, πάμε στο αμάξι και φεύγουμε, δίχως δεύτερη κουβέντα. Κατεβαίνω τη Μεσογείων οδευόμενος προς το σπίτι μου, αλλά νιώθω να μου επιφυλάσει κι άλλα η κοιλιά μου.

Σταματάω μπροστά από το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν (τι καλός άνθρωπος αυτός ο Ντυνάν, και ποτέ δεν τον είχα σε εκτίμηση τον Ερυθρό Σταυρό), βρίσκω πάρκινγκ με τη μία (η κωλοφαρδία στο χέσιμο έχει και τα πλεονεκτήματά της) και αλλόφρων ξεχύνομαι στο νοσοκομείο να βρω μια τουαλέτα.

Με τα πολλά βρίσκω μία. Κάνω να την ανοίξω αλλά -γμτ- ήταν κλειδωμένη! Ψάχνω για άλλες στο ισόγειο και δεν βρίσκω. Αλλά βρήκα μια καθαρίστρια με ένα μάτσο κλειδιά περασμένα στη ζώνη της.

Και φαντάσω τώρα εμένα να προσπαθώ να κρατηθώ για να μη χέσω τον Ερρίκο Ντυνάν, να συνεννοηθώ με την καθαρίστρια η οποία μόλις είχε καθαρίσει τις τουαλέτες αυτές και δεν ήθελε να τις ανοίξει γιατί μετά θα έπρεπε να τις ξανακαθαρίσει.

- Σας παρακαλώ, είναι ανάγκη να μου ανοίξετε.
- Λυπάμαι δε μπορώ, μετά τις 9 κλειδώνουμε.
- Υπάρχουν κάπου αλλού τουαλέτες;
- Για τους ασθενείς και το προσωπικό μόνο.
- Μα είναι ανάγκη! ΧΕΖΟΜΑΙ ΣΑΣ ΛΕΩ!

Με τα πολλά, μου άνοιξε.

Oh god! Τόσο όμορφες τοαυλέτες, ντιζαϊνάτες, με μαύρο μάρμαρο. Μια όαση στα μάτια μου!

Νά'στε καλά κυρία μου!

Εδώ τα καλά γκομενάκια

Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό (όπως ξέρω πως γίνεται συνήθως). Για δουλειά μιλάω.

Έχω τέσσερα γκομενάκια (η μία είναι λίγο από σπόντα, αλλά είναι καλό κορίτσι και την συμπεριλαμβάνω) που ψάχνουν για δουλειά. Οπότε αν ακούσετε κάτι ή ψάχνουν κάτι εκεί που εργάζεστε, στείλτε ένα email.

Αμ τι, τόσο καιρό που μπαίνετε και διαβάζετε τζάμπα, καλά ήταν; :-)

Λοιπόν έχουμε και λέμε:

(Updates με bold)

• Νεοαποφοιτήσασα με πτυχίο σε business με logistics. Μεταπτυχιακό σε marketing με public relations. Προϋπηρεσία part-time σε δουλειά γραφείου, είχε και κάποια επικοινωνία με πελάτες. (Αθήνα) -- any time now.
  
• Τελειόφοιτος ψυχολογίας με προϋπηρεσία ως κειμενογράφος full time σε μεγάλη εταιρία και ως barowman. Αναζητά δουλειά γραφείου απογευματινή ή άλλη δουλειά απογεύματα ή σαββατοκύριακα. (Αθήνα) -- την αποκαταστήσαμε προς το παρόν με κάτι εποχιακό, ότι άλλο βρείτε καλό είναι.
  
• Κουκλάρα με πτυχίο σε business, προϋπηρεσία σε business development και sales. Πολύ καλή στην επαφή με παιδιά. Αναζητά σταθερή δουλειά. (Θεσσαλονίκη) -- βρήκε, βρήκε, είμαι πολύ χαρούμενος για πάρτη της.
  
• Γουεμπντιζαϊνερού με πολλά προσόντα, γνώσεις, εμπειρία, προϋπηρεσία, σεμινάρια και ήθος στο δουλειά της, αναζητά δουλειά στο web design, flash και συναφείς δραστηριότητες. (Αθήνα) -- οδεύει προς αποκατάσταση.
  
• Χημικός με οξυδέρκεια, παρατηριτηκότητα και σταθερό χαρακτήρα, αναζητά κάτι στο αντικείμενό της. Μεταπτυχιακό δεν έχει μεν, αλλά στην τελική δεν της χρειάζεται κιόλας, τα στοιχεία τα ξέρει όλα, εγγυημένα. (Αθήνα, αλλά μην τη βάζετε να τρέχει μακριά γιατί χάνεται) -- σε καλό δρόμο.
• Απόφοιτος ΤΕΙ Τουριστικών με προϋπηρεσία σε διάφορες θέσεις service-orientated, συμπεριλαμβανομένης της Ολυμπιακής, ψάχνει για κάτι μόνιμο (Αθήνα).
  

Το καλό είναι πως σχεδόν όλα τα γκομενάκια είναι άμεσα διαθέσιμα, βολέψιμα από οικονομική άποψη (για τη χημικό δεν παίρνω όρκο, δε θέλω να με πάρει με τα H₂SO₄μετά) και είναι πανέμορφα και ευγενικότατα.

Και μόνο αυτό το τελευταίο μετράει για πολλά: ανεβασμένο ηθικό στο γραφείο, ψυχολογία του αφεντικού, σταμπάρισμα στο υποσυνείδητο του πελάτη. Μην αρχίσω, ε;

Soixante neuf

Βράδυ.

Μέσα στο μεγάλο σπίτι, ακούγονται κάτι πνιχτοί ήχοι από την κρεβατοκάμαρα. Ο πιτσιρίκος, ξυπνάει και πάει να εξευρενήσεις. Γρήγορα ανακαλύπτει πως οι ήχοι ακούγονται από το δωμάτιο των γονιών του.

Ανοίγει την πόρτα και τους βλέπει να κάνουν 69. Τον πιάνει το παράπονο (φαντάσου τώρα, παιδική μυξοκλαψιάρικη φωνή):

Καλά ρε, και θέλατε να πάτε εμένα στον ψυχολόγο που τρώω τα νύχια μου;

Worldview

Θυμάμαι πως μέχρι σχετικά πρόσφατα θεωρούσα πως ήμουν πολύ καλός στο να μπορώ να πείσω κάποιον για κάτι.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως έκανα λάθος.

Πρέπει να ήταν περίπου η 12η φορά που έστειλα στη Λένα ένα email του τύπου

"Λένα ξεκόλλα, επειδή το email αυτό λέει πως αν δε το στείλεις σε 20 γνωστούς σου, θα πεθάνεις σε μια βδομάδα, δε σημαίνει πως είναι έτσι!"

ή

"Λένα ξύπνα! Δεν υπάρχει κανένα παιδάκι που θα πάρει 2 cents από κάθε email που μου κάνεις forward και θα σωθεί έτσι από λευχαιμία."

Αρχικά η απάντηση της Λένας (και της κάθε Λένας, γιατί υπήρξαν πολλές) ήταν "και πού το ξέρεις εσύ;". Και φυσικά εγώ έπρεπε τώρα να αποδείξω κάτι που ήταν - για μένα - ηλίου φαεινότερο. Της έδωσα links πως πρόκειται για μύθο που ανακυκλώνεται συνέχεια, της έστειλα άρθρα εφημερίδων, της απέδειξα πως δεν μπορεί κάποια εταιρία να παρακουλουθεί όλα τα μηνύματα σε όλο το Internet για να δει πόσα έστειλε ο καθένας στους φίλους του.

Φυσικά δεν την έπεισα. Δεν το ξανασυζήτησε το θέμα, μέχρι που κάποια στιγμή, άρχισε να μου ξαναστέλνει κάτι τέτοιες αηδίες. Αυτή τη φορά θα κέρδιζε $100 αν έστελνε το email σε 200 άτομα, μισό δολλάριο το κεφάλι.

Ρε χρυσή μου, κατάλαβέ το, γαμώ το φελέκι μου, δεν γίνεται αυτό που πιστεύεις. Αυτή εκεί. Να το στείλει, να το ξαναστείλει, με τη δικαιολόγια "τι έχω να χάσω;".

Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Την έβρισα χωρίς links: Λένα, είσαι ήλιθια που τα πιστεύεις.

Και τι μου είπε; Μου είπε ότι δε χρειάζεται να γίνομαι σκληρός.

Και συ ρε Λένα, δε χρειάζεται να γίνεσαι ηλίθια, αλλά γίνεσαι. Γιατί αν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, αν σου έβαζε κάποιος ένα πιστόλι στον κρόταφο και σε ρωτούσε τι πραγματικά πιστεύεις για το αν είναι αληθινά αυτά τα emails, θα έλεγες πως δεν είναι, γιατί το ένστικτο της επιβίωσης θα σου έλεγε πως πρέπει να απαντήσεις με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα.

Άρα λοιπόν, αφού το ξέρεις στην πραγματικότητα, γιατί ενοχλείς κάθε φορά 63 άτομα (πολλά από τα οποία ενοχλούν άλλα 63, και πάει λέγοντας) πιστεύοντας κάτι που δεν ισχύει;
Γι αυτό σε είπα ηλίθια. Γι αυτό έκανες ένα χρόνο να μου ξαναμιλήσεις, και για αυτό - πίστεψε με - δε μου έλειψες καθόλου αυτό τον ένα χρόνο.

Αλλα είχα την εντύπωση πως παρόλα αυτά, ήταν ένας διαξιφισμός που κέρδισα. Ήταν κάτι στο οποίο τελικά παραδέχτηκες το λάθος σου και απλά δεν το άντεξε ο εγωισμός σου και πειράχτηκες.

Αλλά έκανα λάθος. Παρατηρώντας, βλέπω πως δεν παίζουν ρόλο τα γεγονότα, αλλά οι ιστορίες που επιλέγουμε να πιστέψουμε.

Αν θέλεις, Λένα, να πιστέψεις πως στέλνοντας αυτό το email κάνεις το χρέος σου, κάνεις την καλή πράξη της ημέρας και συνεισφέρεις στο να σωθεί η ζωή ενός παιδιού, τότε κάντο. Θα μπορούσες να μου το είχες πει βέβαια ότι προτιμάς να μην ξέρεις ότι ζεις ένα ψέμα, αλλά αν μου το έλεγες βέβαια αυτό, θα έχανε και το ψέμα την αξία του.

Για να γενικεύσω το παράδειγμα της Λένας, το δίδαγμα είναι απλό: Αν μια ιστορία αντιπροσωπεύει την άποψη που έχεις εσύ για το τι γίνεται στον κόσμο, τότε θα την πιστέψεις σαν να είναι πραγματική. Όταν μια ιστορία ταιριάζει στο worldview σου, δεν χρειάζεσαι τα γεγονότα για να την πιστέψεις.

• Αν τα πας καλά με την εξουσία, τότε πιστεύεις πως οι αστυνομικοί έλεγχοι στις πλατείες είναι καλό πράγμα και είναι ένας σημαντικός τρόπος καταστολής του εγκλήματος, παρόλο που ξέρεις πως η ταυτότητα κανενός δεν αναγράφει αν είναι εγκληματίας ή όχι.
• Αν δεν τα πας καλά με την εξουσία, οι αστυνομικοί που σε σταματάνε για αλκοτέστ είναι κωλόμπατσοι και καλά θα κάνουν να μη σε γράψουν γιατί εσύ ξέρεις ότι μπορείς να οδηγήσεις εξίσου καλά και μετά από 7 ουισκάκια.
• Αν πιστεύεις σε κάποια θρησκεία, τότε αυτό σου κάνει καλό, είτε η θρησκεία σου είναι αληθινή είτε όχι. Ούτε αν οι επι γης αντιπρόσωποι της θρησκείας σου κάνουν αλλαξοκωλιές.
• Αν δεν πιστεύεις σε μία θρησκεία, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις τον Κώδικα DaVinci να περιγράφει σε μεγάλο ποσοστό πραγματικά γεγονότα, ακόμα και αν ο συγγραφέας του λέει παντού πως είναι ένα μυθιστόρημα.
• Αν πιστεύεις πως η Coca Cola είναι καλύτερη, τότε θα χαλαστείς στο εστιατόριο που θα σου πούνε πως έχουνε μόνο Pepsi. Ακόμη και αν στα double blind tests, η Pepsi βγαίνει πάντα καλύτερη.
• Αν είσαι Αμερικάνος και ο Bush σου πει πως κινδυνεύεις από τον υπόλοιπο πλανήτη, τότε δε θα ακούσεις τον Kerry που θα δείξει τα γεγονότα και θα σου πει πως εσύ με τις επιλογές σου είσαι αυτός που κάνει τον υπόλοιπο πλανήτη να σε μισεί.
• Αν πιστεύεις πως το ΚΚΕ είναι μια επιλογή που δεν σε εκφράζει παρόλο που υπόσχεται 1.100 ευρώ βασικό μισθό και εσύ τώρα παίρνεις 600, τότε ποτέ δεν πρόκειται να θέλεις να ξαναδείς την Παπαρήγα.
• Αν πιστεύεις πως ότι γράφει η αγαπημένη σου εφημερίδα είναι αληθινό, αυτό θα συνεχίσεις να πιστεύεις, ακόμα και αν κάποιος σου δείξει πως στα τελευταία χρόνια τα μισά πράγματα που η εφημερίδα είπε πως θα γίνουν, δεν έχουν γίνει!
• Αν πιστεύεις πως μια μαύρη γάτα φέρνει ατυχία, περίμενε να δεις τι ατυχία φέρνει ένας μαύρος πάνθηρας.
• Αν πας στο τάδε προπατζίδικο να παίξεις γιατί την προηγούμενη βδομάδα εκεί παίχτηκε ένα τυχερό δεκατριάρι και πιστεύεις ότι αυτό έχει κάτι να κάνει με το ότι ας πούμε το μέρος αυτό είναι τυχερό, τότε καλωσήρθες στην ουρά μεγάλε!
• Αν πιστεύεις πως τα άστρα επηρρεάζουν τη ζωή σου, τότε δε σε ενδιαφέρει το πόσες φορές θα πέσει έξω ο αστρολόγος στο περιοδικό, αλλά σε ενδιαφέρει το πόσες φορές θα πέσει μέσα. Γι αυτό και εγώ άνοιξα μια γραμμή αστρολογίας για όσους παίρνουν στα 090, η οποία κονομάει λέγοντας αρλούμπες.
• Αν πιστεύεις πως το λαγοπόδαρο θα σου φέρει τύχη, τότε θα αγνοήσεις τις 100 φορές που θα αγοράσεις λαχείο και θα χάσεις, ενώ πολύ εύκολα θα αποδώσεις τη μία νίκη σου στο λαγοπόδαρο. Μεταξύ μας, αν το λαγοπόδαρο είναι τόσο τυχερό, ο λαγός που είχε τέσσερα, γιατί τώρα είναι στην κατσαρόλα;

Κάθε μέρα, μένω έκπληκτος με την επιμονή των ανθρώπων να υποστηρίζουν αυτό και όχι εκείνο, γιατί πιστεύουν πως απλά είναι το καλύτερο ή το σωστότερο.

Πλέον έχω υιοθετήσει άλλη τακτική:

Εφόσον με ρώτησες, η γνώμη μου είναι αυτή. Αν θες να την εμπιστευτείς, καλώς.

Αν πάλι όχι, έχω ένα πολύ καλό αστρολόγο στο 90 11 ...

Εργάρες #2

Τό 'πα και τό 'καναν...

Το Yahoo έβγαλε μία υπηρεσία που σου προτείνει ταινίες ανάλογα με τη βαθμολογία που έχεις βάλει σε ταινίες που έχεις ήδη δει.

Αν σου άρεσε το Lock, Stock and Two Smoking Barrels δε μπορεί να μη σου αρέσει και το Snatch. Αν σου άρεσε η Έκτη Αίσθηση, αποκλείεται να μη σου κάνει αίσθηση το Οι Άλλοι.

Κάτι τέτοιο, αλλά πιο πολύπλοκο.

Το μοντέλο του Yahoo δεν είναι το καλύτερο γιατί προς το παρόν προτείνει λίγες ταινίες και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ο αλγόριθμος που χρησιμοποιεί αποδίδει μόνο 2 στις 3 φορές. Δηλαδή για κάθε τρεις ταινίες που μου προτείνει, μόνο οι δύο θα μου αρέσουνε.

Αναμένω την απάντηση του IMDb γιατί εκτιμώ αρκετά το χρόνο μου για να τον χάνω σε ταινίες που δεν μου αρέσουν.

Killing me softly

Ήμουν έτοιμος για ένα ήρεμο βράδυ της Τρίτης. Ήδη στις 11 είχα πιτζαμωθεί και είπα να παίξω CS. Σημάδι απραγίας και ξεπεσμού, επειδή απλά δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τις όποιες πραγματικές καταστάσεις βρισκόντουσαν μπροστά μου. Η πραγματικότητα άλλωστε είναι για αυτούς που δεν μπορούν να την αποφύγουν.

Ντριν το κινητό. Πετάγομαι από την κουζίνα (όπου χαλβάδιζα κάτι νέες γεύσεις Haagen Dazs) και το σηκώνω. Η Ελευθερία, κολλητή 8 χρόνια τώρα, θέλει να βγούμε. Τώρα.

Εχμ, ξέρεις, δεν είμαι και πολύ... Άσε που είμαι σχεδόν για ύπνο... Και είναι και καθημερινή, που να πηγαίνουμε; Και θυμάμαι πως είναι Τρίτη και πως η Λίλη μου είχε πει να κατέβω στο Mike's για Karaoke.

Ελευθερίτσα, σε τρία τέταρτα στο Mike's.

Βρωμούσα και έζεχνα γιατί είχα κάνει δουλειές κοπιαστικές (πότισα το τριφύλλι μου στον κήπο) και δεν ήμουν για να δω άνθρωπο βραδιάτικα. Αλλά να που κάτι τέτοια χρειάζονται για να ξεφύγεις.

Βάζω ένα σκισμένο τζιν και ξεσκισμένο δερμάτινο μπουφάν πάνω από ένα χιλιοφορεμένο T. Δε με ένοιαζε αν οι κάλτσες μου ταιριάζανε μεταξύ τους (πόσο μάλλον με το υπόλοίπο σύνολο) και κατέβηκα στο Mike's.

Η Λίλη με την παρέα της ήταν εκεί και η Ελευθερία είχε ήδη φτάσει και είχε πιάσει ένα τραπεζοβαρελάκι άκρη Θεού. Την πιάνω, τη συστήνω και τη φέρνω πρώτο τραπέζι πίστα. Μετά ήρθε και η Συνήθως Ύποπτη στο τραπέζι με την παρέα της.

Το γλέντι άρχισε και άναψε πολύ γρήγορα. Είχα 10 μέρες να πιω οτιδήποτε αλκοολικό. Όχι για κανένα ψαγμένο λόγο, απλά είχε παπαριάσει η γλώσσα μου από τις πολλές καϊπιρίνιες των τελευταίων ημερών και ήθελα να δω αν μπορούσα να μείνω για λίγο μακρια ή αν είχα γίνει αλκοολικός χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Τελικά, την αποτοξίνωση μάλλον τη γλύτωσα για φέτος.

Η Λίλη κάτι είχε αναφέρει για ένα demo CD που είχε κάνει, αλλά σιγά μη μπορείς να εμπιστευτείς γυναίκα που δείχνει 10 χρόνια μικρότερη από ότι είναι. Άσε που όταν μιλάει γκαρίζει, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορεί να τραγουδ...

Και ενώ τα σκέφτομαι αυτά, η σκέψη μου διακόπτεται από μια φωνή που με αφήνει ΜΑ-ΛΑ-ΚΑ. Με την έκφραση τι'πες τώρα και με το Southern Comfort να με πνίγει γιατί δεν περίμενα τέτοιο θαύμα ο άπιστος, έχω μείνει να την παρακολουθώ. Να την ακούω.

Ένα ξανθό πραγματάκι, με 1002 διαφορετικές εμπειρίες, που όταν μιλάει σε πρήηηηηηηηζει και δε βάζει γλώσσα μέσα, βγάζει μια φωνή που γυρνάει όλο το bar και κοιτάζει.

Γκλουπ.

Ακολούθησαν αρκετοί. Μερικές φωνάρες. Έλενα, Δήμητρα, Ναταλία, Μπέττυ. Άλλοι less so αλλά χαβαλέδες ή με καταπληκτρική σκηνική παρουσία. Γιατρός, Μάγειρας και Ζαχαρίας.

Τα Southern Comforts έφευγαν το ένα μετά το άλλο. Εφτά στο σύνολο. Πέρασα καλά. Η Ελευθερία, εργαζόμενο νιάτο, έφυγε κατά τη μία. Εγώ συνέχισα να χτυπιέμαι στους ροκ ρυθμούς το κάθε τραγουδιού.

Και άκουσα και μερικά που δεν περίμενα. Big Spender. Je t' aime (ζήτημα να το έχω ακούσει 3 φορές στη ζωή μου, που μου θύμισε πόσο φτωχός είμαι). La Bamba (ξελαρρυγγιάστικα).

Είχα ένα εξάμηνο να πάω στο Mike's και μου άρεσε πολύ. Η ατμόσφαιρα, το international, το ότι έμοιαζε και μύριζε σαν το Bootleggers που τα πίναμε φοιτητές στην Ουαλλία.

Και μη με ρωτήσετε πως οδήγησα μέχρι σπίτι. Κουνουπίδι.

Φτάνοντας σπίτι, στον Galaxy, έπαιζε Fugees. Killing me softly. Πάρκαρα στην πυλωτή, έσβησα τα φώτα και παρόλο που κατουριόμουν ελεϊνά, κάθισα και το άκουσα όλο, τραγουδώντας κι εγώ σαν παράφωνη γάτα που ψάχνεται για ένα γρήγορο.

Ήμουν σε άλλο πλανήτη.

Thanks for the invite.