Happy People Have No Stories

Πέμπτη βράδυ, με ένα κουτί μπισκότα αγκαλιά (όλα σπασμένα), και σκέφτομαι πως προλογίζεις ένα post που σηματοδοτεί το τέλος ενός blog που κράτησε δυόμισι χρόνια.

Αν εξαιρέσεις λοιπόν τα ψίχουλα μπροστά μου, θα ήθελα να σας πω πως δεν κλείνουμε. Αντίθετα, κλείσαμε εδώ και καιρό, απλά αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι. Το αφεντικό ξέχασε να μας πει πως απολυθήκαμε.

Την ευθύνη για το κλείσιμό μας φέρουν τα μεγάλα και διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία θα ήθελα να καταγγείλω κυρίως επειδή ίσως και νά'μαι ο μοναδικός blogger που πληρώνομαι για να μη γράφω, αφού η νέα μου θέση απαιτεί ένα επίπεδο εμπιστευτικότητας και το blog θα ήταν ασύμβατο.

Στο λογαριασμό μου έχω περίπου 180 ημιτελή και αδημοσίευτα posts (drafts), τα οποία πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα δημοσιεύα. Κάποια από αυτά, ιστορίες τις οποίες ποτέ δεν είπα.

Δε λέω αντίο, απλά στο επανειδείν. Άλλωστε, δε θα σας άφηνα ποτέ μόνους έτσι απλά μια τυχαία Πέμπτη βράδυ.

Hobbit

Σε παρέα:

Your man: Ήτανε στο σινεμά δυο Λαρισαίοι...
Άλλος (δαγκωμένος): Ε, περίμενε, Γιώργο, εδώ η Μαρία είναι από Λάρισα...
Your man: Ε καλά, ας το πει τότε η Μαρία το ανέκδοτο...

Τραγωδία εν κρανίω (my kind of play)

Το κουλτουρογκομενάκι μου με πήγε σε 3 θεάτρα ως τώρα και ως σήμερα απλά δεν παραπονιόμουν γιατί άμα η παράσταση ήταν μαλακία, εγώ χούφτωνα μέσα στα σκοτάδια.

Τώρα με πήγε σε μια παράσταση για το οποίο δεν είχαμε ακούσει τίποτα, δεν ξέραμε τίποτα, δεν είδαμε τίποτα. Τό'πιασα εγώ το υπονοούμενο, για να τη χουφτώσω πάλι με πήγε σε άγνωστο θέατρο. Η τελευταία μου εμπειρία σε παρόμοιο θέατρο ήταν κοψοφλεβιαστική.

Αλλά δεν περίμενα με τίποτα ένα τόσο αστείο θεατρικό με φρέσκες ατάκες και ηθοποιούς που σπάνε τον τέταρτο τοίχο όταν χρειάζεται για να δηλώσουν τα προφανή.

Είτε έχετε πέντε χρόνια να πάτε θέατρο είτε πάτε κάθε χρόνια σε πέντε παραστάσεις, αυτό πρέπει να το δείτε:

Τραγωδία εν Κρανίω, θέατρο Προσκήνιο, μόνο κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη.

Σκηνοθεσία: Πέμη Ζούνη.
Σενάριο: Ερνέστος Βουτσίνος (θα τον δείτε και στη σκηνή)

5etter late than never

Μετά τις 5 πρώτες προκλήσεις, έπρεπε κάποια στιγμή να δείξω ότι τέλος πάντων δε σας αγνοώ για την πάσα. Αλλά επειδή αντί για πέντε πράγματα κάποτε είχα ξεκινήσει τα 100 (χωρίς ευτυχώς να πρέπει μετά να κάνω 100 πάσες), μου έδωσα μια αναβολή ενός μήνα για τα τελευταία 5.

1. Δεν είμαι καλός στο σεξ. Αλλά μην το πείτε πουθενά, έτσι;
   
   
2. Πρόσφατα άρχισα να ξαναπίνω βότκα - λεμόνι. Αν εξαιρέσεις το πρώτο μου one night stand, είχα να πιω βότκα από την πενταήμερη. Νομίζω είναι επειδή μου δίνει την (λανθασμένη;) εντύπωση του πιο καθαρού ποτού.
   
   
3. Η Νεφέλη κατάφερε μέσα σε 3 μήνες να γίνει η καλύτερη φίλη μου. Παρόλα αυτά, της είπα πως η σχέση μας είναι εφήμερη, γιατί δεν έχει λοβούς. Μα σοβαρή σχέση χωρίς λοβούς γίνεται; Κι εγώ τι θα μασουλάω;
   
   
4. Με τσαντίζουν όσοι επιμένουν να κλειδώνουμε την πόρτα της πολυκατοικίας το βράδυ. Αν ήμουν διαρρήκτης θα έμπαινα στα σπίτια κατά τη διάρκεια της μέρας που ο κόσμος λείπει και ο θόρυβος που θα κάνω δε θα ακουστεί. Τη νύχτα ακούγεται το παραμικρό και όλοι είναι σπίτια τους.
   
   
5. Μετά από 3 χρόνια, ξαναπήρα τηλεόραση. Προς το παρόν την έχω μόνο για ταινίες στον καναπέ και δεκάλεπτα zapping. Ανησυχώ. Μήπως αυτό δείχνει στροφή στα γούστα μου; Γιατρέ, μήπως μεταμορφώνομαι σε σπιτόγατο;

Αντί για ονομαστική πάσα, θα κάνω πάσα σε όσους/ες κάνουν σχόλια και δεν έχουν blog. Γράψτε πέντε πραγματάκια από κάτω.

I love you. You love I?

Κάποια στιγμή, σου συμβαίνει πάντα. Είτε την τρίτη μέρα είτε τον τρίτο μήνα, δε μπορείς να αποφύγεις την ερώτηση που κάπου εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού της την απασχολεί γιατί θέλει να δει πόσο σημαντική είναι για σένα.

Το πόσο σημαντική είναι μια ερώτηση που απαντάται μόνο ποιοτικά (πιο σημαντική από τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα) και αυτό είναι καλό τον πρώτο καιρό που είστε ακόμα σε μια φάση φλερτ, μια φάση χαζομάρας, μια φάση τέλος πάντων που άμα χαλάσει η μαγιά δεν έγινε και τίποτα.

Μετά όμως τον πρώτο καιρό, μετά τα πρώτα καλά σέξια, μετά την πρώτη παρεΐστικη εκδρομή στα βλάχικα ή το ψαράκι στην Πειραϊκή, δεν της φτάνει η ποιοτική απάντηση, γιατί παρόλο που της λες ότι χαίρει θαυμασμού, εκτίμησης και sex appeal ανώτερου του Θρύλου, όταν έχει μπάλα οι επιλογές της είναι είτε να φάει κέρατο από την τηλεόραση είτε να αφήσει την ομάδα για τα προκαταρτικά και να σε χαρεί αυτή στο ζουμί.

Και έλα μετά να μου πεις εσύ ότι το στιχάκι "Έτσι γαμάει ο Πειραιάς" που φωνάζει η γειτόνισά μου τα βράδια δεν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο.

Επιστροφή στο θέμα μας όμως. Η ερώτηση λοιπόν που έρχεται μετά τα Ολυμπιακά όργια είναι η εξής και έρχεται κάπως έτσι, ενώ εσύ δε δίνεις καμία σημασία στα λεγόμενα τα οποία φυσικά έχουν και ένα είδος παύσης ως μέθοδος αφομοίωσης των λεγόμενών της από το δικό σου (μικρό) κεφάλι:

Καλά τα έμαθες για τη Λίτσα, την κόρη της κουμπάρας του ψιλικατζή; Παντρεύεται. Εμ βέβαια, καιρός ήταν. Έχει ξετινάξει τη γειτονιά αυτό το κορίτσι. Αν δεν ήταν αυτή, σιγά που θα πάταγε κανένας στο ψιλικατζίδικο να αγοράσει γάλατα. Στις 7 το πρωί και ήδη βαμένη και μακιγιαρισμένη. Αφού εγώ για να καταλάβεις την πρώτη φορά νόμιζα πως το κορίτσι μόλις είχε γυρίσει από τα μπουζούκια και δεν είχε προλάβει να αλλάξει το κορίτσι.

Αλήθεια, το ήξερες ότι είχε πάει και με τον Μάκη; Βέβαια, παλιά ιστορία. Εμένα μου το είπε αυτή του τρίτου που κάθετα τα μεσημέρια στο μπαλκόνι της και κοιτά ποιός περνάει. Όχι ότι είναι καμία κουτσομπόλα βέβαια, αλλά συνταξιούχος είναι η γυναίκα, δεν έχει με τι να ασχοληθεί όταν δεν παίζει την Μαρία την Άσχημη.

Ο Μάκης, καλό παιδί κι αυτός δε λέω. Ψηλό, γεροδεμένο, μια χαρά παιδί. Πλάκα-πλάκα, πρέπει να είχε κι αυτός τις επιτυχίες του, πρέπει να ήταν ωραίο παιδί από μικρός. Αλήθεια, εσύ ήσουν ζωηρούλης μικρός; Για πες μου, με πόσες έχεις πάει πριν από μένα;

Η χρήση του προλόγου βέβαια ήταν μόνο ως λιπαντικό για να φτάσουμε πιο ανώδυνα (αβάδιστα μάλλονθα έλεγα) στην ερώτηση-κλειδί. Όπως λέει και ο Σωτήρης (και εκτός από το σεξ, το στιχάκι βρίσκει εφαρμογή και στη γυναικεία λογοδιάρροια): Με σάλιο και υπομονή, κι ο κώλος γίνεται μουνί.

Τα άσχημα νέα, φίλε μου, είναι πως όπως και το "Με κάνει χοντρή αυτό το φόρεμα;", έτσι κι εδώ δεν υπάρχει σωστή απάντηση...

Prince of Persia

Αν ήσουν παιχνίδι στον υπολογιστή, κάπου εδώ θα έκανες Save.

Μόλις τελείωσες με τις εύκολες πίστες και μπαίνεις στις δύσκολες.

Ξέφυγες από κάποιες έξυπνα τοποθετημένες παγίδες. Καρφιά που έβγαιναν από εκεί που δε το περίμενες, πόρτες που κλειδώνανε ακριβώς μπροστά σου, κενά μεγαλύτερα από αυτά που μπορείς να πηδήξεις και πλάκες που φεύγανε κάτω από το βάρος σου.

Εκεί, στα μπουντρούμια, έχεις αφήσει κάποιους δεσμοφύλακες με ξίφη που δεν σκότωσες στις πέντε τελευταίες πίστες. Προσπαθείς να μη τα σκέφτεσαι και σε μεγάλο βαθμό τα πετυχαίνεις. Άλλωστε έχεις μια πριγκίπισσα να σώσεις και ο χρόνος σου τελειώνει.

Έχεις πλέον την πλάτη σου γυρισμένη στους φρορούς και τις παγίδες καθώς καλείσαι να αντιμετωπίσεις μεγαλύτερες προκλήσεις: Εξυπνότεροι σωματοφύλακες, πανίσχυροι μάγοι, πιο ύπουλα ελιξήρια που μπορούν να σε σκοτώσουν αν τα πιείς σε μια στιγμή αδυναμίας με την ελπίδα της γρήγορης ανάρρωσης.

Στο πίσω μέρος του μυαλού σου, αφού έχεις συρθεί από τα σκοτεινά και υγρά μπουντρούμια του παλατιού, έχουν μείνει κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα, τα οποία προσπαθείς να ξεχάσεις. Τα πρόσωπα των φρουρών που σκότωσες για να περάσεις και οι παγίδες που σε τραυμάτισαν έχουν γίνει ένας άμορφος αιωρούμενος όγκος που κάνει την εμφάνισή του ύπουλα όταν ξεκουράζεσαι και σε στοιχειώνει. Και εύχεσαι τα πνεύματα τους να αναπαύονται πραγματικά εν ειρήνη και να μη σου κρατάνε (πολύ) κακία που ήθελες να σώσεις την πριγκίπισσά σου.

Μερικές φορές μάλιστα που το ξανασκέφτεσαι καταλήγεις στο συμπέρασμα πως εκεί στα σκοτεινά μπουντρούμια με τους ελάχιστους δαυλούς είναι πιθανό να μην είδαν ποτέ τη φάτσα σου.

Ή μάλλον, το έχεις σίγουρο. Αλλά από την άλλη πολλά είχες σίγουρα και πάντα μόνο από τα σίγουρα την πατούσες.

Και πολλές φορές κάποια μικρότερη πίστα σε κράτησε ξάγρυπνο στο κρεβάτι σου, να στριφογυρνάς προσπαθώντας πάντα να είσαι κουλουριασμένος με το πάπλωμα σου για να μη νιώσει τον ψυχρό αέρα του δωματίου πάνω σου.

Με τόσα σκαλοπάτια που έχει η κάθε πίστα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βρίσκεσαι κάπου πολύ χαμηλά. Δεν ξέρεις αν έχασες το δρόμο σου επειδή έχασες την πυξίδα ή επειδή χρησιμοποίησες πολλές πυξίδες και η μία απομαγνήτισε την άλλη, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν ήταν αυτό το μέλλον που οραματίζοσουν για τον εαυτό σου.

Save λοιπόν, ε; Να κάτι που ο δημιουργός του παιχνιδιού ξέχασε...