Ευκαιρίες

Οδηγώντας προς το σπίτι, στο μουντό αποψινό καιρό, οι δρόμοι ήταν άδειοι και η πόλη με τους πολύχρωμους φωτισμένους σωλήνες σε σχέδια κεριών ήταν σχεδόν γιορτινή· τουλάχιστον προσπαθούσε.

Το bluetooth μου αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει στο κινητό και με έκανε να χάσω κάθε όρεξη για τηλεφωνήματα οδηγώντας. Αυτή την ώρα, η επικοινωνία μπορεί να περιμένει. Είναι η ώρα της περισυλλογής.

Το σκαμμένο από την ακμή πρόσωπο ενός άγνωστού μου καλλιτέχνη σε μια αφίσα στην κολώνα μου θύμισε ένα από τους αγαπημένους κωμικούς, τον Bill Murray, στη Μέρα της Μαρμότας.

Όπως πάντα, όταν το μυαλό μου πάει στη μαρμότα, η πρώτη μου σκέψη ήταν πώς επί χρόνια αδυνατούσα να δεχτώ ότι η Μαρμότα ήταν αυτό το ζωάκι που μοιάζει με κάστορα και πίστευα ότι είναι ένα παχύρευστο υγρό που χρησιμοποιείται στη μαγειρική και μοιάζει με πίσσα.

Χρόνια μετά, σε ένα ξενυχτάδικο supermarket κάπου στην Αγγλία, ένα βράδυ που έπρεπε οπωσδήποτε να φάω πατατάκια και φυστικοβούτυρο και έπρεπε να τα ψωνίσω στις 2 το πρωί γιατί ως φοιτητής ήταν πολύ κουλ να έχεις ένα σουπερ μάρκετ διαθέσιμο 24/7, εκεί που έκανα γύρους στα ράφια είχα την επιφοίτηση και κατάλαβα ότι αυτό που τόσα χρόνια νόμιζα ότι ήταν η Marmota λεγόταν τελικά Marmine.

Anyway, στη Μαρμότα λοιπόν, ο ήρωας ζούσε και ξαναζούσε από την αρχή την ίδια ημέρα μέχρι η έκβασή της να ήταν τέτοια ώστε η μέρα, συνολικά, να τελειώσει με εκείνον ωφελημένο.

Κοινώς, να γαμήσει τη γκόμενα που ήθελε, γιατί η ταινία ήταν «ρομαντική κομεντί». Η κομεντί ήταν ο Bill Murray και η ρομαντική ήταν η σκηνή που του κάθεται η πρωταγωνίστρια.

Σκέφτομαι όμως πως μερικές μέρες εύχομαι να υπήρχε αυτή η γαμημένη η μαρμότα και άμα πάρεις λάθος απόφαση, πεις το λάθος πράγμα και δε σου κάτσει αυτό που θες, τραβάς ένα erase and rewind και το πας πάλι από την αρχή μέχρι να πετύχει η συνταγή.

Και παράλληλα με αυτό το χνουδωτό ζωάκι στο μυαλό μου, σκέφτομαι τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή μου. Συζητήσεις, προτάσεις, ευκαιρίες.

Το τι είναι τελικά ευκαιρία δε μπορείς ποτέ να το ξέρεις τη στιγμή που αυτή σου παρουσιάζεται.

Άσε δε, που σπάνια μια ευκαιρία σου χτυπάει την πόρτα και σου συστήνεται. Σπανιότερα δε, διαφημίζεται ή προβάλλεται.

Η ευκαιρία συνήθως έρχεται από μια φράση που παράκουσες τυχαία, ένα πρόσωπο στο οποίο μίλησες περαστικά σε ένα νοσοκομείο, κάτι που σκάλισες στο Internet ένα άυπνο βράδυ και το βρήκες ενδιαφέρον.

Τις ευκαιρίες τις βλέπεις μόνο όταν οδηγάς αμέριμνος προς το μέλλον σου και κοιτάς στον καθρέφτη για να δεις τι άφησες πίσω. Τότε μόνο τις αναγνωρίζεις.

Αναγνωρίζεις ότι εκείνη η γνωριμία κάποτε, σου έδωσε μια ιδέα. Η ιδέα συζητήθηκε σε καφέ. Τελικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αλλά σου άνοιξε μια πόρτα. Και εκείνη η πόρτα έφερε τρία projects, ένα εκ των οποίων ήταν η ευκαιρία σου, αυτή που κυνηγούσες στα όνειρά σου.

Τότε κανείς δε σου είπε ότι αν δεν πας για αυτόν τον συγκεκριμένο καφέ δε θα φτάσεις στην ευκαιρία. Και σίγουρα είχες πολλούς άλλους καφέδες στους οποίους δεν πήγες και έχασες ευκαιρίες τις οποίες απλά ποτέ δε δημιούργησες.

Και αύριο το σήμερα θα είναι χτες. «Αύριο» το τώρα θα είναι τότε. «Αύριο» θα ξέρεις αν το σήμερα ήταν σημαντικό ή ήταν απλά μια μέρα που μνημόνευσες μια χαζή «ρομαντική κομεντί».

Κι έτσι, στα τυφλά, με μπούσουλα το παρελθόν, ανοίγεις την κουρτίνα 2. Και αναρωτιέσαι αν σε ένα βάθος χρόνου ακούσεις τη γνώριμη φωνή του Ίζυ Κουτιέλ να σου φωνάζει «Ζονκ»!