Stolen

Είναι μερικές φορές να σε θέλει.

Η μέρα μου ξεκινάει με ραντεβού σε πελάτη στο Μαρούσι, μια ώρα δρόμος από το Φάληρο. Κατεβαίνω στο γκαράζ, ψάχνω το αμάξι, πουθενά το αμάξι.

Παθαίνω ένα από αυτά τα μίνι εγκεφαλικά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι για μια ακόμη φορά το άφησα εκτός γκαράζ χτες γιατί νόμιζα ότι θα φύγω πάλι στα γρήγορα μετά το γραφείο. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν τό'χα και την έπεσα νωρίς για ύπνο.

Πατάω το κουμπάκι στο τηλεκοντρόλ, καμία αντίδραση από το αμάξι. Βρε κλικ. Κλικ σου λέω! Εμπρός καλό μου κουμπάκι! Τίποτα. Με τα πολλά, βγάζω το μικρό κλειδάκι που κρύβει το τηλεκοντρόλ και άνοιξα το αμάξι χειροκίνητα.

Πάνω που σκέφτομαι ότι πρέπει να αλλάξω μπαταρίες, συνειδητοποιώ ότι από το αμάξι λείπει η κεραία. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, πουθενά η κεραία μου.

Βιάζομαι, πρέπει να πάω σε ραντεβού, δεν έχω χρόνο να ψάχνω κάτω από αμάξια για τη χαμένη κεραία, οπότε αποδέχομαι την απώλεια και προχωράω. Μαζί με τις μπαταρίες πρέπει να αντικαταστήσω και την κεραία.

Πάω στο Μαρούσι, βλέπω το πελατάκι (είναι από τα πελατάκια που χαίρομαι να βλέπω), και γυρνώντας κάπου στο Hilton μιλάω με το hands-free του iPhone, αυτά τα άσπρα ακουστικάκια. Δεν έχω ακόμα αξιωθεί να συνδέσω το bluetooth κι έτσι τη βγάζω με αυτά.

Κι εκεί κάπου με σταματάει ένας τροχαίος.

Φρρρρρ, μου σφυράει.

«Τι να θέλει κι αυτός τώρα», σκέφτομαι και κλείνω το τηλέφωνο στο συνομιλητή μου.

- Άδεια και δίπλωμα, κύριε.
- Μάλιστα.
- Τι είναι αυτό; Ξένο δίπλωμα; Ελληνικό δεν είναι το αμάξι;
- Μάλιστα.
- Και έχετε ξένο δίπλωμα;
- Μάλιστα.
- Δικό σας είναι το αμάξι;
- Μάλιστα.

Με κοιτάει καλά - καλά μέσα από το σκούρο πράσινο ray ban γυαλί. Εγώ κοιτάω τάχα μου ανήσυχος την κίνηση που έρχεται πίσω μου προσπαθόντας να του δείξω ότι δεν έχουμε κάτσει καλά στη δεξιά λωρίδα, μπας και φύγουμε μια ώρα αρχίτερα.

- Μιλούσατε στο τηλέφωνο, κύριε. Το ξέρετε ότι απαγορεύεται;
- Μα δε μιλούσα στο τηλέφωνο.
- Μιλούσατε στο τηλέφωνο! Σας είδα που ήσασταν καλωδιομένος.
- Καλωδιομένος ήμουν, αλλά δε μιλούσα.
- Και τι κάνατε;
- Άκουγα μουσική.
- Τι μου λέτε κύριε; Ακούγατε μουσική από το κινητό σας;
- Μάλιστα.
- Και θέλετε να το πιστέψω;
- Μα δεν έχω λόγο να σας πω ψέματα!
- Και γιατί δεν ακούγατε μουσική από το ραδιόφωνό σας, κύριε;
- Αν κοιτάξετε πίσω, θα δείτε ότι μου λείπει η κεραία. Αυτό έγινε προ δύο μηνών περίπου. Τηλεφώνησα στην αντιπροσωπεία και μου είπανε ότι κάνει 55 ευρώ και δεν έχω να τα δώσω για να πάρω άλλη ακόμα. Οπότε ακούω μουσική έτσι.
- Μάλιστα...

Σκύβει, ρίχνει μια δεύτερη ματιά στο αμάξι να δει μπας και υπάρχει κάτι που δεν του αρέσει.

Μάλλον δε βρίσκει τίποτα καθώς μου κάνει με το χέρι νόημα να φύγω.

Μα είναι τρόποι αυτοί; Ούτε ένα αντίο; :)