Pet Peaves

Όσο μεγαλώνουμε συμβαίνουν ένα εκ των δύο πραγμάτων. Είτε γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, είτε παραξενεύουμε.

Σε πολλές περιπτώσεις, συμβαίνουν και τα δύο. Και κάτι μου λέει ότι αυτό συμβαίνει και σε μένα.

«Μα είσαι εσύ παράξενος;» θα μου πείτε τώρα. «Εσύ είσαι το πιο cool άτομο πάνω στη γη, είσαι ο ορισμός της κουλ-αμάρας».

Ναι, ναι, το ξέρω πως με αγαπάτε, κι εγώ το ίδιο. Εκτός από σένα που με διαβάζεις τώρα και ξύνεις τη μύτη σου γιατί νομίζεις ότι δε σε βλέπω.

Αλλά η πραγματικότητα είναι πως όσο πιο καλά γνωρίζουμε τι μας αρέσει, τόσο περισσότερο το αναζητούμε στους άλλους, δίνουμε λιγότερο χρόνο για εισαγωγές και περιμένουμε να περάσουμε γρήγορα στο προκείμενο.

Εν συντομία, παραξενιές.

Έτσι λοιπόν, μια δική μου τέτοια παραξενιά είναι το ότι θέλω όταν κάποιος μου πει κάτι να το εννοεί και όταν υπόσχεται κάτι να το κάνει. Κι αν δεν μπορέσει να το κάνει στο χρόνο που το υποσχέθηκε, τότε να κάνει follow-up και να μου πει πότε θα το κάνει.

Αν για παράδειγμα μου πεις ότι θα βρεθούμε την Τρίτη το βράδυ, τότε εγώ το δένω κόμπο. Το είπες, το'κλεισα, done deal.

Αν δε με πάρεις να μου το ακυρώσεις θεωρώ ότι ισχυεί. Κι αν δε το κάνεις, τρως μεγάλο χι, καθώς και από υπομονή δεν πάμε καλά τώρα τελευταία.

Η μέθοδός μου είναι ιδιαίτερα πιθανό να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις. Αλλά, μεταξύ μας τώρα, so far δε με χαλάει.

Και δε το λέω με την άγνοια και στυλάκι «σ' όσους αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε», αλλά με την έννοια ότι κάπου πρέπει να έχουμε κάποια σταθμά: τι δίνω και τι παίρνω.

Τα όρια αυτά είναι ελαστικα βέβαια, αλλά όχι για όλους και όχι για πάντα.

Μου το έκανες κάποτε και απορείς γιατί εξαφανίστηκα;

Τώρα ξέρεις.

Κόκκινο

Οδηγώ.

Νύχτα.

Πριν 15 λεπτά βασικά.

Ανάβει το φανάρι κόκκινο και ο εγκέφαλος μου αργεί να το καταγράψει. Πήγαινα με 40 χιλιόμετρα, σταμάτησα άνετα, απλά μου έκανε εντύπωση που δεν το έπιασα με την πρώτη.

Το αμάξι στέκεται ακίνητο μπροστά στον κόκκινο σηματοδότη.

Το σταυροδρόμι είναι άδειο ούτως ή άλλως. Είναι από αυτά τα φανάρια για τα οποία όλοι απορούν με την ύπαρξή του. Στη γωνία ένα ψιλικατζίδικο με την επωνυμία "Σταυροδρόμι". Μόνο κλειστό το έχω δει, ποτέ ανοιχτό.

Σκέφτομαι τι θα γινόταν αν παραβίαζα το κόκκινο και χτυπούσα κάποιον. Μου έρχονται πολύ άσχημες εικόνες στο μυαλό, οπότε κλείνω στιγμιαία τα μάτια για να τις βγάλω.

Σκέφτομαι το γραφείο και τους πελάτες που έχουν επιλέξει τη δική τους ευρωστία πάνω απο τη δική μου και μου καθυστερούν τις πληρωμές. Μακάρι να μπορούσα να μην μετακυλήσω τις ευθύνες, αλλά η προσέγγιση του καλού παληκαριού σπανιώς με οδήγησε σε προσωπικό όφελος. Θα το κόψω.

Σκέφτομαι την τελευταία μου σχέση. Marriage material. Για μένα, δεν ξέρω αν ήταν αμοιβαία τα αισθήματα. Και δεν ήταν για την ομορφιά της, ούτε για την εξυπνάδα της, ούτε για την αγωγή της. Αλλά γιατί κατάφερε να με κάνει να με φανταστώ μαζί της μακροχρόνια. Όχι πως δεν το κατάφεραν άλλες, αλλά σε κάθε ηλικία το βιώνεις διαφορετικά.

Σκέφτηκα μια κοπέλα με την οποία μόλις είχαμε βγει. Όμορφη, σούργελο (με την καλή έννοια, δε φοβάται να γελοιοποιηθεί). Ζεστό κορίτσι. Αλλά δε το βλέπω να δένει το γλυκό, ίσως έχω πολλά στο μυαλό μου τώρα.

Είπα γλυκό και μου ήρθε η εικόνα από ένα γλυκό πλάσμα που υπάρχει στη ζωή μου τώρα. Μια σταλίτσα γλύκας. Εκεί χαμογέλασα.

Πράσινο. Φεύγω.