Είχα ένα φίλο στην Αγγλία, ο οποίος είναι Τούρκος. Παραμένουμε φίλοι μέχρι τώρα και μιλάμε 1-2 φορές το χρόνο στο τηλέφωνο, κατά τις οποίες φορές φυσικά δεν παραλείπει να αναφερθεί στην Ελλάδα ως «παλιά κατακτημένα τούρκικα εδάφη».
Στην Αγγλία κάναμε πολύ παρέα, γιατί ήμασταν γείτονες και συμφοιτητές. Έβλεπα τις διαφορές μεταξύ μας, αλλά συνήθως έχω μεγάλες ανοχές για τη διαφορετικότητα, οπότε δε με ενοχλούσαν.
Φυσικά, με τον καιρό γνώρισα τις παρέες του κι αυτός τις δικές μου. Μεταξύ τους κάνανε και πλάκα ότι αν οι γονείς τους μάθαιναν ότι είχανε παρτίδες με Έλληνες, θα τους σκότωναν. Φυσιολογικά πράγματα.
Όπως μου είχε εκμυστηρευθεί ο φίλος μου, επειδή αυτός προέρχεται από τα παράλια της Τουρκίας, ανήκει στο μικρό ποσοστό του λαού που είναι πολύ πολιτισμένο.
Το ότι το εμπόριο ανθεί στην περιοχή του και το ότι η πόλη του, η Σμύρνη, είναι κοντά στην Ελλάδα και ότι να πιάνει τα ευρωπαϊκά δορυφορικά κανάλια, σίγουρα έχει βοηθήσει ώστε ο δυτικός πολιτισμός να μεταλαμπαδευτεί πιο εύκολα.
«Το ίδιο ισχύει και για τις παρέες μου.», μου λέει.
«Αντίθετα,» συνεχίζει, «όσο πιο ανατολικά πας, τόσο οι άνθρωποι γίνονται ζώα.»
Δικά του λόγια, όχι δικά μου.
Θυμήθηκα λοιπόν κάποια Χριστούγεννα προ αμνημονεύτων, όπου ετοιμαζόμασταν να πάμε στο Casino της περιοχή μας και είχε την ιδέα να πάρει κι άλλους φίλους μαζί του.
Οι Τούρκοι γενικά γουστάρουν τον τζόγο όσο και οι Έλληνες, αλλά στη χώρα τους έχουν μεγαλύτερους περιορισμούς λόγω θρησκείας. Έτσι, όταν βρίσκονται στο εξωτερικό του δίνουν και καταλαβαίνει.
Του εξηγώ όμως ότι λόγω Χριστουγέννων, να φέρει κάποιον από τους πολιτισμένους φίλους του, αφού κι εμείς βάλαμε το κουστουμάκι μας να πάμε. Μη μας χαλάσει τη βράδια!
«Ωραία τότε θα πάρω τον Dennis. Έχει πολλά φράγκα ο πατέρας του, είναι πολύ γνωστός, έχει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμειο στην Τουρκία. Ο πατέρας του τον έχει σπουδάσει στην Ελβετία!»
«Ok, καλή περίπτωση ακούγεται. Πάρ' τον. Και να πληρώσει και το ταξί, αφού θα τον περιμένουμε.»
Βγάζει το κινητό και καλεί.
Βλέπω στο πρόσωπό του την προσμονή για να απαντηθεί το τηλεφώνημα. Μετά, ακούω μια φωνή να λέει μια φράση στα τούρκικα και τον δικό μου να απαντάει συγκαταβατικά «Tamam, tamam» («Εντάξει, εντάξει.») και να το κλείνει.
«Τι έγινε;», τον ρωτάω με απορία που το τηλεφώνημα διήρκησε μόνο δύο δευτερόλεπτα.
«Μου είπε ότι τον παίζει τώρα και θα με πάρει μόλις τελειώσει.»
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τα καλύτερα...
12 σχόλια:
δλδ οι πολιτισμένοι δεν τον παίζουν?
τι ταξικές προκαταλήψεις είναι αυτές
Οι πολιτισμένοι απλά καταλαβαίνουν πότε να το δημοσιοποιήσουν και πότε όχι.
Τσοκ γκιουζέλ.
Μου θύμισε το άλλο κείμενό σου με τον φίλο σου που την έβρισκε με τη βιντεοκασέτα με τις καλόγριες και τον έπιασαν οι γονείς του. Αλλά εκείνοι μάλλον δεν είχαν την ίδια αντίδραση...
Τελικά μετά απο πόση ώρα πήρε?
εγώ μια απορία έχω, ποιος άντρας όταν χτυπάει το τηλέφωνο την ώρα που τον παίζει κάνει διάλειμμα να το σηκώσει;;
Welcome back! :)
Το παιδί ήταν ευγενικό και φρόντισε να σας ενημερώσει ότι έχει μια δουλίτσα αλλά θα σας πάρει πίσω μόλις τελειώσει. Έτσι είναι οι άνθρωποι με τρόπους...!
Καταπληκτική ιστορία, ακόμα γελάω! Μπράβο σου!!! Περίμενα κι εγώ να ακούσω κάτι πιο νορμάλ και συμβατικό και η τελευταία ατάκα με αποστόμωσε!
Για να καταλάβω... όλος ο πρόλογος ήταν για να καταλήξουμε ότι ένας πολιτισμένος Τούρκος τον παίζει; Δηλαδή αυτοί που γ@m@ve στη Τουρκία είναι τα... ζώα; Τελικά ήρθε μαζί σας; Κέρδισε; Αν ναι πριν πας Casino, πλέον, το... "δουλεύεις το λοστάρι";
Εχω τη ίδια απορία με τον deadend ..κι ας είμαι γυναίκα..
οκ καταλαβαίνω τι θές να πείς αλλά νομίζω ότι είσαι λίγο άδικος ,εννοώ ότι ο φίλος σου ήταν ο κόπανος που σας μετέφερε τι έκανε ο κολλητός του εκείνη τη στιγμή.
καλησπέρα καλώς σε βρήκα .
Απελευθερωμένοι άνθρωποι. Άνετοι. Χωρίς ταμπού. Ευρωπαίοι:)
(Ή απλώς, εντελώς "από τα βουνά του 1920 κατέβηκα" :))
Δημοσίευση σχολίου