Lobster Economics (teaser)

Έλαβα ένα email το οποίο ανέφερε την κοινωνική εξέλιξη του αστακού.

Πριν από περίπου έναν αιώνα, οι αστακοί ήταν τόσοι πολλοί που δεν ήθελε ούτε κόπο, ούτε τρόπο για να τους πιάσεις. Το κρέας τους ήταν τόσο φτηνό που το έδιναν σε κρατούμενους, ορφανά και εργάτες, οι οποίοι μάλιστα έκλειναν ειδικές συμφωνίες για να περιορίζονται τα γεύματα με αστακό το πολύ σε δύο φορές την εβδομάδα. Πολλές φορές μάλιστα άλεθαν το κρέας τους και το χρησιμοποιούσαν ως λίπασμα στα χωράφια!

Στη συνέχεια όμως, οι αστακοί άρχισαν να εξαφανίζονται από τις θάλασσες.

Αυτό σήμαινε πως ξαφνικά, η προσφορά των αστακών μειώθηκε δραματικά. Ως αποτέλεσμα, ο αστακός δεν αποτελούσε πλέον φτηνή λύση και έτσι οι χρήσεις του περιορίστηκαν. Σιγα-σιγά, άρχισε να εμφανίζεται σε μενού εστιατορίων και όσο λιγότερο αστακό έπιαναν τα καΐκια με τον καιρό, τόσο ανέβαινε η τιμή του.

Με λίγα λόγια, έπεφτε η προσφορά, ανέβαινε η ζήτηση, ανέβαινε η τιμή, ανέβαινε το κοινωνικό στάτους του.

Όμως, τι ήταν αυτό που έκανε την τιμή του αστακού κάποιες χρονιές να αυξάνεται με ρυθμό δεκαπλάσιο του πληθωρισμού;

Ήταν κάποιο γηγενές χαρακτηριστικό, όπως ας πούμε η αλλαγή στη γεύση του ή το γεγονός ότι εφεύραμε κάποια νέα πιάτα που ταιριάζουν με τον αστακό ώστε να δικαιολογούν τόσο δραματικές αυξήσεις;

Ή μήπως ήταν το γεγονός πως η σπανιότητα είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό ώστε να θεωρήσουμε πως κάτι αξίζει;

Και πώς εφαρμόζεται αυτό στους ανθρώπους;

Δίνουμε (άραγε) αξία σε σπάνια χαρακτηριστικά;

Μπα...

Exit polls

Δύο λεπτά μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των exit polls μου τηλεφωνεί ο Γιάννης.

- Χάσαμε. Πάλι οι φασίστες βγήκανε.

Αφήνοντας κατά μέρος (1) το ότι ο Γιάννης σημειολογικά έχει μείνει πίσω κάποιες δεκαετίες και (2) το ότι δεν είμαι βέβαιος γιατί υπέθεσε πως ψηφίζω ΠΑΣΟΚ, για δύο δευτερόλεπτα δεν του απαντάω.

Σκέφτομαι να τον ρωτήσω τι ακριβώς είναι αυτό που χάσαμε. Γιατί για να χάσαμε κάτι πρέπει είτε να είχαμε κάτι και να μην το έχουμε τώρα, ή να μπορούσαμε να έχουμε κάτι αύριο αλλά τελικά να μην το αποκτήσουμε.

Και αν αυτό που χάσαμε ήταν όντως κάτι, πείτε μου επιτέλους, τι είναι αυτό;

Btw, συγχαρητήρια στους επικοινωνιολόγους των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι κατάφεραν να περιορίσουν την απώλειά τους και να κάνουν τους πάντες να ξεχάσουν πυρκαγιές, ομόλογα, κλπ.

Απολογία ενός τρομοκράτη

Σε επ7ά μέρες ακριβώς θα σκοτώσω. Για την ακρίβεια, θα δολοφονήσω.

Το φονικό όπλο δε θα είναι ούτε πιστόλι, ούτε μαχαίρι. Θα είναι ένα κομμάτι χαρτί, το οποίο θα ρίξω σε μια κάλπη. Και θα το κάνω ελαφρά τη καρδία.

Δεν έχω υπολογίσει ακριβώς πόσους θα δολοφονήσω με αυτό το χαρτί, αλλά θα είναι το τέλειο έγκλημα, γιατί εγώ θα έχω το τέλειο άλλοθι. Όταν οι άλλοι θα πεθαίνουν αβοήθητοι, εγώ θα είμαι στη δουλειά, ή θα πίνω καφέ, ή θα βλέπω μπάλα, ή θα χαζεύω γκόμενες στην παραλία, ή θα σκέφτομαι τι νέο αμάξι να αγοράσω, ή θα με απασχολεί το αν θα φύγω για το Σαββατοκύριακο καμιά εκδρομούλα.

Η τρομοκρατική οργάνωση στην οποία ανήκω λέγεται Εκλογικό Σώμα. Δεν μοιράζουμε προκηρύξεις και δε μας ενδιαφέρει να σκοτώσουμε με μεθόδους μικρής κλίμακας όπως θα ήταν, ας πούμε, μια βόμβα. Αυτό θα ήταν πολύ απλό και το κάθε πρόβατο μπορεί να κάνει με οδηγίες από το Internet.

Εμείς είμαι πιο σοφιστικέ, πιο πάνω, βλέπουμε το big picture. Οι αρχηγοί μας δεν είναι αναρχικοί με κουκούλες και μολότωφ. Για όπλα κρατάνε πένες Montblanc, για πυρομαχικά έχουν νομοσχέδια και αντί για κουκούλες φοράνε γραββάτες. Τα δικά μας αφεντικά δεν ενδιαφέρονται να ανατρέψουν την εξουσία. Είναι οι ίδιοι εξουσία.

Αμοίβομαι αδρά γι αυτό που θα κάνω σε επ7ά ημέρες.

Αμοίβομαι σε χρήματα, καθώς οι αρχηγοί μου λεηλατούν κάποιες οντότητες που αποκαλούν φορολογούμενους πολίτες και κάθε 4 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου, μου επιστρέφουν το μερτικό μου, μια προμήθεια της τάξης του 10%, σε μορφή παροχών.

Αλλά αμοίβομαι και ηθικά. Ξέρεις τι μεγάλη αβάντα είναι να νιώθεις πως είσαι με τους έχοντες; Να βλέπεις τον αρχηγό σου και τους αξιωματικούς του στα κανάλια; Να ξέρεις πως δολοφονείς χιλιάδες κόσμου με μια σου κίνηση κάθε 4 χρόνια και να μη σ' αγγίζει κανείς; Μεγάλη αβάντα!

Το μόνο που μου ζητάνε είναι να ρίχνω ένα χαρτάκι και μετά να κοιμάμαι για 4 χρόνια...