not pr0n

Νέο παιχνίδι-κόλλημα για το γραφείο: not pr0n

The Great American Dream

Είχα ασχοληθεί με τον Rifkin μετά από μια ταινία του Michael Moore.

Αλλά καθότι η πολιτική δεν με τρελλαίνει, δεν ασχολήθηκα πάρα πολύ.

Σήμερα όμως διάβασα στο "Ε" μία συνέντευξή του όπου αναφέρει κάποια πολύ χρήσιμα στατιστικά, για το αμερικάνικο όνειρο:

• Στις ΗΠΑ, το 60% του πληθυσμού δηλώνει πως η θρησκεία είναι πολύ σημαντική για τη ζωή τους. Ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών χωρών που αναφέρει είναι στο 13.5%.



Το 80% των ανθρώπων πιστεύει πως η κόλαση και ο παράδεισος δεν είναι λεκτική μεταφορά ή ψυχολογικοί όροι αλλά πραγματικά μέρη. Το καλύτερο όμως είναι πως μόνο το 1% των ανθρώπων πιστεύει πως θα πάει στην Κόλαση.

• Το 60% επίσης (ίσως το ίδιο 60%) πιστεύει πως ο πολιτισμός τους είναι ανώτερος των άλλων. Στη Γερμανία είναι 40%, στη Βρετανία 37%, στη Γαλλία 33%.
• Στις ΗΠΑ, η εθνική υπερηφάνεια των νέων αγγίζει το 98%. Στη Γερμανία εθνικά υπερήφανοι δηλώνουν το 65% των νέων και στη Βρετανία το 58%.
• Ποσοστό του ΑΕΠ που δίδεται για κοινωνικές παροχές: Αμερική 11%. Ευρώπη 26%.
• Ποσοστό των ανθρώπων που πιστεύουν πως θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τη φτώχεια: Ευρώπη 40%. Αμερική 71%. (Είπε κανείς κάτι για το μεγάλο αμερικάνικο όνειρο;)




Επί τη ευκαιρία, όταν συγκρίνουμε ευρωπαϊκή και αμερικάνικη ανεργία θα πρέπει να μην ξεχνάμε να διπλασιάζουμε το αμερικάνικο ποσοστό (κατ' ελάχιστο) γιατί στην Αμερική άνεργος είναι αυτός που λαμβάνει επίδομα ανεργίας που είναι 6-μηνο μόνο (στην Ευρώπη είναι συνήθως ετήσιο, και σε κάποιες χώρες όπως το Βέλγιο ισόβιο). Και αν σταματήσεις να ψάχνεις για δουλειά μέσα στο 6-μηνο τότε θεωρείσαι ως αποθαρρημένος (=άεργος) άρα δεν είσαι άνεργος.





• Μέσος όρος δολοφονιών στους 100.000 ανθρώπους: 1,7 στην Ευρώπη. 6,3 στην Αμερική.
• Μέσος όρος γιατρών ανά 100.000 ανθρώπους: 322 στην Ευρώπη. 279 στην Αμερική.
• Ώρες εργασίας το χρόνο κατά μέσο όρο: ΗΠΑ 1.877. Ιαπωνία 1.840. Γαλλία 1.562 (κρατάω πισινή εδώ γιατί η Γαλλία εφάρμοσε το 35ώρο, το οποίο βέβαια και αυτό καλό πράγμα είναι αλλά για να ξέρουμε και τι συγκρίνουμε)
• Συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας ανά 1.000 κατοίκους: Αμερική 308. Ευρώπη 661. Ο Ρίφκιν το αποδίδει στη συλλογικότητα του ευρωπαϊκού πνεύματος, ενώ στην Αμερική φοβούνται μη χάσουν το privacy τους λόγω της ατομικότητας του αμερικάνικου ονείρου. Παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα πλέον το ποσοστό αυτό ξεπερνάει το 1000, αφού έχουμε περισσότερα κινητά από ότι ανθρώπους.
• Μέσος όρος φυλακισμένων ανά 100.000 ανθρώπους: Αμερική 685. Ευρώπη 87.

Σημείωση: Όπου Ευρώπη, εννοούμε Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου Αμερική εννοούμε αποκλειστικά ΗΠΑ.

Τα στατιστικά δικά του, οι προβληματισμοί δικοί σας.

Μια ιστορία θα σας πω... #1

Η ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα πραγματική και αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας. Οι σιχασιάρηδες να μην τη διαβάσουν γιατί παρά το χιουμοριστικό της χαρακτήρα, έχει κάποια λεπτά σημεία πλοκής που μπορεί να μη θέλετε να παρακολουθήσετε. Δεν ενδείκνεται για μικρά παιδιά. Και σίγουρα δεν ενδείκνεται για blog αλλά δε γαμείς... Έτοιμοι όλοι; Ποπκόρν, κοκακόλα ανά χείρας; Πάμε...

Σεπτέμβριος 2003.

Τρίτη. Αποφράδα ημέρα. Με όλη τη σημασια της λέξεως.

Δουλεύω στη Hypertech, εταιρία web design και web software. Εδρεύει στην Κηφισίας, πάνω από τη Νομαρχία Αθηνών.

Ξυπνάω το πρωί, δεν πίνω τίποτα και δεν τρώω τίποτα. Μπαίνω στο αμαξάκι μου και ακούω Βίκυ και Κώστα στον Village. Μπλέκω στην καθημερινή κίνηση, αλλά σε γενικές γραμμές δε με απασχολεί γιατί σήμερα ξεκίνησα νωρίτερα. Ίσως και αυτό να τα προκάλεσε όλα. Ήδη στις 8 ήμουν στο τιμόνι.

Η δική μου διαδρομή για τη δουλειά σημαίνει Θησέως, Δημητρακοπούλου, Συγγρού, Ζάππειο, Β. Κωνσταντίνου, Β. Σοφίας, Κηφισίας. Δεν ήξερα ότι δε θα έφτανα τόσο μακριά.

Ξεκινώντας από τη Θησέως νιώθω ένα κάτι στο στομάχι. Δεν ξέρω τι, αλλά και μόνο που άλλαξα λίγο τη στάση μου, μου πέρασε, δεν ήταν τίποτα. Γερνάω, σκέφτομαι.

Έχοντας ξεκινήσει την Άνοδο των Μυρίων, καταλαβαίνω ότι δεν είναι το στομάχι μου, αλλά η κοιλιά μου. Uh-oh!

Πολύ γρήγορα, το τίποτα μεταμορφώνεται σε γαργαλητό, το γαργαλητό σε φαγούρα, η φαγούρα σε πονάκι, το πονάκι σε πόνο. Φτάνοντας στη Δημητρακοπούλου στον Ταύρο το τίποτα ξαναρχίζει και αυτή τη φορά πονάει επικίνδυνα.

Ακούγονται κάτι γουργουρητά που εξελίσσονται σε μουρμουρητά από το στομάχι. Σαν κροκόδειλος που δεν έχει φάει μια βδομάδα και ήθελε να με καταβροχθίσει. Γουρ-γουρ-γουρ!

Από εκεί που η κίνηση δε με ενδιέφερε καθόλου, ξαφνικά βρέθηκα να τσαντίζομαι σε κάθε στάση που έκανε το τρόλλεϋ μπροστά μου. Αλλά επειδή έχω μάθει να οδηγώ στην Αγγλία, ακόμα κρατιέμαι και δεν κορνάρω. Άλλωστε δεν έχει κανένα νόημα, τι θα κάνει το τρόλλεϋ; Θα βγάλει φτερά;

Στρίβω δεξιά για να βγω Συγγρού, στο ύψος των rent-a-car. Το πρόβλημα έχει οξυνθεί τάχιστα. Ήδη περιμένοντας το φανάρι για να στρίψω, κοιτούσα μήπως έχει ανοίξει κάνα κατάστημα για να πάω να τους χέσω και να φύγω, ευχαριστώντας τους για την πονοψυχία τους προς τον συνάνθρωπό τους σε μια ώρα ανάγκης. Αλλά κανείς δεν ήταν ανοιχτός.

Μπαίνω Συγγρού. Βλέπω κάποιον σε ένα κατάστημα, αλλά δε μπορώ να παρατήσω το αμάξι στο λεωφοριόδρομο όταν η Συγγρού έχει 3 λωρίδες, κάγκελα στο πεζοδρόμιο και τροχονόμο στα 100 μέτρα.

Φαντάσου τώρα έναν τύπο με πουκάμισο, κουστούμι, γραββάτα και μανικετόκουμπα σε κίτρινο-καφέ αποχρώσεις (το στυλ είναι must στο γραφείο) να έχει ιδρώσει μέχρι αηδίας, να στάζει ο ιδρώτας του από το μέτωπο από το σφίξιμο, να αναπνέει βαριά για να πάρει δύναμη, να έχει σβήσει το ραδιόφωνο γιατί του αποσπά την προσοχή και να προσπαθεί να κρατηθεί για να μη χεστεί πάνω του οδηγώντας με 10 χιλιόμετρα την ώρα σε μία πηγμένη Συγγρού με σταμάτα-ξεκίνα όλη την ώρα, ενώ ψάχνει απελπισμένα κάπου να σταματήσει.

Μιλάμε για το κόψιμο του αιώνα, έπιασε μηδέν-εκατό σε 2 λεπτά αυτό το πράγμα. Και έπρεπε οπωσδήποτε να βρω κάτι, κάποιον, κάπου. Αλλά όχι κάποτε. ΤΩΡΑ!

Από το σφίξιμο να έχω κοκκινίσει αλλά τα χείλη μου να έχουν γίνει άσπρα. Αδρεναλίνη στο μάξιμουμ, καρδιά να χτυπάει τρελλά. Νέο extreme sport: κόψιμο.

Και σε μια φάση αρχίζει κάτι πρωτοφανές. Αρχίζουν να παγώνουν τα άκρα μου. Πρώτα τα χέρια μου, από τα δάχτυλα προς τα πάνω. Και να μου έρχονται τώρα φλασιές από διάφορες σκηνές θρίλλερ όπου το δηλητήριο ή το κακό πνεύμα ή το αίμα απλά παγώνει μέσα στο θυμα. Κάπως έτσι δεν πεθαίνεις και από κώνιο; Τι να με πείραξε γαμώτο;

Και να προσπαθώ να μην το σκέφτομαι για να μου περάσει. Η ψυχολογία είναι μεγάλο πράγμα, είναι αποδεδειγμένο αυτό. Να σκέφτομαι άσχετα πράγματα, άσχετα πράγματα, άσχετα πράγματα. Αχ, τι να σκεφτώ;

Ok, να σκεφτώ τι έχω να κάνω στη δουλειά. Πρέπει να πάω στη DDB (μαμά εταιρία, διαφημιστική από τις μεγάλες) να δω τι θα κάνουμε με την Tellas. Και τι ωραία που είναι εκεί στο Μαρούσι, το πάρκινγκ είναι λίγο ζόρικο μόνο, σφιχτοκώλικο θα έλεγα.

Όχι! Όχι σφιχτοκώλικο. Πάλι εδώ γυρίσαμε. Όχι, όχι, κάτι άλλο. Μετά τι θα κάνω; Α ναι, να πάω να βρω την Αιμιλία, να δούμε αν θα συμφωνήσουμε στο δημιουργικό. Τι ωραία γραφεία που έχουν εκεί ρε γαμώτο. Ωραίοι χώροι, ωραία ρεσεψιόν. Και τι είναι δίπλα στη ρεσεψιόν; Οι τουαλέτες!

Όχι πάλι ρε πούστη μου. Σκατά τα έκανα. Σκατά; Είπα σκατά; Γαμώτοοοοοο!

Φυσικά, όλα αυτά έγιναν μέσα σε δύο δευτερόλεπτα. Να τα σκέφτομαι όλα, να έχω τρελλαθεί, να χτυπιέμαι μέσα στο αμάξι ενώ οδηγώ μπας και κάτι μέσα μου μετατοπιστεί και νιώσω λίγο καλύτερα, να έχω γίνει κόκκινος σαν παντζάρι και πάνω που νιώθω πως δεν άντεχω άλλο ακούω ένα μεγάλο γουυυυυυυυυρ και μου πέρασε.

Τίποτα. Καθόλου πόνος. Καθόλου σφίξιμο. Πέρασε.

Τι ένιωσα; Ανακούφιση. Αγαλίαση.

Μπήκα στη Βασιλίσσης Σοφίας χωρίς να αλλάξει τίποτα. Ήταν σαν μια κανονική μέρα που πήγαινα στο γραφείο. Σκούπισα τον ιδρώτα μου, ξαναέφτιαξα τη γραββάτα μου, πήρα τον καθαρό αέρα μου και κοιτούσα να φτάσω γρήγορα στο γραφείο γιατί αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να...

Oooops.

Ένιωσα ένα μικρό, ανεπαίσθητο γαργαλητό; Όχι, δεν ήταν τίποτα, συνέχισε να οδηγάς. Σκέψου λιβάδια με λουλούδια και χορτάρι και αγελάδες που μασουλάνε το χορτάρι. Και τι κάνουν οι αγελάδες όταν μασουλάνε χορτάρι; Χέζουν. Γαμώτο!

Γουρ-γουρ-γουρ.

Όπως στα θρίλλερ παίζει εκείνη η μουσική που σου λέει ότι κάτι θα γίνει με το που μπαίνει η ηρωίδα μέσα στο δωμάτιο, τίρι-ρίρι, τίρι-ρίρι, και τελικά μπαίνει στο δωμάτιο ανάβει το φως και δε γίνεται τίποτα. Και ησυχάζεις και μετά από 5 δευτερόλεπτα την αρπάζει ο κακός και την σκοτώνει.

Έτσι και τώρα. Περίμενε να ρίξω τις άμυνές μου για να με αποτελειώσει. Και, σε αντίθεση με τα έργα, εδώ δεν είχε προειδοποιητική μουσική.

Τα γουρ-γουρ έγιναν ανυπόφορα, λες και είχα μέσα μου το Alien και θα έβγαινε να με φάει. Δεν ήξερα τι να κάνω, πατούσα γκάζι και φρένο ταυτόχρονα μέσα στον πόνο μου. Είχα ακούσει κάποια που αποφάσισε να οδηγήσει μόνη της στο μαιευτήριο όταν της έσπασαν τα νερά και από τον πόνο έχασε τον έλεγχο του αμαξιού και σκοτώθηκε. Και φυσικά μου έρχοντασαν 1002 εικόνες στο μυαλό, όλες να έχουν να κάνουν με σκατά.

Σε μια φάση, είδα την ευκαιρία που έψαχνα. Ήταν πασιφανές ότι δε θα έφτανα με τίποτα μέχρι την Κηφισίας, πόσο μάλλον στο γραφείο μου (και όπως ξέρεις, όσο πιο κοντά είσαι στην τουαλέτα όταν τη χρειάζεσαι, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η ανάγκη σου), οπότε προτίμησα ότι πιο κοντινό εκείνη τη στιγμή.

Σε μια φάση που οι 3 λωρίδες γίνονται 4 για να στρίψει όποιος θέλει δεξιά στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (πριν το Hilton, ξέρεις τώρα), σταματάω το αμάξι στη δεξιά λωρίδα με αλάρμ και βγαίνω έξω, πηδάω τα κάγκελα του πεζοδρομίου και πάω να μπω στο Ίδρυμα.

Και φυσικά ήταν κλειστό.

Freeze-frame.

Φαντάσου λοιπόν τώρα μια βόμβα στην οποία ο μετρητής σου λέει ότι έχεις 10 δευτερόλεπτα πριν εκραγεί, την έχεις μέσα σου και δε μπορείς να την αφοπλίσεις. Τι θα έκανες εσύ στη θέση μου; Όχι πες μου.

Όχι δηλαδή, πραγματικά, σταμάτα να διαβάζεις και πες μου.

Το σκέφτηκες; Ε, ορίστε τι έκανα εγώ. Σε slow-motion.

Τρέχω στο αμάξι και παίρνω το κουτί με τα χαρτομάντηλα. Νά'ναι καλά ο παππούς μου που ψωνίζει κάτι τέτοιες αηδίες και μου τις δίνει.

Και μετά τρέχω στο πλησιέστερο θάμνο (ναι, θάμνο), λύνοντας παράλληλα τη ζώνη μου, και κατεβάζοντας το φερμουάρ μου μπροστά στην Βασιλίσσης Σοφίας.

Φτάνω στον πλησιέστερο θάμνο, ο οποίος - πιστέψτε με - δεν είναι πυκνός. Δεν είναι καν μακριά από το δρόμο. Και φυσικά, για κακή μου τύχη, στις 8:30 το πρωί είναι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που πάνε στη δουλειά τους ή βγάζουνε βόλτα το σκύλο.

Δείτε τώρα αυτό το σκηνικό, όχι από τη δική μου οπτική γωνία, αλλά από ενός από αυτούς που περνούσε:

Βγάζεις το σκύλο σου βόλτα για την ανάγκη του και εκεί που τον πας, βλέπεις έναν άλλο τύπο, με πλήρες corporate set κουστούμι-πουκάμισο-μανικετόκουμπα-γραβάτα, να τα έχει κατεβάζει και να χέζει. Στην Βασιλίσης Σοφίας. Τι κάνεις;

Ευτυχώς για μένα, κανείς δεν έκανε τίποτα, κανείς δεν είπε τίποτα. Δεν πρόλαβαν δηλαδή. Γιατί όταν χέζεσαι στη Βασιλίσσης Σοφίας σε ώρα κυκλοφοριακής συμφόρησης, δεν θέλεις να διαβάσεις την εφημερίδα σου στο χέσιμο. Μεταμορφώνεσαι στο πιο γρήγορο πιστόλι στην Άγρια Δύση.

Υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι στη ζωή μας που δε θέλουμε να ξαναδούμε, όλοι μας. Για κάποιον είναι η νοσοκόμα που του έκανε ράματα στο πέος όταν σκίστηκε υπό μυστήριες σεξουαλικές συνθήκες (δε λέω όνοματα). Για άλλον είναι η γκαβή γκόμενα στην οποία την έπεσε όταν ήταν τελείως μεθυσμένος και μετά από το πολύ ποτό κατούρησε στα αρχαία ερείπια που βρίσκονται εκεί παραδίπλα (είπαμε, δε λέω ονόματα, μην επιμένετε). Για μένα, είναι όσοι με είδαν εκείνη τη μέρα, και ευτυχώς δεν ξέρω ονόματα. Αλλά αν με είδατε εκείνη τη μέρα, ελπίζω να ξεπεράσετε καποια στιγμή το ψυχολογικό τραύμα! :-)

Σκουπίστηκα, σαν κύριος και έφυγα. Γύρισα σπίτι και στις 9 πήρα να δηλώσω άρρωστος.

Πέρασα τη μέρα στην τουαλέτα.

Χιονάτες

Μέσα σε όλα μου τα προβλήματα, το τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, αν θέλω να ασχοληθώ με το κτηματομεσιτιλίκι ή με το φαγηταδιλίκι, αν θέλω να ανοίξω ένα 090 ή κάτι ανάλογο, με το να βρω μία επόμενη γυναίκα ισάξια της προηγούμενης (δεν ήταν γκομενάκι, το κατάλαβα, εντάξει;), το τι θα απογίνουν τα υπόλοιπα μαλλιά μου, αν τελικά θα αποφασίσουν να με εγκαταλείψουν, το γιατί δεν φτιαχνω κοιλιά a la Brad Pitt παρόλο που κάνω 10 κοιλιακούς την ημέρα, και όλα τα συναφή, τι ανακαλύπτω;

Δύο άσπρες τρίχες.

WTF? Πότε γέρασα;

Ανεπίπεδοι;

Είσαι σε μια παρέα και η Χ σου φέρνει το νέο γκόμενο, να τον γνωρίσει στην παρέα.

Και πρέπει τώρα ο νέος να την ψαρώσει την παρέα, να δηλώσει ποιός είναι, να το παίξει μούρη. Αλλά ενώ θα μπορούσε να είναι αραχτός και light και περάσουμε όλοι καλά, πρέπει να μας κάνει επίδειξη ότι έχει κάνει το γκομενάκι σκυλάκι και γενικά να το παίζει νταής.

Παραγγέλνουμε στην ταβέρνα, γινόταν της πουτάνας, αργούσε η παραγγελία, να κατεβάζει καντήλια, να βρίζει τους σερβιτόρους και να προκαλεί πρόβλημα. Η κοπελίτσα τσιμουδιά. Στο τέλος κάνει στα γκαρσόνια "δε θέλουμε τίποτα, φεύγουμε όπως είμαστε".

Μας βλέπει εμάς ατάραχους να τα πίνουμε, του κάνουμε "εμείς θα κάτσουμε". Κατάπιε τον εγωισμό του, και αφού υπολόγισε με ακρίβεια πόσα έπρεπε να πληρώσει για τα όσα ορεκτικά είχε φάει, άφησε 60 λεπτά λιγότερα (χωρίς να υπολογίσει καν τα κουβέρ).

Πήραμε τις πληροφορίες μας και αρχίσαμε την ανάλυση της ψυχοσύνθεσής του (κοινωνικός σχολιασμός, βλ. κουτσομπολιό). Δεν έχει επίπεδο, δεν ξέρει να σταθεί και του βγαίνουν όλα τα κόμπλεξ σε νταηλίκι και μαγκιά. Κάτι πρέπει να κάνει κι αυτός για να διαφοροποιηθεί, για να του δώσουμε σημασία.

Δεν ξέρω για τους άλλους στην παρέα, εγώ απλά δε σκοπεύω να την ξαναδώ την κοπελίτσα και άμα ξανακούσω ότι θα έρθει κάπου, θα τρέχω. Δε θα κάνω τα δικά του κοινωνικά προβλήματα και τα δικά της προσωπικά προβλήματα δικά μου.

Kafla

Πριν από τρεις βδομάδες μου ήρθε ένα γράμμα (όχι email, γράμμα λέμε) από την Αγγλία. Φίλοι υπάρχουν στην Αγγλία, αλλά γράμμα; Τι απέγινε το καλό παλιό email;

Ανοίγω και διαβάζω:

Αγαπητέ κ. Αναγνωστόπουλε,

Είμαι σύμβουλος ψυχολογικής υποστήριξης θυμάτων βιασμού στι τάδε κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης Κορνουάλη. Θα ήθελα τη βοήθειά στο να μου μεταφράσετε μία και μόνο λέξη. Πρόκειται για την περίπτωση ενός ασθενή μου - άνδρα - τον οποίο βίασε ένας Έλληνας ναυτικός. Μεταξύ άλλων, ο ναυτικός συνεχώς εναπαλάμβανε την εξής λέξη:
Kafla ή kavla.

Να μη τα πολυλογώ, ο γιατρός ήθελε να μάθει πώς ακριβώς μεταφράζεται ο όρος αυτός, γιατί του είπαν λέει ότι είναι ιατρικός όρος, αλλά ήθελε να ξέρει αν είναι κάτι σεξουαλικό, και αν ξέρει ακριβώς τι σημαίνει τότε μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή να θεραπευτεί.

Δεν ήξερα αν ο τύπος με δούλευε ή όχι. Θυμάμαι ότι κάποιος είχε ζητήσει τη διεύθυνσή μου για να μου στείλει κάτι να του μεταφράσω, δεν περίμενα κάτι τέτοιο όμως. Του απαντάω με αρκετές λεπτομέρειες, παραδείγματα χρήσης της λέξης και άλλα ζουμερά.

Χθες ξαναπαίρνω γράμμα του γιατρού.

Και θέλει να του πω τι μπορεί να εννοοούσε ο ναυτικός όταν έλεγε "Σε γαμαώ, είσαι δικός μου, ξεχνάω τα πάντα, θα σε σκίσω στα δύο."

Κάποιος μου κάνει πλάκα, έτσι;

Viva la revolution

Ξέρετε ποιά revolution. Αυτήν πριν του '21.

Χωρίς αυτή δε θα πηγαίναμε σήμερα Χαλκίδα. Δε θα τρώγαμε θαλασσομπινελίκια στη Λάμψακο (για τα οποία περιμέναμε δύο ώρες να σερβιριστούμε). Ούτε θα τρέχαμε να πιούμε καφέ στην Ερέτρια.

Όχι πως ήταν καλά, αλλά πού και πού την εκδρομή τη χρειάζεσαι.

Και το να κοκκινίσει η καραφλοκεφάλα σου από τον ήλιο το χρειάζεσαι.

Εργάρες

Είμαι στο IMDB από το 1997 νομίζω.

Όποια ταινία βλέπω, μπαίνω για να διαβάσω τα Trivia, να μάθω ποιός τη σκηνοθέτησε, τι έγινε στα παρασκήνια, κλπ.

Ψηφίζω αν μία η γνώμη μου για μια ταινία απέχει από το μέσο όρο, αν δηλαδή μου άρεσε πιο πολύ ή δε μου άρεσε καθόλου.

Και εδώ μου έρχεται η ιδέα.

Αφού το IMDB ξέρει ποιες ταινίες μου άρεσαν και ποίες δεν μου άρεσαν, γιατί δε μπορεί να βρει τους χρήστες των οποίων τη γνώμη θα έπρεπε να εμπιστεύομαι (δηλαδή έχουμε τα ίδια γούστα στις ταινίες) προκειμένου να μου προτείνει νέες ταινίες ή να μου λέει τι πιστεύει το IMDB για μία ταινία που θέλω να δω;

Θες να πας να δεις στο σινεμά το The Ring 2 ρε κύριος; Με γειά σου με χαρά σου. Αλλά παρόλο που μου λες ότι το The Ring 1 σου άρεσε και το ότι γενικά ψιλογουστάρεις θριλεράκια και περιπέτειες, εγώ θα σου έλεγα να μη το δεις γιατί από το 100 άτομα που έχουν τα ίδια γούστα με σένα, οι 90 είπαν ότι η ταινία ήταν χάλια.

Νομίζω πως το IMDB ήταν της Google και όχι της Amazon, θα υπήρχε αυτή η υπηρεσία και μάλιστα θα ήταν δωρεάν εδώ και πολύ καιρό. Μπορεί η Amazon να είναι υπέρ του collaborative filtering (τύπου "Αν σας άρεσε η Έκτη Αίσθηση τότε να δείτε το Οι Άλλοι") αλλά όλα τα queries είναι πάντα προκάτ με daily updates.

Ενώ το Google, άλλη μαγεία. Σε σημείο που θα μπορούσες να στείλεις query με SMS και να σου διαλέξει αυτό από τρεις ταινίες που βρήκες στο βίντεο κλαμπ. Και όχι να αγοράσεις ποπ-κορν, πίτσα, κόκα-κόλα για να δεις μια ταινία που περιμένεις πως και πώς για να τελειώσει και να πας για ύπνο.

Μέχρι τότε λοιπόν, θα βολεύομαι μόνο με τα Top Movies του IMDB...

Χαμένα λεφτά

Μου τη σπάει ιδιαίτερα όταν ο ενθουσιασμός μου προτρέχει της λογικής και κάνω μαλακισμένες αγορές.

Εκτός από το κρεβάτι για το οποίο όλοι μάθατε, έχω και άλλα πολλά παραδείγματα.

Πριν 2 χρόνια αγόρασα για 120 ευρώ ένα πράγμα που σου κάνει υδρομασάζ στα πόδια. Το έκανα 2 φορές και τώρα δεν ξέρω που είναι. Πάλι καλά που δεν αγόρασα το πιο ακριβό μοντέλο.

Πριν 1 χρόνο αγόρασα το Ferrari 3000 laptop της Acer με το σκεπτικό ότι εφόσον είναι όμορφο θα μπορέσω να το ξαναπουλήσω σε υψηλή τιμή. Τώρα βρίσκεις laptop με 800 ευρώ, εγώ το πήρα €1800+ΦΠΑ.

Για να μη μιλήσω για ρούχα τα οποία με ενθουσίασαν και τα φόρεσα μία και μοναδική φορά. Να μη σου πω ότι υπάρχει μπλούζα που αγόρασα γιατί ήταν σε προσφορά και έχει ακόμα το χάρτινο ταμπελάκι επάνω.

Ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που λέγεται Knowing me, knowing you. Τι χάλια που είναι, δεν το παίξαμε ούτε μία φορά. Άλλα τριάντα ευρά εκεί.

Βιβλία που αγόρασα και δεν διάβασα παρά μόνο ξεφύλλισσα: Περίπου 10, τα οποία φυσικά έχουν περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου, μπας και φιλοτιμηθώ ποτέ να τα διαβάσω (ή να τα πετάξω).

Τα διάφορα έργα που νοικιάζω και αποδεικνύονται ανάξια ακόμα και για φτύσιμο. Τελευταία παράδειγμα το Intermission με τον Colin Farrell. Λέω, δε μπορεί, μια χαρά πηγαίνει η καριέρα του τώρα, γιατί να βγάλει μάπα ταινία; Πόσες φορές την έχω πατήσει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο;

Τα πέντε dual-layer DVD-Rs που αγόρασα από το Πλαίσιο χωρίς να μάθω την τιμή τους παρά μόνο όταν έφτασα στο ταμείο. Νόμιζα ότι θα είχαν κάπου στο ένα-δύο ευρώ όπως και τα υπόλοιπα, τελικά είχαν 10 το ένα. Και να πω ότι είχα κάπου να τα χρησιμοποιήσω...

Και αυτά είναι μόνο στο δωμάτιό μου, να μην επεκταθώ στο υπόλοιπο σπίτι ή την αποθήκη.

Αγγλομαθείς beware!

Μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια στα αγγλικά; Για να τα πάμε καλά δηλαδή και να συνεννοούμαστε.

1. Έλληνικά ονόματα που ξεκινάνε με "Χ" όταν δεν υπάρχουν στην αντίστοιχη γλώσσα, παίρνουν "Ch" στα αγγλικά. Τα Χανιά δεν είναι Hania αλλά Chania. Έτσι είναι ο κανόνας, δεν υπάρχει γιατί και πώς. Ο Χάρης είναι είτε Charris είτε (εξαγγλικευμένα) Harry. Όχι όμως Harris (που είναι γυναικείο όνομα κατά κόρον).

2. Άλλο γραμματάκι το U και άλλο το Y. Στα αγγλικά λοιπόν O και Y δεν μας κάνουν "ου". Κατά συνέπεια ο Αναγνωστόπουλος γράφεται Anagnostopoulos και ποτέ μα ποτέ Anagnostopoylos.

3. Το -che στην κατάληξη τον λέξεων προφέρεται "σσς" δηλαδή παχύ σίγμα. Έτσι έχουμε cache (λανθάνουσα μνήμη του υπολογιστή = κας), niche (μικρή εξειδικευμένη αγορά = νις) και quiche (είδος πίτας = κις).

4. Πολλές λέξεις δεν έχουν ένα τρόπο προφοράς αλλά δύο. Η ντομάτα είναι και τομάτοου και τομέιτο. Και μάλιστα πολλές φορές δεν έχει να κάνει με τις διαφορές βρετανικών αγγλικών και αμερικάνικων αγγλικών. Έτσι απλά είναι τα πράγματα. Δεν είναι σαν το "άνοιξέ μου" και "άνοιξέ με" που λένε οι Αθηναίοι και Σαλονικιοί (γραμματικά σωστό είναι το πρώτο, εντάξει;). Το να μαλώνετε για το σωστό τρόπο προφοράς μιας λέξης είναι σα να μαλώνετε για το αν είναι σωστότερο

Ελάτε πάλι αύριο να μάθουμε το "β"...

IKEA και πάλι IKEA

Συγκρίνεται τώρα η ποιότητα του χειροποίητου; Μα τι λες τώρα;

Κάτι τέτοια ακούω από μικρός και ποτέ μου δεν τα κατάλαβα. Από κρύσταλλα μέχρι αυτοκίνητα, τίποτα δε συγκρίνεται με το χειροποίητο.

Γιατί; Εγώ είμαι λάτρης της τεχνολογίας, πώς μπορεί το ρομπότ να κάνει λάθος; Κανείς ποτέ δεν μου έδωσε απάντηση. Απλά όλοι επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια πως το χειροποίητο είναι πάντα το καλύτερο. Μάλιστα.

Και έτσι όταν κι εγώ είπα επιτέλους να αλλάξω το κρεβάτι μου και να πάρω ένα υπέρδιπλο, είπα να μην πάρω ένα μαζικής παραγωγής και να πάρω ένα χειροποίητο.

Πήγα σε έναν εξειδικευμένο κρεβατά, διάλεξα το σχέδιο, το χρώμα, το ξύλο και το πάχος του σιδήρου (για να αντέξει το κρεβάτι όταν βάλω τις αδερφές Κανονίδου επάνω). Πήρα το κρεβάτι 2 βδομάδες μετά, αλλά δεν πειράζει, το καλό πράγμα αργεί να γίνει, έτσι;

Γιουβέτσι.

Στήνουμε το κρεβάτι, όλα καλά όλα ωραία. Πρώτη νύχτα όλα καλά. Δευτερη νύχτα καλά. Τρίτη νύχτα, κάτι ακούω. Ένα τρίξιμο. Ένα μικρό. Δεν είναι τίποτα.

Fast forward μια βδομάδα μετά.

Το κρεβάτι κάνει διάφορους ήχους σε διάφορες φάσεις. Επειδή δεν έχει και σωστά ποδαράκια, το σίδερο έχει φάει την τσόχα και κατά τη διάρκεια του σεξ, ενώ το κρεβάτι πήγαινε πέρα δώθε, το παρκέ μου απέκτησε κάτι γρατζουνιές ΝΑ (με το συμπάθειο).

Ψάχνω να βρω τον κρεβατά, με καθυστερεί 2 βδομάδες, τελικά τον βρίσκω και μου λέει ότι είναι στραβό το κρεβάτι. Μόνο που δε βριζόμαστε, τον βάζω να το ξεστήσει και να το πάρει να το ισιώσει. Το φαίρνει μετά πίσω και έχει κάτι πατέντες που φαίνονται οι νέες ενώσεις και κάνουν μπαμ στο μάτι. Καμία σχέση με το γκρι χρωματάκι του κρεβατιού, οι ενώσεις είναι στο χρώμα της οξυγονοκόλλησης, μαύρο καπνιστό.

Το κέρατο μου.

Άλλη φορά ΙΚΕΑ και πάλι ΙΚΕΑ. Και χέστηκα για την εκροή του ευρώ μου στη Σουηδία. Εκεί παίρνω διπλό κρεβάτι με 200 ευρά, όχι 670. Και αν χαλάσει, μου το αλλάζουν. Δε μου το φτιάχνουν.

Μην ξανακούσω για προϊόν που το φτιάχνει χέρι και όχι μηχανή.

Το ψέμα του καλού

Σε γενικές γραμμές μουσική ακούω μόνο στο αυτοκίνητο ή στις εξόδους μου. Πολύ σπάνια στο σπίτι.

Αλλά ανάβω σήμερα και ακούω 88,3 Village fm.

Και ακούω τον Κώστα Πετάση να μου προτείνει να πάω σινεμά (συγγνώμη, κινηματογράφο) και να δω τις καλές ταινίες που κυκλοφορούνε: The Ring 2 και Constantine.

Έχοντας ήδη και τις δύο τώρα, τσαντίζομαι. Γιατί και οι δύο ήταν μια μαλακία και μισή. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν καλές ταινίες. Πιο δημιουργικά περνάει το δίωρο αν ρίξεις έναν υπνάκο, διαβάσεις τις κυριακάτικες εφημερίδες, πας να δεις αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι, πλύνεις το χρυσόψαρό σου.

Και να πω ότι είναι κοινωνική δραστηριότητα; Μπα. Καλύτερα να πάρω τους φίλους και να μαζευτούμε σπίτι για Taboo και Trivial.

Αλλά για κάποιο λόγο, για το ψέμα που μας έχουν πουλήσει και για το ψέμα που μας έχουν κάνει να θέλουμε να πιστεύουμε κάθε εβδομάδα, όλο και κάποια καλή ταινία θα βγαίνει κάθε Παρασκευή και έτσι ψάχνουμε εναγωνίως να τη βρούμε.

Πάω να πλύνω το χρυσόψαρό μου.

Οι νύφες

Ποιός Παντελής Βούλγαρης, τι μου λέτε τώρα.

Θέλετε να δείτε νύφες σε καράβι; Πάρτε το τελευταίο καράβι από τον Πόρο κάποια Κυριακή που έχει επισκεπτήριο να δείτε πόσες νύφες ταξιδεύουν, γυρνόντας στην Αθήνα μετά από μια γρήγορη επίσκεψη στης Ελλάδος τα Παιδιά του Πολεμικού Ναυτικού.

Θύελλα!

Καταργείται το ΔΙΚΑΤΣΑ

Να σηκώσει χέρι όποιος έχει ακούσει πάνω από 10 φορές σε έγκυρες εφημερίδες ότι καταργείται το ΔΙΚΑΤΣΑ.

Τι άλλες ειδήσεις έχουμε που επαναλαμβάνουν οι εφημερίδες όταν δεν έχουν κάτι άλλο να βάλουν;

Τι κάνεις;

Με ρωτάνε "Τι κάνεις;" και εδώ και αρκετό καιρό είναι δύσκολο να απαντήσω.

Δεν εννοώ το "τι κάνεις;" που σημαίνει "πώς είσαι;". Εννοώ το άλλο. Το πιο βαθύ, το "τι κάνεις σε αυτή τη ζωή, τι σε συντηρεί, τι επαγγέλεσαι ρε παιδί μου;"

Και εξηγώ γιατί μου είναι δύσκολο να απαντήσω.

Εδώ και καιρό, έχω σταματήσει να δουλεύω με την κλασική έννοια της λέξη, σε γραφείο 9 με 5 (με πέντε είπα; το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;).

Την έχω δει αλλιώς. Απεφάνθη πως το Internet έχει ευκαιρίες για να βγαίνει χρήμα χωρίς να έχεις αφεντικό από πάνω από το κεφάλι σου, αρκεί να το πάρεις απόφαση. Σε συνδυασμό με το ότι αποφάσισα πως το 2005 θέλω να αφιερώσω χρόνο σε πράγματα που μ' αρέσουν, αποφάσισα λοιπόν να κάνω 1002 μικρά πραγματάκια αντί για ένα στάνταρ επάγγελμα.

Άλλωστε, ακόμα και οι κολλητοί μου ποτέ δεν κατάλαβαν τι έκαναν στην τελευταία full-time out-of-the-house-and-working-from-an-office δουλειά που είχα όταν ήμουν Project Manager στη Hypertech. Οπότε για τους κολλητούς δεν άλλαξε τίποτα, ακόμα δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, απλά τώρα αντί να με ρωτάνε "τι θα γίνει, δε βαρέθηκες ακόμη σ' αυτή τη δουλειά;" με ρωτάνε "τι θα γίνει, θα βρεις καμιά δουλειά ρε ακαμάτη;".

Όμως το πρόβλημα είναι όταν με ρωτάει κάποιος ή κάποια όταν δεν έχω 20 λεπτά να εξηγήσω ή δε θέλω να εξηγήσω. Αλλά επειδή και το άνεργος κάποτε το έλεγα περήφανα και με χαμόγελο (τώρα δε το κάνω, νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα), τώρα πρέπει να πω κάτι.

Και τι να πω όταν κανένα από τα επαγγέλματά μου δεν ήταν 100% ανακοινώσιμα ή 100% κατανοητά στο μέσο πολίτη. Τι να πω;

Ότι είμαι infomediary σε μια πολύ εξειδικευμένη αγορά πληροφοριών που οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει;

Ότι έγραφα (κάποτε, ξέρετε εσείς) σε μία εφημερίδα που την ελέγχει το αμερικάνικο πεντάγωνο (εσείς θα με πιστεύατε πριν το διαβάσετε στο Ποντίκι;);

Ότι γράφω το newsletter και κάνω τις δημόσιες σχέσεις σε μια εταιρία που πουλάει ready-made λύσεις ηλεκτρονικού εμπορίου;

Ότι ενίοτε το παίζω IT consultant light όταν κάποιος σε μικρή εταιρία με ρωτήσει τι είναι website, τι είναι CRM, τι είναι γκομπιούτερ και τι είναι αυτό το ιdερνέτ;

Ότι γράφω κείμενα και σχεδιάζω διαφημίσεις για εταιρίες που πουλάνε σεξουαλικές φαντασιώσεις;

Ότι μεταφράζω κείμενα αν ποτέ βρεθεί κάνας άνθρωπος που θέλει να του μεταφράσω κάτι;

Ή πως γουστάρω κάθε τι ευκαιριακό, όπως ας πούμε το ότι στους Ολυμπιακούς νοίκιασα σπίτια συγγενών, γνωστών και φίλων βγάζοντας τα μισά από το κάθε ενοίκιο;

Όχι δηλαδή πείτε μου εσείς τι θα λέγατε όταν ένα ωραίο γκομενάκι σε ρωτήσει στο μπαράκι τι κάνεις;

Και μετά πιάστε τη Σέβη που με ρώτησε χθες και εξηγήστε της, γιατί δε νομίζω να βρήκε τη δική μου απάντηση ιδιαίτερα κατατοπιστική.

Νίκος το ρυάκι

Τσαντίζομαι όταν οι άλλοι λένε αυτό που θέλω καλύτερα από μένα.

Απολαύστε: Nick the Creek.

(Finder's credit goes to Sofia)

Δε θ' αλλάξεις τον κόσμο

Note to self:

Όσο κι αν θα σ' άρεσε, δε θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο.

Δε θα καταφέρεις ποτέ να κάνεις όλους τους φίλους και γνωστούς σου να κλίνουν τα ρήματα της δευτέρας συζυγίας σε -ούσα αντί σε -άσα (γελούσα αντί γέλαγα, πηδούσα αντί πήδαγα), όσο κι αν είναι σωστότερο.

Επίσης δε θα καταφέρεις ποτέ να κάνεις τους ταμείες να μη σου ζητάνε ταυτότητα (όπου ακόμα το κάνουν) κι ας είναι παράνομο γιατί ως γνωστών μόνο το κράτος έχει το δικαίωμα να σου ζητήσει την ταυτότητά σου.

Δεν θα καταφέρεις όμως να κάνεις ούτε τα πιο κοντινά σου άτομα να δούνε τα πράγματα από τη σκοπιά σου.

Αυτός που πιστεύει ότι είναι άτυχος θα παραμείνει άτυχος, όσο και αν του λες ότι η ατυχία του είναι λόγω του ότι απλά δεν κυνηγάει ευκαιρίες.

Αυτή που πιστεύει πως το σεξ είναι καλό χωρίς παρελκόμενα θα συνεχίσει να το πιστεύει.

Αυτός που πιστεύει ότι κυνηγάει δουλειές όταν περιμένει απλά να του απαντήσουν από ένα interview που πήγε πριν 2 βδομάδες, θα συνεχίσει να το πιστεύει.

Και αυτή που δεν διαπραγματεύεται τους όρους εργασίας επειδή πιστεύει ότι δεν αξίζει για παραπάνω, θα συνεχίσει να δουλεύει 12ώρα.

Και πόσα είναι τα κακά που βλέπουν αυτοί σε σένα και δε στα κοπανάνε συνεχώς; Ε;

Ποιό είναι το αντίθετο του βιλιοφάγου;

Ανέκαθεν μου αρέσανε τα βιβλία. Οι σελίδες, τα εξώφυλλα, οι τίτλοι του, αυτό που πραγματεύονται, η περίληψη από πίσω, η φωτογραφία του συγγραφέα, ακόμα και ο σελιδοδείκτης που σου δίνουν δωρεάν και διαφημίζει κάποιο άλλο βιβλίο.

Αλλά έχω τρομερό πρόβλημα στο να διαβάσω όλα τα βιβλία που αγοράζω. Πολλά βιβλία βγαίνουν που με ενθουσιάζουν. Το Amazon είναι χάσιμο. Αν σου άρεσε αυτό, δες κι εκείνο και πού'σαι παληκάρι, έχουμε και άλλα δέκα να σου προτείνουμε. Και τα θέλω όλα. Από τα "όλα" παραγγέλνω 2-3 τα οποία πιάνουν σκόνη, είτε στη βιβλιοθήκη στο δωμάτιο μου, είτε -ακόμη χειρότερα- στη βιβλιοθήκη του σαλονιού, όπου είναι σίγουρο πως θα κάνω πάνω από ένα χρόνο για να τα ξαναδώ. Μαζί με τα λεξικά, που από τότε που έβαλα τη Magenta δε θυμάμαι να ξαναείδα τη σελίδα του Oxford-Σταυρόπουλου.

Πού ήμουν; Α ναι, στα βιβλία που αγοράζω. Διαβάζω το πρώτο κεφάλαιο και μετά νιώθω ενοχές που σπαταλάω το χρόνο διαβάζοντας βιβλία και όχι κάνοντας κάτι πιο δημιουργικό. Άσε που ξέρω πού το πάει ο συγγραφέας και μου το σπάνε οι συγγραφείς που γράφουνε και τελειωμό δεν έχουνε. Αλλά δε θέλω να πηδήξω και καμιά παράγραγο γιατί μπορεί να πει τελικά κάτι σημαντικό και δε θέλω να χάσω το νόημα.

Παλιότερα τουλάχιστον ήμουν δυσκοίλιος, έβγαινε το βιβλίο στο θρόνο. Αλλά τώρα, να η καλή διατροφή, να και ο χορός, μέχρι να μπω στην τουαλέτα έχω βγει. Πού χρόνος για ένα βιβλίο!

Και τώρα διαπίστωσα ότι έχω ίσα με 200 eBooks που έχω σώσει να διαβάσω. Τουλάχιστον αυτά δε σκονίζονται. Και τα bookmarks που σε διάφορα άρθρα που θέλω να διαβάσω; Oblivion.

Το καλύτερο είναι ότι ο μαλάκας πήγα και αγόρασα συνδρομή σε μία υπηρεσία που σου συνόψιζει τα βιβλία που θέλεις και στα δίνει σε ένα 8σέλιδο PDF ή ακόμα και σε MP3, σαν audio book. Πολύ χρήσιμο, είπα μια μέρα. Και έχω να κάνω login από εκείνη τη μέρα, πριν 3 μήνες.

Ο Αμαζόνιος με καλεί, σας αφήνω.

Κολλάζ

Από το 1996, συνοδεύει τη ζωή μου ένα κολλάζ με φωτογραφίες.

Ποτέ δεν ήμουν καλός με τις φωτογραφίες. Ποτέ δεν τρελλαινόμουν να βγαίνω φωτογραφία, ποτέ δεν έτρεχα να τραβήξω φωτογραφίες, ποτέ δεν είχα φωτοραφικό άλμπουμ. Όλες οι φωτογραφίες μου ήταν σε κουτιά.

Το πρώτο κολλάζ δεν είχε τις περισσότερες ή τις καλύτερες ή τις αντιπροσωπευτικότερες φωτογραφίες από τα στιγμιότυπα της ζωής μου. Από τότε άρχισε λίγο να με απασχολεί το ότι δεν είχα πολλές φωτογραφίες μου, αλλά δεν έκανα και πολλά για αυτό.

Η μητέρα μου, που μένει ξαναπαντρεμένη στο Βέλγιο με έκανε χρυσό τότε για να με βγάλει μια φωτογραφία "για να τελειώσει το φιλμ". Σπάνια καθόμουν, από αντίδραση νομίζω.

Κάτι οι διακοπές, κάτι τα πάρτυ, απέκτησα κι άλλες φωτογραφίες με τον καιρό. Ήτανε ζόρι τότε με τις αναλογικές το να σου δώσει ο άλλος τα αρνητικά και να βγάλεις όποιες θες. Δεν ήθελε εκείνος να χάσει τα αρνητικά, και συνήθως οι καλύτερες φωτογραφίες ήταν κάποιου άσχετου που δεν ήξερες πολύ καλά για να του πεις να σου δώσει τα αρνητικά.

Με αυτά και μ' εκείνα όμως, απέκτησα κι άλλες φωτογραφίες. Αγόρασα μεγαλύτερο πλαίσιο με τζάμι από το Afisorama. Τώρα το πρώτο κολλάζ (γιατί έχω και δεύτερο και πάω για το τρίτο) φιλοξενείται σε ένα 80x60.

Δε θα μου άρεσε να είχα τις φωτογραφίες σε άλμπουμ τα οποία σπάνια βγαίνουν από το ντουλάπι. Και πότε να της δείξεις; Με τον καφέ να πεις "α δε σου έχω δείξει τις φωτογραφίες από την πενταήμερη;". Μπα!

Έχουν υπάρξει βέβαια και περίεργες στιγμές, όταν κάποια πολύ καλή φίλη με την οποία είχε παιχτεί κάτι (προπολεμικά μιλάμε τώρα) ήρθε σπίτι με το αγόρι της και αυτός την είδε σε 6-7 φωτογραφίες. Δεν είπε τίποτα γιατί ο τύπος είναι σωστός και εγώ αισθάνθηκα σαν μαλάκας, αλλά τέλος πάντων.

Η αλήθεια είναι πως τα κολλάζ αυτά είναι λίγο "εφηβικά". Γκόμενες παλιές, νύχτες ξεφαντώματος, γλέντια και πάρτυα. Σκοπός των κολλάζ αυτών είναι να ανεβάζουν όταν είμαι down, να μου θυμίζουν τι τρέλλες έχω κάνει, να μου θυμήσουν ότι έζησα και ίσως ότι θα συνεχίσω να ζω no matter what.

Ίσως να είναι το εικονοστάσι μου. Άλλος βρίσκει ελπίδα μέσα από την Πίστη, εγώ τη βρίσκω μέσα από το παρελθόν μου.

Τι θυμήθηκα τώρα. Ήταν μια έξυπνη διαφήμιση της Volkswagen (δεν ξέρω αν είχε παιχτεί στην Ελλάδα) που έδειχνε διάφορα μπρελόκ που είχαν διάφοροι ανά τον κόσμο περασμένα τα κλειδιά τους. Στο Μεξικό ένας είχε τον Εσταυρωμένο, στο Vegas ένας είχε ένα λαγοπόδαρο, ένας Εβραίος είχε το εξάκτινο αστέρι, άλλος είχε την αμερικάνικη σημαία, άλλος είχε ένα police badge. Fade to black. Πέφτει η ατάκα "Όλοι νιώθουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι δυνατό." Fade out σε έναν που οδηγάει και στο μπρελόκ του στη μίζα έχει το σήμα της VW.

Έλεγα λοιπόν, όσο ανώριμο και boyish μπορεί να είναι τα κολλάζ μου, όσο και αν δεν έχουν τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές της ζωής μου, όσο κι αν οι καλύτερες φάσεις μου είναι στην πραγματικότητα μικρά φιλμάκια και όχι στιγμιότυπα, όσο και αν στις καλύτερες στιγμές μου μια φωτογραφία ή ένα φιλμάκι δε μπορεί να αποτυπώσει αυτό που εγώ νιώθω, παρόλα αυτά, αυτές οι φωτογραφίες είναι σημαντικές για μένα.

Μου θυμίζουν να έχω τα πόδια μου στο έδαφος. Και να είμαι ευτυχισμένος που έχω πόδια. Που έχω χέρια, που είμαι αρτιμελής, υγιής, ελεύθερος, με σπίτι, φαγητό και ζεστασιά, με φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπώ, χωρίς δυστυχίες.

Και θα ήθελα να ευχαριστήσω την Volkswagen, ή όποια άλλη υπερδύναμη/περίσταση/οντότητα κρύβεται πίσω από αυτά που έχω ήδη.

Muchas gracias.

Ξέσπασμα

Το χρειάζεσαι το ξέσπασμα που και που...

Το να φωνάξεις, να μαλώσεις, να κλάψεις.

Και να περάσεις καλά σε ένα πάρτυ-μασκέ υποδυόμενος το Χρόνη Ξαρχάκο στο Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, έχοντας από δίπλα άλλες 6 χανούμισες για το θίασό σου.

Μμε και μπε

Μου τη σπάει όταν ο κόσμος αποπροσανατολίζεται επειδή ακουεί, διαβάζει ή βλέπει κάποιο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.

Βγήκε το Βήμα τώρα και έλεγε ότι άμα σας πάρουν τηλέφωνο και σας πούνε να πατήσετε το-και-το να μην το κάνετε γιατί είναι κομπίνα να κάνουν τζάμπα τηλεφωνήματα και να σας τα χρεώνουν. Το υπογράφει το άρθρο ο "Ειδικός Σύμβουλος".

Ρε πούστη μου, ψάχτε το λίγο στο γαμω-Internet.

Γαμώ τα συμφερόντα σας παλιοπούστηδες που τη βρίσκετε με το εκμεταλλεύεστε την άγνοια και την πραότητα του μέσου ανενημέρωτου πολίτη που βλέπει ειδήσεις σε ένα κανάλι και άντε μία στο τόσο να αγοράσει μια εφημερίδα.

(Φυσικά όπως όλοι αντιλαμβάνεστε ξεσπάω στους ΜΜΕδες για το χωρισμό μου, αλλά δε σημαίνει ότι έχω άδικο, έτσι;)

Πάω καμιά βόλτα...

Τολμάτε;

Τολμά κανείς να απαντήσει στο εξής πάναπλο ερώτημα;

"Είστε ευτυχισμένοι; Γιατί ή γιατί όχι;"

Φίλοι

Είναι σημαντικό να έχεις φίλους (ή στη δική μου περίπτωση φίλες). Το βλέπω από τη Δευτέρα που έκανα τη μαλακία να χωρίσω. Τέσσερις κολλητές μου πέσανε επάνω να με κάνουν να νιώσω καλύτερα. Με συμβουλές για να την ξανακερδίσω και με προτάσεις για εξόδους για να νιώσω καλύτερα.

Σε αντίθεση, οι φίλοι μου, οι αρσενικοί κολλητοί ήταν μάλλον ασυγκίνητοι στον πόνο μου. Σιγά ρε George, ποιά είναι αυτή τώρα, Από εκεί που ήρθε θα έρθουν κι άλλες, Γιατί κολλάς τώρα, πάμε να βγούμε με τις τάδε που γουστάρουν.

Όπως και νά'χει όλοι να βοηθήσουν θέλουν, όπως ξέρουν καλύτερα. Και τους ευχαριστώ. Θα έλεγα από τα βάθη της καρδιάς μου, αλλά είναι κλισέ.

Και ζήσαν αυτοί καλά...

... και μεις γάμησέ τα.

Το παραμύθι τελείωσε.

Της είπα να χωρίσουμε γιατί αυτό που είχαμε δεν ήταν σχέση, ήταν λουνα-παρκ. Δεν ήθελα να χωρίσουμε, ήθελα να είμαστε μαζί περισσότερο από ποτέ, αλλά αυτή μου το ξεκαθάρισε. Ο πρώην της την άφησε πληγωμένη, κι εγώ δε μπορώ να ξεκάνω τις δικές του μαλακίες, μόνο τις δικές μου μπορώ και αυτές μετά βίας. Οπότε καλύτερά χώρια μου, εγώ και ο πόνος μου.

Και επειδή δε μπορώ να θάψω τα συναισθήματα μου, η επόμενη, αν βρεθεί σύντομα, θα τα καρπωθεί χωρίς να τα έχει κερδίσει. Δυστυχώς. Αλλά κάπου πρέπει να πάνε κι αυτά.

Πληροφορίες (και αιτήσεις) εντός.

Για ακόμη μια φορά

Για ακόμη μια φορά, και αυτό το καρναβάλι, δεν πήγαμε στο Rio.

Μόνο που αυτή τη φορά ούτε το είδαμε στην τιβί, ούτε το συζητήσαμε, ούτε το αφήσαμε για του χρόνου.

Σαν να μην υπάρχει. Ή μάλλον χειρότερα: Σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Ξεράδια...

Πιστεύω στο αμερικάνικο ρητό που λέει πως υπάρχουν ψέματα, μεγάλα ψέματα και στατιστικές.

Όχι γιατί κατασκευάζουν οι εταιρίες τα αποτελέσματα εκ του μηδενός ή ότι τα μαγειρεύουν. Καμία σχέση. Αλλά επειδή δεν ξέρουμε εμείς, ο κόσμος, τι θέλουμε.

Παράδειγμα:

Διαβάζω έρευνα στην οποία αναφέρεται πως 8 στις 10 γυναίκες βάζουν πρώτα στον ιδανικό άνδρα το χιούμορ και την εξυπνάδα. Λιγότερες από 2 στις 10 βάζουν πρώτα τήν ομορφιά του άνδρα, τα λεφτά, την κοινωνική καταξίωση.

Συμπέρασμα που βγάζει ο αναγνώστης: Ο πιο σέξυ άνθρωπος στον πλανήτη είναι ο Danny de Vito. Τι Brad Pitt και αηδίες.

Και μετά σκέφτομαι, σε μια αντίστοιχη έρευνα εγώ τι θα έλεγα; Πώς θα ήταν η ιδανική γκόμενα που θα παντρευόμουν αύριο κιόλας; Τη θέλω κουκλάρα αλλά να έχει μάτια μόνο για μένα, ξύπνια, να με κάνει να γελάω, αλλά να μη με κερδίζει στο Trivial Pursuit, πουτάνα στο κρεβάτι, κυρία στο σαλόνι. Να συνεχίσω; Πιστεύω δε χρειάζεται, αντιλαμβάνεστε τη σχιζοφρενική επιλογή μου (και των περισσοτέρων πιστεύω) να τα έχει όλα.

Α και να παίρνει τέλειες πίπες, έτσι; (τις μαλακίες για το ότι δεν είναι σημαντικό αυτό θα τις αφήσω για τα παραμύθια που λέμε στις ατάλαντες).

Και πιστεύουμε δηλαδή ότι ξέρουμε τι θέλουμε; Είμαστε εμείς ικανοί να ξέρουμε τι θέλουμε; Ξεράδια ξέρουμε...

ΥΓ. Τις πολιτικές προεκτάσεις που έχει η παράπάνω διαπίστωση όσον αφορά την επιλογή του κόμματος που ψηφίζουμε θα την αφήσω για άλλο post, ok?

Διαζύγιο

Είχα μια ωραία συζήτηση με τον πατέρα μου σήμερα.

Μου είπε για κάτι που είπε ο Λαζόπουλος στην τιβί γιατί ως γνωστόν εγώ τιβί δε βλέπω και ο μπαμπάς μου είναι η τηλεόρασή μου. Μια φορά το μήνα μου κάνει μια ανασκόπηση σε όλες τις συζητήσεις που έχασα.

Είπε λοιπόν ο Λαζόπουλος:

Κάποτε ρωτούσαν τα παιδιά τους γονείς τους πόσα παιδιά έχουν.
Σήμερα ρωτάνε οι γονείς τα παιδιά πόσους γονείς έχουν.

Και μου λέει ο πατέρας μου κάνει τη σύγκριση τώρα.

Στα 18 του ήταν σε μία παρέα 30 ατόμων, συμμαθητές, φίλοι, αδέρφια κλπ. Κανείς τους δεν είχε χωρισμένο γονιό.

Από την ίδια του την παρέα αυτών των 30 ατόμων, μόνο δύο είναι αυτοί που δεν έχουν χωρίσει.

SinSation

Άλλοι πάνε για το χρυσό κουφέτο και άλλοι για το χρυσό πακέτο.

Στον Άγιο Δομήνικο για 3 μέρες με ένα μωρό στο πλάι σου (ή από πάνω σου, από κάτω σου ή όπως το προτιμάει ο καθένας) και επειδή το μόνο καλύτερο από το να έχεις ένα μωρό είναι το να έχεις δύο μωρά, την πρώτη σου νύχτα παίρνεις το δεύτερο μωρό δωρεάν, για να το κάνεις ότι θέλεις.

Ούτε 3.500 ευρώ δεν κοστίζει. Τι είναι 3.500 ευρώ μπροστά στην εκπλήρωση κάθε ερωτικής σου φαντασίωσης; Περισσότερα έχεις ξοδέψει τον τελευταίο χρόνο μόνο για να αγοράσεις ρούχα, κολώνιες και σαμπουάν για να είσαι ωραίος για να βρεις γκόμενα.

Βρήκες;

Ο κατήφορος

Είπα να αλλάξω τις μνήμες μου στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου τώρα που ανοιξιάζει. Μέσα στην κίνηση, πατούσα τα βελάκια >> μέχρι να ακούσω κάτι ενδιαφέρον.

Ακούω λοιπόν το εξής:

...

Στο τηλέφωνο 1520, επαναλαμβάνω 1520, μπορεί ο κάθε καταναλωτής να κάνει καταγγελία στο Υπουργείο Ανάπτυξης για όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει.

Έχουν εμφανιστεί λοιπόν πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας οι οποίοι έχουν το εξής πρόβλημα. Κάποια στιγμή τους τηλεφωνούν από μια τράπεζα και τους λένε ότι πρέπει να πληρώσουν ένα ποσό, συνήθως περίπου 2.000 ευρώ.

Πάνε στην τράπεζα στην οποία ουδέποτε έχουν ανοίξει λογαριασμό και τους
λένε ότι έχουν την τάδε πιστωτική κάρτα και θα πρέπει να την ξεπληρώσουν άμεσα.

"Μα για σταθείτε βρε παιδί", λέει ο άμοιρος άνθρωπος, "εγώ δεν έχω βγάλει πιστωτική ποτέ!"

"Πώς δε βγάλατε; Βγάλατε πιστωτική σε μας την τάδε ημερομηνία, ορίστε και τα χαρτιά"

Κοιτάω στο RDS και βλέπω ότι τόση ώρα ακούω το σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και συνεχίζει ο ραδιοφωνικός παραγωγός, οποίος αναμβίβολα φοράει ράσα:

Και του δείχνουν διάφορα χαρτιά και του λένε ότι πρέπει να πληρώσει στα καλά του καθιμένου 2.000 ευρώ.

Και πώς έγινε αυτό; Έγινε επειδή πριν κάποιους μήνες αυτός ο άνθρωπος είχε κάτσει να ακούσει μια ενημέρωση από κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ήταν είτε υπάλληλος της τράπεζας είτε απατεώνας είτε ψευδο-απατεώνας [σημείωση δική μου: πείτε μου τι ακριβώς είναι ο ψευδο-απατεώνας για να καταλάβω κι εγώ] ο οποίος δίνει τα στοιχεία σας στην τράπεζα και σας χρεώνουν εκείνοι με το ποσό των 2.000 ευρώ.

Έτσι είναι τα πράγματα σήμερα φίλοι μου, γι αυτό να προσέχετε. Η απειλή μπορεί να έρθει από παντού! Ακόμα και από νόμιμους οργανισμούς!

Ξέρετε πόσες τέτοιες καταγγελίες έχει δεχθεί μέχρι σήμερα το 1520; Χίλιες πεντακόσιες!

Και τι κάνει ο κόσμος; Παίρνει δάνειο για να ξεπληρώσει αυτό το υποτιθέμενο χρέος. Και έτσι, αγαπητοί μου φίλοι, ξεκινάει ο κατήφορος από τον οποίο δε μπορούν μετά να γλυτώσουν αυτοί οι άνθρωποι.

...

Και αναρωτιέμαι πότε ακριβώς ξεκίνησε ο κατήφορος της Χριστιανοσύνης για τον οποίο ένιωσε την ανάγκη να παραπληροφορεί τα πλήθη για να προσελκύσει (ή για να συγκρατήσει) όσο περισσότερους πιστούς μπορεί.

Αναρωτιέμαι επίσης σε τι διαφέρουν οι πρακτικές των θρησκειών στην παραπληροφόρηση των πιστών από αυτές που ασκούν τα κράτη για να ενισχύσουν την πίστη των καλών πατριωτών. Από τον πατριωτισμό του Bush που απαιτεί θυσίες στην ελευθερία μέχρι τον πατριωτισμό των Ελλήνων που θέλει ρατσισμό εναντίον άλλων βαλκανικών λάων και εξιδανίκευση του παρελθόντος και της ποιότητας ενός έθνους ("είμαστε οι καλύτεροι κλπ κλπ")

Και τέλος αναρωτιέμαι πόσοι άραγε να άκουσαν αυτή την εκπομπή και πόσοι πραγματικά πείστηκαν ότι μπορεί από μία ενημέρωση χωρίς να βάλουν καμία υπογραφή πουθενά μπορεί να κληθούν τα σπασμένα και μάλιστα αυτά τα σπασμένα να είναι του ύψους των 2.000 ευρώ.

Υπάρχει κάποιος που βγαίνει και τα λέει όπως είναι; Πού είναι ο Λεβέντης;

Σήριαλ

Για όσους παρακολούθησαν το σήριαλ ως τώρα, σας ενημερώνουμε πως στο τελευταίο επισόδειο ο πρωταγωνιστής τα έφτιαξε με την πρωταγωνίστρια.

Μην χάσετε τον νέο κύκλο επισοδείων με πολύ ίντριγκα, σασπένς, δολοπλοκίες και διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Στα επόμενα επισόδεια: Οι σκελετοί βγαίνουν από τη ντουλάπα.

Για να μην σας ξαναμπλοκάρει το Hotmail

Ζείτε ακόμα στην προϊστορική εποχή του Hotmail και έχετε μόνο 2 Mb χώρο; Σας γεμίζει το Hotmail από τις φωτογραφίες που σας στέλνουν οι φίλοι σας; Υπάρχει λύση!

Αφιερώνοντας πέντε λεπτά από το χρόνο σας θα έχετε 25 MB σαν ελεύθερο χώρο και μετά από 30 ημέρες ο χώρος αυτός θα γίνει 250 MB.

Δεν ξέρω μέχρι πότε θα δουλεύει αυτό το κολπάκι οπότε όσο πιο γρήγορα το κάνετε τόσο το καλύτερο για εσάς.

1. Μπείτε στο λογαριασμό σας στο Hotmail και πατήστε στο Options > Personal > My Profile.

2. Αλλάξτε τη χώρα σε United States. Περιμένετε να φορτώσει τα settings για τις ΗΠΑ.

3. Επιλέξτε πολιτεία Florida και για zip code βάλτε 33332.

4. Πατήστε Update και μετά Continue.

5. Πηγαίντε στο Language και επιλέξτε English.

6. Κάντε copy-paste αυτό το link στον Internet Explorer (στο ίδιο παράθυρο που κάνατε όλες τις αλλαγές): http://by17fd.bay17.hotmail.msn.com/cgi-bin/Accountclose

7. Περιμένετε μέχρι να φορτώσει η σελίδα που σας λέει ότι ο λογαριασμός σας θα διαγραφεί. Πατήστε Close Account. Ο λογαριασμός σας ΔΕΝ θα κλείσει.

8. Πηγαίντε πίσω στο www.Hotmail.com και ξανακάντε login στο λογαριασμό σας.

9. Το όριό σας τώρα θα έχει αυξηθεί στα 25 MB και σε 30 ημέρες θα γίνει αυτόματα 250 MB.



Προσοχή: Εγώ όταν το έκανα δεν έχασα κανένα email από το Inbox μου και κανένα από τα contacts και settings μου. Επίσης, κανένα από τα άτομα που ξέρω ότι το κάνανε δεν χάσανε κανένα email. Αλλά αν έχετε κάποια πολύ σημαντικά emails προτείνω να τα σώσετε στο σκληρό σας δίσκο ή να τα κάνετε forward σε άλλο account προσωρινά. Δε φέρω καμία ευθύνη αν χάσετε κάποιο/α σημαντικό email.