Busy

Είχα ένα φίλο στην Αγγλία, ο οποίος είναι Τούρκος. Παραμένουμε φίλοι μέχρι τώρα και μιλάμε 1-2 φορές το χρόνο στο τηλέφωνο, κατά τις οποίες φορές φυσικά δεν παραλείπει να αναφερθεί στην Ελλάδα ως «παλιά κατακτημένα τούρκικα εδάφη».

Στην Αγγλία κάναμε πολύ παρέα, γιατί ήμασταν γείτονες και συμφοιτητές. Έβλεπα τις διαφορές μεταξύ μας, αλλά συνήθως έχω μεγάλες ανοχές για τη διαφορετικότητα, οπότε δε με ενοχλούσαν.

Φυσικά, με τον καιρό γνώρισα τις παρέες του κι αυτός τις δικές μου. Μεταξύ τους κάνανε και πλάκα ότι αν οι γονείς τους μάθαιναν ότι είχανε παρτίδες με Έλληνες, θα τους σκότωναν. Φυσιολογικά πράγματα.

Όπως μου είχε εκμυστηρευθεί ο φίλος μου, επειδή αυτός προέρχεται από τα παράλια της Τουρκίας, ανήκει στο μικρό ποσοστό του λαού που είναι πολύ πολιτισμένο.

Το ότι το εμπόριο ανθεί στην περιοχή του και το ότι η πόλη του, η Σμύρνη, είναι κοντά στην Ελλάδα και ότι να πιάνει τα ευρωπαϊκά δορυφορικά κανάλια, σίγουρα έχει βοηθήσει ώστε ο δυτικός πολιτισμός να μεταλαμπαδευτεί πιο εύκολα.

«Το ίδιο ισχύει και για τις παρέες μου.», μου λέει.

«Αντίθετα,» συνεχίζει, «όσο πιο ανατολικά πας, τόσο οι άνθρωποι γίνονται ζώα.»

Δικά του λόγια, όχι δικά μου.

Θυμήθηκα λοιπόν κάποια Χριστούγεννα προ αμνημονεύτων, όπου ετοιμαζόμασταν να πάμε στο Casino της περιοχή μας και είχε την ιδέα να πάρει κι άλλους φίλους μαζί του.

Οι Τούρκοι γενικά γουστάρουν τον τζόγο όσο και οι Έλληνες, αλλά στη χώρα τους έχουν μεγαλύτερους περιορισμούς λόγω θρησκείας. Έτσι, όταν βρίσκονται στο εξωτερικό του δίνουν και καταλαβαίνει.

Του εξηγώ όμως ότι λόγω Χριστουγέννων, να φέρει κάποιον από τους πολιτισμένους φίλους του, αφού κι εμείς βάλαμε το κουστουμάκι μας να πάμε. Μη μας χαλάσει τη βράδια!

«Ωραία τότε θα πάρω τον Dennis. Έχει πολλά φράγκα ο πατέρας του, είναι πολύ γνωστός, έχει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμειο στην Τουρκία. Ο πατέρας του τον έχει σπουδάσει στην Ελβετία!»

«Ok, καλή περίπτωση ακούγεται. Πάρ' τον. Και να πληρώσει και το ταξί, αφού θα τον περιμένουμε.»

Βγάζει το κινητό και καλεί.

Βλέπω στο πρόσωπό του την προσμονή για να απαντηθεί το τηλεφώνημα. Μετά, ακούω μια φωνή να λέει μια φράση στα τούρκικα και τον δικό μου να απαντάει συγκαταβατικά «Tamam, tamam» («Εντάξει, εντάξει.») και να το κλείνει.

«Τι έγινε;», τον ρωτάω με απορία που το τηλεφώνημα διήρκησε μόνο δύο δευτερόλεπτα.

«Μου είπε ότι τον παίζει τώρα και θα με πάρει μόλις τελειώσει.»

Χριστουγεννιάτικες οικογενειακές στιγμές

Χριστούγενα. Οικογένεια. Τραπέζι (μεγάλο). Μελομακάρονα. Πιτσιρίκια (πολλά).

Είμαστε μετά το γλέντι και προσπαθούμε να συνέλθουμε από το φαγητό με σόδες και ουϊσκάκια, ενώ παράλληλα βγάζουμε οικογενειακές φωτογραφίες που θα καταχωνιάσουμε σε κάποιο σκληρό δίσκο και ποτέ δε θα τις ξαναδούμε. Κλασικές οικογενειακές στιγμές.

Τα πιτσιρίκια παίζουν αμέριμνα σε κάποια γωνία και μετά εξαφανίζονται σε άλλο δωμάτιο στον πάνω όροφο προς ακουστική ειρήνη όλων. Σε δύο λεπτά έχουμε ξεχάσει την ύπαρξή τους και προσπαθούμε να χωρέσουμε ένα ακόμα μελομακάρονο στα ήδη γεμάτα στομάχια μας, μέχρι που ακούγεται ποδοβολητό μικρών πατουσών να δυναμώνει καθώς ο πιτσιρικόχλος κατεβαίνει τα σκαλιά. Είναι από αυτούς τους ήχους που συνοδεύονται αναπόφευκτα με δυνατές πι-τσιρίδες.

«Μαμά,» ξεφωνίζει από απόσταση με παράπονο το κοριτσάκι που ηγείται του τσούρμου για να προλάβει να είναι εκείνο που θα μεταφέρει τα νέα ως μοντέρνος Φειδιπίδδης, «η Μαρία μας είπε πουτάνες, μαλακισμένες και καριόλες!»

Μισογελώντας, όλοι εστιάζουμε στη Μαρία που ερχόταν πιο πίσω και η οποία άκουσε την κατηγορία και έσπευσε να διορθώσει.

«Ψέματα, ψέματα λένε! Δεν τις είπα μαλακισμένες!»

Ευκαιρίες

Οδηγώντας προς το σπίτι, στο μουντό αποψινό καιρό, οι δρόμοι ήταν άδειοι και η πόλη με τους πολύχρωμους φωτισμένους σωλήνες σε σχέδια κεριών ήταν σχεδόν γιορτινή· τουλάχιστον προσπαθούσε.

Το bluetooth μου αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει στο κινητό και με έκανε να χάσω κάθε όρεξη για τηλεφωνήματα οδηγώντας. Αυτή την ώρα, η επικοινωνία μπορεί να περιμένει. Είναι η ώρα της περισυλλογής.

Το σκαμμένο από την ακμή πρόσωπο ενός άγνωστού μου καλλιτέχνη σε μια αφίσα στην κολώνα μου θύμισε ένα από τους αγαπημένους κωμικούς, τον Bill Murray, στη Μέρα της Μαρμότας.

Όπως πάντα, όταν το μυαλό μου πάει στη μαρμότα, η πρώτη μου σκέψη ήταν πώς επί χρόνια αδυνατούσα να δεχτώ ότι η Μαρμότα ήταν αυτό το ζωάκι που μοιάζει με κάστορα και πίστευα ότι είναι ένα παχύρευστο υγρό που χρησιμοποιείται στη μαγειρική και μοιάζει με πίσσα.

Χρόνια μετά, σε ένα ξενυχτάδικο supermarket κάπου στην Αγγλία, ένα βράδυ που έπρεπε οπωσδήποτε να φάω πατατάκια και φυστικοβούτυρο και έπρεπε να τα ψωνίσω στις 2 το πρωί γιατί ως φοιτητής ήταν πολύ κουλ να έχεις ένα σουπερ μάρκετ διαθέσιμο 24/7, εκεί που έκανα γύρους στα ράφια είχα την επιφοίτηση και κατάλαβα ότι αυτό που τόσα χρόνια νόμιζα ότι ήταν η Marmota λεγόταν τελικά Marmine.

Anyway, στη Μαρμότα λοιπόν, ο ήρωας ζούσε και ξαναζούσε από την αρχή την ίδια ημέρα μέχρι η έκβασή της να ήταν τέτοια ώστε η μέρα, συνολικά, να τελειώσει με εκείνον ωφελημένο.

Κοινώς, να γαμήσει τη γκόμενα που ήθελε, γιατί η ταινία ήταν «ρομαντική κομεντί». Η κομεντί ήταν ο Bill Murray και η ρομαντική ήταν η σκηνή που του κάθεται η πρωταγωνίστρια.

Σκέφτομαι όμως πως μερικές μέρες εύχομαι να υπήρχε αυτή η γαμημένη η μαρμότα και άμα πάρεις λάθος απόφαση, πεις το λάθος πράγμα και δε σου κάτσει αυτό που θες, τραβάς ένα erase and rewind και το πας πάλι από την αρχή μέχρι να πετύχει η συνταγή.

Και παράλληλα με αυτό το χνουδωτό ζωάκι στο μυαλό μου, σκέφτομαι τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή μου. Συζητήσεις, προτάσεις, ευκαιρίες.

Το τι είναι τελικά ευκαιρία δε μπορείς ποτέ να το ξέρεις τη στιγμή που αυτή σου παρουσιάζεται.

Άσε δε, που σπάνια μια ευκαιρία σου χτυπάει την πόρτα και σου συστήνεται. Σπανιότερα δε, διαφημίζεται ή προβάλλεται.

Η ευκαιρία συνήθως έρχεται από μια φράση που παράκουσες τυχαία, ένα πρόσωπο στο οποίο μίλησες περαστικά σε ένα νοσοκομείο, κάτι που σκάλισες στο Internet ένα άυπνο βράδυ και το βρήκες ενδιαφέρον.

Τις ευκαιρίες τις βλέπεις μόνο όταν οδηγάς αμέριμνος προς το μέλλον σου και κοιτάς στον καθρέφτη για να δεις τι άφησες πίσω. Τότε μόνο τις αναγνωρίζεις.

Αναγνωρίζεις ότι εκείνη η γνωριμία κάποτε, σου έδωσε μια ιδέα. Η ιδέα συζητήθηκε σε καφέ. Τελικά δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αλλά σου άνοιξε μια πόρτα. Και εκείνη η πόρτα έφερε τρία projects, ένα εκ των οποίων ήταν η ευκαιρία σου, αυτή που κυνηγούσες στα όνειρά σου.

Τότε κανείς δε σου είπε ότι αν δεν πας για αυτόν τον συγκεκριμένο καφέ δε θα φτάσεις στην ευκαιρία. Και σίγουρα είχες πολλούς άλλους καφέδες στους οποίους δεν πήγες και έχασες ευκαιρίες τις οποίες απλά ποτέ δε δημιούργησες.

Και αύριο το σήμερα θα είναι χτες. «Αύριο» το τώρα θα είναι τότε. «Αύριο» θα ξέρεις αν το σήμερα ήταν σημαντικό ή ήταν απλά μια μέρα που μνημόνευσες μια χαζή «ρομαντική κομεντί».

Κι έτσι, στα τυφλά, με μπούσουλα το παρελθόν, ανοίγεις την κουρτίνα 2. Και αναρωτιέσαι αν σε ένα βάθος χρόνου ακούσεις τη γνώριμη φωνή του Ίζυ Κουτιέλ να σου φωνάζει «Ζονκ»!

Έεεεελληνα!

Το θεωρώ χρέος μου ως Έλληνας, ως άνθρωπος, ως πολίτης του κόσμου να γράψω κι εγώ για τις φωτιές για να κάνω την αλλαγή στον κόσμο. Και ξεκινάω:

Δεν θα τ' αφήσω να περάσει έτσι αυτό! Εγώ είμαι blogger! Έχω φωνή εγώ!

Ωχ, μισό λεπτό. Τηλέφωνο. Ναι; Έλα μωρό. Ναι, το βράδυ θα πάμε παραλιακή, στο Akanthus. Ε, μάλλον επίσημα να ντυθείς, θα το γιορτάσουμε. Α, πού'σαι, μην ξεχάσεις να τους φέρεις το δώρο για το γάμο. Ναι, θα περάσω κατά τις 9.

Να σ' αφήσω τώρα για κάνω επανάσταση στο blog μου; Έλα, φιλιά.

Τι έλεγα; Α ναι!

Δεν είναι δυνατόν να καίνε τα δέντρα μας, τα λατρεμένα μας δεντράκια και να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους!

Μισο λεπτό, μπήκε ο Σωτήρης στο msn και δε μου έχει στείλει ακόμα τα mp3 που του είπα. Μα καλά, τι κάνει με το χρόνο του; Δε μπορεί να μείνει συγκεντρωμένος σε ένα πράγμα για μια φορά στη ζωή του; Και να έλεγα ότι δεν είναι σημαντικό, αφού του έχω εξηγήσει ότι θέλω να φτιάξω ένα cd να το ακούω στο αμάξι.

Τέλος πάντων, συνεχίζω...

Τι κυβέρνηση είναι αυτή δηλαδή; Σε ποιά μπανανία βρισκόμαστε; Ποιοί είναι οι ανίκανοι που κυβερνούν αυτό τον τόπο;

Μα τι γκασμάδες που είναι τα τυπάκια στο twitter. Πέρασαν 12 λεπτά από τότε που τους ρώτησα αν είναι καλή η ταινία του Tarantino και ακόμα δεν έχει βρεθεί ένας που να μου απαντήσει. Δεν βγαίνουν από το σπίτι τους ποτέ αυτοί;

Ωπ, τι; Νέο link για να μετράς τη δημοτικότητά σου; Κάτσε λίγο να το κάνω. Με τόσους followers θα μου βγάλει ότι πρέπει να ιδρύσω νέα θρησκεία. Καλά έλεγε η μάνα μου ότι είμαι γεννημένος για μεγάλα πράγματα εγώ.

Επί τη ευκαιρία, κάτσε να δείξω σε όλους ότι με νοιάζουν τα καμμένα δέντρα και η φύση με το να χρησιμοποιήσω λίγο παραπάνω το PC μου για να ποστάρω φωτογραφίες από την παραλία.

Και δε μας έφτανε που χάνουμε κάθε χρόνο τα δάση μας, μας κάνουνε και διεθνώς ρεζίλι. Θα τους ξεφτιλίσω, λέμε!

Πού είναι εκείνο το link που ήθελα να βάλω; Στη Zougla το είδα ή στο Τρωκτικό;

Τώρα που είπα για Τρωκτικό, είναι δυνατόν αυτοί οι συντάκτες εκεί πέρα να μην το παίρνουν γραμμή να κάνουν το σχεδιασμό του site λίγο πιο χρηστικό; Θα πιαστεί το δάχτυλό μου να γυρνάω τη ροδέλα μέχρι να βρω καμιά σοβαρή είδηση για τα celebrities που κάνανε διακοπές στην Ελλάδα.

Έλα! Μη μου πεις; Η πλάτη της Jolie είναι αυτή; Παπαπα! Πάει, γέρασε κι αυτή. Σε δύο χρονάκια τον βλέπω τον Brad να ψάχνει για άλλη μάνα των παιδιών του. Τρία το πολύ.

Όχι κύριε! Δε θα με πιάνουν εμένα κότσο που θέλουν να πληρώνω φόρους κι αυτοί να μη μπορούν να έχουν ένα αεροπλάνο να γεμίσει όλο το νερό του Αιγαίου να τη σβήσει τη φωτιά στο άψε-σβήσε. Τι τους πληρώνουμε τους άχρηστους;

Ας είναι καλά το αφεντικό που με πληρώνει μαύρα κι έτσι μπορώ να παίρνω και επίδομα ανεργίας, γιατί αν έπρεπε να πληρώσω και την εφορία, ούτε Μύκονο θα πήγαινα με τα παιδιά, ούτε Ζάκυνθο με το μωρό.

Όχι ρε, η τρομοκρατία τους δε θα περάσει. Εγώ θα είμαι αυτός που θα μαζέψει όλην την Ελλάδα στην πλατεία Συντάγματος για να ρίξουμε την κυβέρνηση.

Κάτσε να δεις τώρα τη δύναμη του ενός. Τώρα που έφτιαξα το γκρουπ "oxi foties oxi alities oloi stin plateia syntagmatos" στο facebook θα γίνει χαμός.

Θα τους καλέσω όλους! Όλους όμως! ΟΛΟΥΣ!

Εκτός ίσως από το Μπάμπη, γιατί είναι κομματόσκυλο και λίγο ρουφιανάκος. Ικανό τον έχω να πάει να με καρφώσει στο κόμμα και μετά να μη με διορίζουν όπως μού'χουν τάξει.

Τους άλλους όμως όλους! Μα όλους!

Κλικ κλικ κλικ...

Ουφ, πολύ δύσκολο το έχουν κάνει ρε παιδί μου να καλέσεις τόσο κόσμο. Γιατί πρέπει να κλικάρω όλα τα ονόματα ένα προς ένα;

Καλά, άλλοι κι αυτοί οι τύποι του facebook. Θα τους δείξω κι αυτούς εγώ! Θα φτιάξω κι άλλο group να κράξω το facebook γιατί τώρα τελευταία πολύ αργεί να μου φορτώσει τις σελίδες. Και μας έχει φλομώσει στη διαφήμιση. Καλά κάνω εγώ που δεν κλικάρω τίποτα, σιγά που θα βγάλουν λεφτά στην πλάτη μου.

Κλικ κλικ κλικ...

Έλα, σχεδόν τελείωσα να κλικάρω ονόματα...

Ρε συ, η Ξένια είναι αυτή; Έβαλε επιτέλους φωτογραφία; Κοίτα την πώς μαύρισε! Καλά, δεν παίζει. Στο Photoshop θα την πείραξε τη φωτογραφία. Πρέπει να μάθω κι εγώ Photoshop ρε γαμώτο.

Κλικ κλικ κλικ...

Ωχ, μόνο μέχρι 30 μπορώ να προσκαλέσω στο group;

Δεν πειράζει, τους άλλους τους καλώ αύριο...

Η επανάστασις αναβάλλεται.

Η ευτυχία αναβάλλεται...

Ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο περιμένοντας την ευτυχία που ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι εδώ. Τώρα. Σήμερα. Με αυτά που έχουμε.

Ένα ρητό που ακολουθούσα ανέκαθεν ήταν το

Εργάσου σαν να μη χρειάζεσαι τα λεφτά,
Αγάπα σαν να μην έχεις πληγωθεί,
Χόρεψε σαν να μην σε βλέπει κανείς.

Ευτυχώς, έχω μάρτυρες για τα δύο πρώτα, αλλά έχω φωτογραφίες για το τρίτο.

Καλή εβδομάδα.

Ιστορία μου, αμαρτίες μου...

Εδώ και ένα χρόνο, σπάνια ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι προσωπικό στο blog.

Δεν ήταν η έλλειψη χρόνου που συχνά έλεγα στον εαυτό μου ότι φταίει. Ήταν η έλλειψη έμπνευσης για να στηρίξω ένα παλιό μου δημιούργημα που μέσα από τις ιστορίες του προάγει τον γκομενισμό.

Και ίσως να ήταν λάθος μου που προέβαλα τον εαυτό μου ως κάποιο ασύστολο και αχόρταγο γυναικοκατακτητή. Γιατί τελικά όπως κατάλαβα από αυτή τη σχέση, θέλω μία. Μία και καλή.

Σήμερα λοιπόν που χώρισα, ένιωσα ξανά την ανάγκη να γράψω. Να μιλήσω. Να ομολογήσω τις κακοτοπιές, γιατί τα γραπτά μένουν. Θέλω να δημιουργήσω μια γωνία σχεσιακής υστεροφημίας. Γιατί αυτή η ανάμνηση της όμορφης σχέση δεν θέλω με το χρόνο να γίνει σαν μια φραντζόλα από μπαγιάτικο ψωμί, αλλά σαν ένα μπουκάλι από παλιό κρασί.


Πριν ένα χρόνο παρά μια μέρα, γνώρισα μια κοπέλα που απλά μου πήρε τα μυαλά. Πανέμορφη και σεμνή, ήξερε πότε έπρεπε να μιλήσει και πότε να σκεφτεί. Αλλά πάνω απ’ όλα αυτό που μου άρεσε είναι πως ήταν καλό παιδί. Παιδί για σπίτι, άσχετα με το αν εγώ ποτέ ως τότε δεν είχα σκοπό να φτιάξω ένα τέτοιο.

Κολλήσαμε και γίναμε ζευγάρι σε ένα μόνο δίωρο.

Αυτά τα περί έρωτα κεραυνοβόλου δε τα πιστεύω. Δεν ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Εμένα τουλάχιστον μου πήρε κάποιες ώρες, αν και τα τείχη μου, αυτά τα αόρατα απόρθητα τείχη που είχα χτίσει γύρω μου για να μπορώ να μην δεσμεύομαι εύκολα, έπεφταν με ρυθμούς δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Όχι επειδή δεν ήταν χτισμένα γερά. Είχαν, άλλωστε, χτιστεί με πολύ κόπο και πείσμα. Ήταν επειδή ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου, ένας μικρός δικός μου Εφιάλτης, υποδείκνυε στον κατακτητή τα τρωτά μου σημεία.

Κάποιες μέρες μετά μου είπε ότι της αρέσει πολύ το blog μου. Το blog λέει μέσα πολλά, οπότε ήταν δύσκολο να καταλάβω ποιά ακριβώς κομμάτια της άρεσαν και ποιες ιστορίες.

Μιλούσε διαρκώς για τα συναισθήματα που της προκαλούσα, κάτι το οποίο εγώ δε μπορούσα να αφομειώσω. Εγώ ήξερα να μιλάω ανέκαθεν με πληροφορίες, με έννοιες, με προγραμματισμό. Εκείνη έβαζε πρώτα πάντα τα συναισθήματα, τα χρώματα, τις εντυπώσεις.



Η σχέση ήταν πολύ όμορφη. Τα λόγια μας ήταν πολύ τρυφερά, από αυτά που λένε όχι οι εραστές, αλλά αυτοί που δείχνουν ότι θέλουν να μείνουν μαζί για πάντα. Κάναμε σχέδια τα οποία πρόδιδαν όχι μόνο έρωτα αλλά και αφοσίωση.

Με ένα τρόπο που μόνο μία (όχι μια) γυναίκα μπορεί να προκαλέσει και κανένας άνδρας δε μπορεί να εξηγήσει, σκεφτόμασταν και οι δύο μεγάλα πράγματα γι αυτή τη σχέση.

Με εξέπλησσα καθημερινά με τις σκέψεις μου, αλλά δεν της τα έλεγα και όλα για να μην πάρει αέρα. Χαιρόμουν όταν από μόνη της μου εξομολογούταν ότι έκανε κι εκείνη παρόμοιες σκέψεις.

Κάπου εδώ όμως υπάρχει ένα κρυφό «αλλά».

Η σχέση απειλούταν συνεχώς από ένα μαύρο σύννεφο. Το σύννεφο αυτό ήταν η δική μου υπερκοινωνικότητα όπως την χαρακτήριζε, η οποία την ενοχλούσε.

Ουκ ολίγες φορές η γυναίκα που επέλεξα να έχω δίπλα μου ένιωθε άβολα όταν έκανα πλάκα με άλλες γυναίκες. Παρόλο που έβλεπε και παραδεχόταν ότι την ίδια πλάκα, αν όχι περισσότερη, έκανα και με άνδρες, αυτό ήταν κάτι που με τον καιρό την τράβηξε μακριά μου.

Χωρίς να της πω τίποτα, άλλαζα διαρκώς παρέες ώστε να μην είμαστε γύρω από τα ίδια άτομα. Έτρεφα κρυφές (πλην όμως φρούδες) ελπίδες πως θα καταλάβαινε πως είναι η μόνη σταθερή αξία στη ζωή μου, η μοναδική γυναίκα που με ενδιαφέρει. Αντ’ αυτού εκείνη εισέπρατε ότι εκείνη ήταν η βάση και υπήρχαν γυναίκες που άλλαζα σαν τα πουκάμισα.


Παρόλο που ανέκαθεν παραδεχόταν ότι είμαι ένας έξυπνος άνδρας, παρόλο που ποτέ δεν έκανα τίποτα μεμπτό (κάτι για το οποίο ποτέ δε μπορούσα να την πείσω), παρόλο που ποτέ δεν της είπα ψέματα, παρόλο που ποτέ δεν υπήρξαν τίποτα ύποπτα τηλεφωνάκια ή μηνυματάκια τα βράδια, εκείνη επέμεινε μέχρι τέλους ότι κάτι κάνω πίσω από την πλάτη της.

Κάπου έπρεπε να είχα υιοθετήσει διαφορετική προσέγγιση. Αντί να προσπαθώ να της δείξω ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας αυτού που επέλεξε για άνδρα της ζωής της όπως με αποκαλούσε, αντί να προσπαθώ να την κάνω να νιώσει κι εκείνη άνετα με τις μπηχτές που έριχνα στην παρέα, ίσως να έπρεπε να είχα επιλέξει άλλο τρόπο να της δώσω να καταλάβει ότι υπάρχει μόνο αυτή για μένα.

Ίσως να έπρεπε να είχα διαλέξει να την έπαιρνα και να ζούσαμε μαζί σε ένα σπίτι λίγο έξω από τη Βαρκελώνη, μακριά από γνωστές καταστάσεις και κοινωικούς κύκλους. Ήταν άλλωστε πάντα μου ένας (ευσεβής;) μου πόθος να είμαι στην παρέα το ήμισυ από εκείνο το ζευγάρι που αποφάσισε να μετακομίσει και που τελικά κανείς δεν έμαθε που πήγανε και πόσο ευτυχισμένοι ζήσανε.

Θα πρέπει να τα ξαναρίξω όλα στη γαμημένη την πεταλούδα. Εκείνη την πεταλούδα από τη θεωρία του χάους, η οποία με ένα πέταγμά της μπορεί να φέρει φουρτούνες, καταιγίδες και τσουνάμι. Γιατί όταν εγώ επέλεγα ένα τρόπο δράσης, τότε βρήκε η πεταλούδα να απλώσει τα φτερά της.

Παρόλο που χτες το βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό το κορίτσι μου με συγκίνησε αφάνταστα όταν μου είπε ότι θα ήθελε να γυρίσει το ρολόι πίσω και να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή, σήμερα μου είπε ότι δε μπορεί με τίποτα να με εμπιστευτεί και πως της δημιουργώ ανασφάλεια.

Σήμερα λοιπόν νιώθω κι εγώ σαν κάποιος αθώος που αδίκως βρέθηκε ένοχος λόγω πρότερου ανέντιμου βίου.

Και μέσα από την πληγωμένη καρδούλα μου εύχομαι στον αντίδικο και δικαστή μου να είναι καλά, να προσέχει τον εαυτό της και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.

Κι έτσι μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πάλι την ανάγκη να μπλογκάρω για κάτι προσωπικό. Ένιωσα την ανάγκη να δείξω δημοσίως ότι εννοούσα ότι έλεγα. Ότι είμαι κάτι παραπάνω από το ρεμάλι που διαβάζατε. Ότι θα μπορούσα να είμαι με μία. Απλα ίσως όχι τη συγκεκριμένη.

Άλλωστε όταν μας είδα να χάνουμε τη μπάλα της είχα πει ότι θα της γράψω κάτι, για να καταλάβει. Και ίσως κάποια στιγμή να το διαβάσει.

Πολυτέλειες

Όλα ξεκινάνε συνήθως με ένα ντριν. Κουδούνι ή τηλέφωνο.

«Ντριν» λοιπόν. Τηλέφωνο.

«Παρακαλώ;»
«Να σου κάνω μια ερώτηση;»
«Όχι.»
«Αφού πλέον έχουν 120 ευρώ, γιατί τις λένε συνοδούς πολυτελείας;»


Κλικ. Επιστροφή στη δουλειά.

Τηλεφώνημα του κώλου...

Ντριν.

Προλαβαίνω το κινητό πριν ξαναχτυπήσει γιατί εκείνη τη στιγμή το είχα πιάσει για να παίξω με το Google Maps.

Είναι ένας φίλος από αυτούς τους σειράς.

- Άσε μαλάκα, έχω να σου πω νέα, μου λέει με μισή ανάσα και τον ακούω με ηχώ.
- Πρώτα απ' όλα, του λέω, έχει υγρασία εκεί πού είσαι;

Κάνει Παύση. Σταματάω να ακούω διάφορους ήχους, που σημαίνει ότι μάλλον σταμάτησε ότι έκανε για να σκεφτεί αυτό που του λέω.

- Όχι... αλλά γιατί με ρωτάς;
- Φαντάστηκα ότι για να έχει ηχώ, ή στο πηγάδι θα είσαι ή στο μπάνιο. Υγρό στοιχείο και τα δύο, θα έλεγα.
- Όρεξη έχεις; Μόλις έμπαινα στο σπίτι και ήμουν στο διάδρομο.
- Και έχει υγρασία ο διάδρομος;
- Μόνο όταν τον σφουγαρίζουν.

Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο αγχωμένοι και χωμένοι στην ρουτινιάρικη καθημερινότητά τους που δε θέλουν να μου κάνουν τη χάρη να γελάσω μαζί τους. Αλλά πού θα μου πάει, θα τον πιάσω. Δε λέω τίποτα προς στιγμήν και τον αφήνω να συνεχίσει.

- Θα με σκάσεις ρε πούστη μου, για άλλο σε πήρα.
- Πες το.
- Κάτσε λίγο.

Εκεί ακούω την πόρτα του ψυγείου του να ανοίγει και κάτι να πέφτει. Εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος.

- Α μια χαρά, θα πιώ fanta με sprite, ευκαιρία είναι.
- Γιατί είναι ευκαιρία; τον ρωτάω.
- Επειδή τελειώνουν και τα δύο.
- Και... γιατί είναι ευκαιρία; ξαναρωτάω.
- Για να τελειώσουν και να μην τα βλέπω.

Τώρα κάνω την παύση εγώ. Όχι επειδή σκέφτομαι, απλά θέλω να δημιουργήσω μια αγωνία. Περνάει 2-3 δευτερόλεπτα και πάνω που είναι έτοιμος να με ρωτήσει αν είμαι ακόμα στη γραμμή, ξαναρωτάω:

- Να σε ρωτήσω κάτι;
- Θα είναι μαλακία;
- Φυσικά, του λέω. Κάνεις το ίδιο με όλα τα προϊόντα;
- Ναι. Δε θέλω να πιάνουν χώρο.

Ξανά παύση.

- Δηλαδή το κάνεις και με το κωλόχαρτο; Κοιτάς και βλέπεις ότι τελειώνει οπότε λες ας πάω για χέσιμο τώρα να μην το βλέπω;

Χαρίζεται χώρα με 10 γράμματα

Δύο εβδομάδες.

Για τόσο θα πρέπει να κάνεις κεφαλοκλείδωμα στον κρατικό μηχανισμό για να γονατίσει και να σε αποζημιώσει σε επιχορηγήσει σου χαρίσει εκτάκτως 500 εκατομμυριάκια από το ταμείον που για τους άλλους παραμένει «μείον».

Κάθομαι και σκέφτομαι, ρε τι business plans, startups, meetings, πελάτες κι αηδίες;

Θα οργανωθούμε οι top 500 bloggers σε ένα group στο facebook και θα απαιτήσουμε αποζημίωση από 1 μύριο έκαστος γιατί ως επάγγελμα δυστυχώς επτωχεύσαμεν.

Και για δύο εβδομάδες θα κλείσουμε τις εθνικές οδούς με τα netbooks μας, έτσι για να τους δείξουμε τη δύναμή μας.

(Το αρχικό σχέδιο ήταν να χακάρουμε τα υπουργεία αλλά τελικά απορρίφθηκε καθώς την τελευταία φορά που χακαρίστηκαν τα υπουργεία, το προσέξανε μετά από 4 μήνες)

Κι αν τα κανάλια δε μας παίζουν λόγω εντολών άνωθεν, θα κάνουμε και podcasts από εκεί για να ενημερώνουμε τον κόσμο για τα δίκαια αιτήματά μας!

Δε θα κάνουμε δηλαδή κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι αγρότες που ζητάνε αποζήμιωση από το φορολογούμενο πολίτη κάθε χρόνο.

Απορίας άξιο είναι πόσο έκτακτα είναι καιρικά φαινόμενα που συμβαίνουν με μετεωρολογική ακρίβεια τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο. Για τους αγρότες τη μία φταίει το χιόνι, την άλλη το ψύχος, την τρίτη ο πάγος, την τέταρτη η βροχή. Για όλα αυτά έχουν ήδη αποζημιωθεί πολλάκις.

Και όταν τελειώσουν να απαιτούν λεφτά επειδή δε τους έκατσε ο καιρός, τους φταίνε οι μεταπωλητές της πραμάτιας τους που «καρπώνονται» τον ιδρώτα τους.

Helloooo?! Αυτό λέγεται «εμπόριο»!

Προς στιγμήν, πήγα να το παίξω σοσιαλιστής, μπας και κατέβω σε τίποτα εκλογές κάποια στιγμή αυτή τη χιλιετία.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτοί, οι άλλοι, οι κακοί οι άνθρωποι «κερδοσκοπούν» (άλλη κακή λέξη, φτου κακά, σκόρδο, κρεμμύδι και πιπέρι καγιέν μαζί), τότε οι αγρότες γιατί δεν οργανώνονται να ανταγωνιστούν;

Και μαθαίνω ότι έχουν ήδη επιχορηγηθεί πριμοδοτηθεί και γι αυτό. Και δεν το κάνανε.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά κι εγώ ήθελα από μικρός να γίνω επαγγελματίας blogger και μάλιστα αυτό που με εμποδίζει δεν είναι τα καιρικά φαινόμενα και ο ανταγωνισμός αλλά η απραξία της κυβέρνησης που είμαστε τελευταίοι των τελευταίων στην Ευρώπη στη διείσδυση του Internet.

Εδώ μέχρι και οι Εστονοί, 1 εκατομμύριο άνθρωποι όλο κι όλο που πριν 20 χρόνια δεν είχαν να φάνε, τώρα έχουν μέχρι και eGovernment. Ψηφίζουν online για τα πάντα και όλες οι κρατικές υπηρεσίες διοικούνται με απόλυτη διαφάνεια.

Και επειδή εμείς οι bloggers είμαστε καινούριοι στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, θα κάνουμε προσφορά γνωριμίας και σε αντίθεση με τους αγρότες θα ζητήσουμε χρήματα μόνο για να καλυφθούν τα έξοδά μας και δε θα ζητήσουμε αποζημίωση και για απολεσθέντα έσοδα όπως κάνουν οι αγρότες.


Χμμμ.... Όχι! Άλλαξα γνώμη. Θα βάλω αγγελία στο ευρωπαϊκό eBay:

ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ χώρα, που θυμίζει λίγο από γαλατικό χωριό. Ο νέος κάτοχος υποχρεούται να επιβάλλει λύσεις στο ασφαλιστικό, το αγροτικό, το διαφθορικό, το μεταναστατικό, το αστυνομικό, το γειτονικό και το σύστημα υγείας. Πληροφορίες εντός.

Κι αν δεν πιάσει, θα στείλω επιστολή στην Ελβετική πρεσβεία.

Ελβετοί, σας παρακαλώ, κάντε μας μια χάρη και κατακτήστε μας. Μη με αναγκάσετε να ικετέψω!