Ζητούνται διακοσμήτριες

Γενικά μου αρέσουν οι γυναίκες με καλλιτεχνική φλέβα, αλλά μέσα στον Οκτώβριο σίγουρα θα αναζητήσω μια διακοσμήτρια που να ταιριάζει στο στυλ μου. Θέλω να ντύσω το νέο μου σπίτι.

Ζητούνται διακοσμήτριες, λοιπόν.

Και για να ταιριάζουν με το στερέοτυπο που έχω για τις διακοσμήτριες, πρέπει να έχουν σκούρο μακρύ μαλλί και να το πιάνουν με κινέζικα στικς.

Σε αντάλλαγμα παρέχονται υπηρεσίες συνοδού προκειμένου να ζηλέψουν οι φίλες σας που σας συνοδεύει ένας εκθαμβωτικά όμορφος άνδρας.

(Και τα γράφω όλα αυτά τώρα που με τον έναν ή άλλο τρόπο καμία πρώην μου δε με διαβάζει και δε μπορούν να καρφώσουν το πόσο σκράπας πραγματικά είμαι...)

Local hero

Πριν δεκαπέντε μέρες περίπου ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο ενός ανθρώπου που τα έδωσε όλα στη δουλειά του και κατάφερε από το πουθενά να φτάσει να έχει νομίζω τη μεγαλύτερη αντιπροσωπεία BMW στη χώρα και μια από τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κλάδο του αυτοκινήτου. Τον λέγανε Δημήτρη Σπανό.

Φαντάζομαι πως το όνομα δε λέει τίποτα σε πολλούς, εγώ όμως μεγάλωσα απέναντι από την αντιπροσωπεία του.

Εκεί ήταν όταν στα 14 μου μπήκα στην αντιπροσωπεία για να θαυμάσω από κοντά τις γραμμές μιας μπέμπας και ένιωσα για πρώτη φορά αόρατος που κανένας πωλητης δεν ήρθε να μου μιλήσει. Έβαλα στόχο να επιστρέψω κάποια στιγμή με πολλά λεφτά σε ένα σακίδιο, αξύριστος, βρωμερός και άλουστος και όταν με ρωτήσουν τι θα ήθελα, να τους πετάξω τα λεφτά στη μούρη και να του πω "αυτό", δείχνοντας μια όμορφη μπέμπα. Πού πα ρε Αναγνωστόπουλε με τα μικροαστικά σου εκδικητικά σου όνειρα;

Όπως και νά'χει, είχα ακούσει την ιστορία του Σπανού και τον θαύμαζα. Έτυχε να είμαι στο σχολείο με τα παιδιά του (ναι, σε δημόσιο σχολείο) και πολύ γούσταρα που ήταν και τα δύο τόσο προσγειωμένα. Ο γιος πολύ φιλικός και προσεγγίσιμος. Η δε κόρη του, είχε αυτό που εγώ αποκαλώ ομορφιά στα γονίδια.

Δεν έμαθα ποτέ πως πέθανε, απλά μια μέρα έτυχε να διαβάσω ένα μνημόσυνο (διαβάζω ότι πέσει στην αντίληψή μου). Είπα και σε 5-10 ανθρώπους από τότε μέχρι σήμερα την ιστορία του Σπανού και κανείς δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλοί μάλιστα νόμισαν ότι είπα την ιστορία για να καταλήξω στο ότι η κόρη του ήταν συμμαθήτρια μου.

Προχτές, ένας φίλος που είχα καιρό να δω και ξέρω μόνο 2 χρόνια, αγόρασε BMW. Κοιτάω, βλέπω το σηματάκι Spanos επάνω. Του λέω το έμαθες; Μου λέει ναι, πέθανε πριν κάνα μήνα.

Μου έκανε εντύπωση πως το ήξερε.

Σήμερα, πέρασα με ταξί μπροστά από την αντιπροσωπεία του. Χωρίς να αναφέρω οτιδήποτε καν για αμάξια, μου λέει ο ταξιτζής: Άστα, πέθανε και ο Μίμης.

Τον κοιτάω, τον ρωτάω αν εννοεί το ίδιο Μίμη που εννοώ κι εγώ.

Ναι μου λέει, ήταν κουμπάρος της ανιψιάς μου. Στην κηδεία τα παιδιά του κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. Τον έφαγε το άγχος της δουλειάς.

Local hero

Πριν δεκαπέντε μέρες περίπου ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο ενός ανθρώπου που τα έδωσε όλα στη δουλειά του και κατάφερε από το πουθενά να φτάσει να έχει νομίζω τη μεγαλύτερη αντιπροσωπεία BMW στη χώρα και μια από τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις στον κλάδο του αυτοκινήτου. Τον λέγανε Δημήτρη Σπανό.

Φαντάζομαι πως το όνομα δε λέει τίποτα σε πολλούς, εγώ όμως μεγάλωσα απέναντι από την αντιπροσωπεία του.

Εκεί ήταν όταν στα 14 μου μπήκα στην αντιπροσωπεία για να θαυμάσω από κοντά τις γραμμές μιας μπέμπας και ένιωσα για πρώτη φορά αόρατος που κανένας πωλητης δεν ήρθε να μου μιλήσει. Έβαλα στόχο να επιστρέψω κάποια στιγμή με πολλά λεφτά σε ένα σακίδιο, αξύριστος, βρωμερός και άλουστος και όταν με ρωτήσουν τι θα ήθελα, να τους πετάξω τα λεφτά στη μούρη και να του πω "αυτό", δείχνοντας μια όμορφη μπέμπα. Πού πα ρε Αναγνωστόπουλε με τα μικροαστικά σου εκδικητικά σου όνειρα;

Όπως και νά'χει, είχα ακούσει την ιστορία του Σπανού και τον θαύμαζα. Έτυχε να είμαι στο σχολείο με τα παιδιά του (ναι, σε δημόσιο σχολείο) και πολύ γούσταρα που ήταν και τα δύο τόσο προσγειωμένα. Ο γιος πολύ φιλικός και προσεγγίσιμος. Η δε κόρη του, είχε αυτό που εγώ αποκαλώ ομορφιά στα γονίδια.

Δεν έμαθα ποτέ πως πέθανε, απλά μια μέρα έτυχε να διαβάσω ένα μνημόσυνο (διαβάζω ότι πέσει στην αντίληψή μου). Είπα και σε 5-10 ανθρώπους από τότε μέχρι σήμερα την ιστορία του Σπανού και κανείς δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλοί μάλιστα νόμισαν ότι είπα την ιστορία για να καταλήξω στο ότι η κόρη του ήταν συμμαθήτρια μου.

Προχτές, ένας φίλος που είχα καιρό να δω και ξέρω μόνο 2 χρόνια, αγόρασε BMW. Κοιτάω, βλέπω το σηματάκι Spanos επάνω. Του λέω το έμαθες; Μου λέει ναι, πέθανε πριν κάνα μήνα.

Μου έκανε εντύπωση πως το ήξερε.

Σήμερα, πέρασα με ταξί μπροστά από την αντιπροσωπεία του. Χωρίς να αναφέρω οτιδήποτε καν για αμάξια, μου λέει ο ταξιτζής: Άστα, πέθανε και ο Μίμης.

Τον κοιτάω, τον ρωτάω αν εννοεί το ίδιο Μίμη που εννοώ κι εγώ.

Ναι μου λέει, ήταν κουμπάρος της ανιψιάς μου. Στην κηδεία τα παιδιά του κλαίγανε με μαύρο δάκρυ. Τον έφαγε το άγχος της δουλειάς.

Καρβέλας + Πάνια = L.F.E.

Αλητεύοντας χτες στο Γκάζι και δοκιμάζοντας τα tapas του tapas bar (δεν είχα πάει και περίμενα κάτι καλύτερο, γιατί ο χώρος είναι θαυμάσιος) παίρνω μια μπύρα και βγαίνω έξω.

Αρχίζω να ανηφορίζω προς την Πειραιώς με το ψιλόβροχο, φορώντας μια λεπτή μακρυμάνικη καιφθαρμένη μπλούζα και τζιν το οποίο υποπτεύομαι πως μου είναι ένα νούμερο μεγαλύτερο από ότι θα μπορούσε να είναι πλέον.

Κατεβαίνοντας βλέπω ένα ζευγάρι το οποίο στο ψιλόβροχο κατηφορίζει τον ίδιο δρόμο. Δε λένε τίποτα μεταξύ τους και απλά προχωράνε στο σκοτάδι.

Εγώ, παίζοντας με το μπουκάλι Bud μεταξύ δείκτη και αντίχειρα, σε ένα ανώριμο παιχνίδι ισορροπίας μέσα στην ψιχάλα, ρίχνω μια ματιά στο γκομενάκι που περνάει από δίπλα μου. Με κοιτάει, τρομάζει και πάει και χώνεται - όχι χώνεται, ΚΟΥΡΝΙΑΖΕΙ - στην αγκαλιά του ασπρομακρυμάλλη άνδρα της.

Μ' άρεσε το πόσο φυσικό ήταν και πόσο ανάγκη έδειξε να έχει ο ένας τον άλλο.

... κι ένα βυσσινί Lada

Σήμερα έμαθα πως μια λέξη που για χρόνια ήμουν σίγουρος πως ξέρω πως γράφεται, γράφεται διαφορετικά. Μεγάλη ήτα που με θεωρώ και ορθογράφο.

Πήγα σήμερα Καλλιθέα για κάτι δουλειές. Δεν τρελλαίνομαι να κυκλοφορώ στην Καλλιθέα πέρα από την πασαρέλα της Σιβιτανίδου που έχει μαγαζιά με ρούχα, φαγητό και καφετέριες. Και φυσικά τις τελευταίες φούστες για φέτος.

(Παρένθεση εδώ: Μην ψαρώνεται για το "ήτα" κουτά. Ξέρω πως γράφεται. Αμέσως, να μου την πείτε, τσκ τσκ τσκ...)

Ήμουν όμως με το αυτοκίνητο και ανηφόριζα τη Δημοσθένους. Το φανάρι κόκκινο και μπροστά μου ένα βυσσινί Lada. Από αυτά που έχω συνδέσει με την Καλλιθέα, που μια στο τόσο θα τα δεις να περνάνε με κάνα ρώσικο τραγούδι στη διαπασών.

Ανεβαίνοντας, είδα ένα ολοκαίνουριο μεγάλο άσπρο πούλμαν να ξεφορτώνει καμιά 15αριά τζαπόνια σε ένα μικρό δρόμο στον οποίο το πούλμαν δε χωρούσε καν να στρίξει. Αυτά, με τις φωτογραφικές τους, να απαθανατίζουν τον περιπτερά και τον προπατζή.

Σουρεάλ;

Πώς φτιάχνονται οι γάτες superman; (μυστική συνταγή #2)

όπως καταλάβατε, ημέρα μαλακίας η σημερινή

Διαφήμιση κλιματιστικού

- κάντε κλικ ρε λέμε -

OTE Pull Mour

Μου θέλει και να πουλήσει μούρη ο ΟΤΕ διπλασιάζοντας την ταχύτητα των ADSL δωρεάν.

Και με τα πρωτοβρόχια, όχι ADSL δεν έχουμε για 24 ώρες, όχι είναι κλειστό το κέντρο βλαβών, αλλά και το τηλέφωνο είναι μέσα στο κρακ-κρακ-κρακ και το βουητό.

Ε ρε ιδιωτικοποίηση που θέλετε όλοι...

UPDATE 25/9/06:

Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρόλο που όλη η πολυκατοικία έχει το ίδιο πρόβλημα σε σημείο που η τηλεφωνήτρια στο τμήμα βλαβών δεν ακούει τι της λέμε, ο έλεγχός τους από τα κεντρικά δείχνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Και χωρίς να σε ειδοποιήσουν, θεωρούν πως το πρόβλημα λυμμένο αφού ο state-of-the-art έλεγχός τους δεν δείχνει κάποιο πρόβλημα. Και εσύ περιμένεις 2-3 μέρες μέχρι να σου πούνε πως το πρόβλημα το "λύσανε" μέσα στα 10 πρώτα λεπτά.

Και να πω ότι είναι κάποιο πρόβλημα που εμφανίζεται σπάνια και όχι 2-3 φορές το χρόνο...

Ηθική

Kατά της ευθανασίας και των εκτρώσεων, τα οποία χαρακτήρισε ως φόνους, αλλά με προϋποθέσεις υπέρ των μεταμοσχεύσεων, τάχτηκε χτες βράδυ ο Aρχιεπίσκοπος Aθηνών κ. Xριστόδουλος, μιλώντας στο Iατρικό Συνέδριο Λαπαροσκοπικής, με θέμα «Hθική και χειρουργική στον 21ο αιώνα». -- Έθνος, 22/09/06

Ηθική, ε; Ενδιαφέρον.

Πότε θα πάει και ένας γιατρός στην Αρχιεπισκοπή για να μιλήσει στους κληρικούς για να τους πει πώς θα κάνουν τη δουλειά τους; Να τους πει ότι πως στην επιστημονική κοινότητα δεν έχει ποτέ υπάρξει ανάσταση μετά από 3 μέρες και πως αυτά που λένε στον κόσμο είναι αηδίες ηλικίας 2000 ετών;

Και πότε θα σταματήσουμε να ακούμε για υποθέσεις παπάδων που αλλαξοκωλιάζονται, αποπλανούν παιδιά και θρήσκες γυναίκες; Ή για υποθέσεις κληρικών που χρηματίζονται;

Και πότε επιτέλους θα μοιράσει η Εκκλησία τον πλούτο της που κάθε μέρα κερδίζει και από ένα διαμερισματάκι; Και πώς το κερδίζει; Από κάποιο γεράκο που προσπάθησει να εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο κάνοντας μια καλή πράξη και πιστεύοντας τα λεγόμενα του Εκκλησιαστικού Star System.

Όταν σταματήσει η Εκκλησία να είναι ανήθικη, πείτε μου κι εμένα να σταματήσω να γαμάω χωρίς την ευλογία του μυστηρίου του γάμου, ναι;

Αγαπημένη σας κωμική ατάκα σε ταινία;

Θυμήθηκα μία που με κάνει να γαμιέμαι στα γέλια κάθε φορά.

Στο Bowfinger, ο Steve Martin την πέφτει στην Heather Graham και θέλει να της δείξει ότι ταιριάζουνε παρά τη διαφορά ηλικίας. Η αθώα Graham τον ρωτά διάφορα πράγματα να δει αν ταιριάζουνε:

- Do you like Smashing Pumpkins?
- Are you kidding? I love doing that!

Όσκαρ γκριμάτσας στην Graham.

Τι σου είναι όμως η αντίληψη

Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτα πιο προκλητικό από μια ομιλητική γυναίκα που σε κρατάει σε εγρήγορση με πανέξυπνο διάλογο και φανταστικά χωσίματα, που ξέρει πότε θα στην πει, πότε θα είναι γατούλα και πότε θα είναι τίγρης.

Το βασικό είναι να ξέρει κρατάει την τέλεια ισορροπία και να σε φτάνει στα όριά σου, κάνοντάς σε να νιώθεις πολύ ωραία αλλά και βρώμικα όταν τα ξεπερνάς κατά μια τρίχα, και να ξέρεις πως είναι έτοιμη να σε βάλει στη θέση σου αν κάνεις μαλακία και χαλάσεις το παιχνίδι.

Ακόμα και αν είναι δεσμευμένη και μη διαθέσιμη για την αφεντομουτσουνάρα σου.

By the way, τρομερό μεζεδοπωλείο στην Καλλιθέα: Κάπου - κάπου, Λυσικράτους 143. Μιλάμε για αριστουργήματα.

Class of 1996

Κάτι που βρήκα σκαλίζοντας στο ντουλάπι.

Γκιξ

Τύπος με σταθερό τηλέφωνο και ADSL θέλει να τον πάρω τηλέφωνο σε ένα κουφό αριθμό που έχει.

- Τιντούτο ρε μάγκα;
- VOIP, είναι σαν κανονική γραμμή. Πάρε να δεις.

Παίρνω τηλέφωνο. Τα πρώτα 20 δευτερόλεπτα οκ, μετά άρχισαν τα περίεργα. Κάτι μια ηχώ από το υπερπέραν, κάτι οι διακοπές στον ήχο, κάτι επαναλήψεις ήχου

- Ρε κάτσε να σε πάρε στο σταθερό σου να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.
- Ό-όχι, Δεν-δεν έ-έεεχει πρό-πρόβλημα, μιά χαρά-ρά είναι-ναι το VOIP-ηπ.

Να το χαίρεστε!

Ποιός θέλει να γίνει 100μμυριούχος;

Χωρίς να το ψάξετε απαντήστε στο ερώτημα:

Η Υπερδνειστερία είναι:

• Όνομα κράτους κοντά στην Ουκρανία με αρχαιο-ΕΛ-λληνικές ρίζες και πλούσια ιστορία.
  
• Ψυχοσωματική ασθένεια που εμφανίζεται κυρίως σε βετεράνους που έχουν εκτίσει θητεία ως δεσμοφύλακες σε στρατιωτικές φυλακές.
  
• Ένα είδος φανταστικής υπερβολής (καμπύλης) στη μαθηματική θεωρία που δε μπορεί να απεικονιστεί σε γραφική μορφή.
  
• Υπερτάτη κατάσταση του πνεύματος που προσπαθούν να επιτύχουν βουδιστές μοναχοί με διαλογισμό και 33-ήμερη νηστεία.

The late, late breakfast show

Ψάχνω τίτλο για το ποστ όση ώρα μπουκάρει το μηχάνημα.

Με ξύπνησε η βατραχό. Έχει καθιερώσει το κυριακατικοβραδινό τηλεφώνημα. Δε νομίζω ότι το έχει προσέξει.

Όχι ότι κοιμόμουν. Αλλά πονάω σε όλο μου το κορμί από το Power-plate. Ναι, βρήκα στη Νέα Σμύρνη (Shape Health Club, 210 9356135, €20 το μισάωρο με προσωπικό γυμναστή). Δεν συνδυάζεται καλά το powerplate με σαββατοβραδινό ξενύχτι.

Ναι, δε φταίει ότι εγώ γερνάω. Εγώ για μένα παραμένω ίδιος. Δε φταίω για τίποτα. Οι άλλοι είστε οι περίεργοι.

Αλλάζουν οι καιροί. Τα παιδιά πηδιούνται από το γυμνάσιο. Εγώ στο γυμνάσιο είδα σουτιέν. Κυλότα στο λύκειο. Στριγκάκι μετά τα 18. Ήμουν late bloomer.

Από την Τετάρτη έχει κλείσει ο λαιμός μου. Έχω πιεί τη μισή Σρι-Λάνκα σε Λίπτον και αποτέλεσμα μηδέν.

Άρχισε να βρέχει ξαφνικά. Έκλεισα τον υπολογιστή για να ακούσω τις χοντρές ψιχάλες να σκάνε στο έδαφος. Βγήκα έξω και τις κοιτούσα να πέφτουν σε ένα παρκαρισμένο αμάξι στη γωνία.

Άνοιξα το ραδιόφωνο. Κυριακή βράδυ το ραδιόφωνο είναι μαγεία. Κανείς δε θέλει να σου πουλήσει τίποτα. Μόνο μουσική.

Θέλω να αφιερώσω τη φετινή χρονιά σε κάτι διαφορετικό. Θέλω να κάνω κάτι καινούριο. Θέλω να κάνω ραδιόφωνο.

Τι σκατά ξέρω γω από μουσική; Όχι, εγώ θέλω να μαλακίες και να γελάω με τον κόσμο. Ούτε καν να σχολιάσω την επικαιρότητα και να διαβάζω τα ζώδια.

Life is what you make of it.

To be continued...

Pricesses, take a step forward (a human rights declaration)

Παρακαλούνται οι δεσποινίδες που θέλουν (ή λένε ότι θέλουν) ο γκόμενός τους να πληρώνει για τα έξοδά τους να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Έχουν να τα ακούσουν.

Θέλετε τέτοιονα πριγκιπέσσες μου;

Θέλετε παληκάρι που να πλερώνει τα έξοδα του σπιτιού, τις εξόδους σας και γενικά όσα έξοδα πέφτουν στην κατηγορία "Γενικά έξοδα που πάντα μυστηριωδώς εμφανίζονται και πάντα κάποιος φαντάζομαι ότι τα πληρώνει, αλλά είμαι πολύ απασχολημένη με το να κάνω ανταύγειες για να προσέξω τελικά ποιός είναι αυτός ο κάποιος";

Τότε, δεσποινίδες μου, να φροντίζατε αυτουνού του κάποιου να του παίρνετε τις πίπες που θέλει, να του δίνετε κώλο όποτε θέλει, και να του έχετε τα πουκαμισάκια του φρεσκοσιδερωμένα τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να τα φορέσει η κορμάρα του.

Γιατί αλλιώς, απλά εκμεταλλεύεστε την ανάγκη κάποιου συνανθρώπου σας για σύντροφο με το να του προσφέρεστε με παράγοντα συχνότητας τον ΕΚΠ*, με τον ίδιο τρόπο που ένας Κωσκωτάς εκμεταλλευόταν την ανάγκη του επενδυτικού κοινού να αποταμιεύσει: Καταχρηστικά.

Είτε είστε ίσα κι όμοια, είτε μούγκα σε ότι πάρει αυτός σε αντάλλαγμα (από σας ή από άλλη).

*Ελάχιστο Κοινό Πολλαπλάσιο, που λέγαμε και στα θρανία.

Ψιτ, ναι, ναι εσύ

Θυμάσαι που το κουράσαμε πολύ το θέμα και δε λέγαμε να καταλήξουμε;

Ε τώρα άργησες!

xxx

Η μαλακία με το ότι δε βλέπω καθόλου τηλεόραση είναι ότι χάνω κάτι τέτοια:



(χέστους τους άλλους, το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά)

What's next? And a big fucking window.

Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

Ποιά θα είναι η μέρα που θα τρακάρεις, η μέρα που θα χάσεις τα πάντα, η μέρα που η μεγαλύτερη χαρά που περιμένεις θα γίνει η μέρα με τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής σου.

Είμαι καλά. Και θέλω ένα μεγάλο παράθυρο δίπλα από το οποίο θα πίνω μια κούπα ζεστή σοκολάτα.

Ψώνια στου Καλογήρου

(ο εμπνευστής θα αναγνωριστεί μετά θάνατον)

Κυρίες και Δεσποινίδες,

Διαβάστε ΠΟΛΥ προσεκτικά τα παρακάτω μέχρι το τέλος της σελίδας. Αυτές οι πληροφορίες θα σας φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες αυτή την εποχή.

Φανταστείτε πως βρίσκεστε στον Καλογήρου ένα Σάββατο απόγευμα. Γίνεται Ό Χαμός και περιμένετε στην ουρά για να πληρώσετε.

Μία άλλη κυρία βρίσκεται στην αρχή της σειράς στο ταμείο και πληρώνει. Ανάμεσα σε εσάς και τη πρώτη κυρία (που πληρώνει) βρίσκεται μια τρίτη κυρία.

Ακριβώς πίσω από το κεφάλι της ταμεία βρίσκεται ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ζευγάρι παπούτσια που δεν είχε πέσει στην αντίληψή σας μέχρι πρότινος. Η ταμπέλα από πάνω του γράφει: ''Τέλος Εποχής - 50%''.

Παράλληλα με τον ενθουσιασμό σας με σφυγμούς εκστατικού χαρακτήρα, συνειδητοποιείτε πως η κυρία μπροστά σας κοιτάει ακριβώς τα ίδια παπούτσια που σας χάρισαν στιγμές ακαριαίας ηδονής.

Και οι δύο (εσείς και η εν λόγω κυρία) έχετε αφήσει τις τσάντες σας στις αντίστοιχες φίλες σας (γιατί shopping χωρίς την φίλη μας δεν είναι
shopping) και έχετε πάνω σας μόνο τα λεφτά που χρειάζονται για τα ψώνια που κρατάτε.

Θα ήταν πραγματικά αγενές και ανήκουστο για μια chic κοπέλα σαν και σας να μπείτε μπροστά από την κυρία χωρίς να έχετε την τσάντα με τα λεφτά μαζί σας (σας θυμίζουμε πως την κρατάει η φίλη σας) ενώ πάνω σας έχετε μόνο όσα λεφτά χρειάζονται για να αγοράσετε τα παπούτσια που κρατάτε.

Όμως για καλή σας τύχη διασταυρώνετε τα βλέμματά σας με τη φίλη σας η οποία καταλαβαίνει αμέσως την κατάσταση και ετοιμάζεται να σας πετάξει την τσάντα σας προκειμένου να έχετε επιπλέον χρήματα για να αγοράσετε τα πεδιλάκια που μπανίσατε.

Εάν σας την πετάξει και για να την πιάσετε θα πρέπει να προσπεράσετε την κυρία-ανταγωνιστή σας και άρα να αγοράσετε πρώτη τα παπούτσια θα ήταν σωστό και καθόλου αγενές. Έτσι δεν είναι ?

Απεναντίας εάν περνάγατε μπροστά της πριν η φίλη σας σας πετάξει την τσάντα (και φαινόταν εν τέλει ότι της φάγατε την σειρά εν ψυχρώ και με μόνο σκοπό να ''αρπάξετε'' τα παπούτσια από εκείνη) θα ήταν μεν σωστό αλλά πάρα πολύ αγενές (πράγμα που δεν σας αρμόζει).

Θυμηθείτε πως θα ήταν τελείως απρεπές να προσπεράσετε πριν σας πετάξουν την τσάντα σας!!!

Ξανασκεφτείτε λίγο όλο αυτό το σκηνικό κυρίες και δεσποινίδες μου....

Λίγο ακόμα....

Μια μικρή προσπάθεια....

Ακριβώς!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Μόλις καταλάβατε τον κανόνα του OFF-SIDE !!!

Η κουμπάρα την κουμπάρα 3 φορές την εβδομάδα!

Αυτά είναι!

Άντε βρε, κι εγώ κουμπάρος!

Γίναμε Texas

Σε παίρνει κάποιος στον οποίο δε γουστάρεις να μιλήσεις, για να σου πει να πας μαζί του κάπου που δε γουστάρεις να πας, για να δεις κάποιους που δε θέλεις να δεις, και μετά σε βάζει και on hold για 5 λεπτά γιατί μιλάει στην άλλη γραμμή με κάποιον που δεν ξέρεις και του λέει ότι "τώρα ότι μου έλεγε πως θα έρθει".

Άμα δεν ξαναπαντήσω τηλέφωνο από απόκρυψη, μην απορήσετε.